Alfredo Di Stéfano
Vida
Nacimientu Buenos Aires[1], 4 de xunetu de 1926[2]
Nacionalidá Bandera d'Arxentina Arxentina [3]
España
Bandera de Colombia Colombia
Muerte Madrid[4], 7 de xunetu de 2014[5] (88 años)
Sepultura cementeriu de La Almudena
Causa de la muerte infartu de miocardiu
Familia
Casáu con Sara Freites (en) Traducir
Estudios
Llingües falaes castellanu
Oficiu
Oficiu futbolista, entrenador de fútbol
Trayeutoria
  Equipu
1964–1966 Reial Club Deportiu Espanyol 47(11)
1953–1964 Real Madrid Club de Fútbol (delanteru)282(216)
1949–1953 Millonarios Fútbol Club (es) Traducir 102(90)
1946–1946→cesión a  Club Atlético Huracán (es) Traducir 25(10)
1945–1949 Club Atlético Boca Juniors 66(49)
  Seleición nacional
1957–1961   seleición masculina de fútbol d'España 31(23)
1949–1952   seleición masculina de fútbol de Colombia 4(0)
1947–1947   seleición masculina de fútbol d'Arxentina 6(6)
–   seleición masculina de fútbol de Cataluña
  Entrenador
1990–1991 Real Madrid Club de Fútbol
1986–1988 Valencia Club de Fútbol
1985–1985 Club Atlético Boca Juniors
1982–1984 Real Madrid Club de Fútbol
1981–1982 Club Atlético River Plate
1979–1980 Valencia Club de Fútbol
1976–1977 Club Deportivo Castellón
1975–1976 Rayo Vallecano
1974–1974 Sporting Clube de Portugal
1970–1974 Valencia Club de Fútbol
1969–1970 Club Atlético Boca Juniors
1967–1968 Elche Club de Fútbol
Posición o especialidá delanteru
Pesu 80 kg
Altor 178 cm
Premios
Seudónimu/os La Saeta Rubia
IMDb nm0224349
Cambiar los datos en Wikidata

Alfredo Stéfano Di Stéfano Laulhé (4 de xunetu de 1926, Buenos Aires – 7 de xunetu de 2014, Madrid)[7][8] foi un futbolista y entrenador arxentín nacionalizáu español,[n. 1] y xugador históricu de los clubes River Plate, Huracán, Millonarios, y Real Madrid, siendo dende l'añu 2000 hasta'l so fallecimientu Presidentes del Real Madrid Club de Fútbol presidente d'honor d'esti postreru y al que debe los sos mayores ésitos y reconocencies mundiales, amás d'integrar la seleición de fútbol d'Arxentina, cola que ganó'l Campeonatu Suramericanu 1947. Di Stéfano ye consideráu por munchos espertos, periodistes, aficionaos y ex-futbolistes como unu de los meyores xugadores de tolos tiempos.[9]

Como xugador foi internacional por dos países, circunstancia dexada na dómina, contabilizando seis encuentros cola seleición arxentina y trenta y ún cola seleición española n'adoptando la nacionalidá española en 1956.[10] Magar ello, dase la circunstancia de que nunca apostó una Copa Mundial —el tornéu más prestixosu a nivel de seleiciones— por distintos motivos,[11] lo cual nun foi torga por que seya consideráu unu de los meyores xugadores de la historia del fútbol y como'l primera grande d'esti deporte.[12][13]

Consideráu pola FIFA —máximu organismu futbolísticu— como unu de los cuatro meyores xugadores de fútbol del sieglu XX xunto al brasilanu Pelé, l'arxentín Diego Armando Maradona y el neerlandés Johan Cruyff,[14][n. 2] nel añu 2004 foi escoyíu'l cuartu meyor xugador del sieglu XX pola Federación Internacional d'Historia y Estadística de Fútbol,[15] según el meyor xugador español del sieglu XX.[16] Foi tamién incluyíu pol mesmu organismu ente les 48 lleendes del fútbol,[17] amás de ser gallardoniáu pola revista France Football como'l meyor de tolos ganadores del Balón d'Oru hasta 1999, circunstancia pola que recibió'l Super Balón d'Oru, siendo l'únicu futbolista de la historia en tener.[18][19]

Mientres años foi'l máximu goliador de la historia del Real Madrid C. F., onde militó once temporaes, siendo'l xugador nacíu n'Arxentina con más títulos na historia hasta l'añu 2010, cuando fueron superaos los sos ventidós trofeos oficiales.[20] Magar les considerancies de la FIFA y la IFFHS, siendo'l so nome direutamente amestáu al del club madrilanu,[21] yá que —bastante ye que— el so fichaxe pol equipu «merengue» camudó'l cursu de la historia d'esti equipu hasta ser proclamáu como'l [[Meyores clubes del sieglu XX según la FIFA meyor club del sieglu XX]], mercé sobremanera a los cinco finales consecutives ganaes de la Copa d'Europa qu'esti club consiguió mientres la so etapa en Madrid, y nes qu'anotó un total de siete goles siendo'l récor históricu de la competición al pie del so compañeru d'equipu Ferenc Puskás.[22] Coles mesmes, de Di Stéfano cabo destacar la so esquisita calidá téunica y la so polivalencia nel campu,[23] siendo por ello calificáu per parte d'entendíos, ex-futbolistes y aficionaos como'l xugador más completu que dio'l fútbol a nivel mundial.[24][25][26]

Trayeutoria

Orixe

Alfredo Di Stéfano nació'l 4 de xunetu de 1926 nel barriu de Barraques,[27] na ciudá de Buenos Aires, Arxentina, nel senu d'una familia de clase media-baxa.[28] El so padre tamién se llamaba Alfredo Di Stéfano; la so madre yera Eulalia Laulhé Gilmont y el so güelu paternu, Michele, foi'l primera Di Stéfano[n. 3] que llegó a Buenos Aires procedente de la islla napolitana de Capri.[29]

Alfredo Di Stéfano na so etapa nel C. A. River Plate (1947).
Xunto a José Manuel Moreno

Ente 1940 y 1943 xugó al pie del so hermanu Tuliu nel Club Social y Deportivo Unión Progresista, hasta que recibió una telegrama citándo-y pa una prueba col Club Atlético River Plate.[30] Foi según en 1944 recaló nes categoríes inferiores del club,[31] onde permaneció hasta qu'apostó'l so primer alcuentru xugando pal primer equipu'l 15 de xunetu de 1945 frente al Club Atlético Huracán de la xornada 12 del campeonatu de lliga que remató con derrota por 1-2.[32] Foi l'únicu partíu nel qu'intervieno nesi tornéu, nel cual el so equipu terminó coronándose campeón.[33]

Al añu siguiente foi vencíu al C. A. Huracán, club que yá se decató del so inmensu potencial debutando na primer xornada del campeonatu'l 21 d'abril na derrota por 1-0 contra'l Club Atlético Chacarita Juniors. Cuatro xornaes dempués, anotó'l so primer gol como profesional producíu'l 26 de mayu nel Estadiu Tomás Adolfo Ducó. El delanteru anotó dos tantos pal trunfu por 3-1 sobre Club Estudiantes de La Plata.[33] Esa temporada apostó un total de 25 partíos y anotó 10 goles, completaos con otros dos partíos ensin anotaciones correspondientes a la Copa de Competencia Británica y onde debutó con «los quemeros» el 14 d'abril de 1946 na victoria por 2-1 frente al Club Atlético Atlanta.[34]

Magar la bona delantrera que conformaba con Tucho Méndez y Turcu Simes, dada l'alta cantidá que se pidió pol so pase definitivu pa retenelo la siguiente temporada, los dirixentes del C. A. Huracán nun abonaron dicha cantidá pola inminente fuelga que s'averaba, onde tolos xugadores podríen quedar colos sos derechos nel so poder percima de los clubes —circunstancia que terminó asocediendo l'añu siguiente— y volvió al C. A. River Plate. Sustituyendo al gran referente del equipu Adolfo Pedernera, con quien volvería coincidir años dempués, convertir nel ídolu local y foi l'añu de la so esplosión como futbolista. Esi añu consiguió'l campeonatu lligueru de 1948 y proclamóse máximu goliador del tornéu con 27 tantos en 30 partíos. Foi tamién nesi añu cuando s'incorporó per primer vegada a la seleición arxentina, cola que ganó'l Campeonatu Suramericanu, en Guayaquil 1947, xugando 6 partíos y convirtiendo 6 goles. Amás apostó la decimoctava edición de la Copa Aldao onde anotó un gol nos dos partíos de la final qu'ayudaron al so equipu a salir campeón del tornéu internacional,[35] y el 20 de xunetu anotó'l primera hat-trick de la so carrera na victoria por 5-1 frente al Club Atlético Tigre.[36]

Yá como referente y unu de los homes referentes del fútbol arxentino, en 1948 participó na Copa Suramericana de Campeones, un tornéu oficial antecesor de la Copa Libertadores, onde llogró'l subcampeonatu y anotó 4 goles en 6 partíos. No referente al campeonatu domésticu, remató tamién como subcampeón por detrás del Club Atlético Independiente apostando 23 partíos nos qu'anotó 13 goles. Precisamente tres el partíu qu'enfrentó a dambos conxuntos con remontada final de los diaños coloraos», producióse la fuelga de futbolistes. Por cuenta d'esto, l'Asociación del Fútbol Arxentino decidió que nos cinco últimos partíos del campeonatu xugar con xugadores non profesionales, o amateurs.[37] Foi'l principiu del fin de la so carrera n'Arxentina.

