Abadía del Monte Saint-Michel
 Monumentu históricu
monesteriu
Llocalización
PaísBandera de Francia Francia
Organización territorial Francia metropolitana
RexónBandera de Normandía Normandía
Departamentu Mancha (es) Traducir
Comuña Le Mont-Saint-Michel
Coordenaes 48°38′09″N 1°30′41″W / 48.6358°N 1.5114°O / 48.6358; -1.5114
Abadía del Monte Saint-Michel alcuéntrase en Francia
Abadía del Monte Saint-Michel
Abadía del Monte Saint-Michel
Abadía del Monte Saint-Michel (Francia)
Historia y usu
Apertura709
Relixón catolicismu
Diócesis Diócesis de Coutances (es) Traducir
Dedicación Arcángel Miguel (es) Traducir
Usu lugar de filmación (es) Traducir
Arquiteutura
Estilu arquiteutura románica
arquiteutura gótica
Patrimoniu
Mérimée ID PA00110460
Visitantes añales 1 270 506
Web oficial
Cambiar los datos en Wikidata

L'Abadía del Monte Saint-Michel ye una antigua abadía benedictina que s'atopa na comuña francesa de Monte Saint-Michel, na rexón de Baxa Normandía y nel departamentu de La Mancha.

L'abadía ta clasificada como monumentu históricu dende l'añu 1862[1] y dende 1979 el sitiu figura na llista del Patrimoniu de la Humanidá de la Unesco como parte del Monte Saint-Michel y el so badea. Ta alministrada pol Centre des monuments nationaux.[2]

Historia

La primer mención a l'abadía atopar nun escritu en llatín del sieglu IX, el Revelatio ecclesiae sancti Michaelis in monte Balta,[3] redactaos por un canónigu que vivía nel monte Saint-Michel o na catedral de Saint-André d'Avranches. Esti testu foi escritu nuna dómina de lluches de poder ente Bretaña y el condáu de Normandía contra'l reinu de los francos, al par que se llevaben a cabu reformes de les lleis canóniques per parte de los emperadores carolinxos.[4]

Cola llegada del cristianismu a la rexón, alredor del sieglu IV, Mont Tombe[n. 1] entró a formar parte de la diócesis d'Avranches, que les sos llendes corresponder col antiguu territoriu de los abrincates. A mediaos del sieglu VI, el cristianismu enllantóse realmente na badea y Mont Tombe pasó a ser un llugar qu'ufiertaba abellugu a freros (probablemente monxos celtes) a quien suministraba provisiones el curato d'Astériac, que llevaba una vida contemplativa en redol a diversos oratorios y que curiaba la zona. Los freros san Pair y san Seubilion fundaron un oratoriu nel monte dedicáu al primer mártir cristianu, san Esteban, y otru n'honor al primera mártir d'Autun, san Sinforiano, llevantáu xunto a Mont Tombe.[5]

En 710, Mont Tombe foi renombráu como «Mons Sancti Michaelis en periculo maris» cuando l'obispu d'Avranches Auberto construyó un oratoriu dedicáu a san Miguel Arcánxel un par d'años antes. Acordies cola lleenda, san Miguel apaecióse-y hasta por trés vegaes a Auberto en suaños mientres dormía, col encargu d'alzar un oratoriu en Mont Tombe. L'arcánxel dexaría les buelgues del so deu nel craniu de Auberto. Esti craniu atópase na basílica de Saint-Gervais d'Avranches amosando les marques como estigmes nél. La construcción tenía de ser un retruque del santuariu de San Michele Arcánxelo del sieglu V asitiáu n'Italia, d'alcuerdu a los requerimientos del ánxel. Auberto utilizó les piedres d'una estructura de cultu paganu que s'atopaba en Mont Tombe y colles construyó nel mesmu allugamientu un santuariu circular. Alredor del añu 708, l'obispu Auberto unvió dos monxos al santuariu italianu del monte Gargano a por reliquies del arcánxel: una roca col calquier de la buelga del so pie y un cachu del texíu del altar que consagrara. Mientres esta misión, en marzu de 709, tuvo llugar supuestamente un maremotu[n. 2][6]qu'anubrió y abnegó el monte de Scissy qu'arrodiaba al monte, convirtiéndolo nuna isla. El 16 d'ochobre del mesmu añu, l'obispu consagró al cultu'l santuariu ya instaló doce canónigos nel llugar, tou ello según la tradición cristiana.

