24 Hores de Le Mans
Xeneral
Tipu de competición WEC race (en) Traducir
Deporte Carrera de resistencia
País Francia
Organizador Automobile Club de l'Ouest (es) Traducir
Historia
Fundación 1923
Competición
Web oficial
Cambiar los datos en Wikidata
Zona de boxes antes de les 24 hores de Le Mans 2006.

Les 24 Hores de Le Mans (24 Heures du Mans) ye una carrera de resistencia que s'apuesta añalmente nel mes de xunu nel circuitu de la Sarthe, cerca de Le Mans, Francia. Ye entamada pol Automobile Club de l'Ouest (ACO). Foi puntuable pal Campeonatu Mundial de Resistencia ente les décades de 1950 y 1990, y nuevamente dende 2010.

Ye la carrera d'automovilismu de resistencia más prestixosa del mundu, y axunta a pilotos y equipos de distintos campeonatos nacionales ya internacionales. Sicasí, dalgunos llogren la so invitación según resultaos n'otres competiciones del ACO, como l'American Le Mans Series, la European Le Mans Series, l'Asian Le Mans Series y Petit Le Mans.

Introducción

La primer carrera apostóse'l 26 y 27 de mayu de 1923, y dende entós apostóse añalmente en xunu, coles esceiciones de 1956 y 1968, que se llevó a cabu en xunetu y setiembre respeutivamente. La competición foi atayada en 1936 por motivos económicos y ente 1940 y 1948 por causa de la Segunda Guerra Mundial.

La competición realizar nun circuitu de carreres semipermanente que, na so actual configuración, tien un llargor de 13.650 metros. Utilicen na so mayoría seiciones de carretera que permanecen abiertes al públicu'l restu del añu. Al traviés de los años, fuéronse construyendo delles seiciones de propósitos específicos que reemplazaron seiciones de carretera normal, destacando les curves Porsche, que sustitúi a la peligrosa seición Maison Blanche. El circuitu permanente Bugatti aprove les instalaciones d'empiezu y final de carrera.

De normal, alredor de 50 vehículos compiten simultáneamente en distintes clases de sport prototipos y gran turismos. El vencedor ye aquel vehículu que cubra la mayor distancia en 24 hores de carrera siguida. Esta regla, que paez obvia, fixo qu'en 1966 asocediera daqué interesáu. Al terminar la carrera, los dos Ford GT40 Mark II cruciaron la meta coles mesmes, pero'l coche que realizara peor tiempu mientres los entrenamientos foi vencedor, yá qu'empezara en puestos más retrasaos na parrilla de salida, habiendo asina percorríu más metros. Pa poder clasificar al términu de la prueba, hai que cruciar la llinia de meta tres les 24 hores de carrera. Esto fai que, n'ocasiones, vehículos estropiaos abandonen los boxes pa dar una última vuelta al circuitu, o inclusive que se detengan cerca de la llinia de meta y, una vegada pasaes les 24 hores, vuelvan ponese en marcha pa percorrer los pocos metros que falten (maniobra emplegada en 2007 pol equipu Peugeot pa llograr la llamada semeya publicitaria cruciando la llinia de meta a pocos metros del Audi, ganador de la carrera).

Nos últimos años, cada coche lleva un equipu de tres pilotos. Antes de 1970 solo dexábense dos pilotos por vehículu ya inclusive de primeres solo dexábase un únicu pilotu. Hasta principios de los años 1980, la mayoría d'equipos pertenecíen con dos pilotos. En 1950, Louis Rosier ganó la carrera al pie del so fíu Jean-Louis Rosier, que condució mientres solu dos vueltes. En 1952, el francés Pierre Levegh (quien morrería darréu nel desastre de Le Mans en 1955) compitió solo y tuvo cerca de ser el vencedor, pero un error mientres la última hora dio-y la victoria a un Mercedes-Benz 300 SL.

Na década de 1990, por cuenta de la velocidá de los coches y la tensión a la que tán sometíos los participantes, añadiéronse normes adicionales p'ameyorar la seguridá del conductor: Los pilotos nun pueden conducir más de cuatro hores consecutives y nengún pilotu va poder conducir más de catorce hores en total; amenorgando la fatiga del conductor mientres les carreres.

La carrera

Audi R8 en Le Mans 2004, conducíu por Johnny Herbert.

Tradicionalmente, la carrera empieza a les 16:00 d'un sábadu, magar en 1968 empezó a les 14:00 por cuenta de que la carrera apostóse más tarde nel calendariu, y en 1984 a les 15:00 por cuenta de que coincidió coles eleiciones xenerales franceses. En 2006, l'A.C.O programó la salida pa les 17:00 del sábadu 17 de xunu pa favorecer l'audiencia por cuenta de la coincidencia con partíos de fútbol de la Copa del Mundu. En 2007 y 2008 la salida realizar a les 15:00 del 16 y del 14 de xunu respeutivamente, al igual que'l 12 de xunu de 2010.

Les carreres solíen empezar colo que se conoz como "salida Le Mans": los coches tán alliniaos nun llau del circuitu y los pilotos nel otru. Cuando la bandera francesa baxa a la hora indicada, los pilotos cuerren al traviés de la pista escontra los sos coches, monten y arrinquen. Esto supunxo un problema de seguridá tres la introducción d'arneses y petrines de seguridá en 1967, una y bones estos tienen de ser correutamente asitiaos, preferiblemente por mecánicos. Naquella dómina, los pilotos tomaben les primeres curves coles petrines ensin asegurar, lo cual faíen en dalguna recta posterior.

