Les alexandrines yeren muyeres eslovenes procedentes de Goriška (oeste d'Eslovenia) que trabayaron n'Exiptu como criaes y nodrices a finales del sieglu XIX y principios del XX.
Etimoloxía
El nome "Alexandrines" (eslovenu: "Aleksandrinke") fai referencia a la ciudá exipcia d'Alexandría, d'onde se tomó la denominación, polo qu'asina foi como empezaron a llama-yos los habitantes de Goriška. La migración masiva de muyeres trabayadores empezó na segunda metá del sieglu XIX, nel marcu de l'apertura de la canal de Suez (17 de payares de 1869) y la presencia creciente d'empresarios europeos n'Exiptu, que vivíen especialmente en Alexandría y El Cairu. Les muyeres, la mayoría procedentes del campu, atoparon trabayu como camareras, cocineras, nodrices, neñeres, corduderes, institutrices de families riques europees.[1]
Les muyeres, de normal solteres, exercíen esti trabayu tou la so vida. A la so ciudá natal solíen volver solo pa faer una visita familiar. Dalgunes tornaron a Eslovenia cuando se xubilaron.[1] La situación más difícil yera la de les nodrizas. Pola mor del trabayu qu'exercíen teníen que dexar de cutiu al so ñácaru naciellu en Goriška y cola so lleche alimentar a otru n'Exiptu.[1]
Causes de la emigración a Exiptu
Col trabayu n'Exiptu ganábase abondo dineru. La causa d'estes migraciones yeren económiques. Na segunda metá del sieglu XIX les circunstancies del llabrador eslovenu yeren bien males. La industrialización, la manera antigua de cultivar la tierra, los altos impuestos enzancaben la vida de los llabradores. Acabada la Primer Guerra Mundial, les consecuencies de la guerra y la llegada del fascismu aumentaron la probeza na rexón de Primorska entá más. Los homes nun podíen atopar trabayu, ente qu'a les muyeres n'Exiptu resultába-yos bien fácil atopalo.[1]
El sueldu que les muyeres unviaben a les sos families a Eslovenia per corréu o dacuando tamién polos sos parientes o amigos que naquel tiempu viaxaben a casa, yera bien importante pa la sobrevivencia de la familia. El dineru utilizar pa salvar la granxa, cargada de deldes, pa la construcción o renovación de la casa y más tarde pa la formación de los niñós.[1] Les muyeres de normal tornaben a casa cuando ganaben abondu dineru. Dalgunes d'estes "alexandrines" d'esa manera tamién se ganaben la dote, atopaben a un noviu n'Exiptu y ellí casábense.[1]
El fenómenu de les alexandrines
Les postreres alexandrines que trabayaron n'Exiptu tornaron a Goriška a finales de la década de 1960 y a principios de la de 1970. Polo xeneral el fenómenu de les alexandrines empezó a menguar dempués de la Segunda Guerra Mundial.[1] Ye bien probable que la primera d'elles trabayara pa una familia en Goricia o Trieste y que esta familia convidar a treslladase xunto con ellos a Exiptu. Asina s'abrir la puerta a la migración masiva de muyeres y neñes de los pueblos de Goriška.[1]
Les eslovenes teníen fama de ser trabayadores bien bones, y por eso n'Exiptu yeren bien populares. Llamar »-yos Goriciens, Les Slaves, Les Slovenes«. Les que yá taben trabayando apurríen trabayu a les sos hermanes, primes, amigues, vecines, ente otres.[1] El sueldu yera bien bonu, a lo menos cuatro veces más de lo que podíen ganar en Trieste o Gorizia. Dalgunes quedaron nel estranxeru tou la so vida.[1] Nos años 1950, el poder n'Exiptu camudó y les families onde trabayaben empezaron a emigrar fuera d'Exiptu.[1] Munches vegaes llevaron consigo tamién a los sos sirvientes eslovenes.[1]
La sociedá eslovena n'Exiptu
A finales del sieglu XX foi fundada la sociedá eslava "Concordia" (eslovenu: "Concordiaa) que más tarde camudó'l nome a La palma eslovena nel Nilo ({lang-sl|"Slovenska palma ob Nilu"}}). En rellación cola sociedá establecieron tamién un abellugu, el llamáu "Abellugu de Franjo Josip" ({lang-sl|"Azil Franxa Josipa"}}), que s'ocupaba de les muyeres desemplegaes. A partir del añu 1908 les monxes de San Francisco Cristu'l Rei encargar d'atender a les muyeres. La sociedá esmolecióse tamién por una guardería, una escuela y una biblioteca, tou en llingua eslovena.
Les muyeres que trabayaben como neñeres se encotraban frecuentemente nel parque, porque llevaben ellí los neños a xugar. Amás atopábense los domingos pela tarde, cuando teníen tiempu llibre. Animaben les xuntes con cantares eslovenos, con llectures, cola lliturxa n'eslovenu y con actividaes teatrales. Intercambiábense noticies sobre los sos familiares, aguiyábense, consolaben y ayudaben ente sigo. Ente cares conocíes, oyendo eslovenu, sentíense más cerca a la so casa.[2]
Referencies
Enllaces esternos