Les primeres pequeñes edificaciones llueu fueron insuficientes y na dómina carolinxa llevantáronse edificios de mayores dimensiones, en redol a les cualos distribuyéronse les celdes individuales de los relixosos. Carlomagno escoyó al arcánxel san Miguel como proteutor del so imperiu nel sieglu novenu y trató de renombrar el llugar como «Mont-Saint-Michel», pero mientres tola Edá Media siguió llamándose-y «Mons Sancti Michaelis en periculo maris», n'alusión a Tombelaine.[7]

Los restos del oratoriu fueron atopaos na capiya de Notre-Dame-Sous-Terre.[n. 3] Allugaba de la mesma la tumba de Auberto y probablemente les reliquies traíes de Gargano. La capiya atopar so la nave de la ilesia de l'abadía.

Mientres el primer sieglu tres la so instalación nel monte, los canónigos demostraron la so fidelidá a la misión encamentada y convirtieron el llugar en centru d'estudiu, oración y pelegrinación, favorecíos pola dómina d'estabilidá que conocía la neustria mientres el mandatu de Carlomagno, mientres el restu de la Galia sufría les invasiones bárbares. Tres la muerte del emperador, aprovechando la desunión esistente ente los sos fíos, asocediéronse redaes ya incursiones viquingues na zona y finalmente llegaron al monte en 847; los monxos abandonaron el llugar.

L'abadía

Ilesia de Saint-Michel

Arquiteutura

La construcción empecipiar nel sieglu X y, l'abadía benedictina, alluga maravíes arquiteutóniques construyíes n'estilos carolinxu, románicu y góticu. Nesti sentíu considérase como una «megaestructura» na que se superponen distintes edificaciones necesaries pa les actividaes d'un monesteriu benedictín, nun espaciu amenorgáu.

Ilesia abacial y capiyes axacentes

Notre-Dame Sous-Terre

La ilesia abacial orixinal foi fundada nel añu 966, pero foi cubierta dafechu poles múltiples ampliaciones de l'abadía y cayó nel olvidu mientres munchos sieglos, hasta ser redescubierta mientres una escavaciones a finales del sieglu XIX y principios del XX. Dende entós foi restaurada y ufierta un magníficu exemplu de l'arquiteutura prerrománica.

Ilesia

A midida qu'amontóse la llegada de pelegrinos al Monte Saint Michel, decidió ampliase l'abadía cola construcción d'una nueva ilesia emplazada nel llugar qu'ocupaben de les habitaciones de los monxos y éstes treslladáronse al norte de Notre-Dame-Sous-Terre.

La nueva ilesia de l'abadía tenía trés criptes: la capiya de Trente-Cierges, na zona norte del brazu del transepto, la cripta del coru, na zona este, y la capiya de Saint-Martin, na zona sur del brazu del transepto. L'abá Ranulphe empecipió la construcción de la nave en 1060. En 1080, alzáronse los edificios monásticos de tres pisos, que se construyeron al norte de Notre-Dame-Sous-Terre, incluyendo la «salle de l'Aquilon» que realizaba les funciones d'acoyida a los pelegrinos, llugar d'alcuentru de los monxos y cuartu comuñal. Tamién s'empecipió nesta dómina la construcción de la bodega de vinu.

