Alcanfor | |
|---|---|
| Xeneral | |
| Estructura química |
 |
| Fórmula química | C₁₀H₁₆O |
| SMILES canónicu | modelu 2D |
| MolView | modelu 3D |
| Propiedaes físiques | |
| Masa | 152,120115 unidá de masa atómica |
| Densidá absoluta | 0,99±0,01 gramu por centímetru cúbicu |
| Puntu de fusión | 345±1 Grau Fahrenheit, 174 grau Celsius, 180 grau Celsius |
| Puntu d'ebullición | 399±1 Grau Fahrenheit, 207 grau Celsius |
| Índiz de refraición | 1,470 |
| Enerxía d'ionización | 8,76±0,01 electrón-voltiu |
| Propiedaes termoquímiques | |
| Peligrosidá | |
| Puntu d'inflamabilidá | 150±1 Grau Fahrenheit |
| Llímite inferior d'esplosividá | 0,6±0,1 porcentaxe en volume |
| Llímite superior d'esplosividá | 3,5±0,1 porcentaxe en volume |
| Identificadores | |
| IDLH | 200±100 miligramu por metru cúbicu |
| 0,2±0,1 milímetru de mercuriu | |
 | |
El alcanfor ye una sustancia semisólida cristalina y cerosa con un fuerte y caltriante golor acre. Ye un terpenoide cola fórmula química C10H16O. Atópase na madera del árbol alcanforero Cinnamomum camphora, un enorme árbol perenne orixinariu d'Asia (particularmente de Borneo, d'onde toma'l so nome alternu "Árbol de Borneo"), y en dellos otros árboles de la familia de les lauráceas. Puede tamién ser sintetizáu del aceite de trementina. Úsase como bálsamu y con otros propósitos melecinales.
Historia
La pallabra alcanfor probablemente derive de la llatinización del vocablu árabe al-Kafur que toma de la mesma del malayu Kapur Barus que significa "Gis de Barus". De fechu comerciantes malayos a quien los hindús mercáben-yos l'alcanfor llamábenlo Kapur, "Gis" (pol so color blancu). Barus yera'l puertu asitiáu na mariña oeste de la islla de Sumatra, d'onde los comerciantes traer. Na llingua sánscrita la pallabra Karpūram ye usada pa llamar l'alcanfor.
L'estudiu químicu del alcanfor foi empecipiáu por Nicolas-Théodore de Saussure, siguíu darréu por Justus von Liebig, Jean-Baptiste Dumas y Théophile-Jules Pelouze; y Pelouze llogró l'alcanfor artificial en 1840 aferruñando l'alcanfor de Borneo. Marcellin Berthelot consiguió la so síntesis pola oxidación del canfeno en 1859 determinando'l so composición química.
L'alcanfor foi sintetizáu totalmente per vegada primera por Gustav Komppa en 1903. Primeramente dellos compuestos orgánicos (como la urea) fueren sintetizaos en llaboratoriu como prueba conceptual; pero l'alcanfor yera un productu natural escasu y con una demanda en tol mundu. Komppa empezó la so producción industrial en Tainionkoski (Finlandia) en 1907, siendo la primer síntesis totalmente industrial.
Noralcanfor ye un alcanfor derivao del reemplazu de los trés grupos metilu por hidróxenu.
Propiedaes
Tien aición rubefaciente, antipruriginosa, antiséptica y llixeramente analxésica. Emplegar en forma de linimentos, soluciones alcohóliques y pomaes, como revulsivo en dolores articulares, musculares, neuralxes y otres afecciones similares.
Alministráu per vía sistémica presenta propiedaes irritantes y carminativas, utilizándose como un expectorante nidiu.
Tamién forma parte de fórmules pa la desconxestión nasal, anque la so eficacia ye dudosa.
L'usu del aceite alcanforao ta desaconseyáu, por ser potencialmente tóxicu (aumenta la so absorción).
D'antiguo utilizárase tamién como estimulante y como sedante, per vía interna. Según el Comité pa la Revisión de Melecines, l'alcanfor nun tien d'incluyir se na composición de preparaos destinaos al tratamientu de trestornos hepáticos y biliares, cálculos biliares, cólicos, alteraciones renales, infeiciones del tracto urinariu o cálculos uretrales.
El so emplegu per vía parenteral o en regación nun ye aconseyable, por cuenta de los efeutos adversos
Usos
Los usos modernos incluyir como plastificante del nitratu de celulosa, como empuste de la poliya, como una sustancia antimicrobiana, como bálsamu, y na pirotecnia. Los cristales d'alcanfor son usaos pa prevenir el dañu provocáu por inseutos a les coleiciones d'otros inseutos. Una forma de xel anticomezón común nel mercáu utiliza alcanfor como principiu activu. Ye tamién usáu en medicina.
L'alcanfor ye rápido absorbíu pola piel, produciendo una sensación d'enfriamientu similar a la del mentol, y actúa como un anestésicu local leve y como antimicrobiano. Puede ser alministráu en pequeñes cantidaes (50 miligramos) pa síntomes de fatiga y síntomes cardiacos menores.
Ye usáu como saborizante de dulces na India y n'Europa.
Nel ritual pūja d'orixe hindú, ye utilizáu pa encender el fueu que remata la ceremonia.
Ye utilizáu en forma de pastillas o xeles como empuste d'animales, xeneralmente domésticos como perros y gatos, qu'acostumen marcar el so territoriu; asitiándolo nes zones de marcaje del territoriu, favorezse'l so alloñamientu de la zona.
Referencies
Enllaces esternos
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Alcanfor.
