Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
Infotaula documentAlcuerdos Sykes-Picot
Tipu tratáu
Epónimu Mark Sykes y François Georges-Picot
Creación 16 mayu 1916
Robláu por Francia y Reinu Xuníu
Cambiar los datos en Wikidata
Mark Sykes
François Georges-Picot

El Alcuerdu Sykes-Picot, conocíu oficialmente como'l Alcuerdu d'Asia Menor, foi un alcuerdu secretu ente Reinu Xuníu de Gran Bretaña ya Irlanda y la Tercer República Francesa[1] pa definir les propuestes esferes d'influyencia y control de los dos países nel Próximu Oriente si acasu la triple entente llograra la victoria en contra del Imperiu otomanu na Primer Guerra Mundial. Les negociaciones desenvolver ente payares de 1915 y marzu de 1916,[2] roblóse l'alcuerdu'l 16 de mayu de 1916,[3] y foi espuestu al públicu por Izvestia y Pravda el 23 de payares de 1917 y pol británicu The Manchester Guardian el 26 de payares de 1917.[4][5]

Considérase que l'alcuerdu dio-y forma a la rexón. Definiéronse les fronteres d'Iraq y Siria, y llevó hasta'l conflictu actual ente Israel y el pueblu palestín.[6] Munches persones ven l'alcuerdu como un puntu d'inflexón nes rellaciones ente'l mundu del Occidente y el mundu árabe. Negáronse les promeses feches a los árabes[7] pol coronel T. E. Lawrence d'una patria nacional y árabe nel área de Gran Siria, en cuenta de aliase colos británicos en contra del Imperiu otomanu. L'arquiteutura xeopolítica fundada por Sykes-Picot favorecería circunstancies que dan a llugar coses como la proteición qu'esfrutaron les minoríes relixosu y étnicu nel Oriente Mediu , que son motivos de conflictos.[8] El Estáu Islámicu dixo qu'una de les sos metes na so insurxencia, ye revertir los efeutos de Sykes-Picot.[9][10][11]

Partir a los británicos el control de les árees dende la llinia de la mariña del mar Mediterraneu hasta'l Ríu Jordan, Xordania, el sur d'Iraq y una pequeña área qu'incluyó los puertos de Haifa y Acre pa dexar accesu al Mediterraneu.[12] Partir a los franceses el control del sureste de Turquía, el norte d'Iraq, Siria y El Líbanu.[12] L'Imperiu rusu diba recibir Istambul, los Estrechos Turcos y Armenia.[12] Dexáronse llibres a los poderes pa decidir les fronteres dientro de les sos propies árees.[12] Esperáronse más negociaciones con otros poderes incluyendo a Rusia y Husayn ibn Ali, jerife de La Meca pa determinar l'alministración internacional.[12]

Dada la derrota eventual del 1918 y la subsiguiente partición del Imperiu otomanu, l'alcuerdu efeutivamente estremóse les provincies árabes de los otomanos fora de la Península arábiga n'árees d'influyencia y control de los británicos y franceses[13] y propúnxose una alministración internacional» pa Palestina.[14] Los británicos formaron el Mandatu británicu de Palestina ente 1920 y 1948 y el Mandatu británicu d'Iraq dende 1920 hasta 1932, mientres el Mandatu francés de Siria y Líbanu duró dende 1923 hasta 1946. Los diplomáticos británicu y franceses Mark Sykes y François Georges-Picot axustaron los términos del alcuerdu. El gobiernu de los zares en Rusia foi una parte menor nel alcuerdu y cuando asocedió la Revolución rusa, fueron los bolxeviques quien publicaron l'alcuerdu'l 23 de payares de 1917, resultando que «los británicos avergoñáronse, los árabes ablayáronse y los turcos allegráronse».[15]