Nel añu 1103 derrumbáronse tres tramos[n. 4] del llau oeste de la nave, por defeutos de construcción y afitamientu; fueron reconstruyíos pol abá Roger II ente 1115 y 1125. En 1421 derrumbóse'l coru románicu y foi reconstruyíu en estilu góticu ente los años 1446-1523 (con una interrupción de 1450 a 1499). Tres una quema en 1776, decidió baltase los trés tramos occidentales de la nave y en 1780 construyóse la fachada clásica actual; desafortunadamente, les estructures nos cimientos necesarios pa edificala estremaron en dos partes a Notre-Dame-Sous-Terre.

La «Marvelle» y los edificios monásticos

L'abadía de Mont-Saint-Michel estremar en dos partes: la ilesia abacial y la «Marvelle», esto ye, la zona onde vivíen los monxos. Vista dende l'esterior, nel so llau norte, reparar la fachada, que correspuende a la parte gótica. Tien trés plantes y la so construcción enllargar mientres 25 años.

La «Marvelle» atópase subdividida en dos partes: la oriental y l'occidental. La parte del llau este foi la primera en ser edificada, ente 1211 y 1218, ya inclúi trés sales: la capellanía, la Sala des Hôtes y el refectorio. La zona oeste o occidental foi construyida siete años más tarde y tamién alluga trés sales: la bodega, la Sala de los Caballeros y el claustru.

Los edificios de Robert de Torigni

L'abá Robert de Torigni mandó construyir, nes zones oeste y suroeste, un complexu d'edificios con una nueva casa pa los abás, una sala pa xueces eclesiásticos, un nuevu albergue, una enfermería y la capiya de Saint-Étienne. Tamién fixo reacondicionar los caminos d'accesu a Notre-Dame-Sous-Terre, pa evitar demasiao contautu ente los pelegrinos y los monxos de l'abadía.

Tamién acondicionó una grúa de rueda utilizando'l cabrestante instaláu arriendes de la conversión del llugar na cárcel, pa suministrar avituallamiento a los condergaos, onde los mesmos presos caminaben dientro de la rueda pa faela xirar.

La Merveille

Corte axial de l'abadía, la Merveille atópase na zona de la izquierda.

L'edificiu de la Merveille, asitiáu al norte de la ilesia de l'abadía, integra'l claustru, refectorio, sala de trabayu y sala del capellán, comunicaos nun exemplu perfectu de funcionalidad. El conxuntu, sofitáu na rimada de la roca, ta formáu por dos conxuntos de tres edificios d'una planta.

Na planta baxa, la bodega refuerza la estructura a manera de contrafuerte. A midida que xúbese de planta, cada pisu ye más pequeñu y llixeru hasta llegar a la parte cimera, con contrafuertes nel esterior pa caltener la estructura. Esta forma de construcción vieno dada por cuenta de les carauterístiques topográfiques de la zona.

El claustru
El claustru.

Nun s'atopa asitiáu, como suel ser habitual, en centru del monesteriu y nun se comunica con tol restu d'edificios. La so función ye puramente espiritual: la meditación de los monxos. Tres arco dan al mar y al vaciu, concebíos orixinalmente como la entrada de la sala capitular que finalmente nunca foi construyida. Les columnes, dispuestes en quincunce, construyir con piedra caliar importada d'Inglaterra anque darréu fueron restauraes utilizando conglomeráu de Lucerna.

Nel centru alluga un xardín medieval recreáu en 1966 pol monxu benedictín Bruno de Senneville, interesáu na botánica. Na zona central una serie de bojs formen un recuadru arrodiáu per 13 roses de Damascu. Plantes melecinales, yerbes arumoses y flores, en parterres encuadraos por cinerarias marítimes, simbolicen les necesidaes cotidianes de los monxos na Edá Media.[8]

Notes

  1. ↑ Nome orixinal del monte de Saint-Michel mientres la época romana.
  2. ↑ El maremotu de marzu de 709 foi, según l'abá François Manet, un desastre natural socedíu na badea del Monte Saint Michel y la badea de Saint-Malo.
  3. ↑ La capiya de Saint-Aubert, allugada al noroeste de l'abadía, foi construyida darréu.
  4. ↑ Tramu alude a caúna de les partes en que s'estrema la nave, na so exa tresversal, atendiendo a los puntos de sofitu y la estructuración.

