Vlag van Venezuela

Die kleure van die Venezolaanse vlag stel die volgende voor: geel stel die welvaart van die land voor, blou stel die territoriale water van Venezuela voor en rooi stel die bloed van die patriotte voor wat gevloei het in die onafhanklikheidstryd.

Sewe van die agt sterre in die vlag simboliseer die sewe provinsies wat aan die begin van die negentiende eeu teen die Spanjaarde in opstand gekom het; Caracas, Cumaná, Barcelona, Barinas, Margarita, Mérida en Truillo. Die ander ster stel oorwinning en toekoms voor. Die agtste ster verwys moontlik ook na die Venezolaanse aanspraak op ’n groot deel van Guyana en Trinidad en Tobago.

Vlag van Venezuela op die kasteel La Galera, Juan Griego.

Hierdie wet lê geen benaming vir die kleure vas nie en bepaal ook nie die presiese kleure wat gebruik moet word nie. Aan die hand van verskeie bronne kan die volgende egter dien as riglyn:

	Geel	Blou	Rooi
RGB (hex)	255-204-0 (#ffcc00ff)	0-36-125 (#00247dff)	207-20-43 (#cf142bff)
CMYK	0-20-100-0	100-71-0-51	0-90-79-19

Volgens die huidige interpretasie dui die kleure aan:

•    Geel: Die rykdom van die land, die rykdom van die Venezolaanse grond, die goud, soewereiniteit, harmonie, geregtigheid en landbou, sowel as die son, die bron van lig.

•    Blou: Die Karibiese See wat die land omring, sowel as die Venezolaanse strande.

•    Rooi: Die bloed wat vir Venezuela se onafhanklikheid van Spanje gevloei het.

Monument vir die vlag in La Vela de Coro, waar Francisco de Miranda Rodríguez vir die eerste keer die nasionale vlag op die Venezolaanse vasteland gehys het.

Vlag van Venezuela waai by die hoofkwartier van die Nasionale gebou in Barquisimeto.

Soos met die meeste ander nasionale vlae moet die Venezolaanse vlag daagliks van 7:00 tot 18:00 vertoon word deur die wetlik geregistreerde openbare instellings. Privaatinstellings, besighede en burgers behoort die vlag op nasionale vakansiedae te vertoon te word, of op dae wat deur die nasionale uitvoerende gesag vasgestel is. Instellings wat verplig is om die vlag te vertoon, is:

• die Federale Wetgewende Palys wanneer die Nasionale Vergadering in sitting is en geboue waarin ’n wetgewende raad gehou word;
• openbare nasionale, staats- en munisipale kantore op openbare vakansiedae en ander dae soos vasgestel deur ’n besondere besluit van die relevante owerhede;
• ambassades, gesantskappe, konsulate en ander nasionale agente in die buiteland, op nasionale vakansiedae of soos verlang deur die gasnasie;
• Miraflores-palys, die gebou waarin die kantoor van die President van die Bolivariaanse Republiek Venezuela is;
• Geboue van die weermag, forte en ander militêre geboue soos vasgestel deur die wet en geldende voorskrifte; en
• Venezolaanse koopvaardyskepe wat die burgerlike vaandel gebruik, aangesien hulle in ’n burgerlike kapasiteit optree.

Daar is tans geen regulasie wat die dimensies van die vlag, die gebruik binne privaat of openbare instellings of deur die publiek in die algemeen, die vorm en protokol, reguleer nie. Die verdrae wat bestaan is vrylik vasgestel. Nietemin volg opvoedkundige instellings tans ’n protokol wat geskoei is op regulasies wat vir die weermag uitgevaardig is om die vlag op spesiale dae te hys.

Uit respek vir die vlag behoort die volkslied gespeel te word en alle teenwoordiges behoort op aandag te staan en die hoed van die hoof te verwyder.

Hoewel daar geen regulasie is oor die vou van die vlag nie, is daar, soos in ander lande, ’n prosedure met wydverspreide aanvaarding in skole, verkennersgroepe en militêre instellings. Die oorsprong is nie bekend nie, maar daar is verskeie moontlikhede, soos dat die “vouprotokol” oorgeneem is van ander lande. In die Venezolaanse geval is daar twee maniere waarop die vlag opgevou kan word, afhangend van of dit ’n burgerlike of staatsvlag is.

• Vir die staatsvlag word die vlag gestryk en geneem na die plek waar dit gevou gaan word. Dit word deur ten minste twee mense aan die vier punte gehou. Die rooi baan word oor die blou baan gevou en die geel baan weer daaroor sodat die geel baan met die wapen bo is en die blou baan met die sterre onder. Die vlag word dan na onder in ’n driehoek gevou van die wapperkant na die vlagpaalkant sodat die oorblywende materiaal aan die einde ingevou word en slegs ’n geel driehoek met die wapenskild oorbly.
• Vir die burgerlike vlag word die vlag ook gestryk soos hierbo maar die geel baan word hier eerste ingevou en dan die rooi baan sodat die blou baan met die sterre na onder wys. Die vlag word dan na bo in ’n driehoek gevou sodat dit uitloop op ’n blou driehoek met sterre.

Detail van Die Slag van Carabobo (1887) deur Martín Tovar y Tovar

Die vlag is in wese steeds dieselfde as die een wat deur Francisco de Miranda ontwerp is vir sy mislukte ekspedisie in 1806 om Venezuela te bevry en wat in 1811 deur die Nasionale Kongres aangeneem is. Dit het bestaan uit drie horisontale bane in geel, blou en rooi. Miranda se vlag is ook die inspirasie vir die vlae van Colombia en Ecuador. Die oorspronklike ontwerp is vir die eerste keer op 12 Maart 1806 vertoon in Jacmel, Haïti, toe Miranda se ekspedisie voorbereidings getref het vir die laaste been van hul tog na Venezuela. Die vlag is vir die eerste keer op 3 Augustus 1806 op Venezolaanse bodem vertoon by La Vela de Coro. Tot 2006 is Vlagdag in Venezuela op 12 Maart gevier, maar sedertdien is dit op 3 Augustus.