Discutinios británica-sionista

Edward Grey robló l'alcuerdu polos británicu

Falar del sionismu per primer vegada nun Gabinete británicu el 9 de payares de 1914, cuatro díes dempués de la declaración de guerra británica en contra del Imperiu otomanu. David Lloyd George, l'entós Canciller de la Facienda «refirió al destín últimu de Palestina»[16][17] Fai 10 años tres la Federación sionista de Gran Bretaña ya Irlanda emplegó'l bufete de Lloyd George, Lloyd George, Roberts & Co pa trabayar nel Programa pa la Uganda Británica.[18] Nun discutiniu con Herbert Samuel, Lloyd George asegurólu de que «él deseyó enforma ver un estáu xudíu que s'estableza en Palestina».[16][19] Dempués Samuel resumió la posición sionista nuna conversación con Edward Grey, Secretary of State for Foreign and Commonwealth Affairs. Faló de les aspiraciones sionistes pa establecese un estáu xudíu en Palestina y l'importancia del so allugamientu xeográficu pol Imperiu británicu. Nes sos alcordances, Samuel diz: «Menté que dos cuesas seríen esenciales — que l'estáu tien de ser neutralizáu, porque nun podría ser bastante grande pa defendese, y que l'accesu llibre de pelegrinos cristianos ten de ser garantizáu. ... Dixi tamién que sería una gran ventaya si'l restu de Siria foi amestáu per Francia, porque sería muncho meyor que l'estáu tenga un poder europeo como vecín y non el turcu»[16][20] La mesma nueche, el Primer Ministru Herbert Henry Asquith anunció nun discursu qu'una meta de la guerra foi desmembrar l'Imperiu otomanu, «Namái ye'l gobiernu otomanu, y nós non, quien s'han tañimientu la muerte del dominiu otomanu non yá n'Europa sinón n'Asia».[21]

En xineru de 1915, Samuel apurrió un memorándum tituláu The Future of Palestine al gabinete, dempués de discutinios col sionista Jaim Weizmann y Lloyd George. El 5 de febreru de 1915, Samuel tuvo otru discutiniu con Grey: «Cuando-y pregunté qué foi la so solución, él díxome que podría ser posible a neutralizar el país so una garantía internacional ... y a vistir el gobiernu del país en dalgún tipu de conseyu establecíu polos xudíos»[22][23] Dempués de más conversaciones con Lloyd George y Grey, Samuel circuló un testu revisáu al gabinete nel mediu de marzu de 1915.

L'informe del Comité de Bunsen, apurríu nel xunu de 1915, nun consideró nin el Sionismu nin la Cuestión Judia, a pesar d'axuntase pa determinar la política británica en tiempu de guerra escontra l'Imperiu otomanu.[24]

Antes de la salida de Sykes p'axuntase col Ministru de Rellaciones Esteriores rusu, Serguéi Sazónov en Petrográu el 27 de febreru de 1916, Samuel averóse-y con un plan na forma d'un memorándum. Sykes escribió a Samuel, suxuriéndo-y si Bélxica asumiría l'alministración de Palestina tendría que ser más aceptable a Francia que l'alternativa d'una alministración internacional, que los franceses quixeron y les sionistes non.

Promeses conflictives

Henry McMahon
Husayn bin Ali

George Curzon dixo que les grandes potencies tuvieron compromisu col Alcuerdu Reglement Organique, que yera sobre gobernar y nun interferir nos asuntos de les comunidaes de maronita, cristianu ortodoxu, drusa y musulmana en cuanto al Vilayato de Beirut de xunu de 1861 y setiembre de 1864. Los derechos conferíos a Francia nel área azul sol Alcuerdu Sykes-Picot nun fueren compatibles con dichu alcuerdo.[25]

En mayu de 1917, William Ormsby-Gore escribió:

«Les intenciones franceses en Siria son de xuru incompatibles colos oxetivos de guerra de los Aliaos según defínense al Gobiernu rusu. Si l'autodeterminación de les nacionalidaes ye l'oxetivu, tantu la interferencia de Francia na seleición de conseyeros pol Gobiernu árabe como la suxerencia per parte de Francia de los emires de ser escoyíos polos árabes en Mosul, Alepo y Damascu paeceríen absolutamente incompatibles coles nueses idees de lliberar a la nación árabe y d'establecer un Estáu árabe llibre ya independiente. El Gobiernu británicu, al autorizar les cartes unviaes al rei Hussein antes del españíu de la revuelta por Sir Henry McMahon, paecía plantegar duldes sobre si les nueses promeses al rei Hussein como xefe de la nación árabe son consistentes coles intenciones franceses de faer, non yá Siria, sinón Mesopotamia Alta otru Túnez. Si'l nuesu sofitu al rei Hussein y a otros líderes árabes d'orixe y prestíu menos distinguíos impórtanos daqué, significa que tamos dispuestos a reconocer la plena independencia soberana de los árabes de Arabia y Siria. Paecería oportunu, informar al Gobiernu francés de les nueses detallaes promeses al rei Hussein, y dexar claro a ésti, si él o dalgún otru ten de ser el gobernante de Damascu, que ye la única capital posible pa un Estáu árabe, Podía comandar la obediencia de los otros emires árabes».[26]