Dio empiezu una disputa ente los Futbolistes Arxentinos Axermandaos (FFA) y el gobiernu del Xeneral Perón que nun tuvo resolución hasta mayu de 1949, el Ministeriu de Trabayu impunxo un salariu atope de mil quinientos pesos, inaceptable polos futbolistes y que provocó un éxodu ensin precedentes a distintos países.[37] Apostó dolce partíos nos qu'anotó nueve goles antes de recibir una irrechazable ufierta dende Colombia, quien nun taba afiliada a la FIFA. Antes xugó curiosamente unos minutos como porteru. L'anécdota produció'l 31 de xunetu de 1949, cuando sustituyó a Amadeo Carrizo mientres 33 minutos. Caltuvo'l cero so los palos y el so equipu venció 1-0 nel clásicu arxentín frente al Club Atlético Boca Juniors.[38]

El so pasu per Colombia

Di Stéfano foi unu de los cuasi sesenta futbolistes arxentinos qu'emigraron al fútbol colombiano, que la so lliga tenía los meyores xugadores suramericanos de la dómina. Foi ficháu pa integrase nel plantel del Club Deportivo Los Millonarios de Bogotá, onde xunto a figures como les sos excompañeros Adolfo Pedernera y Néstor Rossi, Antonio Báez, Fello Meza o Julio Cozzi ente otros, conformó unu de los meyores equipos del continente mientres esa dómina d'empiezos de los años 1950, y que foi bautizáu polos periodistes colombianos como'l «Ballet Azul». Oldeáu con grandes clubes europeos la prensa llegó a afirmar que xugar contra'l C. D. Los Millonarios yera tou un honor pa cualquier equipu nel mundu.[39][40] Destacáu pol so terrible xuegu, Di Stéfano y los sos compañeros consagráronse campeones cuatro vegaes del campeonatu de lliga (Dimayor); amás, «la Saeta» —como yera moteyáu— foi dos veces máximu goliador del campeonatu.

En 1952, el club colombianu foi convidáu a participar nun tornéu internacional en celebración de los 50 años del Real Madrid Club de Fútbol, tornéu nel que tamién tomó parte'l campeón suecu del Idrottsföreningen Kamraterna Norrköping. Curiosamente la invitación foi recibida tres un arrenunciu del Club Atlético River Plate, equipu orixinariu del futbolista, y ellos fueron quien aconseyaron a los madrilanos que se dirixieren al conxuntu colombianu como l'indicáu a participar nel tornéu.[41] Ellí l'equipu colombianu consiguió'l troféu n'esplegando un gran xuegu y ganar 2-4 al Real Madrid Club de Fútbol, col xugador arxentín como'l gran destacáu.

“Millonarios el meyor equipu del mundu”
“Lo más grande que vio Madrid, Millonarios de Bogotá”
“El ballet bailló al so antoxu. Un xugador d'esceición, home calidable xenial que lleva la llinia, muévese incansable, abre fienda furando la defensa rival col cuerpu y al propiu tiempu protexe la pelota y tres la so dribling secu y atayante asitia la pelota onde y como quier. Referíme, poques gracies, a Di Stéfano, el delanteru centru y verdaderu crack del conxuntu colombianu.”
“Los Millonarios del fútbol esllumaron”
“Millonarios auténticos artistes del fútbol”.
Diversos titulares de la prensa española tres los sos alcuentros. Abril de 1952
“Regatiónos como a banderinos nun campu d'entrenamientu. [...] Di Stéfano tuvo estraordinariu. Apaecía en defensa, nel centru del campu, n'ataque. Dexó sentaos a trés de los nuesos. Cuando tenía la pelota, nun podíes quitar, solo rezar por que la pasara”.
Miguel Muñoz, rival y posterior compañeru tres el partíu.[42]

Lóxicamente, llogró ser vistu por Santiago Bernabéu, presidente madridista entós daquella, quien se propunxo contratalo. Sicasí, dichos movimientos nun se dieron hasta la consecución de la prestixosa Pequeña Copa del Mundu de Clubes del añu siguiente, cuando fueron incentivaos pola estrecha rellación ente los presidentes de dambos clubes y nel que foi'l fichaxe más revesosu hasta'l momentu na historia del fútbol. El 18 de febreru de 1953, el partíu ante'l Sportklub Rapid Wien de dichu tornéu, foi la despidida de «la Saeta Rubia» dexando pa la historia 90 goles en 101 partíos oficiales na Dimayor, 10 goles na Copa Colombia nel mesmu númberu d'alcuentros y 51 goles en 61 partíos non oficiales nacionales ya internacionales.

Discutiniu cola FIFA polos sos derechos de traspaso

Alfredo Di Stéfano protagonizó, con toa probabilidá, el fichaxe más polémicu de la historia del fútbol español. El discutiniu surde pola decisión de munchos xugadores d'América y Europa —cuasi 200— de dise a xugar al Categoría Primer A campeonatu colombianu de la División Mayor de Colombia (Dimayor), onde pagaben más, y onde fueron aceptaos ensin trespasos y al marxe de la FIFA.[43] Unu d'esi xugadores foi Di Stéfano, quien ingresó nes files del Club Deportivo Los Millonarios en 1949. El máximu estamentu futbolísticu, esmolecíu pol carís qu'adquiría la situación, consideraba qu'esi tornéu nun yera llegal ya inclusive impunxo sanciones a esi país.[43] Nel añu 1951, Ottorino Barassi llegó a un pactu cola Dimayor nel llamáu «Pactu de Lima». N'este, la FIFA alcordó que los xugadores recalaos n'equipos del citáu país siguiríen perteneciendo a los nuevos clubes hasta avientu de 1954 y que, a partir d'esa fecha, pasaríen a pertenecer a los clubes d'orixe (Club Atlético River Plate nel casu de Di Stéfano), periodu mientres el cual nun podíen ser trespasaos.[43] Con esto, la lliga colombiana cuntaba col beneplácito de la FIFA y a los sos equipos dexóse-yos xugar amistosos fuera de Colombia.

El delanteru hispanu-arxentín, quien yera práuticamente desconocíu n'España hasta entós, entusiasmó a toos cuantos asistieron la celebración de les Bodes d'Oru del Real Madrid Club de Fútbol en marzu de 1952. Ente parte de los festexu programó un tornéu futbolísticu al qu'allegó'l C. D. Los Millonarios de Bogotá. Santiago Bernabéu y José Samitier, presidente del Real Madrid y secretariu téunicu del C. F. Barcelona respeutivamente, asistieron al partíu y quedaron estelaos col xuegu de Di Stéfano. Esi mesmu branu'l presidente del club colombianu Alfonso Senior y Santiago Bernabéu, fixéronse bien amigos tres la disputa de cuatro amistosos n'América nuna xira del club español pol continente americanu y empezaron unes conversaciones pal trespasu del xugador, pos yeren los propietarios temporales.[43] A finales de 1952, el xugador, cansáu de tantos partíos amistosos y de viaxes col so nuevu club tornó a Buenos Aires. Al tiempu, el C. F. Barcelona vio cómo'l so xugador referencia, Ladislao Kubala, carecía de tuberculosis y pa suplir la so ausencia decidieron viaxar pa fichar a Di Stéfano y pagó-y un adelantu de dos millones de pesetes a River Plate, l'equipu qu'en primer instancia tenía la metá de la pertenencia.[44][45] Nuevos documentos del club arxentín que vieron la lluz público en 2017 establecíen el trespasu del xugador en 108 000 dólares, que tres les negociaciones amenorgar a 87 000 dólares (4 millones de pesetes d'entós) cola condición de que se fixera efectivu'l pagu de la metá del aprecio antes del 10 d'agostu, y el restu a pagar a plazos nos socesivos años.[46]

