.svg.png.webp){kind=small}
.svg.png.webp){kind=small}
Alcide De Gasperi (3 d'abril de 1881, Pieve Tesino (es) 
– 19 d'agostu de 1954, Borgo Valsugana (es) ) foi un políticu italianu, a quien xunto con Konrad Adenauer, Robert Schuman y Jean Monnet, considérase-y como "padre d'Europa" pos contribuyó decisivamente na creación de les Comunidaes Europees. Foi ministru d'Asuntos Esteriores y presidente del Conseyu de Ministros d'Italia, según fundador de Democracia Cristiana y últimu secretariu del Partíu Popular Italianu.
Biografía
Carrera política
Nació'l 3 d'abril de 1881 en Pieve Tesino,[5] nuna familia burguesa italiana, nuna rexón qu'entós formaba parte del Imperiu Austrohúngaru.
Alcide De Gasperi empecipiar na vida política de la so rexón y na d'Austria mientres los sos años universitarios en Viena. Empieza la so verdadera carrera política como diputáu nel parllamentu austriacu en 1911. Exerció'l cargu ente 1911 y 1918 como miembru del Partíu Popular Trentín.[6] Tres la victoria italiana sobre Austria y la incorporación del Trentín en 1918 adquirió la ciudadanía italiana.[7] Nesta dómina, Gasperi representa una pequeña comunidá italiana nel senu d'un gran imperiu multinacional. Esta esperiencia apúrre-y una visión más global de la vida política, arriqueciéndo-y con una cultura más amplia, más diversa y sirviólu pa encontar el so Ideariu europeísta.
Al españar la Primer Guerra Mundial, De Gasperi ye'l responsable del Comité de los Refuxaos. Ayuda a miles de exiliaos de Trento, deteníos pol gobiernu austriacu por razones militares, a emigrar escontra l'interior del país. Dempués de l'anexón de Trento a Italia, a la fin de la guerra, arréyase, xunto al Padre Luigi Sturzo, Alberto Marvelli y dellos llaicos y políticos, na creación del Partíu Popular Italianu (P.P.I.) (más tarde rebautizado como Democracia Cristiana, n'Italia. Escoyíu diputáu de Trento en 1921, preside'l grupu parllamentariu del PPI. Desempeña un papel importante na vida política italiana hasta la llegada de Benito Mussolini al poder en 1922.
Na so calidá d'opositor ye acusáu d'actividaes antifascistes, ye deteníu y condergáu a cuatro años de prisión. A pesar de la so lliberación, queda so vixilancia hasta la cayida del Mussolini, ocupando un puestu d'emplegáu na Biblioteca del Vaticanu.
Entamos de la XE
A la fin de la Segunda Guerra Mundial, De Gasperi convertir en líder incontestable de la democracia cristiana. De 1945 a 1953, dirixe ocho gobiernos socesivos. Ye ministru igualmente d'Asuntos Esteriores. Fai qu'Italia se xunte a la OTAN ya integrar na CECA y sofita viviegamente'l proyeutu de la CED (Comunidá Europea de Defensa).
De primeres de la reconstrucción europea, Alcide de Gasperi, Robert Schuman y Konrad Adenauer atópense regularmente y viven xuntos les primeres grandes etapes de la construcción d'Europa. Ente ésitos y fracasos, naz ente ellos una unión, una solidaridá y una estima fondes. Alcide De Gasperi va consagrar los últimos años de la so carrera a la edificación de la construcción europea. Dimitíu pol so propiu partíu en 1953, poco primero de la so muerte, convertir nel primer presidente l'Asamblea parllamentaria de la CECA.
Morrió en 1954. Anguaño la Ilesia católica considera'l procesu del so beatificación.
Obres
- Alcide De Gasperi, Lettere dalla prigione, Roma, Edizioni Cinque Lune, 1974
- Alcide De Gasperi, Cara Francesca. Lettere, Brescia, Morcelliana, 2004
- Alcide De Gasperi, Scritti y discorsi politici. Alcide De Gasperi nel Trentín asburgico, vol. I°, tomu I°; tomu II°, Bologna, Il Mulino, 2006
Vease amás
- Presidentes de les instituciones de la Xunión Europea
- Partíu Popular Italianu
- Democracia cristiana (Italia)
- Giorgio La Pira
- Luigi Sturzo
- Alberto Marvelli
- Amintore Fanfani
- Aldo Moro
Referencies
- 1 2 Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 26 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
- ↑ «Da Berlinguer ad Almirante fino a Pannella:quei funerali capaci di riempire le piazze» (21 mayu 2016).
- ↑ Biblioteca Nacional de Francia. «autoridaes BNF» (francés). Consultáu'l 10 ochobre 2015.
- ↑ Tienes d'especificar urlarchivu = y fechaarchivu = al usar {{cita web}}.«Der Karlspreisträger 1952 Alcide de Gasperi» (alemán). Consultáu'l 14 avientu 2014.
- ↑ Weibel, 1971, p. 251.
- ↑ Laursen, 2016, p. 91.
Bibliografía
- Citada
- Canavero, Alfredo (2003). Alcide De Gasperi: cristianu, democratico, européu. Soveria Mannelli: Rubbettino Editore. ISBN 8849807074.
- Laursen, Finn (2016). Historical Dictionary of the European Union. Rowman & Littlefield. ISBN 978-1-4422-5514-2.
- Weibel, Ernest (1971). La création des régions autonomes à statut spécial en Italie. Xinebra: Librairie DROZ. ISBN 978-2-600-04062-4.
- Adicional
- Maria Romana De Gasperi, Mio caru padre, Genova Milano, Marietti, 2003
- Maria Romana De Gasperi, De Gasperi. Ritratto di unu statista, Milano, Mondadori, 2004
- Pietro Scoppola, La proposta politica di De Gasperi, Bologna, Il Mulinov, 1977.
- Giulio Andreotti, De Gasperi vistu da vicino, Milano, Rizzoli, 1986.
- Nico Perrone, De Gasperi y l'America, Palermo, Sellerio, 1995.
Enllaces esternos
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Alcide De Gasperi.
Wikiquote tien frases célebres suyes o que faen referencia a Alcide De Gasperi.- Páxina de la Fundación Alcide De Gasperi
- Benedicto XVI: De Gasperi, modelu de coherencia ente fe y política
- El Archivu Históricu de la Xunión Europea en Florencia alluga los documentos privaos de Alcide De Gasperi.
| Predecesor: - |
Presidente Provisional d'Italia 12 de xunu de 1946-29 de xunu de 1946 |
Socesor: Enrico De Nicola |
| Predecesor: Ferruccio Parri |
{{{cargu}}} 1945–1953 |
Socesor: Giuseppe Pella |
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q153832- Multimedia: Alcide De Gasperi
Cites famoses: Alcide De Gasperi