Munches fontes acoten que Sykes-Picot discrepara cola Correspondencia Husayn-McMahon de 1915–1916 y que la publicación del Sykes–Picot a la fin de 1917 causó la resignación de Sir Henry McMahon.[27] Sicasí, el plan Sykes–Picot en sí mesmu describe como'l Reinu Xuníu y Francia fueren preparaos a reconocer y protexer un estáu árabe ya independiente, o confederación d'estaos árabes, so la soberanía d'un xefe árabe dientro de les zones que se marquen A y B nel mapa.

Contestu

Finalmente, les negociaciones incluyeron a Rusia. Desque los aliaos occidentales entraron a la guerra, la Rusia zarista primió por llograr la so antigua ambición de llograr una entrada marítima al Mediterraneu por aciu el dominiu del estrechu de los Dardanelos. Cuando'l Imperiu otomanu turcu convertir n'aliáu del enemigu alemán, los rusos llograron qu'en 1915 los aliaos occidentales sofitaren les sos esixencies d'accesu a les costes mediterránees, que teníen de concretase si fueren vencedores na guerra. El Tratáu de Paz de Brest Litovsk (marzu de 1918), robláu ente'l Gobiernu bolxevique de Rusia y l'Imperiu alemán, lliberó a los restantes aliaos del cumplimientu de los términos d'estos alcuerdos escontra los rusos. Sicasí, mientres la Revolución d'Ochobre, los bolxeviques fixeron públicu'l conteníu d'este y otros alcuerdos secretos, lo que causó munches dificultaes a les aliances que los británicos teníen colos líderes nacionalistes árabes.

Los alcuerdos tán basaos na partición del Oriente Próximu en cinco zones: una de control británicu, una de control francés; una d'influyencia británica o protectoráu británicu; una d'influyencia francesa o protectoráu francés y una d'alministración internacional (qu'incluyía les ciudaes de Xerusalén y Nazaré). Orixinalmente los alcuerdos menten tamién una zona de control rusu, pero al paecer estos fueron camudaos de mutuu alcuerdu en 1917 y depués fueron refrendaos mientres la conferencia de Sanremo y recibieron tamién un aval de la Sociedá de Naciones.

Historia

El 3 de xineru de 1916 Mark Sykes representando a Reinu Xuníu y François Georges-Picot representando a Francia alcordaron la división xeneral del Oriente Próximu una vegada terminada la guerra y ganáu l'imperiu otomanu. Francia recibiría la Siria de güei y la so zona costera, de que se convertiría la mayor parte n'El Líbanu actual. Exercería un ámbitu d'influyencia escontra l'este, hasta Mosul. Los británicos llograron Basora y Bagdag y un ámbitu d'influyencia escontra l'este, hasta Persia (el futuru Irán) .

Palestina quedó indefinida, pero finalmente foi dada como'l Mandatu británicu de Palestina so un mandatu de la Sociedá de Naciones. Nel momentu de les negociaciones de Sykes-Picot, los británicos axustaben tamién col jerife de La Meca Husayn ibn Ali el sofitu aliáu a una revuelta contra los otomanos, de la que tendría de surdir un Estáu árabe unificáu en tolos territorios arrebataos a los turcos, dende Siria hasta'l Yeme. D'estes negociaciones, que los sos alcuerdos Gran Bretaña nun tener# cuenta de cumplir (pos contradicíen les mesmes conversaciones Sykes-Picot) surdió la Rebelión Árabe, que va suponer la efímera independencia del Hiyaz, la entá más efímera unificación de los territorios árabes otomanos so l'acción de les tropes árabes y, finalmente, l'allugamientu de la dinastía de los hachemíes en dellos tronos de la zona y la creación del nuevu reinu de Trexordania. Na rebelión participaría como enllaz británicu Thomas Edward Lawrence (conocíu como Lawrence d'Arabia).

