De la xunión del prieto del anarquismu y el colorao del movimientu obreru xurde la bandera del anarcosindicalismu

El anarcosindicalismu ye una de las rames del anarquismu arreyada'l movimientu obreru al traviés del sindicalismu. Ye un métodu d' organización y de llucha de los trabayadores al traviés de los sindicatos. Ye'l resultáu de la síntesis del anarquismu y del sindicalismu revolucionariu. Diferéndiase d'otros movimientos anarquistes en que'l so ámbitu d'actuación característicu (anque non esclusivu) ye'l mundu del trabayu, complementándose con otres organizaciones d'asemayeda ideoloxía pal conseguimientu de los fines perseguidos.

Finalidá

La so meta ye que los trabayadores conquisten los medios de producción y la reorganización de la sociedá según los principios federalistes, autoxestionando toles estructures sociales y económiques los mesmos trabayadores. Ye por ello que l' anarcosindicalismu ye antagónicu dafechu con cualesquier forma de capitalismu y d'organización estatal o estatismu. A esti plantegamientu conózselu como comunismu llibertariu.[1]

Entamos y táctiques

Los sos entamos esenciales el federalismu, l'autoxestión, l'aición direuta (tratamientu de los conflictos llaborales ente l'emplegador y trabayadores, ensin el concursu de terceros), el apoyu mutuo, el apartidismu, l'anticapitalismu y l'internacionalismu.

Historia

Deriva de los postulaos orixinales de la Primer Internacional, tomando'l sindicatu como'l mediu de llucha de la clas obrera. Tuvo un papel perimportante n' Arxentina, Italia, Estaos Xuníos, Uruguái, Francia, Rusia, Corea o España.

Anguaño'l anarcosindicalismu alcuéntrase, como una fuercia minoritaria, estendíu polos cinco continentes, siendo la organización que más puxa por él l'AIT, organización fundada en Berlín en 1922 y que pretende ser la continuidá de la Primer Internacional.

Una de las grandes dificultaes poles que pasó l'anarcosindicalismu históricamente fueron les divisiones internes. La síntesis ideolóxica resultante ente l'anarquismu y el sindicalismu revolucionariu trae tensiones ente partidarios con inclín faza una o otra tendencia, lo que provocó y provoca divisiones dientro de les organizaciones anarcosindicales.

Nel estáu español,mientres la dómina de la Segunda República hebo dos escisiones. La primera, xurde d'una reaición de sindicalistes ente'l predominiu de la FAI (Federación Anarquista Ibérica) dientro de la CNT. Estos sindicalistes escribieron una carta esponiendo les sos diferencies y conocióse-yos como los trentistes (yá que la carta taba firmada por 30 adherentes). La segunda escisión vieno por parte del cenetista Ángel Pestaña, que fundó y lideró'l Partíu Sindicalista.

L'otru gran sindicatu, amás de la Confederación Nacional del Trabayu]] (CNT) que se proclama anarcosindicalista, nel estáu español, ye la Confederación Xeneral del Trabayu, (CXT), que xurdió como escisión de la CNT pola discrepancia sobre la collaboración o non col sistema d'eleiciones sindicales y de representación en los comités d'empresa, lo que conlleva amás recibir subvenciones por parte del Estáu, siendo la postura de CXT favorable a estes eleiciones y comités y la de CNT contraria a elles. La CXT tamién sufrió otra escisión que-yos afectó especialmente en Madrid llamada Solidaridá Obrera.

Llibertarios sindicalistes

  • Federica Montseny cenetista catalana, foi la primer muyer na historia del Estáu español n'algamar a dirixir un ministeriu del gobiernu. Foi ministra de Sanidá. La so participación como miembru d'un Gobiernu ye oxeto de polémica en medios anarquistes y anarcosindicalistes.
  • Buenaventura Durruti convirtióse nun mitu pol so compromisu militante mientres la clandestinidá y llevólu a ser responsable de la columna más significativa de milicianos demientres la Guerra Civil, la Columna Durruti.

Notes

  1. ↑ Esta oposición al estatismu esplicala Rudolf Rocker en Anarcosindicalismu (teoría y práutica) de la manera que vien darréu: Los anarcosindicalistes tan seguros que nin por decretos nin estatutos daos pol Gobienru pue crease un orde d'economía socialista, sinón en virtú de la collaboración del cerebru y de la mano d'obra de tolos trabayadores, dende cada rama de la producción; ello ye, posesionándose de les fábricas pa rexentales los obreros ellos mesmos, de tal manera que tolos grupos separtaos de fábriques y ramos industriales seyan miembros independientes del organismu económicu xeneral y faen sistemáticamente la producción y la distribución de los productos n'interés de la comunidá, a base de llibres alcuerdos mutuos.

Ver tamién

  • Sindicalismu revolucionariu
  • Anarquismu
  • Anarcosindicalismu n'Asturies
  • Anarcosindicalismu n'España

Enllaces esternos

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.