En 1969, na so primer participación nes 24 hores de Le Mans, el mozu belxicanu Jacky Ickx protagonizó una demostración del riesgu d'esti sistema d'entamu cuando, en llugar de salir corriendo al traviés de la pista, anduvo adulces, entró nel coche y, con tranquilidá, aseguró les petrines de seguridá. El pilotu John Woolfe finó tres un accidente mientres la primer vuelta de la competición. Ickx, a pesar d'empezar n'última posición con un Ford GT40 desfasáu, iguar pa ganar la carrera nun apuráu final por tan solo 120 metros de diferencia. Curiosamente, tres la victoria, nel trayeutu escontra París, Ickx sufrió un accidente de coche del que salió ilesu gracies al cinturón de seguridá.

Asina, l'estilu tradicional de partida foi suspendíu parcialmente a partir de 1970. Los vehículos siguíen asitiaos al llau de la pista colos motores apagaos, pero los pilotos yá taben nel so interior bien aseguraos antes de la salida. De 1971 d'equí p'arriba l'empiezu de la carrera ye por aciu salida llanzada.

El sistema de salida de Le Mans ye tamién la razón de por qué tolos Porsche de cai tienen los sistemes d'arranque a la izquierda de la direición, en llugar d'a la derecha, lo más habitual. Ye asina porque d'esta forma'l pilotu podía arrincar el coche cola manzorga mientres introducía la primer marcha cola mano derecha, acelerando'l procesu de salida.

El circuitu

La Sarthe

El Circuitu de la Sarthe na so configuración actual.

El circuitu de la Sarthe ye una pista non permanente qu'utiliza carreteres llocales que permanecen abiertes al tráficu'l restu del añu. Dende 1965, amestóse'l circuitu permanente Bugatti, añadiendo instalaciones pa boxes y la primer curva, cola famosa ponte Dunlop.

La pista sufrió munchos cambeos col intre de los años. Foi famosa pola so llarga recta, parte de la RN138, conocida llocalmente como Ligne Droite des Hunaudières de 5 km de llargor. El circuitu, na so actual configuración, tien 13,629 m de percorríu. Col pasu de los años, delles seiciones espresamente construyíes reemplazaron tramos de carretera, destacando en 1972 l'adición de les curves Porsche que sustituyeron al peligrosu tramu ente edificios conocíu como Maison Blanche.

Cerca del final de la recta había un badén, que fizo alzase pel aire a un Mercedes-Benz CLR en 1999 mientres el calentamientu. El mesmu problema asocediera primeramente. El badén foi amenorgáu mientres l'iviernu de 2000 n'interés de la seguridá, y anque se caltuvo, ye muncho más amenorgáu qu'antaño.

En 1990 introduciéronse dos chicanes na Recta Mulsanne p'amenorgar les altes velocidaes. Una nueva chicane amestar en 2002, pasada la ponte Dunlop.

Tal que s'atopa, el circuitu de la Sarthe ye quiciabes el segundu circuitu de carreres más llargu esistente anguaño, por detrás del circuitu Nürburgring Nordschleife. Considerando que'l "Infiernu Verde" yá nun ye utilizáu en competición, La Sarthe ye'l llugar con mayores tiempos de vuelta, inclusive siendo una pista d'alta velocidá. Los participantes en Le Mans comenten qu'hasta un 85% del tiempu (incluyendo paraes), el motor atopar al máximu de revoluciones, lo que se traduz nuna gran carga de los diversos componentes del vehículu. Coles mesmes, sufrir frenaes dende más de 300 km/h a menos de 100 en ciertos tramos.

Bugatti

El Circuitu de Bugatti.

El circuitu de Bugatti foi inauguráu en 1965, construyíu sobre'l circuitu de la Sarthe, constitúi un importante escenariu de carreres automovilístiques, motos ya inclusive de patinaxe; alluga'l campeonatu mundial de velocidá en pista de la FIM que tamién inclúi MotoGP dende 1966, hasta l'accidente del pilotu español Alberto Puig, cuando se suspendió'l GP de Francia de 1996, y nun retornó hasta l'añu 2000 celebrándose de nuevu'l GP de Francia, siguiendo anguaño; amás realícense les 24 hores en moto y de patinaxe, según pruebes del DTM, GP2, campeonatos de turismos y competiciones locales, lo que la convierte nuna de les pistes más actives d'Europa.

El circuitu tien una estensión de 4430 m con 13 curves (Curves a derecha:8, Curves a izquierda:5). La chicane de la ponte Dunlop ye desaxeradamente lenta onde munches de les sos curves tomar en primer velocidá amás del diseñu trabáu de la mesma dau la so estrechura fai que se deba tener curiáu de nun faer una aceleración sópita.

Diseñu d'automóviles

A diferencia de lo que ye normal en munches otres carreres, nes que la velocidá nes curves ye más importante que la velocidá punta, ésti ye un parámetru críticu en Le Mans de cara a la competitividá. Esto condució a diseños especiales de xasis. De la mesma les grandes frenaes tamién contribuyeron a la meyora de la teunoloxía de frenos; en 1953, el Jaguar XK 120 o C-Type y el so socesor el D-type, fueron los primeros coches qu'utilizaron frenos de discu.

La escepcional recta del circuitu fizo que los coches algamaren grandes velocidaes. En 1971, un Porsche 917 LH foi cronometráu a 386 km/h.

