Voyager 2

Voyager 2 het op 9 Julie 1979 op sy naaste aan Jupiter gekom, binne 570 000 km van die planeet se boonste wolke.[10] Dit het ’n paar ringe om Jupiter ontdek, sowel as vulkaniese aktiwiteit op die maan Io.

Daar is ontdek dat die Groot Rooi Vlek ’n komplekse storm is wat antikloksgewys draai. Talle ander, kleiner storms is ook tussen die wolke gevind.

Die ontdekking van vulkaniese aktiwiteit op Io was seker die mees onverwagte ontdekking by Jupiter. Dit was die eerste keer dat aktiewe vulkane waargeneem is op ’n ander liggaam in die sonnestelsel. Saam het die Voyagers die uitbarsting van nege vulkane op Io waargeneem, en daar is bewyse dat daar tussen die twee tuie se verbyvlugte nog uitbarstings was.

Voyager 1 het op die maan Europa ’n groot aantal lyne waargeneem wat mekaar kruis. Wetenskaplikes het eers gedink dit is dalk diep krake. Die hoërresolusiefoto's van Voyager 2 het hulle verstom: die lyne het geen topografiese reliëf nie. Europa is inwendig aktief en daar word vermoed dit het ’n dun kors (minder as 30 km dik) waterys, wat moontlik op ’n oseaan van 50 km diep dryf.

Twee nuwe klein satelliete, Adrastea en Metis, is net buite die ring gevind. ’n Derde nuwe satelliet, Thebe, is tussen die wentelbane van Amalthea en Io gevind.

Op 26 Augustus 1981 was Voyager die naaste aan Saturnus.[11] Terwyl hy agter die planeet was (soos gesien vanaf die Aarde) het die tuig Saturnus se boonste atmosfeer verken. Voyager 2 het gevind dat die temperatuur by die heel boonste drukvlakke (sewe kilopascal druk) 70 kelvin (−203 °C) was, terwyl dit by die diepste vlakke wat gemeet is (120 kilopascal) gestyg het tot 143 K (−130 °C).

Ná die verbyvlug van Saturnus het die kameraplatform vir ’n kort ruk probleme gegee en die uitbreiding van die sending na Uranus en Neptunus tydelik in gevaar gestel. Ingenieurs kon egter die probleem regstel en die sending kon voortgaan.

Op 24 Januarie 1986 het Voyager 2 op sy naaste aan Uranus gekom: 81 500 km van die boonste wolke af. Die tuig het ook die mane Cordelia, Ophelia, Bianca, Cressida, Desdemona, Juliet, Portia, Rosalind, Belinda, Perdita en Puck ontdek; die planeet se unieke atmosfeer bestudeer wat veroorsaak word deur sy as se kanteling van 97,8°; en Uranus se ringe bestudeer. Dié groot kanteling is vermoedelik vanweë ’n botsing met ’n ander planeetgrootte-voorwerp vroeg in die vorming van die sonnestelsel. Uranus se poolstreke is dus jare lank aan óf sonlig óf donkerte blootgestel en wetenskaplikes was nie seker wat om van Voyager 2 se data te verwag nie.

Voyager 2 het gevind een van die treffendste gevolge van Uranus se kanteling is die uitwerking op die agterste punt van die planeet se magneetveld. Dié is self gekantel teen sowat 60° van Uranus se draai-as. Die planeet se magnetiese agterste punt is deur Uranus se draaiing in ’n lang kurktrekkervorm gedraai wat die planeet volg.

Die maan Miranda, die binneste van die vyf groot mane, is een van die vreemdste liggame wat nog in die sonnestelsel waargeneem is. Foto's van Voyager 2 wys groot canyons van tot 20 km diep wat veroorsaak is deur geologiese verskuiwings, terras-lae en ’n mengsel van ou en jong oppervlakke. Volgens een veronderstelling bestaan Miranda dalk uit ’n hersamesmelting van materiaal nadat Miranda deur ’n gewelddadige impak in stukke geskiet is.

Uranus se nege ringe is ook bestudeer en daar is gevind hulle verskil grootliks van Jupiter en Saturnus s'n. Die ringstelsel kan baie jonk wees en het nie ontstaan in dieselfde tyd as die planeet nie. Die deeltjies wat die ring uitmaak, kan oorblyfsels wees van ’n maan wat opgebreek is.

Voyager 2 was op 25 Augustus 1989 die naaste aan Neptunus.[12][13] Omdat dit die laaste planeet is wat die tuig kon besoek, het die sendingspan besluit om dit ook verby Triton, die grootste van Neptunus se oorspronklike twee bekende mane, te stuur om soveel inligting moontlik van Neptunus en Triton te versamel, ongeag die hoek waarteen Voyager 2 van daar af sou vlieg.

Terwyl hy in die omgewing was, het die tuig die "Groot Donker Vlek" afgeneem wat intussen verdwyn het, volgens waarnemings van die Hubble-ruimteteleskoop. Hoewel aanvanklik geglo is dat dit ’n groot wolk is, is later gereken dat dit ’n gat in Neptunus se sigbare wolkekombers was.

Neptunus se atmosfeer bestaan uit waterstof, helium en metaan. Die metaan in Neptunus se boonste atmosfeer absorbeer die rooi lig van die son, maar weerkaats die blou lig van die son terug die ruimte in. Dit is hoekom die planeet blou lyk.

Met die besluit van die Internasionale Astronomiese Unie om Pluto as ’n dwergplaneet te herklassifiseer, was die verbyvlug van Neptunus in 1989 die tydstip dat elke bekende planeet in die sonnestelsel minstens een keer deur ’n ruimtetuig besoek is.