W.H. Auden

In 1908 het Auden se gesin na Birmingham verhuis, waar sy vader 'n mediese beampte en professor by die universiteit geword het. Aangesien die vader 'n bekende dokter met breë wetenskaplike belangstellings was, en die moeder 'n verpleegster, was die atmosfeer aan't huis meer wetenskaplik as literêr. Die gesin was ook toegewyde Anglo-Katolieke, en Auden se eerste religieuse herinneringe was van "opgewonde magiese rituele." The familienaam, wat as "Audun" uitgespreek word, kom voor in die Yslandse sages, en Auden het 'n fassinasie met Ysland van sy vader geërf.

Sy opvoeding het die standaardpatroon gevolg vir kinders van die middel en boonste klasse. Op agt jaar oud was hy weggestuur na die St. Edmund's skool in Surrey, en op die ouderdom van dertien jaar na 'n publieke (private) skool naamlik, Gresham's, geleë in die dorpie Holt, Norfolk. Auden was van plan om 'n myningenieur te word, en was merendeels geïnteresseerd in die wetenskappe.

Teen 1922 het hy egter sy roeping as 'n digter ontdek, en twee jaar later was sy eerste gedig gepubliseer in Publieke Skool Verse. In 1925 het hy ingeskryf by die Universiteit van Oxford (Christ Church), waar hy 'n formidabele reputasie opgebou het as 'n digter en 'n intellektuele, en waar hy 'n sterk invloed uitgeoefen het op ander literêre intellektuele soos C. Day Lewis (in 1968 gekies as digter laureaat), Louis MacNeice, en Stephen Spender, wat per hand die eerste bundel van Auden se gedigte in 1928 sou publiseer. Alhoewel hulle name dikwels gekoppel sou word met Auden, as digters van die sg. Auden generasie, was die idee van 'n "Auden Groep" wat toegewyd was aan revolusionêre politiek grootliks 'n joernalistieke uitvindsel.

Toe Auden in 1928 gegradueer het by Oxford, was hy 'n jaar oorsee aangebied deur sy ouers, en het hy Berlyn eerder as Parys-deur wie die vorige literêre generasie gefassineer was-gekies. Hy het verlief geraak op die Duitse taal en was beïnvloed deur sy poësie, kabaret liedere, en toneelstukke, veral die deur Bertolt Brecht. Hy het teruggekeer ten einde 'n skoolhoof in Skotland en Engeland te word vir die volgende vyf jaar.

In sy Versamelde Korter Gedigte verdeel Auden sy loopbaan in vier tydperke. Die eerste strek tot 1927, toe hy steeds 'n voorgraadse student was, deur die Oratore van 1932. Die “charade” Paid on Both Sides, wat saam met Gedigte in 1930 Auden se reputasie daargestel het, openbaar op sy beste die onperfek-saamgesmelte maar fassinerende amalgamasie van materiaal van die Yslandse sages, Ou Engelse poësie, publieke-skool stories, Karl Marx, Sigmund Freud en ander sielkundiges, en skoolseun-humor wat deel uitmaak van al hierdie werke.

Die gesigte is onewehandig en dikwels duister, getrek in teenoorgestelde rigtings deur subjektiewe impulse tot fantasie, die mitiese en onbewuste, en die objektiewe impuls tot 'n diagnose van die euwels van die samelewing en die sielkundige en morele tekortkominge van die indiwidue waaruit dit saamgestel is. Alhoewel die maatskaplike en politiese implikasies van die poësie die meeste aandag getrek het, is die sielkundige aspekte daarvan van primêre belang. Die idee van poësie as 'n tipe terapie, wat 'n funksie uitoefen wat op een of ander wyse soortgelyk is aan sie psigoanalitiese, bly van fundamentele belang in Auden se werk.