Mientres los años 1970, les velocidaes punta amenorgar al introducise nueves regulaciones qu'obligaron al amenorgamientu del tamañu y potencia de los motores. Esto fizo que los inxenieros centrar na evolución aerodinámica, lo que derivó nun nuevu aumentu de la velocidá de los vehículos.

Les altes velocidaes a les que se circula pola recta Mulsanne riquen tamién un intensu llume na parte nocherniega de la prueba. Esto llevó a Porsche y Ford al emplegu de nuevos faros d'halóxenu per primer vegada en Le Mans en 1974.

A finales de los años 1980, los coches más rápidos volvieron algamar velocidaes impresionantes. En 1988, el Peugeot WM P87 conducíu por Roger Dorchy algamó los 405 km/h en carrera. Esta resultancia nun ta consideráu, polo xeneral, significativu, pos el coche taba especialmente configuráu p'algamar grandes velocidaes y el motor nun aguantó demasiaes vueltes. Pero al añu siguiente, un Sauber Mercedes C9 supero los 400 km/h, esta vegada ensin nenguna configuración especial, y el A.C.O. consideró que yera momentu d'amontar la seguridá de nuevu. Por ello, añadiéronse dos nueves chicanes nel circuitu p'amenorgar les velocidaes punta.

Historia

Propósitu

GAMBINI MK1

Nuna dómina en que les carreres d'Grand Prix yeren la forma predominante del automovilismu en toa Europa, Le Mans foi diseñada pa presentar una prueba distinta. En llugar de centrase na capacidá d'una empresa de coches pa construyir les máquines más rápides, les 24 Hores de Le Mans concentrar na capacidá de los fabricantes pa construyir coches deportivos y de la mesma fiables. Esta innovación afaló a la producción de vehículos fiables y d'eficiente consumu de combustible, por cuenta de la naturaleza de les carreres de resistencia, que riquen de coches qu'aguanten llargues distancies y empleguen el menor tiempu posible en boxes.

Coles mesmes, por cuenta de la configuración de la pista de Le Mans, una necesidá creóse por que los coches tengan meyor aerodinámica y estabilidá a altes velocidaes. Ente qu'esto foi compartíu col Grand Prix, unes poques pistes n'Europa teníen rectes d'un llargor comparable a la Mulsanne. El fechu de que'l camín seya públicu torga que se caltenga la mesma calidá que dellos circuitos permanentes, por esto esfórciense en reparala per partes, poniendo mayor énfasis na fiabilidá.

La demanda d'una economía de combustible creada pola crisis del petroleu na década de 70, llevó a los organizadores de la carrera a adoptar una fórmula d'aforru de combustible conocida como'l Grupu C, na que se llenda a cada coche la cantidá usada por carrera. Magar el Grupu C foi abandonáu cuando los equipos yeren capaces d'apoderar la fórmula de combustible, l'aforru de combustible siguía siendo importante pa dellos equipos como fontes alternatives de combustible apaecíes a principios del sieglu XXI, nun intentu de superar el tiempu invertíu mientres les paraes en boxes. Estes innovaciones teunolóxiques tuvieron un efeutu de filtración, con teunoloxía usada en Le Mans atopando'l so camín na producción d'automóviles dellos años más tarde.

Primeres carreres

Póster de les 24 hores de Le Mans de 1923.

Les 24 Hores de Le Mans correr por primer vegada'l 26 y 27 de mayu de 1923, al traviés de les rutes públiques cerca de Le Mans. Orixinalmente entamáu pa ser un eventu de trés años, recibió la Rudge Whitworth Trienal Cup, con un ganador siendo declaráu pol coche que percuerra la mayor distancia a lo llargo de tres carreres consecutives de 24 hores, sicasí, esta idea foi refugada en 1928 y los ganadores fueron declaraos pa cada añu en función de quien cubrió la mayor distancia pol tiempu de 24 hores. Les primeres carreres fueron apoderaes por pilotos, equipos y vehículos franceses, británicos ya italianos, con Bugatti, Bentley y Alfa Romeo siendo les marques dominantes. A finales de 1930 empezaron a apaecer na pista les primeres innovaciones nel diseñu de los coches, con Bugatti y Alfa Romeo compitiendo con una carrocería altamente aerodinámica col fin de correr pola recta Mulsanne a mayores velocidaes. En 1936 la carrera foi atayada por cuenta de fuelgues xenerales en Francia, depués, col españíu de la Segunda Guerra Mundial a finales de 1939, la carrera tuvo en posa mientres diez años.

1949–1969

Tres la reconstrucción de les instalaciones del circuitu, la carrera volver# a entamar en 1949 con un anováu interés de los fabricantes d'automóviles más importantes. Dempués de la creación del Campeonatu Mundial de Resistencia en 1953, del que Le Mans foi parte, Ferrari, Aston Martin, Mercedes-Benz, Jaguar y munchos otros empezaron a unviar dellos vehículos sofitaos poles sos respeutives fábriques bien espectacular yá que foi pa competir pola victoria global en contra de los sos competidores. La competencia resultó en delles ocasiones en traxedia, como nun accidente mientres la carrera de 1955 na que los Mercedes de Pierre Levegh estrellar contra un ensame d'espectadores, matando a más de 80 persones. L'incidente llevó a la introducción xeneralizada de midíes de seguridá, non solo nel circuitu, sinón tamién n'otros llugares del mundu del automovilismu. Sicasí, a pesar de que les normes de seguridá ameyoraron, al igual que la velocidá de los coches, el cambéu de coches de dos places de cabina abierta al cupé con cabina zarrada, resultó en velocidaes de más de 320 K/h na recta Mulsanne. Los coches de carreres de la dómina taben na so mayoría basaos en coches de carretera de producción, pero a finales de la década de 1960, Ford entró n'escena coles sos GT40, llogrando cuatro victories consecutives primero que la era de victories de coches de producción llegara al so fin.