Miranda het ten minste twee inspirasies vir sy vlag gelys. In ’n brief aan graaf Simon Romanowitsj Woronzof in 1792 sê Miranda dat die kleure gebaseer is op die teorie van primêre kleure wat deur die Duitse skrywer en filosoof Johann Wolfgang von Goethe gegee is. Miranda het ’n laataand-gesprek wat hy met Goethe tydens ’n feestelikheid in die winter van 1785 in Weimar gehad het, beskryf. Goethe was in so ’n mate bekoor deur Miranda se wedervaringe in die Amerikaanse Onafhanklikheidsoorlog en sy reise deur Europa en die Amerikas, dat hy aan Miranda gesê het “Jou lot is om in jou land ’n plek te skep waar die primêre kleure nie versteur is nie.” Miranda verduidelik in die brief wat Goethe bedoel het:

Nadat Miranda later sy vlag ontwerp het met hierdie gesprek as basis, het hy hom herinner dat hy ’n muurskildery deur Lazzaro Tavarone in die Palazzo Belimbau in Genua gesien het wat Christophorus Columbus afgebeeld het waar hy ’n soortgelyk gekleurde vlag ontrol in Veragua gedurende sy vierde reis.[3]

In sy militêre dagboek gee Miranda ’n ander moontlike inspirasie vir sy vlag: die geel, blou en rooi van die vaandel val Hamburg se Bürgerwache, wat hy ook gesien het tydens sy reise in Duitsland.[4][5]

In 1801 se plan vir ’n weermag om Spaans-Amerika te bevry wat sonder sukses deur Miranda ingedien is by die Britse kabinet, het hy materiaal versoek vir “tien vlae waarvan die kleure rooi, blou en geel in drie sones sal wees.”[6]

Die simboliek wat aanvanklik aan die kleure toegeskryf is, is dat die geel die rykdom van die grond voorstel, rooi stel moed voor en blou stel die onafhanklikheid van Spanje voor, of kortweg: “goue” Amerika geskei van bloedige Spanje deur die diep blou see.

Gedurende die eerste helfte van die 19de eeu is sewe sterre tot die vlag toegevoeg wat die sewe ondertekenaars van die Venezolaanse onafhanklikheidsverklaring, nl. Caracas, Cumaná, Barcelona, Barinas, Margarita, Mérida en Trujillo.

Na die veldtog van Guayana het Simón Bolívar ’n agtste ster tot die nasionale vlag toegevoeg (die sogenaamde vlag van Angostura) in verteenwoordiging van die nuutbevryde provincie. Bolívar het die volgende verordening uitgevaardig:

Simón Bolívar. Opperleier van die Republiek en Gesagvoerder van die weermagte van Venezuela en Nueva Granada. Sedert die aantal provinsies wat die Republiek Venezuela opmaak vermeerder het, het die nasionale vlag van Venezuela ook een ster meer as simbool vir die provinsie van Guayana. Daar sal dus van nou af agt sterre op die vlag wees. Deur my onderteken en gestempel met die land se amptelike stempel in die regeringspaleis in die stad van Angorusta op 20 November 1817.[7]

Die Wet op die Nasionale Vlag, Wapenskild en Volkslied het die wapenskild tot die vlag toegevoeg op 19 Februarie 1954. Die wapenskild is nie tot die burgerlike of vlootvaandel toegevoeg, wat bedoel is vir nie-regeringsdoeleindes soos burgerlike gebruik, koopvaardyskepe en internasionale sportkompetisies, nie.

In 2006 het president Hugo Chávez planne aangekondig om ’n agtste ster tot die vlag toe te voeg om ’n late nakoming van Bolívar se verordening van 1817 te vervul. Die agtste ster verteenwoordig die Guayana Provinsie, een van die provinsies van Venezuela ten tyde van die onafhanklikheidsverklaring. Hoewel die nuwe vlag deur die Venezolaanse regering goedgekeur is, het dit ’n mate van kontroversie veroorsaak. Ten tyde van die onthulling van die vlag het Óscar Pérez, ’n woordvoerder vir die Nasionale Weerstandsbeheer verklaar dat die opposisie nie die nuwe vlag sou gebruik nie.[8]

Die opposisie het gekla oor die noemenswaardige koste verbonde aan die aanpassing teen 2011 van alle vlae en daarmee saam alle dokumente waarop die vlag of die wapenskild verskyn, soos deur die regering voorgestel. Die regering het egter gesê dat die voorgestelde datum van 2011 genoegsame tyd voorsien vir die infasering van die nuwe vlag deur burgers, besighede en ander organisasies.

Die verandering van die perd op die wapenskild het ook ’n mate van kontroversie veroorsaak onder die opposisie, kommentators en komediante wat opgemerk het dat die perd se “hardloop na links” ’n minder subtiele refleksie is van Chávez se linkse politieke neigings. Die nuwe wet noem slegs dat die rigting van die perd te make het met “onafhanklikheid en vryheid”.

Met die afsluiting van die Mej. Heelal 2010-skoonheidskompetisie, het Stefanía Fernández, die wenner van 2009 ’n Venezolaanse vlag met sewe sterre vertoon.[9]