Vlag van Argentinië

Die Argentynse kokardes: wit-blou (1810), rooi (1811), blou-wit-blou (1812).

Die huidige Argentynse kokarde.

Die vlag van Argentinië is deur Manuel Belgrano geskep gedurende die Argentynse Onafhanklikheidsoorlog. Terwyl hy in Rosario was het hy agtergekom dat die koningsgesinde en patriotiese magte dieselfde kleure gebruik het nl. Spanje se rooi en geel. Belgrano het die kokarde van Argentinië geskep wat op 18 Februarie 1812 deur die Eerste Driemanskap goedgekeur is. Nege dae later het hy op die rug van die onlangse sukses met die kokarde, ’n vlag in dieselfde kleure ontwerp. Hy het die kleure gebruik wat deur die Criollos gebruik is gedurende die Mei-rewolusie in 1810. Onlangse navorsing en studies het egter aan die lig gebring dat die kleure gekies is na aanleiding van die wapenskild van die Huis van Bourbon, die Spaanse koninklike familie, en dat die kleur wat deur die Criollos gebruik is gedurende die Mei-rewolusie, in werklikheid rooi was. Die meeste portrette van die skepping of eerste gebruik van die vlag dui die moderne ontwerp aan maar die oorspronklike (wat in ’n museum in Sucre, Bolivia gebêre word) was eintlik ’n vertikale driebanige vlag met twee wit bane buite en ’n ligblou een in die middel.[2] Die vlag is vir die eerste keer vertoon voor soldate wat op 27 Februarie 1812 getrouheid aan die vlag gesweer het op die Batería Libertad (Vryheidsbattery) aan die Paranárivier. Belgrado het op daardie dag gesê:

Manuel Belgrano

Belgrano het ’n brief uitgevaardig wat gerig was aan die Eerste Driemanskap waarin hy genoem het van die nuutgeskepte vlag. Anders as met die kokarde het die Driemanskap nie die gebruik van die vlag aanvaar nie: teen daardie tyd was die internasionale beleid om te noem dat die regering namens Ferdinand VII, die gevange Spaanse koning, regeer het en dat die skep van ’n nuwe vlag ’n onafhanklikheidsgebaar was. Die Driemanskap het dus ’n waarskuwing aan Belgrano gerig om nie onder die nuwe vlag te veg nie maar teen die tyd dat die boodskap van die Driemanskap aangekom het, het Belgrano reeds noordwaards vertrek na aanleiding van ’n vroeëre bevel waarin hy versoek is om die patriotiese posisie in die Opper-Peru te versterk na die oorwinning oor Juan José Castelli tydens die Slag van Huaqui. Intussen is die vlag vir die eerste keer op 23 Augustus 1812 in Buenos Aires bo-aan die Sint-Nicholas van Bari-kerk gehys (vandag is die Obelisk van Buanos Aires op hierdie plek). Steeds onwetend van die Driemanskap se weiering, het Belgrano die vlag by San Salvador de Jujuy gehys is dit deur die plaaslike kerk laat seën op die tweede herdenking van die Mei-rewolusie. Teen die tyd dat Belgrano die bevel van die driemanskap gekry het, het hy dit aanvaar en gestaak om die vlag te gebruik. Aangesien soldate reeds ’n eed teenoor die vlag afgelê het, het Belgrano gemeen dat hy die vlag sal spaar vir die gebruik by ’n groot oorwinning.

Die priester Juan Ignacio Gorriti seën die vlag.

Nadat die Eerste Driemanskap vervang is deur die Tweede Driemanskap met ’n meer liberale ideologie, is die Asamblea del Año XIII uitgeroep. Ten spyte daarvan dat dit een van die oorspronklike doelwitte was, het dit nie onafhanklikheid verklaar nie en dus ook nie die gebruik van ’n nasionale vlag goedgekeur nie; die vlag wat deur Belgrano gemaak is, is egter goedgekeur om as oorlogsvlag te dien. Die eerste eed aan die pas goedgekeurde vlag is op 13 Februarie 1813 gemaak aan die oewer van die Saladorivier. Dié rivier staan sedertdien bekend as die Rio Juramento (Eedrivier). Die eerste slag waartydens die goedgekeurde vlag gevoer is, was die Slag van Salta wat gely het tot ’n beslissende oorwinning vir die patriotte en wat die totale nederlaag van die koningsgesinde Pío Tristán tot gevolg gehad het.

Die Vlag van die Andes

Die vlag sou uiteindelik tydens die Kongres van Tucumán op 20 Julie 1816, kort na die verklaring van onafhanklikheid, as die nasionale vlag verklaar word. Die voorstel is gemaak deur Juan José Paso en die teks is geskryf deur José Serrano, die afgevaardigde van Charcas. Op 25 Februarie 1818 het die Kongres vanuit Buenos Aires die Meison tot die oorlogsvlag toegevoeg op voorstel van ene Chorroarín. Die son was ’n afbeelding van dié wat in 1813 op die eerste Argentynse munt verskyn het. Gevolglik is besluit om dit deel van die standaard vlag te maak; dit son verteenwoordig dus nie meer oorlog nie.

José de San Martín was bewus van die nuwe vlag maar het dit nie gebruik gedurende die Kruistog van die Andes in 1817 nie. Aangesien dit ’n gesamentlike operasie van Argentynse en Chileense magte was, het hy gedink dat ’n nuwe vlag ’n beter idee sou wees as om die Argentynse óf Chileense vlag te gebruik. Gevolglik is die Vlag van die Andes geskep wat in die Kruistog gebruik is. Dié vlag word tans gebruik as die provinsiale vlag van Mendoza.