1970-1981

Pa la nueva década, la carrera dio un xiru escontra mayores velocidaes estremes y diseños d'automóviles. Estes velocidaes estremes llevaron a la sustitución de la clásica llargada de Le Mans con una salida Indianápolis. Anque los coches de producción en serie inda cuerren, agora compiten en clases más baxes ente que los deportivos construyíos específicamente, los prototipos, convertir na norma. Los Porsche 917, 935, y 936 fueron dominantes a lo llargo de la década, pero'l resurdimientu de los fabricantes franceses Matra-Simca y Renault vieron les primeres victories pa la nación dende la carrera de 1950. Esta década ye tamién recordada por grandes actuaciones de munchos constructores de corsariu, con dos victories llograes por un solu corsariu. El Mirage de John Wyer ganó en 1975 ente que'l xasis autotituláu de Jean Rondeau llevóse la edición de 1980.

Accidentes

Le Mans ye tamién conocida pol peor accidente na historia del automovilismu, el llamáu desastre de Le Mans en 1955, nel cual morrieron alredor de 80 persones. Tan desgraciáu sucesu tuvo de resultes la suspensión d'un gran númberu de carreres en 1955, incluyendo los grandes premios d'Alemaña y Suiza.

Al rematar la temporada, en ganando los campeonatos mundiales de Fórmula 1 y Coches de competición, Mercedes retirar del mundu de la competición como fabricante de motores, y nun tornó hasta 1987. La güei Mercedes-Benz, propietaria de marcar Mercedes, entá se sensibiliza col incidente, volviendo tentar el retiru de la competición, en 1988 cuando un Sauber-Mercedes sufrió un choque a alta velocidá por fallos nos neumáticos, y en 1999 dempués de que dos prototipos CLR alzárense pel aire y dieren delles vueltes de campana en Le Mans.

Accidentes similares arreyando un Porsche 911 GT1 y un BMW V12 LMR asocedieron en Road Atlanta mientres la disputa de les competiciones franquiciadas Petit Le Mans de 1998 y 2000, respeutivamente.

En 1972 Jo Bonnier finó cuando topetó con un Ferrari Daytona. Vic Elford asegura que la última vegada que vio l'auto de Jo, "taba xirando nel aire como un helicópteru". Tamién dixo: "l'auto de Jo nun tenía salvación, pero podía ver al Ferrari amburando furiosamente, abrí la puerta p'ayudar al conductor, pa la mio completa sorpresa, nun había naide adientro, depués di la vuelta y vi al conductor del Ferrari del otru llau de la pista".

El 22 de xunu de 2013, el pilotu danés, Allan Simonsen finó de resultes de les firíes causaes nos primeros minutos de la competición. L'accidente que protagonizó fíxo-y salir de la pista ya impautar contra les barreres de proteición.[1]Por ello, pa 2014, asitiáronse neumáticos en Tetre Rouge (curva onde se produció l'accidente) en vegada del guardarrail que tenía enantes.

Pilotos y marques famoses

Con 9 victories, Tom Kristensen ye'l pilotu más gallardoniáu de la prueba.

La marca d'automóviles Porsche atropa un total de 19 victories absolutes, siguida por Audi con 13 y Ferrari con 9. Los primeros años fueron apoderaos por Bentley y Alfa Romeo, con cuatro trunfos consecutivos ente 1927 y 1930 y de 1931 a 1934, respeutivamente. Los años 1950 fueron de gran ésitu pa Jaguar colos sos modelos C y D, ganando les ediciones de 1951, 1953, 1955, 1956 y 1957, añu esti postreru nel que los Jaguar D acoparon los cuatro primeres posiciones de la clasificación. Ferrari trunfó seis veces siguíes dende 1960 hasta 1965. Nun duelu personal ente los propietarios de dambes compañíes, Ford ganó la carrera ente 1966 y 1969 col modelu GT40, construyíu espresamente pa ganar a Ferrari, dempués de que'l so fundador, Enzo Ferrari echárase tres nun alcuerdu de vender la so compañía a Ford.

El cambéu de sieglu vio la llegada d'una nueva potencia, el Grupu Volkswagen colos modelos Audi R8 LMP (con trunfos en 2000, 2001, 2002, 2004 y 2005), Bentley Speed 8 (2003) (cola carrocería al estilu Bentley pero con mecánica y teunoloxía derivada del Audi R8), Audi R10 TDI (2006, 2007 y 2008; primer vegada en ganar un automóvil con motor Diesel), Audi R15 TDI (2010) y Audi R18 (2011, 2012, 2013 y 2014).

La única compañía xaponesa que ganó la prueba foi Mazda, que lo fixo en 1991 col prototipu de motor rotativu (motor Wankel) 787B. Toyota cuasi venció en 1999, pero problemes mecánicos na última hora apostráron-y a la segunda plaza. En 2016 tamién tuvo problemes mecánicos, pero estos na última vuelta, tenía una ventaya de 1 miunuto y 30 segundos sobre'l Porsche 919 Hybrid "2", cuando se-y paró'l motor.