Igualmente los británicos, cautelosos coles sos pallabres, afalaron a los xudíos al señalar que víen con bonos güeyos l'establecimientu d'un futuru estáu xudíu en Palestina, por aciu la llamada Declaración Balfour. N'efeutu, como midida de guerra, los británicos afalaben les aspiraciones nacionalistes de les comunidaes árabes nos mesmos territorios.

Divulgación del alcuerdu

Ilustración del alcuerdu publicáu nel Manchester Guardian, llunes el 26 de payares de 1917. Foi la primer referencia nel idioma inglés al alcuerdu que llevó los nomes de los sos dos negociadores

Negáronse les reclamaciones ruses sobre territorios nel Imperiu otomanu dempués de la Revolución rusa y por eso los bolxeviques publicaron un exemplu del Alcuerdu Sykes-Picot, (igual qu'otros trataos) colos testos enteros en Izvestia y Pravda el 23 de payares de 1917; el 26 del mesmu mes The Manchester Guardian tamién publicó l'alcuerdu.[28] Esta divulgación causó gran revueltu ente los aliaos y avivó gran rocea ente ellos y los árabes.

La Declaración Anglo-Francesa de payares de 1918 prometió que'l Reinu Xuníu y Francia «asistiría nel establecimientu de gobiernos y alministraciones nativos en Siria y Mesopotamia» por «instalar gobiernos y alministraciones nacionales que deriven la so autoridá del llibre exerciciu de la iniciativa y eleición de los pueblos nativos». A regadientes, los franceses alcordar a publicar la declaración pola insistencia de los británicos. Les minutes d'una xunta del gabinete de guerra británicu revela que citó les lleis de conquista y ocupación militar pa evitar compartir l'alministración colos franceses so un réxime civil.

L'aclaración de Lloyd George

Zones de francés (azul), británicu (colloráu) y rusu (verde) árees d'influyencia y control establecíes pol Alcuerdu Sykes-Picot. Nuna xunta en Downing Street el 16 d'avientu de 1915 Sykes declarara «gustaríame dibuxar una llinia dende'l y n'Acre hasta la k en Kirkuk»[29]
David Lloyd George en 1915

Les notes tomaes polos británicu mientres una xunta ente los Cuatro Grandes en París el 20 de marzu de 1919 y atendíu por Woodrow Wilson, Georges Clemenceau y Vittorio Emanuele Orlando amás de Lloyd George y Lord Balfour,[30] amuesen l'aclaración de Lloyd George sobre la historia del alcuerdu.

Les árees azules, de los franceses, nos que déxase establecer tales alministraciones o controles, direutos o indireutos como ellos deseyen o consideren conveniente iguar colos estaos árabes o confederaciones d'estaos árabes» pero que, según los británicos, nun incluyeron Damascu, Homs, Hama, o Aleppo. N'área A (vease mapa) Francia foi «preparáu a reconocer y caltener un estáu árabe ya independiente o confederaciones d'estaos árabes».[31]

Dende l'Alcuerdu Sykes–Picot, adoptóse tol sistema de mandato de la Sociedá de Naciones. Si dexárase un mandáu sobre estos territorios, Francia quixo aquella parte que lu han estremáu pa ella. Lloyd George dixo que nun podría quebrar el tratáu que'l Reinu Xuníu tuvo con Husayn ibn Ali (jerife de La Meca). Preguntó-y si'l franceses intentaren ocupar Damascu porque si fora asina, sería una violación del tratáu que los británicos tuvieron con Husayn. Stéphen Pichon dixo que la Francia nun tuviera alcuerdu col rei Husayn. Lloyd George dixo que tol alcuerdu de Sykes–Picot basar na correspondencia Husayn-McMahon ente Sir Henry McMahon y el rei Husayn,[32] y, por eso, rei Husayn comprometiera los sos recursos p'ayudar el Reinu Xuníu a ganar la guerra contra los otomanos na Primer Guerra Mundial. Lloyd George afirmó que Francia aceptara esi compromisu británicu cuando robló l'Alcuerdu Sykes-Picot. Si'l gobiernu británicu agora tuviera d'alcuerdu que Damascu, Homs, Hama, y Aleppo tienen de tar incluyíos na esfera d'influyencia direuta de los franceses, los británicos tendríen que romper la so promesa colos árabes, y nun tuvieren dispuestes a faer esto.