El Real Madrid C. F. viaxó a Arxentina col mesmu propósitu, pero llegó dempués de diches negociaciones de los barcelonistas quien inda nun fixeren efectivu'l pagu. Tou ello llevó a un conflictu ente dambos equipos pol pase del xugador: el Barcelona tenía de consiguir la cesión de los derechos, ente que'l Madrid precisaba'l plácet de River.[44] Viaxaron entós los madrilanos a Colombia y llegaron a un alcuerdu pal trespasu del xugador en favor del añu que lu restaba col club colombianu pol pactu de Lima, a fecha del 24 de xunetu.[43][47] Informó entós al club arxentín del alcuerdu, y devolvieron estos la información de les negociaciones qu'estos calteníen colos barcelonistas col mesmu propósitu. Yá que nun había entá esi pagu efectivu del alcuerdu, los arxentinos dieron validez al alcuerdu de los madridistes en casu de nun efectuase dichu pagu. Les circunstancies provocaron un conflictu ente los cuatro clubes legitimando dambos les sos respeutives negociaciones, unos por ser posesores y compradores d'unos derechos por cuenta d'un pagu, y otros por ser posesores y compradores d'unos derechos temporales yá pagos.[46] Díes dempués y antes de la fecha llende del día 10 d'agostu los barcelonistas fixeron efectivu'l pagu polo que llexítimamente y con tal motivu Di Stéfano, quien llegó a Barcelona en plenes negociaciones y antes de concretase'l pase, incorporar a disciplina del club. Sicasí, la FIFA avisó-y al equipu catalán que nun podía xugar nin siquier amistosos hasta finales de 1954 porque, llegalmente y hasta esa fecha, pertenecía al C. D. Los Millonarios,[43] derechos qu'alegaron entós Millonarios y el Real Madrid con validez al so contratu hasta que venciera'l pactu de Lima.[46] Tres les circunstancies el presidente del club catalán, Enric Martí Carreto, contautó con Alfonso Senior pa iguar la situación colos colombianos y tener dambos derechos qu'atayaren la cuestión, pero'l presidente del Barça, Enric Martí Carreto, tornó pagar los 27 000 dólares qu'esixó Senior que solucionaríen el casu al so favor, y que sí fueron abonaos pol vicepresidente madridista, Raimundo Saporta.[44][43]

Pa solucionar el casu, el 15 de setiembre de 1953 la FIFA decidió salomónicamente,[48] encamentada por Armando Muñoz Calero —miembru español de la FIFA y ex-presidente de la Real Federación Española de Fútbol—, autorizar a Di Stéfano a xugar cuatro temporaes n'España alternativamente: dos de madridista (1953-54 y 1955-56) y dos de barcelonista (1954-55 y 1956-57), de manera alterna.[49][50][43] Dambos compartiríen asina los derechos federativos.[49] El C. F. Barcelona, quien dicía sentise primíu mientres el pleitu, nun aceptó la decisión tomada yá que-y paecía una situación indigna y presentando el so presidente la dimisión en señal de protesta,[51] yá que según el club yeren ellos los que teníen los derechos "llegales" del xugador.[52][53][54] Per otru llau, el llibru «El casu Di Stéfano» (2006) cita respectu al casu una frase del entós Ministru d'Educación:[55]

«Non alcordanza que se tratara esti asuntu [sobre un comentariu del ministru Manuel Arburúa] en Conseyu de Ministros, anque bien ye ciertu que tampoco afectaba direutamente al mio ministero y podría tratase. Si yera cuestión de divises, sería lóxicu la intervención del ministru de Comerciu [Arburúa]. Sí recuerdo que naquellos tiempos Santiago Bernabéu yera un home con un gran poder nel réxime, con tratu direutu con Franco. El Real Madrid yera un club de gran importancia pal país y Bernabéu sabía mover tolos resortes del poder pa llograr los sos oxetivos. Evidentemente, la gran mayoría de ministros de la dómina yeren madridistes y el restu, bien minoritariu, del Atlético.»[56]
Joaquín Ruiz Giménez, Ministru d'Educación Nacional d'España (1951-1956).

Del conflictu estendió años dempués una equivocada rellación del club madrilanu col franquismu —cuando foi'l réxime'l que s'ayudar de la imaxe y los ésitos madridistes p'ameyorar el so cartelu internacional—.[57] Sicasí, dende'l Real Madrid deféndese que Millonarios yera'l verdaderu titular —con base al Pactu de Lima»— y que más tarde sería los club catalán quien arrenunciaría voluntariamente a los derechos del futbolista.[58] Asina, el xugador empezó la temporada 1953-54 xugando de blancu hasta'l resolución del casu. Les sos primeres apaiciones nun fueron del tou esitoses y el descontentu crecía ente los aficionaos —magar anotar tres goles en cuatro partíos—,[ensin referencies] de cuenta qu'apenes un mes dempués, José Vidal-Ribas, miembru de la comisión xestora que se fixo cargu del C. F. Barcelona tres la dimisión de la xunta direutivo y favorecío na so decisión decisión pola recuperación de Kubala, robló un comunicáu nel qu'arrenunciaba a tolos derechos sobre Di Stéfano en favor del Real Madrid C. F.,[58] que-y abonó'l dineru adelantráu polos catalanes al C. A. River Plate y pagó el restu del trespasu al club arxentín faciéndose cola totalidá de los sos derechos.[58][59] Esti resolución qu'en principiu apaecía na prensa como un ésitu de la xestión azulgrana porque se llibrara d'un xugador que nun consiguiera encaxar en nengún club y que paecía finalmente nun atesorar la maña que s'esperaba d'él,[ensin referencies] camudó la historia del fútbol español yá que foi l'artífiz del dominiu del conxuntu madrilanu mientres una década, y hasta convertíu nel meyor equipu del mundu. Foi precisamente en roblando l'arrenunciu del xugador, cuando dambos equipos enfrentáronse y cuando'l xugador dio muestres del xugador que s'esperaba. Anotó dos goles nuna victoria por 5-0, que s'amontaron con tres goles más la selmana siguiente na victoria por 3-4 frente al otru gran rival madrilanu, el Club Atlético de Madrid.[60]

Unu de los personaxes más decepcionaos con esti conflictivu fichaxe foi Samitier, ex-xugador de dambos clubes, quien nun pudo ver rematáu'l so deséu d'axuntar nun mesmu equipu a Kubala y Di Stéfano, dos de los consideraos xugadores históricos d'esti deporte. Pela contra, tampoco pudieron axuntase dambos nel club madrilanu, y que'l so presidente Santiago Bernabéu foi quien traxo a España al xugador húngaru, magar nun pudo concretar el so fichaxe una y bones la Real Federación Española de Fútbol dio nesi caso prioridá a los barcelonistas.[ensin referencies]

Los sos años doraos nel Real Madrid

Di Stéfano, n'anotando unu de los sos 308 goles na so etapa nel Real Madrid Club de Fútbol.

Pal so debú como madridista entamó un alcuentru de presentación contra'l Football Club de Nancy francés que tuvo llugar el 23 de setiembre de 1953. Este remató en derrota por 2-4 col xugador anotando l'últimu gol del alcuentru y del so equipu, que s'atopaba llaráu de suplentes debíu al inminente empiezu de la temporada, yá que na dómina nun taben dexaos los cambeos mientres un alcuentru oficial. Sicasí, esa derrota nun marcó l'aportar de la so carrera, yá que la so etapa de blancu tuvo llena d'ésitos.
En contraposición, el so debú oficial como madridista tuvo llugar cuatro díes dempués frente al Real Racing Club de Santander en Madrid nun alcuentru válidu pal Campeonatu de Lliga 1953-54.[61] El partíu remató con victoria por 4-2 y magar los cuasi seis meses d'inactividá, Di Stéfano foi l'autor d'unu de los tantos,[62] el primeru d'una socesión que lu llevó a anotar 227 goles na lliga española y ser el máximu anotador en cinco temporaes, a tan solo una d'igualar a Telmo Zarra, y quedase a 24 goles del mesmu xugador como goliador históricu de la competición. D'ellos, 216 fueron anotaos como na so etapa madridista.

La mayoría de los historiadores y aficionaos tán d'alcuerdu n'afirmar que'l so fichaxe pol club madrilanu, al que llegó con 27 años y siendo cuasi un desconocíu n'Europa,[63] camudó l'aldu del fútbol español y del vieyu continente. Hasta la llegada del futbolista a la capital, el F. C. Barcelona yera'l dominador del país, ente que los madrilanos sicasí nun llograben ganar la Lliga dende faía 20 años.

Cola llegada de Di Stéfano, «los blancos» consiguieron vencer ocho de les siguientes once lligues (en 1954, 1955, 1957, 1958, 1961, 1962, 1963, y 1964) y un Campeonatu d'España-Copa del Xeneralísimu (en 1962), asitiándose como l'equipu referencia que bater n'España.

