William Kentridge

Teen die laat 1980's was Kentridge reeds in Suid-Afrika as kunstenaar gevestig met uitstallings by die Market Gallery in Johannesburg (1979, 1981), Cassirer Fine Art, Johannesburg (1995, waarvoor hy in 1986 die AA Vita Toekenning gewen het, 1986, 1988, 1990), Vanessa Devereux Gallery in Londen (1987) en die Grahamstad Standard Bank Jong Kunstenaars Toekenning uitstalling (1987). In die tydperk was hy ook betrokke by verskeie teater produksies soos 'Dikhitsheneng' opgevoer deur die Junction Avenue Theatre Company, 'n opvoering by die Suid-Afrikaanse Nasionale Kunsmuseum Trianale '85 en opvoerings by die Markteater in Johannesburg.[2]

In 1989 het Kentridge begin met die vervaardiging van 'n reeks handgemaakte geanimeerde film wat gefokus het op apartheid- en post-apartheid-era Suid-Afrika. Die films se twee hoofkarakters was die fiktiewe karakters Felix Teitlebaum en Soho Eckstein wat as die kunstenaar se alterego's gesien kan word. Felix Teitlebaum is swaarmoedig en versigtig teenoor Soho Eckstein die aggressiewe industrialis. Die films het Kentridge bekendheid op die internasionale verhoog besorg.[3]

Kentridge het in 1992 vir die eerste keer met die Handspring Puppet Company saam gewerk op die stuk Woyzeck on the Highveld. Dit sou die eerste van verskeie samewerkings wees waarin komplekse, multimedia vertonings wat marionette, animasie en lewendige opvoerings gekombineer is.[3][4]

In 1997 het hy aan Dokumenta X in Kassel deelgeneem. Dit is gevolg deur talle uitstalling in museums en galerye oral in die wêred insluitend die MCA San Diego (1998), die Museum of Modern Art in New York (1999), die Palais des Beaux-Arts in Brussels (1998), museums in Munchen, Barcelona, Londen, Marseille en Graz in 1998/1999. In 1999 is die Carnegie Medalje by die Carnegie International 1999/2000 aan hom toegeken. In 2001 is 'n beduidende oorsig van sy werk in Washington vertoon. Die uitstalling is later ook in New York, Chicago, Houston, Los Angeles en Kaapstad vertoon.[2]

Die eerste Opera waaraan hy gewerk het, Monteverdi se Ritorno d'Ulisse in Patria (die “Tuiskoms van Odysseus), is in 1998 in Brussel, België opgevoer. Die produksie wat in samewerking met die Handspring Puppet Company en Ricercar Consort, 'n Belgiese Barok ensemble vervaardig en opgevoer is, het lewendige sangers in konsertdrag vertoon wat gehelp het om tweederdes-lewensgrootte marionette ten aanskoue van die gehoor te manupuleer.[5]

Die skaduwee-oratorium Confessions of Zeno in 2002 in opdrag vir Documenta XI vervaardig. In Oktober 2003 Kentridge die Goslar Kaisserring ontvang ter erkenning van sy bydrae tot eietydse kuns. In 2004 is 'n retrospektiewe uitstalling van sy werk by die Castello di Rivoli in Turyn opgerig. Die uitsalling het later na Dusseldorf, Sydney, Montreal, Johannesburg en Miami gereis. In November 2004 het die Metropolitan Museum in New York 'n solouitsalling van Kentridge se werk uit hulle versameling uitgestal.[2]

In 2004 het Kentridge aan die produksie van Mozart se opera Die Zauberflöte (Die Towerfluit) begin werk. Die première is in April 2005 die Théâtre de La Monnaie in Brussel opgevoer met Kentridge wat as regisseur opgetree het en René Jacobs as dirigent.[2] In die Towerfluit het Kentridge geëksperimenteer met die projeksie van wit tekening op 'n swart agtergrond nadat hy 'n swartbord met wit lyntekeninge as 'n soort sketsboek gebruik het. Die towerfluitproduksie is geskep deur in swart op wit papier te skets en daarna die kleur op film om te keer aangesien dit tekening vergemaklik het en 'n groter verskeidenheid merke wat moontlik is teenoor wanneer met wit kryt op swart papier geteken word. Tydens redigering en met latere tekening het hy met die interaksie tussen negatiewe en positiewe weergawes van dieselfde beeld begin werk. Hy het in die produksie die wêreld van Vrymesselaarsbeelde, Egiptiese gode en mites verken en barok teatermasjinerie ondersoek om sy woordeskat vir die produksie te vind. Hy het die elemente gekobnieer in 'n oevrture tot die opera wat hy “learning the Flute” genoem het. Dele hiervan het in die uiteindelik opera produksie behoue gebrly soos byvoorbeeld Max Ernst se metronoom met 'n oog. In die proses het hy afgekom op 'n soort oerfotografie metafoor wat diepliggende bande met die struktuur en temas van die opera ontbloot het.[6] Die towerfluit is later ook in New York, Tel Aviv, Lille, Napels, Johannesburg en Kaapstad opgevoer.[7]

Kentridge se installasie 7 Fragments for Georges Méliès, Day for Night and Journey to the Moon is by die 2005 Venesië Biennale beklendgestel. In Oktober 2005 het die Deutsche Bank Guggenheim in Berlyn Black Box / Chambre Noire vertoon; 'n projek in opdrag van die Solomon R. Guggenheim Stigting.[2] Black Box / Chambre Noire bestaan uit geanimeerde films, kinetiese beeldhouvoorwerpe, tekeninge, en 'n gemeganiseerde miniatuur teater. Tematiese behandel die stuk Kentridge se nadenkinge oor die geskiedenis van die Duitse koloniale teenwoordigheid in Afrika, in besonder die 1904 Duitse slagting van die Herero's in Suidwes-Afrika (nou Namibië). In die werk beskou Kentridge die term "black box" op drie maniere: 'n "black box" teater, 'n "chambre noire" soos in fotografie gebruik en die "black box" vlugdataopnemer wat kritiese data opneem tydens 'n lugramp.[3]