Roblóse l'alcuerdu de Sykes-Picot, onde Francia reconoció la independencia árabe, dempués de la carta británica mandada a Husayn: «asina s'alcuerden y entiéndense los gobiernos británicu y francés». El fechu que la Francia y el Reinu Xuníu se pepararon pa reconocer y caltener un estáu independiente y árabe nes árees marcáu como A y B so la soberanía d'un xefe árabe». Asina'l fechu que Francia robló Sykes-Picot, según los británicos, reconoció l'alcuerdu con Husayn, asina escluyendo Damascu, Homs, Hama, y Aleppo de la zona azul d'una alministración francés y direuto, porque'l mapa del alcuerdu amosó claramente qu'estes ciudaes incluyir nun estáu independiente árabe, según Lloyd George. Pichon respondió que la Francia nun podría ser llindada polo que fora por ella un alcuerdu desconocíu con Husayn y comprometiérase a caltener «un estáu árabe o confederación d'estaos árabes», pero esti compromisu nun significaba'l Reinu de Hiyaz y si fora prometíu un mandatu en Siria namái sería acordies con l'estáu árabe o la confederación d'estaos árabes.[33]

Consecuencies

A partir de la Conferencia de Paz de París (1919), Gran Bretaña non solamente llogró un mandatu en Palestina, sinón tamién tomó Mosul, al qu'amestó Basora y Bagdag pa crear el reinu d'Iraq. Retayó a Siria (yá ocupada per Francia) un territoriu, qu'añadió a Iraq, y l'Alta Galilea pa poder tresportar por aciu oleoductu'l petroleu de Mosul a Haifa. Toes estes axudicaciones territoriales tuvieron acordies coles direutrices de los alcuerdos Sykes-Picot.

Compensó a la familia Hussein por ser espulsaos de Siria, dixebrando Trexordania de Palestina, qu'dio al segundu fíu de Hussein, Abd Allah como monarca. Iraq otorgar a Faysal como monarca, pero siempres calteniendo un mandatu o un protectoráu sobre los territorios.

Una esmolición más pa los británicos, que teníen munches colonies poblaes por musulmanes, yera esaniciar el poder del califa turcu sobre'l panislamismu. Esta ye una de les razones poles qué sofitaron al jerife Husayn ibn Ali na Meca y dexaron neutral a Abdul Aziz ibn Saud nel centru de Arabia, por que sirvieren de contrapesu a cualquier movimientu pan-islámico. Mover p'amenorgar la influyencia individual del califa al traviés del Oriente Próximu fomentando'l nacionalismu secular árabe y creando, cuando foi posible, nuevos pequeños estaos, nuna forma compatible cola política esterior del Imperiu británicu.

Onde se vieron atayaos los planes del tratáu Sykes-Picot foi en Turquía al surdir la figura de Mustafa Kemal Atatürk pa dirixir la Guerra d'Independencia Turca y lliberar a esi país del control foranu que s'intentaba al rematar la guerra. Pero polo xeneral, el tratáu foi implementáu nos términos pa los que foi concebíu. Les consecuencies de la so implementación crearon les condiciones de dominiu francés y británicu y los conflictos rexonales que torgaron una paz duradera dende esa fecha.

Ver tamién

  • Alcuerdu Paulet-Newcombe

Más llectura

  • Erik Jan Zürcher (2004). Turkey:
A Modern History. I.B.Tauris, páx. 143–145. ISBN 1-86064-958-0.
  • Isaiah Friedman (1992). The
Question of Palestine. Transaction Publishers, páx. 97–118. ISBN 0-88738-214-2.
  • James Barr (2012). A Line
in the Sand: Britain, France and the Struggle That Shaped the Middle East. Simon & Schuster. ISBN 1-84739-457-4.