Op 8 Junie 1938 het president Roberto Ortiz die nasionale wet Nº 12.361 bekragtig waarin 20 Junie tot “Vlagdag” en nasionale vakansiedag verklaar word. Die datum waarop besluit is, is die herdenking van Belgrano se afsterwe in 1820. In 1957 is die Nasionale Vlagmonument (’n kompleks van ruim 10,000 m²) in Rosario ingehuldig om die skepping van die vlag te herdenk. Die amptelike Vlagdagseremonies vind sedertdien op in Rosario plaas.

In 1978 is gespesifiseer dat die Amptelike Seremoniële Vlag 140 cm by 90 cm moet wees en dat die son daarop geborduur moet wees.

Volgens oorlewering verteenwoordig die kleure van die Argentynse vlag die lug, wolke en die son; daar is ook liedere soos “Aurora” en “Saluut aan die vlag” wat dit so noem. Geskiedkundiges verwerp egter hierdie idee en skryf die kleure eerder toe aan lojaliteit teenoor die Huis van Bourbon.

Kleure

Die kleure word amptelik gedefinieer deur die CIE 1976-standaard te gebruik:

Kleurskema	Hemelsblou		Geel		Bruin
CIE (L*, a*, b*)		67.27, -6.88, -32.23		74.97, 29.22, 81.58		44.53, 27.16, 22.48
*Swart en wit is soos normaal. *Bron: http://www.manuelbelgrano.gov.ar/bandera_colores.htm Geargiveer 6 April 2009 op Wayback Machine

Die volgende word gegee vir rekenaar, tekstiel, druk en plastiese gebruik:

Kleurskema	Hemelsblou		Geel		Bruin
RGB		117, 170, 219		252, 191, 73		132, 53, 17
Pantone (tekstiel)		16-4132 TC		14-1064 TC		18-1441 TC
Pantone (druk)		284 C / 284 U		1235 C / 116 U		284 C / 284 U
Pantone (plastiek)		Q 300-4-1		Q 030-2-1		Q 120-2-4
Heksadesimaal		75AADB		FCBF49		843511
*Bron: ibid.

Die Spaanse woord celeste (hemelsblou) is gebruik om die kleur van die blou bane te beskryf.

Meison

Die eerste Argentynse munte van 1813

Die son, genaamd die Meison, is ’n replika van ’n gravering op die eerste Argentynse munte wat in 1813 goedgekeur is en waarvan die waarde agt escudos (een Spaanse daalder) was. Dit het sestien reguit en 16 golwende sonstrale.

In 1978 is die kleur van die son gespesifiseer as goudgeel (Spaans: amarillo oro) en die binnedeursnee is gespesifiseer as 10 cm met die buitedeursnee as 25 cm (die deursnee van die son is gelyk aan ${\displaystyle 5/6}$ die hoogte van die wit baan. Die gesig van die son is ${\displaystyle 2/5}$ van die hoogte). Daar is 32 strale waarvan dit afwisselend 16 golwend en 16 reguit is.

Die vlag van die Verenigde Provinsies van Sentraal-Amerika.

Die Argentynse kommandeur Louis-Michel Aury het die Argentynse vlag gebruik as model vir die blou-wit-blou-vlag van die eerste onafhanklike staat in Sentraal-Amerika. Dit is in 1818 opgerig in Isla de Providencia, ’n eiland aan die ooskus van Nicaragua. Hierdie land het bestaan tot 1821 voordat Colombia beheer van hierdie eilande oorgeneem het. In 1823 is die vlag weer gebruik as model vir die vlag van die Verenigde Provinsies van Sentraal-Amerika, ’n konfederasie van die huidige Sentraal-Amerikaanse state van Guatemala, Honduras, El Salvador, Nicaragua en Costa Rica, wat van 1823 tot 1838 bestaan het. Na die ontbinding van die Unie het die vyf lande onafhanklik geword. Vandag nog kan ’n duidelik ooreenkoms van dié lande se vlae (behalwe vir Costa Rica s’n) gesien word met die vlag van Argentinië. Die vlag van Argentinië het ook as inspirasie gedien vir die vlae van Uruguay en Paraguay.

• (es) Carlos A. Ferro: Historia de la Bandera Argentina. Ediciones Depalma, Buenos Aires 1991, ISBN 950-14-0610-5
• (es) Pedro Ignacio Galarza: Historia de la bandera nacional según el Archivo Capitular de Jujuy. in: Instituto Nacional Belgraniano – Segundo Congreso Nacional Belgraniano, 1994. El Instituto, Buenos Aires 1995.
• (es) Dardo Corvalán Mendilaharsu: Los símbolos patrios. in: Academia Nacional de la Historia – Historia de la Nación Argentina. El Ateneo, Buenos Aires, 1962.
• (es) Guillermo Palombo und Valentín A. Espinosa, Documentos para la historia de la bandera argentina, Buenos Aires, 2001, ISBN 987-98761-0-5

Wikimedia Commons bevat media in verband met Vlae van Argentinië.

• (en) Argentinië by Flags of the World.
• (en) Alle volksliedere aan die Argentynse vlag Geargiveer 3 November 2006 op Wayback Machine
• (es) Meer inligting oor die Argentynse vlag
• (es) Vlagdag Geargiveer 26 Junie 2007 op Wayback Machine
• (en) "Flag of Argentina". Encyclopædia Britannica. Besoek op 21 Mei 2019.

Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal.