Adolfo Alsina
diputáu d'Arxentina


Gobernador de la Provincia de Buenos Aires

Vida
Nacimientu Buenos Aires, 4 de xineru de 1829
Nacionalidá Bandera d'Arxentina Arxentina
Muerte Carhué (es) Traducir, 29 d'avientu de 1877[1] (48 años)
Sepultura Cementeriu de la Recoleta
Causa de la muerte insuficiencia renal
Familia
Padre Valentín Alsina
Madre Antonia Maza
Estudios
Llingües falaes castellanu
Oficiu políticu, abogáu
Llugares de trabayu Buenos Aires
Creencies
Relixón catolicismu
Partíu políticu Partido Autonomista Nacional (es) Traducir
Cambiar los datos en Wikidata

Adolfo Alsina (4 de xineru de 1829, Buenos Aires – 29 d'avientu de 1877, Carhué (es) Traducir) foi un xurisconsultu y políticu arxentín, miembru del Partíu Unitariu, fundador del Partíu Autonomista en 1862, gobernador de la Provincia de Buenos Aires ente 1866 y 1868, vicepresidente de la República Arxentina mientres la presidencia de Domingo Faustino Sarmiento nel periodu 1868 y 1874, miembru fundador del Partíu Autonomista Nacional nesi añu y Ministru de Guerra y Marina mientres la presidencia de Nicolás Avellaneda tamién dende esi añu y hasta'l so fallecimientu.

Biografía

Semeya d'Adolfo Alsina de cuerpu completu.

Adolfo Alsina nació'l 4 de xineru de 1829 na ciudá de Buenos Aires, Arxentina, fíu del dirixente unitariu Valentín Alsina y d'Antonia Maza, fía de la mesma del asesináu políticu federal Manuel Vicente Maza.

En 1835, al asumir Juan Manuel de Rosas per segunda vegada la gobernación de la provincia de Buenos Aires, la so familia tuvo d'emigrar al Uruguái, estableciéndose en Montevidéu. Ellí, Adolfo empecipió los sos estudios de Derechu.

Depués de la derrota rosista na batalla de Caseros, en 1852, Alsina tornó cola so familia a l'Arxentina; mientres el so padre ocupó un ministeriu nel gobiernu de Vicente López y Planes, él siguió los sos estudios, graduándose como xurisconsultu. Mientres esta dómina empecipió la so actividá política nes files de los pandilleros, unu de los bandos nos que s'estremaron el vencedores de Caseros, engarráu al grupu de los chupandinos nel cual arrexuntáronse los militantes federales; amás formó parte de la Loxa Juan-Juan, que'l so oxetivu yera asesinar al federal Justo José de Urquiza, pero'l so padre afayar y obligar a abandonar esta iniciativa.

Dempués de graduase, en 1860 incorporar al exércitu unitariu na guerra civil ente l'Estáu de Buenos Aires y la Confederación Arxentina. Tres la batalla de Cepeda y el Pactu de San José de Flores formó parte de la comisión que llevó a cabu la reforma de la Constitución de 1860.

Foi escoyíu diputáu nacional en 1862. Cuando nel Congresu trató la federalización de la provincia impulsada por Bartolomé Mitre, Alsina comandó al grupu que s'opunxo al proyeutu, llogrando superar la iniciativa del Presidente. Esto provocó la división del Partíu Unitariu, ente'l Partíu Nacional de Mitre y el Partíu Autonomista, dirixíu por Alsina.

Frontera hasta la cabiana de Alsina.

En 1866 foi electu gobernador de la provincia de Buenos Aires. Mientres el so mandatu fundó una quincena de pueblos nel interior de la Provincia. El so gobiernu caltuvo la paz na frontera colos pueblos orixinarios, una y bones la mayor parte del exércitu foi unviáu a la Guerra del Paraguay.

En 1867 acomuñar con Mateo Luque y Nicasio Oroño, gobernadores de Córdoba y Santa Fe respeutivamente, y llanzó la so candidatura a presidente. El presidente Mitre escribió la “Carta de Tuyú-Cué”, el so testamentu políticu empobináu a José María Gutiérrez, onde descalificó les postulaciones del propiu Alsina y Urquiza, candidatu del Partíu Federal. Tres el derrocamientu de los sos dos aliaos, y considerando que tenía poco sofitu nel restu del país, retiró la so candidatura y estableció una alianza con Domingo Faustino Sarmiento, integrando la fórmula pa la presidencia y vicepresidencia de la República, que trunfó nes eleiciones de 1868; bona parte de los votos de Sarmiento fueron, na práutica, apurríos por partidarios de Alsina.

Sarmiento, yá como presidente, nun lo consultó nes decisiones importantes y nin siquier dexar como presidente provisional nos sos viaxes al interior del país.

Rematada la presidencia de Sarmiento, en 1874, Alsina aliar con Nicolás Avellaneda pa crear lo que depués sería conocíu como'l Partíu Autonomista Nacional. Tres el trunfu d'Avellaneda nos comicios produció la revolución dirixida por Mitre, que fracasó tres un curtiu pero sangrientu enfrentamientu. Alsina ocupó'l Ministeriu de Guerra y Marina.