Magar aportó al meyor xugador del país, los sos grandes llogros fueron a nivel internacional. Cola apocayá creada Copa de Clubes Campeones Europeos —o a cencielles Copa d'Europa— a manes de la UEFA, a la fin un equipu podría consagrase como meyor equipu del continente. Nella foi'l Real Madrid C. F., cuantimás gracies a les actuaciones de Di Stéfano, quien consiguió cinco Copes d'Europa consecutives (ente 1955 y 1960, amás de dos subcampeonatos, siendo un finxu entá non igualáu anguaño), dos Copes Llatines y la primer edición de la Copa Intercontinental en 1960, competición que designaría d'equí p'arriba al meyor equipu del mundu. Aclamáu a nivel internacional, conquistó pa los madrilanos un total de diecisiete títulos y apostó un total de 396 partíos nos qu'anotó 308 goles que lu llevaron a ser consideráu como'l meyor futbolista de la dómina.[n. 4]

Mientres los once temporaes en Madrid, foi nomáu Balón d'Oru en dos causes —que fueren trés de nun prohibise na tercer edición del premiu votar a un futbolista que yá venciera'l gallardón— y Balón de Plata n'otra ocasión, y foi integrante en delles ocasiones d'un combináu européu colos meyores xugadores d'Europa nos que fueron los primeros partíos amistosos a nivel continental. La so fama llevólu inclusive a protagonizar per primer vegada un filme en 1956 cola película «La Saeta Rubia» na que s'interpretó a sigo mesmu,[64] y tres la que protagonizó delles más porque yera un gran aficionáu al arte cinematográficu.

El so postreru partíu oficial col conxuntu madrilanu producióse'l 27 de mayu de 1964 na Copa d'Europa. El partíu, correspondiente a la final d'aquella edición remató con una derrota por 3-1 contra'l Football Club Internazionale de Helenio Herrera, Luis Suárez y Sandro Mazzola. Diverses discrepancies col téunicu del conxuntu —quien fuera la so compañeru temporaes tres Miguel Muñoz—, y cola renovación del so contratu —creyendo'l presidente Santiago Bernabéu que nun merecía ser tan cuantioso por cuenta de la yá alta edá del futbolista— dieron finalmente col final de la etapa del xugador nel club, que punxo camín de Barcelona p'apostar los últimos años de la so carrera nel Real Club Deportivo Español.

El que foi mientres años el líder d'un equipu que llegó a conocese como'l «Madrid de Di Stéfano», o «Madrid de los cinco Copes d'Europa» —y que por cuenta de dichos ésitos sería conocíu d'equí p'arriba como «los viquingos»—[65][66] dexó al equipu no más alto del panorama futbolísticu, antes de ser consideráu años dempués como unu de los meyores futbolistes de la historia, honor que comparte col brasilanu Edson Arantes do Nascimento Pelé, l'arxentín Diego Armando Maradona y el neerlandés Johan Cruyff, quien tamién-y proclamaron con dichu honor. Amás d'ellos, otros munchos grandes xugadores de la historia asina la reconocieron, como por casu Bobby Charlton, consideráu'l meyor inglés de la historia:

“Alfredo di Stéfano is maybe the greatest player I have ever seen. I watched him in a match when Manchester United played against Real in the semi-final of the European Cup in Madrid the year before the accident. In those days, there was no substitutes' bench; if you weren't playing, you were in the stand. I felt like I was looking down on what looked like a Subbuteo table —I was that high up— but I couldn't take my eyes off this midfield player and I thought, «Who on earth is that?»

He ran the whole show and had the ball almost all the time. I used to dream of that, and I used to hate it when anyone else got it. They beat us 3-1 and he dictated the whole game. I'd never seen anything like it before, someone who influenced the entire match. Everything went through him. The goalkeeper gave it to him, the full backs were giving it to him, the midfield players were linking up with him and the forwards were looking for him.

And there was Gento playing alongside and Di Stéfano just timed his passes perfectly for him. Gento ran so fast you couldn't get him offside. And I was just sitting there, watching, thinking it was the best thing I had ever seen.

But I had been forewarned a bit by Matt Busby, the manager at the time, because he had been across and seen them play a match in Nice before the semi —in those days it wasn't easy to do that— and, when he came back, we asked him what they were like, but he didn't want to tell us. And I understood why he didn't when I saw them. I think he knew that, if he had said they were the best players he'd ever seen, it would have been all over for us before we'd started.

And this was when Di Stéfano was thirty. What must he have been like in his youth?”

“Alfredo Di Stéfano ye quiciabes el meyor xugador que nunca viera. Ver nun partíu cuando'l Manchester United xugó contra'l Real Madrid na semifinales de la Copa d'Europa en Madrid l'añu anterior al accidente. Naquellos díes, nun había sustituciones; si nun tabes xugando, tabes nel graderíu. Sentíme como si tuviera mirando escontra baxo no que paecía una mesa de Subbuteo —asina taba d'altu— pero nun podía quitar los güeyos d'esti mediocampista y pensé, «¿Quién ye esi que ta sobre'l terrén?»

Dirixó tol espectáculu y tuvo la pelota cuasi tol tiempu. Solía suañar con eso, y solía odiar cuando daquién más la tenía. Venciéronnos 3-1 y dictó tol partíu. Nunca antes viera daqué asemeyáu, daquién qu'influyera en tol partíu. Tou pasaba por él. El porteru apurrir, los defensores dar, los mediocampistes acomuñóse con él y los delanteros buscar.

Y taba Gento xugando al so llau y Di Stéfano temporizaba perfeutamente los pases pa él. Gento corría tan rápido que nun podíes coyer en fuera de xuegu. Y yo taba tan solo sentáu ellí, reparando, pensando que yera lo meyor que nunca había vistu.

Pero yo fuera alvertíu un pocu por Matt Busby, el nuesu entrenador na dómina, porque los cruciara y vistu xugar un partíu en Niza antes de les semifinales —naquellos díes nun yera fácil faelo— y, cuando tornó, preguntámos-y cómo yeren, pero nun quixo dícinoslo. Y entendí por qué nun lo fixo cuando los vi. Creo que sabía que, si nls dixera que yeren los meyores xugadores qu'enxamás había vistu, tou tuviera acabáu pa nós primero qu'empezáramos.

Y esto foi cuando Di Stéfano tenía trenta años. ¿Cómo tuvo de ser na so mocedá?”
Bobby Charlton.

Alcuentru coles FALN

El 26 d'agostu de 1963, Di Stéfano foi secuestráu en Caraques por miembros de les Fuercies Armaes de Lliberación Nacional de Venezuela (FALN), grupu guerrilleru qu'operó en Venezuela mientres los años sesenta mientres el club madridista apostaba la Pequeña Copa del Mundu de Clubes. La operación foi dirixida por dellos combatientes del mentáu frente, ente los que s'atopaba Paúl del Río alies «Máximu Canales», que manifestó que'l tratu dau al famosu futbolista foi siempres amistosu y cordial, a pesar de los momentos de tensión que derivaben de tal aición. Dos supuestos policías presentar nel hotel de concentración del conxuntu español y convidaron a Alfredo a acompañalos a la comisaría como un meru trámite burocráticu por tar arreyáu nun casu de tráficu d'estupefacientes una persona del mesmu nome. Nel coche confirmáron-y que yera un secuestru, que duró 72 hores, nes que'l futbolista xugó al axedrez y al dominó, vio la televisión, apostó a los caballos y hasta diseñó'l so propiu menú pal so cautiverio. Los secuestradores comentaron que nunca sintió que la so vida tuviera en riesgu y siempres reaccionó de la meyor manera.[67]

Foi puestu en llibertá a cien metros de la Embaxada d'España en Venezuela ensin esixir rescate y, como asina comentó años dempués Paúl del Río:

Esto ye un secuestru. Nun lu va pasar nada. Somos revolucionarios que nun tamos acordies con el réxime del nuesu país. Soltarémoslu aína. [...]
Nun se pidió dineru pol rescate. Nun hubo esixencia nin condición. Secuestrar basándonos na so fama. Eso ayudábanos a llograr los nuesos fines, el so prestíu y la fama del Madrid. L'equipu foi a xugar un partíu amistosu y nós, lamentablemente, sacámos-y tarxeta colorada a los seis de la mañana. Y nun pudo xugar.
Paúl del Río. 25 d'agostu de 2005.

La operación buscó llamar l'atención de la comunidá internacional sobre la tirante situación social y política qu'encaraba Venezuela, emulando'l secuestru del pilotu arxentín Juan Manuel Fangio en L'Habana en 1958. El raptu de Di Stéfano foi bautizáu col nome de «Julián Grimau», n'homenaxe al comunista español revolucionariu miembru de la Checa de quien se tomó'l nome.[ensin referencies]

Retiru

Tres la so despidida del club madrilanu xugó pal Real Club Deportivo Español de Barcelona, nel qu'apostó dos temporaes, pa retirase'l 3 d'abril de 1966, fecha en qu'apostó'l so postreru partíu como profesional. Anguaño ye'l séptimu xugador más veteranu n'apostar un alcuentru del campeonatu de lliga d'España.[38] El so postreru partíu a tolos efeutos foi un homenaxe'l 7 de xunu de 1967 xugáu ente'l Real Madrid Club de Fútbol y el Celtic Football Club, club que pretendió los sos servicios pero antemanóse-y el club barcelonista y que venció 0-1. Nel minutu 13 Di Stéfano quitóse'l brazalete de capitán y apurrir a Ramón Grosso, xugador qu'heredó'l so dosal nel equipu, metanes los aplausos de too l'Estadiu Santiago Bernabéu y tres el que recibió la máxima distinción al deporte d'España, la Medaya d'Oru al Méritu Deportivu.[38]

Felipe Gutiérrez, el so incomparable amigu, xugó'l so postreru partíu xunto a Di Stéfano, que emponderó a los so amigu y moteyar "Felipão", pos xugaba tal que un brasilanu.

