Primeros años

Fíu d'un pequeñu propietariu y alcalde de Marsanne (Drome). Almitíu en París en 1862, estudió Lleis, y siendo entá estudiante foi testigu del aplastante trunfu del partíu republicanu en París mientres les eleiciones de 1863, mientres el Segundu Imperiu. Establecer pa exercitar el so oficiu en Montélimar, onde casóse con Marie-Louise Picard en 1869. Tamién heredó una pequeña propiedá en Grignan.

Carrera política

Col fin l'imperiu en 1870, el primer cargu que desempeñó foi na alcaldía de Montélimar en 1870, convirtiéndose nun siguidor de Llión Gambetta. Tiempu dempués pasó a la Cámara y darréu al Senáu, siendo unu de los 363 que se fixeron famosos por aprobar el votu de censura contra'l ministeriu d'Albert de Broglie, el 17 de mayu de 1877.

En 1880 convertir en presidente del conseyu departamental en Drome. El so sofitu al segundu mandatu de Jules Ferry y el so entusiasmu na espansión colonial de Francia diéron-y pesu ente los republicanos moderaos.

Entró nel Senáu en 1885. En 1887 fíxose cargu del Ministeriu d'Obres Públiques. En 1892 el presidente Sadi Carnot, que yera amigu personal so, consultólu pa formar gobiernu. Loubet compaxinó'l Ministeriu del Interior col cargu de Primer Ministru, teniendo qu'enfrentase colos crímenes anarquistes y cola fuelga xeneral de Carmaux, onde actuó como mediador, dictando una decisión considerada favorable a los güelguistes. Foi baltáu en payares pol asuntu del escándalu panamá, pero retuvo'l cargu de Ministru del Interior nel gabinete de Alexandre Ribot.

Presidente de la República Francesa

Fotografiáu por Franzen en 1905 (Blanco y Negro)

La so reputación como orador brioso y d'esposición lúcida, lo mesmo que de home honestu llograron pa él la presidencia del senáu en 1896, siendo escoyíu presidente de la república en febreru de 1899 en sustitución en Félix Faure por 483 votos contra 279 del so adversariu más seriu, Jules Méline.

Mientres el so mandatu produció'l llamáu Caso Dreyfus, que produció la intervención d'intelectuales como Zola, en defensa del soldáu d'orixe xudíu. Ello provocó tensiones nel exércitu y ente los políticos, llegándose al estremu de que'l presidente foi cutíu na cabeza por non partidariu de Dreyfus. Convocó a Waldeck-Rousseau pa formar gobiernu y resolver l'asuntu. Finalmente, perdonó-y la condena de diez años de prisión a la que foi condergáu.

La presidencia de Loubet tuvo como acontecimientos más relevantes la crisis provocada pola llei de separación de la ilesia y l'estáu de 1905, cola previa espulsión del embaxador francés del Vaticanu; la Esposición de París de 1900; la formación de la entente ente Reinu Uníu y Francia, a la que se sumaría Rusia. Tamién realizó diverses visites d'estáu a los reis de Reinu Uníu, Portugal, Rusia y España (en 1905) (la d'España, realizada n'ochobre, foi correspondencia a la del rei Alfonso XIII a Francia, en mayu-xunu, onde ésti sufrió un atentáu en París, cuando taba en compañía de Loubet, anque ensin consecuencies).

Cuando llegó'l fin del so mandatu, en xineru de 1906, convertir nel primer presidente que sirviera un mandatu íntegru y ensin aspirar a un segundu términu, retirándose de la vida pública y morriendo venticuatro años más tarde.

Como anéudota, foi nomáu Caballero del Llión Noruegu pol rei Oscar II.