Graham Hill ye l'únicu pilotu en cuntar nel so palmarés coles 24 Hores de Le Mans, les 500 milles d'Indianapolis y el Gran Premiu de Mónacu de Fórmula 1, consideraes como les más importantes carreres d'automovilismu a nivel mundial.

En 2005, Tom Kristensen impunxo'l récor de siete victories absolutu (seis d'elles consecutives), destronando a Jacky Ickx, quien tien un total de seis trunfos. El danes depués estendió dichu récor a nueve.

Ganadores

Absolutu
AñuPilotosAutomóvil
1923 Bandera de Francia André LagacheBandera de Francia René LeonardChenard-Walcker
1924 Bandera del Reinu Xuníu John DuffBandera del Reinu Xuníu Frank ClementBentley 3 Llitros
1925 Bandera de Francia Gérard de CourcellesBandera de Francia André RossignolLorraine-Dietrich
1926 Bandera de Francia Robert BlochBandera de Francia André RossignolLorraine-Dietrich
1927 Bandera del Reinu Xuníu John BenjafieldBandera del Reinu Xuníu Sammy DavisBentley 3 Llitros
1928 Bandera del Reinu Xuníu Woolf BarnatoBandera del Reinu Xuníu Bernard RubinBentley 4.4
1929 Bandera del Reinu Xuníu Woolf BarnatoBandera del Reinu Xuníu Tim BirkinBentley 6.5 Llitros
1930 Bandera del Reinu Xuníu Woolf BarnatoBandera del Reinu Xuníu Glen KidstonBentley 6.5 Llitros
1931 Bandera del Reinu Xuníu Earl HoweBandera del Reinu Xuníu Tim BirkinAlfa Romeo 8C
1932 Bandera de Francia Raymond SommerBandera d'Italia Luigi ChinettiAlfa Romeo 8C
1933 Bandera de Francia Raymond SommerBandera d'Italia Tazio NuvolariAlfa Romeo 8C
1934 Bandera d'Italia Luigi ChinettiBandera de Francia Philippe ÉtancelinAlfa Romeo 8C
1935 Bandera del Reinu Xuníu John HindmarshBandera del Reinu Xuníu Luis FontesLagonda M45R
1936 Anulada por causa de les fuelgues na industria automovilístico
1937 Bandera de Francia Jean-Pierre WimilleBandera de Francia Robert BenoistBugatti 57C
1938 Bandera de Francia Eugène ChaboudBandera de Francia Jean TremouletDelahaye 135M
1939 Bandera de Francia Jean-Pierre WimilleBandera de Francia Pierre VeyronBugatti 57C
1940-1948 Anulada por causa de la Segunda Guerra Mundial
1949 Bandera d'Italia Luigi ChinettiBandera del Reinu Xuníu Lord SeldsonFerrari 166M
1950 Bandera de Francia Louis RosierBandera de Francia Jean-Louis RosierTalbot-Lago
1951 Bandera del Reinu Xuníu Peter WalkerBandera del Reinu Xuníu Peter WhiteheadJaguar XK120C
1952 Bandera d'Alemaña Hermann LangBandera d'Alemaña Fritz ReissMercedes-Benz 300 SL
1953 Bandera del Reinu Xuníu Tony RoltBandera del Reinu Xuníu Duncan HamiltonJaguar C-Type
1954 Bandera d'Arxentina José Froilán GonzálezBandera de Francia Maurice TrintignantFerrari 375
1955 Bandera del Reinu Xuníu Mike HawthornBandera del Reinu Xuníu Ivor BuebJaguar D-Type
1956 Bandera del Reinu Xuníu Ron FlockhartBandera del Reinu Xuníu Ninian SandersonJaguar D-Type
1957 Bandera del Reinu Xuníu Ron FlockhartBandera del Reinu Xuníu Ivor BuebJaguar D-Type
1958 Bandera de Bélxica Olivier GendebienBandera de Estaos Xuníos d'América Phil HillFerrari 250TR
1959 Bandera de Estaos Xuníos d'América Carroll ShelbyBandera del Reinu Xuníu Roy SalvadoriAston Martin DBR1
1960 Bandera de Bélxica Olivier GendebienBandera de Bélxica Paul FrèreFerrari TR60
1961 Bandera de Bélxica Olivier GendebienBandera de Estaos Xuníos d'América Phil HillFerrari TR61
1962 Bandera de Bélxica Olivier GendebienBandera de Estaos Xuníos d'América Phil HillFerrari 330TRI/LM
1963 Bandera d'Italia Ludovico ScarfiottiBandera d'Italia Lorenzo BandiniFerrari 250P
1964 Bandera de Francia Jean GuichetBandera d'Italia Nino VaccarellaFerrari 275P
1965 Bandera de Austria Jochen RindtBandera de Estaos Xuníos d'América Masten GregoryFerrari 250LM
1966 Bandera de Nueva Zelanda Bruce McLarenBandera de Nueva Zelanda Chris AmonFord GT40 Mk.II
1967 Bandera de Estaos Xuníos d'América Dan GurneyBandera de Estaos Xuníos d'América A.J. FoytFord GT40 Mk. IV