Referencies

  1. ↑ Ficha nᵘ PA00110460, na Base Mérimée del Ministeriu de Cultura de Francia.
  2. ↑ Abbaye du Mont-Saint-Michel - Centre des monuments nationaux Archiváu el 11 de mayu de 2013 na Wayback Machine.
  3. ↑ El testu sobre la Révélation concernant l'église de Saint-Michel sur le mont Tombe, de cutiu mentáu solo como Revelatio, caltener nunos trenta manuscritos.
  4. ↑ «La fondation du Mont-Saint-Michel d'après la Revelatio ecclesiae sancti Michaelis». Annales de Bretagne et des Pays de l'Ouest 4:  páxs. 7-23. 1999.
  5. ↑ Laroche, Robert de (2000). Baie du Mont-Saint-Michel : Cancale, Avranches, Granville.Renaissance Du Livre. p.38
  6. ↑ Manet, François (1834). Histoire de la petite Bretagne ou Bretagne Armorique. Volume 2. Éditions Y Caruel. p. 144.
  7. ↑ Robert de Laroche, 2000, p. 39.
  8. ↑ Chamblas-Ploton, Mic. Jardins médiévaux.Flammarion: La maison rustique. ISBN 978-2-7066-1749-2

Bibliografía

  • Bély, Lucien (2004). Le Mont-Saint-Michel. Monastère et citadelle. Prefaciu de Jean Favier. Rennes: Ouest-France, segunda edición, ISBN 978-2-7373-1419-3
  • Bazin, Germain (1933). Mont-Saint-Michel. Prefaciu de Marcel Aubert. París: Picard, ISBN 978-0-87817-190-3
  • Blondel, Louis. Notice historique du Mont-Saint-Michel et de Tombelaine, Avranches, le Court, 1816. Segunda edición en 1823.
  • Corroyer, Édouard (1877). Description de l'abbaye du Mont-Saint-Michel et de ses abords. Précédée d'une notice historique. París: Dumoulin, ASIN B0000DN8C4
  • Gazeau, Véronique (2007). Normannia monastica, princes normands et abbés bénédictins. Prosopograpie des abbés bénédictins. Publications du CRAHM, 2 vol., ISBN 978-2-902685-38-7
  • Gout, Paul (1910). Le Mont-Saint-Michel. Histoire de l'abbaye et de la ville. Étude archéologique et architecturale des monuments. París: Armand Colin, ASIN B0000DRCFP
  • Laroche, Robert de (2000). Baie du Mont-Saint-Michel : Cancale, Avranches, Granville Renaissance Du Livre.
  • le Hericher, Édouard (1850). Histoire et description du Mont-Saint-Michel, Avranches Anfray. La obra ta estremada en trés partes: Légendes et histoire, descriptions des fortifications, de la ville et de l'abbaye, le rocher de Tombelaine. ASIN B0000DL6D8
  • Manet, François (1834). Histoire de la petite Bretagne ou Bretagne Armorique. Volume 2. Éditions E Caruel.
  • Raoul, Maximilien (seudónimu de Charles-Marie Letellier). Histoire pittoresque du Mont-Saint-Michel et de Tombelaine. Siguíu d'un fragmentu inéditu sobre Tombelène, estractu del Roman de Brut de Wace trescritu y anotáu por Antoine le Roux de Lincy. París: Librairie A. Ledoux, 1834.
  • Rolf Tomen, Espéraza (1996). El románicu. Könemann Verlagsgeesellschaft: Colonia. ISBN 3-89508-547-2
  • Simonnet, Nicolas (1999). Annales de Bretagne et des Pays de l'Ouest «La fondation du Mont-Saint-Michel d'après la Revelatio ecclesiae sancti Michaelis». Volume 4.

Enllaces esternos






Esti artículu foi traducíu automáticamente y precisa revisase manualmente
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.