Die tweede tydperk, 1933–38, is die tydperk waarin Auden die helde was van die linkses. Hy het gewaarsku teen kapitalistiese hegemonie en ook oor die verrysing van totalitêre regimes. In On This Island (1937; en in Britain, Look, Stranger!, (1936) het sy verse meer oop geraak wat hul tekstuur betref en ook meer toeganklik geraak vir die groter publiek. Vir die Group Theatre, 'n genootskap wat eksperimentele en nie-kommersiële toneelstukke in Londen opgevoer het, het hy die eerste keer The Dance of Death ('n musikale propagandastuk) gespeel en daarna drie toneelstukke in samewerking met Christopher Isherwood, Auden se vriend sedert kleuterskool: The Dog Beneath the Skin (1935), The Ascent of F 6 (1936), en On the Frontier (1938).

Auden het ook kommentare vir dokumentêre rolprente geskryf, insluitende 'n klassieke werk van die genre, Night Mail (1936); asook verskeie essays en boekresensies, en verslaggewing-mees merkbaar op 'n reis na Ysland saam met MacNeice, wat beskryf word in Letters from Iceland (1937), en 'n reis na Sjina met Isherwood wat die basis sou vorm van Journey to a War (1939).

Auden het in 1937 vlugtig aan Spanje besoek afgelê, met sy gedig Spain (1937) wat die enigste onmiddellike resultaat daarvan was; maar die besoek, volgens sy latere herinneringe, het die begin daargestel van beide sy ontnugtering met Linksheid en die linkses, en sy terugkeer na Christenskap.

In 1936 het hy met Erika Mann, die dogter van die Duitse romansier Thomas Mann, getrou, ten einde haar van 'n Britse paspoort te kan voorsien. Toe hy en Isherwood na Sjina gegaan het, het hulle die Verenigde State in beide rigtings deurkruis, en op die retoerreis het hulle beide besluit om hulle aldaar te vestig, en beide het toe in Januarie 1939 so gemaak.

In die derde tydperk, naamlik 1939–46, het Auden 'n Amerikaanse burger geword en beslissende veranderings ondergaan wat betref sy religieuse en intellektuele perspektiewe. Another Time (1940) bevat sommige van sy beste liedere en onderwerp-verse, en The Double Man (wat “New Year Letter,” bevat, wat die titel verskaf het van die Britse uitgawe; 1941) beliggaam sy posisie op die punt van toegewydheid aan Christenskap. Die houdings en oortuigings wat sentraal staan tot al Auden se werk na 1940 word gedefinieer in drie lang gedigte: religieus in die Christmas oratorio For the Time Being (1944); esteties en in dieselfde volume Sea and the Mirror ('n kwasi-dramatiese "kommentaar" op William Shakespeare se The Tempest); en maatskaplike-sielkundig in The Age of Anxiety (1947), die "barok-gedig" wat aan Auden die Pulitzerprys besorg het in 1948. Auden het daarna geen lang gedigte meer geskryf nie.

Die vierde tydperk het in 1948 begin toe Auden die patroon daargestel het om New York stad elke jaar te verlaat ten einde die maande van April tot Oktober te spandeer in Europa. Vanaf 1948 tot 1957 was sy somerresidensie die Italiaanse eiland Ischia; in die laaste jaar hiervan het hy 'n plaashuis in Kirchstetten, Oostenryk gekoop, waar hy sy somers spandeer het.

In The Shield of Achilles (1955), Homage to Clio (1960), About the House (1965), en City Without Walls (1969) is volgordes van gedigte gerangskik volgens 'n eksterne patroon (kanonieke ure, tipes landskappe, kamers van 'n huis). Saam met Chester Kallman, 'n Amerikaanse digter en naby vriend wat meer as twintig jaar saam met hom gewoon het, het hy die kuns van die opera libretto gerehabiliteer. Hulle bekendste samewerkings is The Rake's Progress (1951), vir Igor Stravinski; Elegie vir Jonge Geliefdes (1961) en Die Bassariede (1966), vir Hans Werner Henze; en Love's Labour's Lost vir Nikolaas Nabokov. Hulle het ook An Elizabethan Song Book (1956) geredigeer.

