Vincenzo Bellini

Bellini is gebore in ‘n familie van musikante. Hy het sy eerste werke geskryf terwyl hy ‘n student was by die Napelse Konservatoria waarheen hy gestuur is deur sy vader , ‘n orrelis. Bellini het die goedgunstigheid verkry van ‘n belangrike impresario, wat Bianca e Fernando vir die Napelse Opera aangevra het. Die sukses van hierdie vroeëre werk het tot ander kommissies gelei. Il pirata (1827), wat geskryf is vir La Scala, die operahuis by Milaan, het aan Bellini ‘n internasionale reputasie besorg. Hy was gelukkig om die beste Italiaanse teaterdigter as librettis te hê, te wete Felice Romani, saam met wie hy gewerk het in sy volgende ses operas. Die belangrikste van hierdie werke was I Capuleti ed i Montecchi (1830), gebaseer op William Shakespeare se Romeo en Julietta; La sonnambula (1831; Die Slaapwandelaar); en Norma (1831). La sonnambula, ‘n opera semiseria (ernstig maar met ‘n gelukkige einde) het baie gewild geword. Dit was selfs gewild in Engeland, waar ‘n Engelse weergawe daarvan verskyn het. Sy meesterstuk, Norma, ‘n tragedie gesetel in antieke Romeinse Gaul, het onsterflike roem bereik, ten spyte van aanvanklike mislukkings. Bellini het vlugtig in 1833 in Londen gewoon, waarna hy na Parys getrek het, waar die komponis Gioachino Rossini se invloed verseker het dat hy ‘n opdrag ontvang het om ‘n opera vir die Théâtre-Italien te skryf. Die resultaat hiervan was I puritani (1835), die laaste van Bellini se nege operas. Alhoewel die werk se sukses getemper is deur ‘n onoortuigende libretto, is dit op vele vlakke sy mees ambisieuse en pragtigste werk. Bellini se faam was ineengestrengel met die bel canto styl van die groot sangers van sy era. Hy was nie ‘n hervormer nie; sy idees was diè van Haydn en Mozart, maar tog het hy gestrewe na helderheid van uitdrukking, elegansie van vorm en melodie, en ‘n besondere eenheid van woorde en musiek. Hy het met uithouvermoë sommige van die grootste misbruike van opera wat toe aan die gang was gekorrigeer. Terwyl hy die orkestrale begeleiding onderhewig stel aan die sangers, en die verantwoordelikheid vir dramatiese uitdrukking op hul skouers plaas, is sy harmonie meer ondernemend as die van sy tydgenoot Gaetano Donizetti. Sy hantering van die orkes in inleidings en tussenposes is ver van oppervlakkig. Dit is egter vir die indiwiduele sjarme en elegansie van sy ryk, sonore en uitgebreide vokale melodie waarvoor Bellini die beste onthou word.[1]