1968 Bandera de Méxicu Pedro RodríguezBandera de Bélxica Lucien BianchiFord GT40 Mk. I
1969 Bandera de Bélxica Jacky IckxBandera del Reinu Xuníu Jackie OliverFord GT40 Mk. I
1970 Bandera d'Alemaña Hans HerrmannBandera del Reinu Xuníu Richard AttwoodPorsche 917K
1971 Bandera de Austria Helmut MarkoBandera de Países Baxos Gijs van LennepPorsche 917K
1972 Bandera de Francia Henri PescaroloBandera del Reinu Xuníu Graham HillMatra MS670
1973 Bandera de Francia Henri PescaroloBandera de Francia Gérard LarrousseMatra MS670B
1974 Bandera de Francia Henri PescaroloBandera de Francia Gérard LarrousseMatra MS670B
1975 Bandera de Bélxica Jacky IckxBandera del Reinu Xuníu Derek BellMirage GR8
1976 Bandera de Bélxica Jacky IckxBandera de Países Baxos Gijs van LennepPorsche 936
1977 Bandera de Bélxica Jacky IckxBandera de Estaos Xuníos d'América Hurley HaywoodBandera d'Alemaña Jürgen BarthPorsche 936/77
1978 Bandera de Francia Jean-Pierre JaussaudBandera de Francia Didier PironiAlpine-Renault A442B
1979 Bandera d'Alemaña Klaus LudwigBandera de Estaos Xuníos d'América Bill WhittingtonBandera de Estaos Xuníos d'América Don WhittingtonPorsche 935 K3
1980 Bandera de Francia Jean RondeauBandera de Francia Jean-Pierre JaussaudRondeau M379B
1981 Bandera de Bélxica Jacky IckxBandera del Reinu Xuníu Derek BellPorsche 936/81
1982 Bandera de Bélxica Jacky IckxBandera del Reinu Xuníu Derek BellPorsche 956 L
1983 Bandera de Australia Vern SchuppanBandera de Estaos Xuníos d'América Al HolbertBandera de Estaos Xuníos d'América Hurley HaywoodPorsche 956 L
1984 Bandera d'Alemaña Klaus LudwigBandera de Francia Henri PescaroloPorsche 956 L
1985 Bandera d'Alemaña Klaus LudwigBandera d'Italia Paolo BarillaBandera d'Alemaña John WinterPorsche 956 L
1986 Bandera del Reinu Xuníu Derek BellBandera d'Alemaña Hans-Joachim StuckBandera de Estaos Xuníos d'América Al HolbertPorsche 962C
1987 Bandera del Reinu Xuníu Derek BellBandera d'Alemaña Hans-Joachim StuckBandera de Estaos Xuníos d'América Al HolbertPorsche 962C
1988 Bandera de Países Baxos Jan LammersBandera del Reinu Xuníu Johnny DumfriesBandera del Reinu Xuníu Andy WallaceJaguar XJR-9LM
1989 Bandera d'Alemaña Jochen MassBandera d'Alemaña Manuel ReuterBandera de Suecia Stanley DickensSauber-Mercedes C9
1990 Bandera de Dinamarca John NielsenBandera del Reinu Xuníu Price CobbBandera del Reinu Xuníu Martin BrundleJaguar XJR-12
1991 Bandera d'Alemaña Volker WeidlerBandera del Reinu Xuníu Johnny HerbertBandera de Bélxica Bertrand Gachot Mazda 787B
1992 Bandera del Reinu Xuníu Derek WarwickBandera de Francia Yannick DalmasBandera del Reinu Xuníu Mark BlundellPeugeot 905 Evo 1 bis
1993 Bandera de Australia Geoff BrabhamBandera de Francia Christophe BouchutBandera de Francia Éric HelaryPeugeot 905 Evo 1 bis
1994 Bandera de Francia Yannick DalmasBandera del Reinu Xuníu Hurley HaywoodBandera d'Italia Mauro BaldiDauer Porsche 962LM
1995 Bandera de Francia Yannick DalmasBandera de Finlandia JJ LehtoBandera de Xapón Masanori SekiyaMcLaren F1-GTR
1996 Bandera d'Alemaña Manuel ReuterBandera de Estaos Xuníos d'América Davy JonesBandera de Austria Alexander WurzPorsche WSC-95
1997 Bandera d'Italia Michele AlboretoBandera de Suecia Stefan JohanssonBandera de Dinamarca Tom KristensenPorsche WSC-95
1998 Bandera de Francia Laurent AïelloBandera del Reinu Xuníu Allan McNishBandera de Mónacu Stéphane OrtelliPorsche 911 GT1
1999 Bandera d'Italia Pierluigi MartiniBandera de Francia Yannick DalmasBandera d'Alemaña Joachim WinkelhockBMW V12 LMR
2000 Bandera d'Alemaña Frank BielaBandera de Dinamarca Tom KristensenBandera d'Italia Emanuele PirroAudi R8 LMP
2001 Bandera d'Alemaña Frank BielaBandera de Dinamarca Tom KristensenBandera d'Italia Emanuele PirroAudi R8 LMP
2002 Bandera d'Alemaña Frank BielaBandera de Dinamarca Tom KristensenBandera d'Italia Emanuele PirroAudi R8 LMP