In 1962 het Auden 'n volume kritiek gepubliseer naamlik, The Dyer's Hand, en in 1970 'n boek van gemeenplase, A Certain World. Hy het baie tyd daarop spandeer op redigeerwerk en vertaling, mees noemenswaardig Die Versamelde Gedigte van Sint Johannes die Pers (1972). In 1972 het Auden sy winter residensie van New York stad na Oxford geskuif, waar hy 'n Honorêre genoot was by "Christ Church College". Van die verskeie eerbewyse wat aan Auden verleen was in hierdie laaste tydperk was onder andere die Bollingen-prys (1953), die Nasionale Boek-toekenning (1956), en die Professoraat van Poësie by Oxford (1956–61).

In die vroeë 1930s was W.H. Auden op voortydige wyse deur sommige bekroon as die mees vooraanstaande digter in die Engelse taal, op die weerlegbare grond dat sy poësie meer relevant was tot hedendaagse maatskaplike en politieke realiteite as die van T.S. Eliot en William Butler Yeats, wat voorheen hierdie eerbewyse gedeel het.

Teen Eliot se dood in 1965, kon 'n oortuigende saak egter uitgemaak word vir die bewering dat Auden inderdaad Eliot se opvolger was, aangesien Eliot die alleeneis tot heerskappy geërf het toe Yeats in 1939 gesterf het.

Auden was as 'n digter veel meer gevarieerd en bedrywig as Eliot, en beslis meer onewehandig. Hy het probeer om die heersende tye te interpreteer, om die euwels van die samelewing te diagnoseer, en te handel met die intellektuele en morele probleme van openbare belang.

Maar die benodigdheid om die innerlike wêreld van fantasie en droom uit te druk was terselfdertyd ook ooglopend aanwesig, en dus is sy poësie somtyds verwarrend.

Indien die gedigte-indiwidueel geneem-soms duister is-veral die vroeëre gedigte-skep hulle wanneer hulle in geheel geoordeel word-'n betekenisvolle poetiese kosmos met simboliese landskappe en mitiese karakters en situasies.

Gedurende sy latere jare het Auden die wêreld van sy poësie georden en dit meer toeganklik gemaak; hy het sy gedigte versamel, hulle hersien, en op kronologiese wyse voorgestel in twee volumes: Versamelde Korter Gedigte (Collected Shorter Poems) 1927–57 (1967) en Versamelde Langer Gedigte (Collected Longer Poems) (1969).[1][2][3]

• Charles Osborne, W.H. Auden: The Life of a Poet (1979); en Humphrey Carpenter, W.H. Auden: A Biography (1981), is die volledigste biografieë.
• Volledige inligting oor kritiek betreffende Auden se werke (sowel as oor hul publikasie) kan gevind word in B.C. Bloomfield en Edward Mendelson, W.H. Auden: A Bibliography, 1924–1969, 2de uitg. (1972); dit kan supplementeer word deur Martin E. Gingerich, W.H. Auden: A Reference Guide (1977).
• Seleksies van kritiek kan gevind word in Monroe K. Spears (red.), Auden: A Collection of Critical Essays (1964); en John Haffenden (red.), W.H. Auden: The Critical Heritage (1983).
• Die mees handigste vollengte kritiese studies is George T. Wright, W.H. Auden, hersien red. (1981); Edward Callan, Auden: A Carnival of Intellect (1983); Edward Mendelson, Early Auden (1981); John Fuller, A Reader's Guide to W.H. Auden (1970); Herbert Greenberg, Quest for the Necessary (1968); en John G. Blair, The Poetic Art of W.H. Auden (1965).
• Monroe K. Spears, The Poetry of W.H. Auden (1963), bly die mees krities omvattende relaas.
• Joseph W. Beach, The Making of the Auden Canon (1957, heruitgereik in 1971), analiseer Auden se prosedure in die saamstelling van sy Versamelde Poësie (1945) en Versamelde Korter Gedigte (1950).

1. "Auden, W(ystan) H(ugh)." Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Ultimate Reference Suite. Chicago: Encyclopædia Britannica, 2012.
2. Monroe K. Spears-Red.
3. Vertaal vanuit die Engels na Afrikaans