Referencies

  1. ↑ Fromkin, David (1989). A Peace to End All Peace: The Fall of the Ottoman Empire and the Creation of the Modern Middle East. Nueva York: Owl, páx. 286, 288. ISBN 0-8050-6884-8.
  2. ↑ The Middle East in the twentieth century, Martin Sicker
  3. ↑ «Copia archivada». Archiváu dende l'orixinal, el 27 de marzu de 2009. Consultáu'l 27 de marzu de 2009. p. 8.
  4. ↑ Syria and Lebanon are often in the news
  5. ↑ Castles Made of Sand: A Century of Anglo-American Espionage and Intervention Google Books
  6. ↑ Middle East still rocking from first world war pacts made 100 years ago Publicáu por The Guardian el 30 d'avientu de 2015
  7. ↑ Una película: Direutor James Hawes títulu=Lawrence of Arabia: The Battle for the Arab World publicáu por PBS Home Video fecha=21 October 2003 Entrevista con Kamal Abu Jaber, anterior Ministru de rellaciones esteriores de Xordania.
  8. ↑ «Bientôt le souvenir de l'église catholique chaldéenne et des églises syriaques (orthodoxes & catholiques) sera plus qu'un souffle de vent chaud dans le désert (In French)». paysages in LeMonde.fr. Consultáu'l 10 d'agostu de 2014.
  9. ↑ «This is not the first border we will break, we will break other borders," a jihadist from ...». The Guardian. Consultáu'l 30 de mayu de 2014.
  10. ↑ «Watch this English-speaking ISIS fighter explain how a 98-year-old colonial map created today's conflict» (7 de febreru de 2014). Consultáu'l 3 de xunetu de 2014.
  11. ↑ Phillips, David L.. «Extremists in Iraq need a history lesson». CNBC. http://www.cnbc.com/id/101818814.
  12. 1 2 3 4 5 Text of the Sykes–Picot Agreement at the WWI Document Archive
  13. ↑ Peter Mansfield, British Empire magacín, Time-Life Books, non 75, p. 2078
  14. ↑ Eugene Rogan, The Fall of the Ottomans, p.286
  15. ↑ Peter Mansfield, The British Empire magacín, non. 75, Time-Life Books, 1973
  16. 1 2 3 Grooves Of Change: A Book Of Memoirs Herbert Samuel
  17. ↑ Britain's Moment in the Middle East, 1914-1956, Elizabeth Monroe, p26
  18. ↑ Conservative Party attitudes to Jews, 1900–1950, Harry Defries
  19. ↑ A Broken Trust: Sir Herbert Samuel, Zionism and the Palestinians, Sarah Huneidi, p261
  20. ↑ Samuel, Grooves of Change, p174
  21. ↑ J Schneers, "Balfour Declaration" (London 2012)
  22. ↑ Samuel, Grooves of Change, p176
  23. ↑ In the Anglu-Arab Labyrinth, Elie Kedourie
  24. ↑ A broken trust: Herbert Samuel, Zionism and the Palestinians 1920–1925, By Sahar Huneidi
  25. ↑ CAB 27/24, Y.C. 41 War Cabinet Eastern Committee Minutes, December 5, 1918
  26. ↑ See UK National Archives CAB/24/143, Eastern Report, Non. XVIII, May 31, 1917
  27. ↑ See CAB 24/271, Cabinet Paper 203(37)
  28. ↑ «Copia archivada». Archiváu dende l'orixinal, el 27 de marzu de 2009. Consultáu'l 27 de marzu de 2009. p. 9.
  29. ↑ A Line in the Sand, James Barr, p.12
  30. ↑ 'The Council of Four: minutes of meetings March 20 to May 24, 1919, page 1'
  31. ↑ 'The Council of Four: minutes of meetings March 20 to May 24, 1919, page 6'
  32. ↑ The Council of Four: minutes of meetings March 20 to May 24, 1919, Page 7
  33. ↑ The Council of Four: minutes of meetings March 20 to May 24, 1919, Page 8

Enllaces esternos

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.