Albacea^[1] (n'árabe: (andaluz -ṣáhb-) alwaṣiyya, ‘encargáu del testamentu’) ye la persona encargada por un testador o por un xuez de cumplir la última voluntá del causante y curiar los sos bienes (el caudal hereditariu). Nel primer casu (cuando foi nomáu nel testamentu) denomínase albacea testamentariu, y nel segundu, albacea dativu.

En casu d'ausencia de testamentu y d'orde xudicial, denomínase albacea llexítimu a aquel a quien pertenez por derechu cumplir la voluntá del testador. Finalmente, llámase albacea universal a quien tien poder irrestricto pa cumplir dafechu toles disposiciones d'un testamentu. Tamién l'albacea ye consideráu l'ayudante inmediatu que nun futuru va tar preparáu pa ocupar el cargu de la persona a la que ta referida dicha ocupación. Xeneralmente ta rellacionáu coles Asociaciones de Fieles o Hermandaes y Cofraderíes. Al albacea tien de pagáse-y un saldu, por cuenta de qu'inda nun se dictaminó'l primer fallu pol xuez, el saldu tien de ser dau per parte de tolos fíos del fináu.

Referencies