Seleición nacional

Seleición absoluta

Di Stéfano cola albiceleste.

El futbolista xugó oficialmente pa dos seleiciones —fechu dexáu na dómina—.[68] Cola seleición arxentina xugó seis partíos debutando internacionalmente el 4 d'avientu de 1947 nel estadiu George Capwell d'Ecuador nun partíu valedero pal Campeonatu Suramericanu de 1947 frente a la seleición boliviana que remató 7-0 y nel qu'anotó un tanto.[69]Mientres el campeonatu fixo cinco goles más —incluyíu'l so primera hat-trick de seleiciones anotáu frente a la seleición colombiana—[n. 5] qu'a lo postrero ayudaron al so equipu a coronase campeón, siendo'l so únicu y más importante trunfu a nivel de seleiciones mientres la so carrera.

Tres el so pasu per Colombia y por cuenta d'un paréntesis na lliga del país, los sos integrantes entamaron partíos de seleición sol nome de combináu XI de la lliga colombiana —que nun yera la seleición colombiana absoluta— nel que tuvo cuatro participaciones como convidáu,[70][71] fechu pol que nun consten nos rexistros oficiales de la FIFA y porque el xugador nun taba nacionalizáu.[72]

Una vegada n'España, Di Stéfano se nacionalizó ciudadanu español en 1956 —tres unos trámites que se retrasaron 2 años— polo que'l 30 de xineru de 1957 xugó'l so primer partíu cola seleición española enfrentándose a la seleición neerlandesa, y nel qu'España vence por 5-1 con un hat-trick de Di Stéfano —l'únicu qu'anotó como internacional español—. Tres cuasi cinco años defendiendo la camiseta colorada apostó un total de 31 partíos y caltúvose como'l máximu goliador de la historia del combináu con 23 goles hasta que Emilio Butragueño superó esi récor en 1990.[69] Ente los sos partíos apostaos, namái perdió cinco d'ellos, nos que tamién consiguió anotar seis dobletes.

Mientres la so etapa n'España, el xugador tamién participó esporádicamente nel de la seleición madrilana,[73] un combináu rexonal oficiosu que nun apostaba competiciones oficiales.

Les sos ausencies mundialistas

Consideráu como unu de los meyores xugadores de la dómina y darréu, de la historia, nun pudo demostrar la so valía nuna Copa Mundial —competición más prestixosa a nivel de seleiciones— mientres la so etapa n'activu por diversu circunstancies.

Di Stéfano na seleición española nun alcuentru en Roma (1959).

Mientres defendía la camiseta albiceleste, l'Asociación del Fútbol Arxentino decidió retirar la so inscripción del Mundial de 1950 por unes discrepancies cola Confederación Brasilana de Fútbol, país organizador d'aquel campeonatu.[74] Por cuenta de diches discrepancies, provenientes dende 1949, la seleición arxentina decidió aisllase deportivamente como protesta y p'asina evitar confrontaciones colos brasilanos. Esto llevólu a nun apostar tampoco los Campeonatos Suramericanos, nin el posterior Mundial de 1954 que tuvo llugar en Suiza.[74] Aquel día, el xugador yá militaba n'España y decidió empezar los trámites pa la so nacionalización, pasando a defender a la seleición española. Los trámites retrasáronse y magar que la Real Federación Española de Fútbol solicitó que'l xugador pudiera participar con ellos pa llograr la clasificación al Mundial, la Federación Internacional de Fútbol Asociación (FIFA) nun lo autorizó quedándose asina ensin allegar al campeonatu per segunda vegada.[75]

Yá como xugador español nun pudo allegar a la siguiente cita, el Mundial de 1958 de Suecia yá que la so seleición nun llogró clasificase magar que pudo apostar los partíos que decidiríen l'accesu frente a la seleición suiza y la seleición escocesa. Na serie de cuatro partíos, Di Stéfano solo pudo anotar dos goles nel postreru ya intrescendente alcuentru yá que los británicos yá teníen un meyor balance.

Cuatro años dempués presentábase una nueva oportunidá col Mundial de 1962 qu'entamaron los chilenos. Nel sortéu de la fase de clasificación España foi unu de los equipos que conformaron unu de los dos grupos europeos con tan solu dos participantes pa dirimir una plaza, polo que'l vencedor hubo d'apostar un alcuentru frente a otru equipu d'otra confederación. Asina, en venciendo na eliminatoria a doble partíu a la seleición galesa por un 3-2 global gracies a un tanto de Di Stéfano, enfrentar a la seleición marroquina a la que venció por un 4-2 global y foi l'autor d'unu de los tantos. Clasificáu pal Mundial, foi convocáu por Helenio Herrera no que paecía diba ser por fin la so primer participación nel mundial. Sicasí, una mancadura nel antepenúltimu partíu d'entrenamientu n'España previu a allegar a la cita torgó-y xugar. Magar ello fixo'l viaxe cola seleición y formó parte del equipu tal que consta nes actes de la FIFA, anque nun apostó nengún alcuentru.[76]

La siguiente cita del Mundial de 1966 d'Inglaterra llegó nel ocaso de la so carrera deportiva, cerrando asina una desafortunada historia. Diose la circunstancia qu'otru de los grandes futbolistes de la dómina y de la historia, Ladislao Kubala, tampoco allegó nunca a un Mundial a pesar de que xugó con trés seleiciones distintes. Cuando más cerca tuvo foi en 1962, pero al igual que Di Stéfano nun pudo allegar por mancadura, y son asina dos de los futbolistes que se enuentran nun llistáu de grandes xugadores que nunca pudieron allegar a la cita.[77]

Direición téunica

Dirixendo un partíu de River Plate.

En retirándose del fútbol profesional, Di Stéfano dedicóse a la direición téunica, entrenando al Elche Club de Fútbol, Club Atlético Boca Juniors, Valencia Club de Fútbol, Real Madrid Club de Fútbol, Rayo Vallecano de Madrid, Club Deportivo Castellón y Club Atlético River Plate, amás de ser mientres un mes l'asesor de Walter Roque al mandu de la seleición venezolana aprovechando la so estancia n'España y d'un periplu en Portugal col Sporting Clube de Portugal, al que nun llegó a dirixir en partíu oficial polos problemes de la so contratación y rexistru na federación, tando a cargu del equipu namái mientres la pretemporada.[78]

Na so carrera como téunicu consiguió un Campeonatu Nacional y una Copa Arxentina con Club Atlético Boca Juniors, un Campeonatu Nacional con Club Atlético River Plate —siendo l'únicu entrenador campeón colos dos equipos más gallardoniaos del fútbol arxentino—[79] una Lliga española y una Recopa d'Europa cola Valencia C. F. y una Supercopa d'España col Real Madrid Club de Fútbol.

Vieyera y muerte

Alfredo Di Stéfano siguió viviendo n'España. El 5 de payares de 2000, foi nomáu Presidente d'Honor del Real Madrid y como tal, unos díes dempués recoyó, representando a la entidá, el troféu al Meyor Club del sieglu XX dau pola FIFA nuna ceremonia celebrada en Roma. El 24 d'avientu de 2005, sufrió un ataque al corazón del que se repunxo con ésitu en Sagunto nun primer momentu y dempués en Valencia.

El 9 de mayu de 2006, el Real Madrid inaugura l'estadiu nel que'l so filial, el Real Madrid Castilla, va apostar los sos alcuentros, y el club decide por unanimidá denominalo Estadiu Alfredo Di Stéfano. Na temporada 2007-2008 el Real Madrid estrena un avión propiu pa los sos desplazamientos que bauticen como «La Saeta», n'honor al llamatu d'Alfredo Di Stéfano.

El 17 de febreru de 2008, recibió un homenaxe de parte de representantes del fútbol mundial pola so trayeutoria profesional, nel cual foi-y apurríu'l Premiu Presidente UEFA de 2007[80] per parte de Michel Platini, entós presidente de la UEFA. Foi gallardoniáu col "Guijuelo d'Oru 2007", en Guijuelo, Salamanca.

El 17 de setiembre de 2009, metanes una disputa ente Pelé y Maradona por quién yera'l meyor futbolista de la historia, Di Stéfano señaló: «Muñoz, Moreno, Pedernera, Labruna y Loustau. Escueya'l qu'usté guste». Los citaos futbolistes fueron la esencia de «La Máquina» de River Plate, una de les formaciones más espectaculares de tolos tiempos a nivel mundial.