2003 Bandera de Dinamarca Tom KristensenBandera d'Italia Rinaldo CapelloBandera del Reinu Xuníu Guy SmithBentley Speed 8
2004 Bandera de Dinamarca Tom KristensenBandera d'Italia Rinaldo CapelloBandera de Xapón Seiji AraAudi R8 LMP
2005 Bandera de Dinamarca Tom KristensenBandera de Finlandia JJ LehtoBandera d'Alemaña Marco WernerAudi R8 LMP
2006 Bandera d'Alemaña Frank BielaBandera d'Italia Emanuele PirroBandera d'Alemaña Marco WernerAudi R10 TDI
2007 Bandera d'Alemaña Frank BielaBandera d'Italia Emanuele PirroBandera d'Alemaña Marco WernerAudi R10 TDI
2008 Bandera de Dinamarca Tom KristensenBandera del Reinu Xuníu Allan McNishBandera d'Italia Rinaldo CapelloAudi R10 TDI
2009 Marc GenéBandera de Australia David BrabhamBandera de Austria Alexander WurzPeugeot 908 HDI FAP
2010 Bandera d'Alemaña Mike RockenfellerBandera d'Alemaña Timo BernhardBandera de Francia Romain DumasAudi R15 TDI Plus
2011 Marcel FässlerBandera d'Alemaña André LottererBandera de Francia Benoît TréluyerAudi R18 TDI
2012 Marcel FässlerBandera d'Alemaña André LottererBandera de Francia Benoît TréluyerAudi R18 y-tron quattro
2013 Bandera de Dinamarca Tom KristensenBandera del Reinu Xuníu Allan McNishBandera de Francia Loïc DuvalAudi R18 y-tron quattro
2014 Marcel FässlerBandera d'Alemaña André LottererBandera de Francia Benoît TréluyerAudi R18 y-tron quattro
2015 Bandera d'Alemaña Nico HülkenbergBandera de Australia Earl BamberBandera del Reinu Xuníu Nick TandyPorsche 919 Hybrid
2016 Bandera d'Alemaña Marc LiebBandera de Francia Romain Dumas Neel JaniPorsche 919 Hybrid
2017 Bandera d'Alemaña Timo BernhardBandera de Nueva Zelanda Brendon HartleyBandera de Nueva Zelanda Earl BamberPorsche 919 Hybrid
2023 Bandera del Reinu Xuníu James CaladoBandera d'Italia Antonio GiovinazziBandera d'Italia Alessandro Pier GuidiFerrari 499P
GTS (1999-2004) / GT1 (2005-2010)
AñuPilotosAutomóvil
1999 Bandera de Mónacu Olivier BerettaBandera de Francia Dominique DupuyBandera de Austria Karl Wendlinger Chrysler Viper
2000 Bandera de Mónacu Olivier BerettaBandera de Francia Dominique DupuyBandera de Austria Karl Wendlinger Chrysler Viper
2001 Bandera de Estaos Xuníos d'América Johnny O'ConnellBandera de Estaos Xuníos d'América Scott PruettBandera de Canadá Ron Fellows Chevrolet Corvette
2002 Bandera de Estaos Xuníos d'América Johnny O'ConnellBandera del Reinu Xuníu Oliver GavinBandera de Canadá Ron Fellows Chevrolet Corvette
2003 Bandera del Reinu Xuníu Jamie DavisBandera de Chequia Tomas EngeBandera de Países Baxos Peter Kox Ferrari 550 Maranello
2004 Bandera de Mónacu Olivier BerettaBandera del Reinu Xuníu Oliver GavinBandera de Dinamarca Jan Magnussen Chevrolet Corvette
2005 Bandera de Mónacu Olivier BerettaBandera del Reinu Xuníu Oliver GavinBandera de Dinamarca Jan Magnussen Chevrolet Corvette
2006 Bandera de Mónacu Olivier BerettaBandera del Reinu Xuníu Oliver GavinBandera de Dinamarca Jan Magnussen Chevrolet Corvette
2007 Bandera del Reinu Xuníu Darren TurnerBandera de Suecia Rickard RydellBandera de Australia David Brabham Aston Martin DB9
2008 Bandera del Reinu Xuníu Darren Turner Antonio GarcíaBandera de Australia David Brabham Aston Martin DB9
2009 Bandera de Estaos Xuníos d'América Johnny O'Connell Antonio GarcíaBandera de Dinamarca Jan Magnussen Chevrolet Corvette
2010 Bandera de Francia Roland BervilleBandera de Francia Julien Canal Gabriele Gardel Saleen S7
GT (1999-2004) / GT2 (2005-2010) / GTE (2011-presente)
AñuPilotosAutomóvil
1999 Bandera d'Alemaña Uwe AlzenBandera de Países Baxos Patrick HuismanBandera d'Italia Luca Riccitelli Porsche 911
2000 Bandera de Xapón Hideo FukuyamaBandera de Xapón Atsushi YogouBandera de Bélxica Bruno Lambert Porsche 911
2001 Bandera d'Italia Fabio BabiniBandera d'Italia Luca Drudi

