Winter van die NOVA

Die jeugboek handel oor 'n 13-jarige seun, Dirk Wiese, van Sinclairsdam, wat skielik saans, maar later ook bedags, begin slaapwandel en in hierdie toestand aan 'n masjien begin bou. Die hooffokalisator is Dirkie se gunstelingonderwyser, Mnr. Stefan Goosen. Die aftakeling van die kind se gesondheid deur hierdie nagtelike bedrywigheid noop die moeder, Alèta, en hierdie wetenskaponderwyser om kundiges te nader. Elke kundige wat ingeroep word, is sonder raad vir die aanvanklik "normale" en later "abnormale " fisiese en psigiese toestand van Dirkie. Niemand kan kop of stert uitmaak waarvoor die gevorderde masjien benut gaan word nie. Baie later word selfs die Kabinetsminister ingeroep, veral toe nog vyf sulke gevalle landwyd aan die lig kom. Vir omtrent 112 bladsye lank word die simptome en liggaamlike agteruitgang en die verwikkeling van Dirk Wiese se dilemma geskets en bespiegelings opgeneem – totdat die sigeuneragtige medium, Madame Zuleika, in haar sonblink Mercedes opdaag. Na 'n séance vlug sy uit Dirkie se slaapkamer. Die geeste waarvan Dirkie besete is, is nie dié van mense nie.

Wanneer die populêr-wetenskaplike en TV-aanbieder, Werner Wiehahn, redeneer ruimtewesens probeer van 'n supernova van die konstellasie in Perseus wegvlug, word Dirkie in sy hipnotiese toestand toegelaat om sy werk klaar te maak, veral wanneer Wiehahn aan die voordele dink ("Die wêreld gaan 'n voetpad uittrap na ons deur toe. Dis sal waarskynlik die laaste van Suid-Afrika se isolasie beteken."). Nadat Dirkie die masjien klaargebou het, waarvan die funksie steeds onbekend is, keer sy gesondheid terug na normaal. Die "assimilator " (televoerder), sinchroniseer vanaf Sinclairsdam met die ander wat op Laingsburg, Joubertina, Vrede, Gaborone en Grünau in Suidwes-Afrika deur ander jeugdiges gebou is. Dit is ook in die nedersettings geleë wat tydens die sterrereën, drie weke voor die nova, geen elektromagnetiese steurings beleef het soos die res van die wêreld nie.

Die boek sluit af met die paragrawe:

Skielik word almal in die vertrek geskok deur ’n hees stem. ‘Ek wonder hoe die Strandlopers gevoel het toe hulle Jan van Riebeeck se drie skepe in Tafelbaai gesien het? Ek wonder hoe hulle sou gevoel het as hulle geweet het dat dit die begin van die einde was vir hulle?’ vra Rita, die Geskiedenisonderwyseres. ‘Watse nonsens praat jy?’ maak iemand haar stil. ‘Sjuut!’ fluister 'n ander. ‘Of hoe die Rooihuide gevoel het toe hulle die mense van die Mayflower aan wal sien gaan het? In die meeste gevalle is hierdie indringers in die primitiewe volke se lande eers met ope arms verwelkom. Wat gaan die geval met ons wees?’ fluisterpraat Rita weer eens. Die betekenis van haar woorde neem 'n volle paar sekondes om tot die mense in die vertrek deur te dring. ‘Dis nou te laat om daaraan te dink,’ fluister Stefan. Hulle kyk weer terug na die assimilator. … Die eerste buite-aardse wese het aangekom.

Carl Sagan word op bl. 117 in die jeugboek vlugtig na verwys. Aangehaalde fiktiewe paragrawe toon ooreenkomste met Cosmos, wat reeds in 1980 verskyn het:

...Perhaps our fears about extraterrestrial contact are merely a projection of our own backwardness, an expression of our guilty conscience about our past history: the ravages that have been visited on civilizations only slightly more backward than we. We remember Columbus and the Arawaks, Cortés and the Aztecs, even the fate of the Tlingit in the generations after La Pérous. We remember and we worry...