El 5 de xunetu de 2014 a les 17:00 hores, sufrió una parada cardiorrespiratoria mientres la comida de celebración del so cumpleaños. Treslladáu d'urxencia al Hospital Xeneral Universitariu Gregorio Marañón de Madrid, foi alicáu hasta por dos vegaes ya ingresó na Unidá Coronaria del centru onde foi sometíu a un coma inducíu pa estabilizar los sos constantes vitales.[81] Dos díes depués, el 7 de xunetu, finó a los 88 años d'edá.[8][82] El palcu d'Honor del Estadiu Santiago Bernabéu, acoyó dende les 10:30 hores del martes 8 de xunetu, el veloriu del Presidente d'Honor, recibiendo un multitudinariu homenaxe de despidida per parte del madridismu.[83]

Estadístiques

Clubes

Actualizáu a fin de carrera deportiva.

Club Div Temporada Lliga Copes
Nacionales(1)		 Torneos
Internacionales(2)		 Total Media
goliadora(3)
Part. Goles Part. Goles Part. Goles Part. Goles
C. A. River Plate
Bandera d'Arxentina Arxentina
1ª 19451---— 1 0 0,00
19473027--21 32 28 0,88
194823131164 30 18 0,60
1949129--— 12 9 0,75
Total club6649118575550,73
C. A. Huracán
Bandera d'Arxentina Arxentina
1ª 194625102-— 27 10 0,37
Total club2510200027100,37
C. D. Los Millonarios
 Colombia
1ª 19491414—— 14 14 1,00
1950292321— 31 24 0,77
19513431—— 34 31 0,94
1952241985— 32 24 0,79
Total club1018710600111930,86
Real Madrid C. F.
 España
1ª 1953-542827--— 28 27 0,96
1954-553025--2- 32 25 0,83
1955-563024--75 37 29 0,78
1956-57303133109 43 43 1,00
1957-58301977710 44 36 0,82
1958-5928238576 43 34 0,79
1959-6023125368 34 23 0,68
1960-6123219841 36 30 0,83
1961-62231184107 41 22 0,54
1962-6313129921 24 22 0,92
1963-6424111195 34 17 0,50
Total club282216504064523963080,78
R. C. D. Español
 España
1ª 1964-6524732— 27 9 0,33
1965-66234416- 33 5 0,15
Total club4711736060140,23
Total carrera521373705078576694800,72
(1) Inclúi datos de la Copa de Competencia Británica (1946-48) ; Copa Colombia (1951-53); Copa del Xeneralísimu (1953-66).
(2) Inclúi datos de la Copa Aldao (1947) / Campeonatu S. C. (1948); Copa Llatina (1954-57); Copa d'Europa (1955-64) / Copa Intercontinental (1960); Copa de Feries (1965-66)
(3) Nun inclúi goles en partíos amistosos.
Fonte: UEFA - AdelanteRealMadrid (Hemeroteca Diariu ABC) - BDFA - IFFHS - Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation

Resume de partíos en competición internacional

El xugador ostenta, al pie del so ex-compañeru na so etapa madridista Ferenc Puskás, l'honor de ser el xugador que más tantos anotó nes finales de la Copa d'Europa / Lliga de Campeones con un total de siete goles.[22]

Seleiciones


Seleición Temporada Continentales(1) Mundiales(2) Amistosos Total Media
goliadora(3)
Part. Goles Part. Goles Part. Goles Part. Goles
Absoluta
Bandera d'Arxentina Arxentina
1947-4866—-- 6 6 1,00
Total660000661,00
Absoluta
 España
1956-57--3-25 5 5 1,00
1957-58--1241 5 3 0,60
1958-5912--21 3 3 1,00
1959-6011--88 9 9 1,00
1960-61--2141 6 2 0,33
1961-62--211- 3 1 0,33
Total2384211631230,74
Total seleición8984211637290,78
(1) Campeonatu Suramericanu (1947-48); Copa de Naciones d'Europa (1956-62). Inclúi datos de les fases de clasificación pa los campeonatos continentales.
(2) Inclúi datos de les fases de clasificación pa los campeonatos del Mundu.
Fonte: The Rec. Sports Soccer Statistics Foundation.

Resume de partíos internacionales absolutos

A lo llargo de la so carrera Di Stéfano apostó un total de trenta y siete partíos internacionales nos qu'anotó un total de ventinueve goles. D'ellos, seis partíos fueron en campeonatu continental, diez en fases clasificatorias y ventiún amistosos, anotando seis, siete y dieciséis goles respeutivamente.

Por cuenta de los ventitrés goles con España caltúvose como'l so máximu anotador hasta 1990.

Récor (goles)

El xugador anotó un total de quinientos nueve goles en torneos oficiales, a los qu'habría que sumar cientu ochenta y dos anotaos en competiciones non oficiales y en partíos amistosos[ensin referencies] En total fueron seiscientos noventa y cuatro goles en cuasi novecientos partíos.[87]

EquipuGoles (oficiales)Partíos (cuntando amistosos)%
Bandera d'Arxentina. C. A. River Plate64850.75
Bandera d'Arxentina. C. A. Huracán10270.44
Bandera de Colombia. C. D. Los Millonarios157 (96, 3 goles non atopaos)1820.86
Bandera d'España. Real Madrid C. F.4185100.82
Bandera d'España. R. C. D. Español16570.28
Bandera d'Arxentina. Seleición Arxentina661.00
Bandera d'España. Seleición Española23310.74
Total694 898 0.78
Club País Añu PX Goles
Total 739 523

Entrenador

Actualizáu con cuenta de carrera deportiva.

Club Div. Temporada Datos estadísticos (1)
Part. P.G. P.E. P.P. Títulos G.F. G.C. D.G. %
Elche C. F.
 España		 1ª 1967-68 15 3 3 9 - 10 24 -14 30.00
Total 15 3 3 9 0 10 24 -14 30.00
C. A. Boca Juniors
Bandera d'Arxentina ARG		 1ª 1969 50 32 11 7 2 91 31 +60 75.00
1985 10 5 2 3 - 19 12 +7 60.00
1985-86 18 6 6 6 - 29 26 +3 50.00
Total 78 43 19 16 2 139 69 +70 67.31
Valencia C. F.
 España		 1ª 1970-71 43 26 10 7 1 69 31 +38 60.47
1971-72 47 25 11 11 - 66 39 +27 64.89
1972-73 42 15 12 15 - 46 42 +4 50.00
1973-74 38 15 8 15 - 47 36 +11 50.00
1979-80 45 18 15 12 1 72 54 +18 54.44
1985-86 18 5 4 9 - 24 27 -3 38.89
2ª 1986-87 45 24 10 11 - 69 38 +31 64.77
1ª 1987-88 35 11 10 14 - 38 47 -9 41.38
Total 313 139 80 94 2 431 314 +117 57.19
A. D. Rayo Vallecano
 España		 2ª 1975-76 27 11 3 13 - 35 35 0 46.30
Total 271131303535046.30
C. D. Castellón
 España		 2ª 1976-77 42 15 9 18 - 53 49 +4 46.43
Total 421591805349+446.43
C. A. River Plate
Bandera d'Arxentina ARG		 1ª 1981 22 11 9 2 1 36 18 +18 70.45
1982 16 4 6 6 - 20 27 -7 43.75
Total 381515815645+1159.21
Total carrera16110434238368161+207 71.64

Fuentes: BDFutbol - UEFA - BocaJuniors - Valencia.


Equipu Añu Partíos Ganaos Empataos Perdíos
Real Madrid 1982-84 81 48 18 15
Real Madrid 1990-91 18 7 2 9
TOTAL 487 224 122 141

Palmarés y distinciones

Nota: en negrina competición vixente. (*) Incluyíos títulos como entrenador asistente.

Equipu(s) Nacionales Subtotal Continentales Mundiales Subtotal Total
LligaCopaOtra CopaC1 C2 C3 M1
Bandera d'Arxentina C. A. River Plate – – 2 – – – 2 4
Bandera de Colombia C. D. Los Millonarios – 4 – – – – 0 4
Real Madrid C. F.
– 9 55 57 – 8 17
Bandera d'Arxentina Seleición d'Arxentina – – – – – – – 1 1
Total 13 2 0 15 6 4 0 1 11 26
Bandera d'Arxentina C. A. Boca Juniors – 2 – – – – 0 2
Valencia C. F. – – 1 – – – 1 2
Bandera d'Arxentina C. A. River Plate – – 1 – – – – 0 1
Real Madrid C. F. – – 1 – – – – 0 1
Total entrenador
  • | 3
1 1 5 0 0 1 0 1 6
Total históricu | 16 3 1 20 6 4 1 1 12 32

Actualizáu a fin de carrera deportiva.

Ente los sos títulos oficiales nun se contabilicen dos Pequeña Copa del Mundu de Clubes Pequeñes Copes Mundiales de Clubes en 1953 y 1956 al nun tar clara la so oficialidá.