Porsche 911

2002 Bandera d'Alemaña Lucas LuhrBandera d'Alemaña Timo BernhardBandera de Estaos Xuníos d'América Kevin Buckler Porsche 911
2003 Bandera d'Alemaña Lucas LuhrBandera d'Alemaña Sascha MaassenBandera de Francia Emmanuel Collard Porsche 911
2004 Bandera de Estaos Xuníos d'América Patrick LongBandera d'Alemaña Sascha MaassenBandera d'Alemaña Jörg Bergmeister Porsche 911
2005 Bandera d'Alemaña Marc LiebBandera d'Alemaña Mike RockenfellerBandera de Estaos Xuníos d'América Leo Hindery Porsche 911
2006 Bandera del Reinu Xuníu Tom Kimber-SmithBandera del Reinu Xuníu Richard DeanBandera del Reinu Xuníu Lawrence Tomlinson Panoz Esperante
2007 Bandera de Estaos Xuníos d'América Patrick LongBandera de Austria Richard LietzBandera de Francia Raymond Narac Porsche 911
2008 Bandera d'Italia Gianmaria BruniBandera de Brasil Jaime Melo Jr.Bandera de Finlandia Mika Salo Ferrari F430
2009 Bandera d'Alemaña Pierre KafferBandera de Brasil Jaime Melo Jr.Bandera de Finlandia Mika Salo Ferrari F430
2010 Bandera d'Alemaña Marc LiebBandera de Austria Richard LietzBandera d'Alemaña Wolf Henzler Porsche 911
2011 Bandera de Mónacu Olivier Beretta Antonio GarcíaBandera de Estaos Xuníos d'América Tommy Milner Chevrolet Corvette
2012 Bandera d'Italia Gianmaria BruniBandera d'Italia Giancarlo FisichellaBandera de Finlandia Toni Vilander Ferrari 458 Italia
2013 Bandera d'Alemaña Marc LiebBandera de Austria Richard LietzBandera de Francia Romain Dumas Porsche 911
2014 Bandera d'Italia Gianmaria BruniBandera d'Italia Giancarlo FisichellaBandera de Finlandia Toni Vilander Ferrari 458 Italia
2015 Bandera del Reinu Xuníu Oliver GavinBandera de Estaos Xuníos d'América Jordan TaylorBandera de Estaos Xuníos d'América Tommy Milner Chevrolet Corvette
2016 Bandera de Estaos Xuníos d'América Joey HandBandera d'Alemaña Dirk MullerBandera de Francia Sebastien Bourdais Ford GT
2017 Bandera del Reinu Xuníu Darren TurnerBandera del Reinu Xuníu Jonathan AdamBandera de Brasil Daniel Serra Aston Martin Vantage GTE

Estadístiques

Constructores con mas títulos

Núm.ConstructorVictoriesAños
1 Bandera d'Alemaña Porsche191970, 1971, 1976, 1977, 1979, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985,1986, 1987, 1994, 1996, 1997, 1998, 2015, 2016, 2017
2 Bandera d'Alemaña Audi 13 2000, 2001, 2002, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014
3 Bandera d'Italia Ferrari 9 1949, 1954, 1958, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965
4 Bandera del Reinu Xuníu Jaguar 7 1951, 1953, 1955, 1956, 1957, 1988, 1990
5 Bandera del Reinu Xuníu Bentley 6 1924, 1927, 1928, 1929, 1930, 2003
6 Bandera d'Italia Alfa Romeo 4 1931, 1932, 1933, 1934
Bandera de Estaos Xuníos d'América Ford 1966, 1967, 1968, 1969
8 Bandera de Francia Matra-Simca 3 1972, 1973, 1974
Bandera de Francia Peugeot 1992, 1993, 2009
10 Bandera de Francia Lorraine-Dietrich 2 1925, 1926
Bandera de Francia Bugatti 1937, 1939
12 Bandera de Francia Chenard & Walcker 1 1923
Bandera del Reinu Xuníu Lagonda 1935
Bandera de Francia Delahaye 1938
Bandera de Francia Talbot-Lago 1950
Bandera d'Alemaña Mercedes-Benz 1952
Bandera del Reinu Xuníu Aston Martin 1959
Bandera del Reinu Xuníu Mirage 1975
Bandera de Francia Alpine-Renault 1978
Bandera de Francia Rondeau 1980
Bandera d'Alemaña Sauber-Mercedes 1989
Bandera de Xapón Mazda 1991
Bandera del Reinu Xuníu McLaren 1995
Bandera d'Alemaña BMW 1999

Les 24 hores de Le Mans fueron l'escenariu de la película de 1971, titulada Le Mans, producida y protagonizada por Steve McQueen. La película ye considerada un clásicu entá apreciáu por munchos aficionaos al motor. Foi rodada nel circuitu mientres la carrera de 1970 utilizando vehículos reales que compitieron el mesmu día, como'l Porsche 917, el Ferrari 512 y el Lola T70.

Nel cómic Astérix: El focete d'oru, los protagonistes busquen agospiamientu pero nun atopen, porque esi mesmu día celebraba la famosa carrera de carros tiraos por gües "Les 24 hores de Suindinum" (güei Le Mans). La viñeta recrea l'antiguu entamu de la carrera, colos pilotos corriendo escontra los sos carros.

Nos videu xuegos cuntó con un títulu oficial del eventu y el circuitu apaeció en grandes títulos de carreres, tantu en xéneru de simulación como en arcade, dándo-y al xugador la opción de correr los venticuatro hores completes o de menor tiempu pa xuegu simple o en llinia, como tamién la opción d'escoyer los vehículos oficiales de les competencies de resistencia. Estos títulos recreen l'autopista a detalle y con cambeos bultables del clima, mugor, temperatura y tiempu al intre de la carrera (dependiendo del títulu nel que se ta xugando).

Videu xuegu oficial:

Onde apaez el Circuitu de la Sarthe y el Circuitu de Bugatti:

Ver tamién

Referencies

  1. Diariu El Mundo (22 de xunu de 2013). «Fina un pilotu nes 24 Hores de Le Mans». Consultáu'l 22 de xunu de 2013.

Bibliografía

  • Grégoire, J. A. 24 hores en Le Mans. Granada: Macadán, 2016.
  • Ortego, Luis. 24 para Le Mans. Zaragoza: Llibros del(a) imperdible, 2015.

Enllaces esternos

47°56′30″N 0°13′30″E / 47.94167°N 0.22500°E / 47.94167; 0.22500

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.