Como ministru de guerra, Alsina incorporó'l telégrafu a les comunicaciones militares. Al solicitar al Congresu los fondos necesarios pal tendíu de 771 km de llinia escontra les comandancies de frontera, dicía Avellaneda "Son incalculables na práutica los inconvenientes y perxuicios qu'anicia la falta del telégrafu" y Alsina esplicaba que "el telégrafu sirve tantu na paz como na guerra, por que'l gobiernu tea a la fala col Exércitu, y l'Exércitu a la fala col Gobiernu". De cuenta que, en xineru de 1876, el ministru Alsina dispunxo la creación de la "Escuela Telegráfica" nel Colexu Militar de la Nación. L'artífiz del Telégrafu Militar sería'l teniente coronel d'inxenieros Higinio Vallejos.

A finales de 1875, los aboríxenes del mal llamáu desiertu, principalmente mapuches, siguieron colos enfrentamientos na llinia de la frontera sur. Alsina dirixó la defensa del país, concentrándose especialmente na frontera de la provincia de Buenos Aires. Nel "problema del indiu" foi partidariu d'una política defensiva y non ofensiva, afirmando qu'entamaría una campaña contra'l desiertu y non contra l'indiu.[2]

Adolfo Alsina, monumentu aciagu nel Campusantu de la Recoleta.

En 1876 empecipió la construcción de la llamada cabiana de Alsina, una trinchera de dos metros de fondura y trés d'anchu con un parapetu d'un metro d'altu por 4,5 d'anchu, que construyó avanzando dientro del territoriu indíxena. La mesma taba guarnida gracies a la edificación d'una serie de fortines —munchos d'ellos comunicaos coles sos comandancies por telégrafu— a lo llargo de tola frontera, pa caltenela xixilada. Previu a la construcción de la llinia defensiva, les posiciones militares avanzaron fondamente en territorios hasta entós controlaos polos indíxenes. La llinia defensiva tenía como fin torgar qu'estos ingresaren nuevamente nel territoriu efeutivamente incorporáu.

La posición defensiva entamada por Alsina foi duramente criticada, acusando a los sos promotores de nun resolver el problema de la incorporación efeutiva d'estes tierres a la República Arxentina.

Los continuos enfrentamientos colos aboríxenes llevar a estudiar la situación de la llinia de fortines, pero nuna d'eses visites, cerca de Carhué, contraxo una intoxicación qu'afectó a los sos reñones.

Finó en Carhué el 29 d'avientu de 1877. Los sos restos atopar nel Campusantu de la Recoleta, en Buenos Aires, nun mausoléu diseñáu pola escultora Margarita Bonnet ya inauguráu en 1917.

Legáu

Al oeste de la Provincia de Buenos Aires el partíu d'Adolfo Alsina lleva'l so nome y honra a la so memoria.

Tamién son delles les ciudaes bonaerenses que tienen cais col so nome. Lo mesmo asocede na ciudá de Buenos Aires.

En Olavarría, l'Institutu Cimeru de Formación Docente nᵘ 22, denominar col so nome n'honor a esti home.

En Carhué, onde finó, atópase'l Muséu Rexonal Adolfo Alsina, dedicáu a la historia de la rexón.

Alsina foi amás, nos entamos del Partíu Autonomista, padre políticu y maestru de Leandro N. Alem, a pesar de que'l so padre fora unu de los que condendó a muerte al padre de Alem, polos crímenes que cometiera como miembru de La Panoya, mientres el gobierrno de Juan Manuel de Rosas. Alsina llevó a Alem delles vegaes a ocupar cargos de llexislador, tantu na llexislatura de la ciudá de Buenos Aires como a nivel nacional, sol partíu qu'él lideraba. La unión ente Alsina y Alem afirmar nel allugamientu opositor que dambos teníen frente al Partíu Nacional de Bartolomé Mitre, integráu na so mayoría por xente de l'alta sociedá y elite porteña. Los partidarios de dambos denominábense cocíos pola fracción de Mitre y crudos pola de Alsina y Alem. Finalmente, alloñar en desalcuerdu pola alianza con Domingo Faustino Sarmiento pa llevar como presidente a Nicolás Avellaneda y Alem formó'l Partíu Republicanu.[3]

Obres

  • La nueva llinia de fronteres: Memoria especial del Ministeriu de Guerra, Buenos Aires, Eudeba 1977.

NOTA: La primer edición ye de 1877 presentada al Congresu Nacional

Ver tamién

  • Partíu Autonomista
  • Conquista del Desiertu

Bibliografía

  • Carranza, Adolfo P. (1882). Adolfo Alsina, Buenos Aires: Imprenta de "La República"
  • Del Carril, Bonifacio (1982). La combinación Urquiza-Alsina: Nes eleiciones de 1868, Buenos Aires: Emecé Editores. ISBN 987-9336-18-6

Referencies

  1. ↑ Afirmao en: Find a Grave. Identificador Find a Grave: 7032974. Apaez como: Adolfo Alsina. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: inglés.
  2. ↑ Pérez Izquierdo, Gastón. Adolfo Alsina. Editorial: Fundación Dr. Emilio J. Hardoy. I.S.B.N : 9789870577492.
  3. ↑ Incla, Álvaro, Leandro N. Alem, l'home del ensame, Centro Editor d'América Llatina, Bs. As.

Enllaces esternos

Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.