Distinciones individuales

Distinción Añu
Máximu goliador de la Primer División d'Arxentina 1947
Máximu goliador de la Primer División de Colombia 1951, 1952
1947,

1951

Máximu goliador de la Primer División d'España 1954, 1956, 1957, 1958, 1959
Estadístiques de la Lliga de Campeones de la UEFA Goliadores por temporada Máximu goliador de la Copa d'Europa 1957, 1958, 1959
Balón d'Oru 1957, 1959
Balón de Plata 1956
Súper Balón d'Oru[88] 1989
Marca Lleenda 1999
FIFA 100 2004

Condecoraciones

Distinción nacional Añu
Gran Cruz de la Real Orde del Méritu Deportivu 1999
Medaya d'Oru de la Real Orde del Méritu Deportivu 1966
Distinción municipal Añu
Medaya d'Oru de Madrid[89] 1996
Tambor d'Oru de San Sebastián 1997
Gallardón Añu
Presidente d'Honor del Real Madrid C.F. 2000–2014
Orde del Méritu de la FIFA 1994
Premiu Presidente UEFA[90][91] 2008
Premiu Nacional de Deporte[92] 2011

Referencies

  1. ↑ Adoptó la nacionalidá española en 1956.
  2. ↑ Atópase en continuu alderique popular l'amestar como "quintu grande" al alemán Franz Beckenbauer, o al francés Zinedine Zidane ente otros.
  3. ↑ L'apellíu italianu ye Di Stéfano, ensin acentu.
  4. ↑ 469 partíos, sumando amistosos, nos qu'anotó 357 goles.
  5. ↑ El 18 d'avientu de 1947 nuna victoria por 6-0.
  1. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 11 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  2. ↑ URL de la referencia: http://fr.fifa.com/fifa-tournaments/players-coaches/people=174499/index.html. Data de consulta: 9 setiembre 2015.
  3. ↑ URL de la referencia: https://www.biografiasyvidas.com/biografia/s/stefano_alfredo.htm.
  4. ↑ Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 31 avientu 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
  5. ↑ URL de la referencia: http://www.lequipe.fr/Football/Actualites/Di-stefano-est-decede/480752. Data de consulta: 9 setiembre 2015.
  6. ↑ URL de la referencia: https://www.espn.com.ar/nota?id=195680. Data de consulta: 27 xunetu 2023.
  7. ↑
  8. 1 2
  9. ↑ 20Minuto. Di Stéfano, unu de los 'cuatro grandes' de la historia del fútbol. 20minutos.es - Últimes Noticies. http://www.20minutos.es/deportes/noticia/alfredo-di-stefano-cuatro-grandes-historia-2187472/0/. Consultáu'l 30 d'avientu de 2017.
  10. ↑ The Rec. Sports Soccer Statistics Foundation (ed.): «Partíos y goles internacionales de Di Stéfano». Consultáu'l 18 de xunetu de 2013.
  11. ↑ Diariu ABC (ed.): «La estrella que nunca xugó un Mundial». Consultáu'l 12 de xunetu de 14.
  12. ↑ Diariu La Vanguardia (ed.): «Alfredo di Stéfano, adiós al primer grande». Consultáu'l 12 de xunetu de 14.
  13. ↑ Diariu de Sevilla (ed.): «primera/gran/lleenda.html Di Stéfano, adiós a la primera gran lleenda». Consultáu'l 12 de xunetu de 14.
  14. ↑ La Sexta (ed.): «La muerte d'Alfredo di Stéfano 'reconcilia' a Pelé, Maradona y Cruyff: "Adiós maestru"». Consultáu'l 12 de xunetu de 14.
  15. ↑ The Rec. Sports Soccer Statistics Foundation (ed.): «IFFHS' Century Elections» (inglés). Consultáu'l 18 d'avientu de 2007.
  16. ↑ The Rec. Sports Soccer Statistics Foundation (ed.): «IFFHS' Players and Keepers of the Century» (inglés). Consultáu'l 23 de setiembre de 2014.
  17. ↑ IFFHS (ed.): «IFFHS' Legends» (inglés). Consultáu'l 23 d'avientu de 2016.
  18. ↑ Diariu Marca (ed.): «Di Stéfano (Súper Balón d'Oru)». Consultáu'l 24 de setiembre de 2014.
  19. ↑ «France Football's Football Player of the Century» (inglés). Consultáu'l 18 d'avientu de 2007.
  20. ↑ «Cambiasso ye'l xugador arxentín con más títulos». Consultáu'l 18 de xineru de 2011.
  21. ↑ British Broadcasting Corporation (ed.): «Morrió Alfredo Di Stéfano, "el meyor xugador de tolos tiempos"». Consultáu'l 12 de xunetu de 14.
  22. 1 2 Diariu As (ed.): «El Madrid, máximu realizador nes finales, con 30 goles anotaos». Consultáu'l 24 de febreru de 2017.
  23. ↑ Diariu AS (ed.): «Finó Alfredo Di Stéfano». Consultáu'l 12 de xunetu de 14.
  24. ↑ Diariu Mundo Deportivo (ed.): «mio xugador favoritu-el-mas-completu-que-vi_54411666736.html Blatter: "El mio xugador favoritu, el más completu que vi"». Consultáu'l 12 de xunetu de 14.
  25. ↑ Portal dixital BernabéuDigital (ed.): «historia-11877 Pirri: "Di Stéfano foi'l xugador más completu de la historia"». Consultáu'l 12 de xunetu de 14.
  26. ↑ Diariu L'Economista (ed.): «prensa alemana-recuerda-a-la lleenda-Di-Stéfano.html La prensa alemana recuerda a la lleenda "Di Stéfano"». Consultáu'l 12 de xunetu de 14.
  27. ↑ Portal dixital BuscarDatos (empadronamientos) (ed.): «Padrón arxentín». Consultáu'l 16 d'avientu de 2016.
  28. ↑ Diariu El País (ed.): «Llutu por Di Stéfano». Consultáu'l 16 d'avientu de 2016.
  29. ↑ Sitio oficial del Real Madrid (ed.): «Di Stéfano». Consultáu'l 19 d'abril de 2010.
  30. ↑ Diariu dixital La Selmana Yá (ed.): «mundu/ Alfredo Distéfano, del fútbol de Cardales pal mundu». Consultáu'l 19 d'avientu de 2016.
  31. ↑ Diariu Clarín (ed.): «El debú de Di Stéfano, en Clarín hai 68 años». Consultáu'l 16 d'avientu de 2016.
  32. ↑ Portal dixital Goal (ed.): «Di Stéfano tamién fixo historia nel fútbol arxentino». Consultáu'l 16 d'avientu de 2016.
  33. 1 2 «El debú de Di Stéfano, en Clarín hai 68 años». Consultáu'l 16 de setiembre de 2013.
  34. ↑ The Rec. Sports Soccer Statistics Foundation (ed.): «Copa Británica 1946». Consultáu'l 16 d'avientu de 2016.
  35. ↑ Portal dixital ElFeoLabruna (ed.): «Copa Aldao 1947 IDA». Consultáu'l 16 d'avientu de 2016.
  36. ↑ Portal dixital ElFeoLabruna (ed.): «Temporada 1947 River». Consultáu'l 16 d'avientu de 2016.
  37. 1 2 La Izquierda Diariu (ed.): «fuelga-de-futbolistes-de-1948 La fuelga de futbolistes de 1948». Consultáu'l 16 d'avientu de 2016.
  38. 1 2 3 Diariu El Mundo (ed.): «Di Stéfano en cifres». Consultáu'l 16 d'avientu de 2016.
  39. ↑ Diariu El Mundo (ed.): «Recuerdo "Millonarios"». Consultáu'l 16 d'avientu de 2016.
  40. ↑ Superestación (ed.): «enfrentase/ Millonarios y Real Madrid vuelven enfrentase». Consultáu'l 16 d'avientu de 2016.
  41. ↑ Arcu Triunfal. «Apoteosis de Millonarios en Madrid 1952». Consultáu'l 24 d'avientu de 2012.
  42. ↑ Páxina oficial de la FIFA (ed.): «Lo bono siempres se fai esperar». Consultáu'l 24 d'avientu de 2016.
  43. 1 2 3 4 5 6 7 8 Diariu El País (ed.): «real-madrid.html Los millonarios que camudaron al Real Madrid». Consultáu'l 23 de xunu de 2016.
  44. 1 2 3 Asina foi'l fichaxe de Di Stéfano. AS.com. 7 de xunetu de 2014. http://futbol.as.com/futbol/2014/07/07/primer/1404744601_618211.html. Consultáu'l 8 de febreru de 2017.
  45. ↑ «sepas-ladislao-kubala 5 coses que quiciabes nun sepas de Ladislao Kubala». Consultáu'l 8 de febreru de 2017.
  46. 1 2 3 Diariu La Nación (ed.): «documentos-que-confirmen-que-barcelona-mércolu a-river-a-alfredo-di-stefano-y-como-real-madrid-quitar Nuevos documentos del trespasu d'Alfredo Di Stéfano». Consultáu'l 8 d'agostu de 2017.
  47. ↑ Diariu ABC (ed.): «El Madrid y Di Stéfano». Consultáu'l 23 de xunu de 2016.
  48. ↑ RAI (ed.): «Definición de "salomónica"». Consultáu'l 8 d'agostu de 2017.
  49. 1 2 Diariu As (ed.): «Di Stéfano, l'home que camudó la historia» (8 d'abril de 2010). Consultáu'l 24 de xunu de 2010.
  50. ↑ Eurosport (ed.): «Alfredo Di Stéfano». Archiváu dende l'orixinal, el 26 de payares de 2015. Consultáu'l 24 de xunu de 2010.
  51. ↑ Páxina oficial del Barcelona (ed.): «1953. L'asuntu Di Stéfano». Consultáu'l 12 de xunu de 2014.
  52. ↑ Páxina oficial del Barcelona (ed.): «1953. L'asuntu Di Stéfano». Consultáu'l 12 de xunu de 2014.
  53. ↑ «Los papeles del casu Di Stéfano». La Vanguardia:  páxs. pág. 42. 25 de febreru de 2013. http://hemeroteca.lavanguardia.com/preview/2013/02/25/pagina-42/91462288/pdf.html.
  54. ↑ «Los papeles del casu Di Stéfano». La Vanguardia:  páxs. pág. 43. 25 de febreru de 2013. http://hemeroteca.lavanguardia.com/preview/2013/02/25/pagina-43/91462332/pdf.html.
  55. ↑ casu-alfredo-di-st%C3%A9fano Apaez nueva documentación sobre'l casu Di Stéfano - Goal.com. Goal.com. 3 de setiembre de 2016. http://www.goal.com/es/news/4194/editoriales/2015/09/03/15014982/apaez-nueva-documentaci%C3%B3n-sobre-el casu-alfredo-di-st%C3%A9fano. Consultáu'l 8 de febreru de 2017.
  56. ↑ Jordi Finestres y Xavier García Luque, 2006.
  57. ↑ Diariu Estrella Dixital (ed.): «La gran mentira del franquismu y el Real Madrid». Consultáu'l 23 de xunu de 2016.
  58. 1 2 3 casu-alfredo-di-st%C3%A9fano Apaez nueva documentación sobre'l casu Di Stéfano - Goal.com. Goal.com. 3 de setiembre de 2016. http://www.goal.com/es/news/4194/editoriales/2015/09/03/15014982/apaez-nueva-documentaci%C3%B3n-sobre-el casu-alfredo-di-st%C3%A9fano. Consultáu'l 8 de febreru de 2017.
  59. ↑ AS, Diariu (7 de xunetu de 2014). Asina foi'l fichaxe de Di Stéfano | Lliga BBVA | AS.com. AS.com. http://futbol.as.com/futbol/2014/07/07/primer/1404744601_618211.html. Consultáu'l 8 de febreru de 2017.
  60. ↑ Portal dixital BDFutbol (ed.): «Alfredo Stéfano Di Stéfano Laulhé (BDFutbol)». Consultáu'l 23 de xunu de 2016.
  61. ↑ Páxina oficial de la RFEF (ed.): «Resumen de los equipos madrilanos en 1953-54». Consultáu'l 31 d'agostu de 2013.
  62. ↑ Portal dixital BDFutbol (ed.): «Partíos de Lliga de Di Stéfano 1953-54». Consultáu'l 31 d'agostu de 2013.
  63. ↑ Diariu ABC (ed.): «Un talentu cuasi desconocíu n'Europa». Consultáu'l 31 d'agostu de 2015.
  64. ↑ IMDb (ed.): «el_tt_1 Ficha de la película». Consultáu'l 15 d'agostu de 2014.
  65. ↑ «viquingos-afaren-europa-98430/ Apelativu de "Viquingos"». Archiváu dende l'viquingos-afaren-europa-98430/ orixinal, el 29 de payares de 2015. Consultáu'l 20 de marzu de 2012.
  66. ↑ Lliga de Fútbol Profesional (ed.): «xugadores-del real-madrid-llámase-yos-merengues ¿Por qué a los xugadores del Real Madrid llámase-yos 'merengues'?» (8 de xunetu de 2015). Consultáu'l 7 de febreru de 2018.
  67. ↑ InfoBAE (ed.): «so-secuestrador Dempués de 42 años, Di Stéfano va ver col so secuestrador». Consultáu'l 20 d'agostu de 2015.
  68. ↑ British Broadcasting Corporation (ed.): «Alfredo Di Stéfano: Real Madrid legend dies at the age of 88» (inglés). Consultáu'l 24 de setiembre de 2014.
  69. 1 2 The Rec. Sports Soccer Statistics Foundation (ed.): «Partíos internacionales de Di Stéfano». Consultáu'l 24 de setiembre de 2014.
  70. ↑ Revista World Soccer (ed.): «Alfredo Di Stéfano remembered» (inglés). Consultáu'l 24 de setiembre de 2014.
  71. ↑ Portal dixital MyFootballFacts (ed.): «Legendary Football Players: Alfredo Di Stéfano» (inglés). Consultáu'l 24 de setiembre de 2014.
  72. ↑ Diariu The Guardian (ed.): «Alfredo Di Stéfano obituary» (inglés). Consultáu'l 24 de setiembre de 2014.
  73. ↑ Páxina oficial de la RFEF (ed.): «Historia de la FFM - Bodes d'Oru». Consultáu'l 22 d'avientu de 2014.
  74. 1 2 Río Negro (ed.): «ausencies-de-argentina-en-los campeonatos mundiales-375527-15602-nota.aspx Les ausencies d'Arxentina nos campeonatos mundiales». Consultáu'l 5 d'agostu de 2015.
  75. ↑ «Yo nunca pudi xugar un mundial». Consultáu'l 5agostu de 2015.
  76. ↑ Llista Fifa. «Xugadores españoles na Copa Mundial de la FIFA Chile 1962». Archiváu dende l'orixinal, el 29 de payares de 2015. Consultáu'l 15 d'avientu de 2007.
  77. ↑ 90 min (ed.): «mundial/1-bernd-schuster-alemania Grandes xugadores que nun participaron na Copa Mundial de la FIFA». Consultáu'l 15 de xunetu de 2015.
  78. ↑ Diariu As (ed.): «La odisea de Di Stéfano nel Sporting de Lisboa». Consultáu'l 8 de payares de 2017.
  79. ↑ Portal dixital Mitu1 (ed.): «Alfredo Di Stéfano, l'únicu DT campeón con River y Boca». Consultáu'l 8 de payares de 2017.
  80. ↑ Páxina oficial de la UEFA (ed.): «Premiu Presidente UEFA». Consultáu'l 19 de payares de 2017.
  81. ↑ Di Stéfano sufre una parada cardiaca "Alerta colorao nun corazón blancu" Consultáu'l 06-07-2014
  82. ↑ Muerre Alfredo Di Stéfano, ABC, 7 de xunetu de 2014.
  83. ↑ Discursu íntegru del presidente Florentino Pérez: "Di Stéfano ye'l Real Madrid", Youtube-RMTV, 7 de xunetu de 2014.
  84. ↑ Copa Aldao
  85. ↑ http://www.rsssf.com/players/distefano-in-ec.html
  86. ↑ The Rec. Sports Soccer Statistic Foundation (ed.): «Goles y partíos en competición europea de Di Stéfano». Consultáu'l 29 d'agostu de 2014.
  87. ↑ Revista El Gráficu (ed.): «vueltes-de-la historia.php Les vueltes de la historia (Númberos de Di Stéfano)». Consultáu'l 21 de xineru de 2014.
  88. ↑ Super Balón d'Oru
  89. ↑ Medayes d'oru pa deporte y cultura madrid.es
  90. ↑ El fútbol mundial homenaxa a Alfredo Di Stéfano marca.com
  91. ↑ UEFA President's Award uefa.org
  92. ↑ Premios Nacionales_2011.htm Cristiano y Di Stéfano gallardoniaos nos Premios Nacionales del Deporte realmadrid.com

Bibliografía

  • Di Stéfano, Alfredo (2000). "Gracies, vieya". Aguilar. ISBN 9788403092006.
  • Ortego, Enrique (2010). Alfredo Di Stéfano: Hestories d'una Lleenda. Everest. ISBN 9788444102771.
  • Estévez, Diego (2010). 38 Campeones del fútbol arxentino 1891-2010. Ediciones Continente. ISBN 978-950-754-301-2.

Filmografía

Enllaces esternos


Predecesor:
Stanley Matthews
Raymond Kopa		 Balón d'Oru
1957
1959		 Socesor:
Raymond Kopa
Luis Suárez
Predecesor:
-		 SuperBalón d'Oru
1989		 Socesor:
-
Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
  1. ↑ "Di Stéfano, de pibe a lleenda"
  2. ↑ "Conexón Vintage - Episodiu 17 - Kubala y Di Stéfano, amigos pa siempres"
  3. ↑ nueve-copes-de-europa-del real-madrid.html "Conexón Vintage - Episodiu 21 - Los nueve copes d'Europa del Real Madrid"
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.