Viktor Orbán

Orbán is op 31 Mei 1963 in Székesfehérvár in 'n landelike middelklas gesin gebore as die oudste seun van die landboukundige en sakeman Győző Orbán (gebore 1940)[3] en die spesiale opvoeder en spraakterapeut, Erzsébet Sípos (gebore 1944).[4] Hy het twee jonger broers, albei sakemanne, Győző jr. (gebore 1965) en Áron (gebore 1977). Sy oupa aan vaderskant, Mihály Orbán, het boerdery en veeteelt beoefen. Orbán het sy kinderjare in twee nabygeleë dorpe, Alcsútdoboz en Felcsút in die Fejér-distrik, deurgebring;[5] hy het skool daar en in Vértesacsa bygewoon.[6][7] In 1977 het sy gesin permanent na Székesfehérvár verhuis.[8] Op die ouderdom van 14 en 15, terwyl hy by sy sekondêre skool was, was hy sekretaris van die kommunistiese jeugorganisasie, KISZ, waarvan die lidmaatskap verpligtend was om aan 'n universiteit te kan inskryf.[9][10]

Orbán het in 1981 van die Blanka Teleki Hoërskool in Székesfehérvár, waar hy Engels gestudeer het, gematrikuleer. Hy het toe twee jaar militêre diens voltooi.[11] Hy het later in 'n onderhoud gesê dat hy homself voor hierdie tyd as 'n "naïewe en toegewyde ondersteuner" van die kommunistiese bewind beskou het, maar tydens sy militêre diens het sy politieke sieninge radikaal verander.[12]

Daarna, in 1983, het Orbán regte aan die Universiteit Eötvös Loránd in Boedapest gaan studeer. Hy het sy tesis oor die Poolse Solidariteitbeweging geskryf.[11] Na die verkryging van sy doktorsgraad in die regte[13] in 1987,[14][15] het hy twee jaar lank in Szolnok gewoon, terwyl hy na sy werk in Boedapest as sosioloog by die Bestuursopleidingsinstituut van die Departement van Landbou en Voedsel gependel het.[16]

In 1989 het Orbán 'n beurs van die Soros-stigting ontvang om politieke wetenskap aan Pembroke College, Oxford, te studeer.[7] Sy persoonlike tutor was die Hegeliaanse politieke filosoof Zbigniew Pełczyński.[17] In Januarie 1990 het hy Oxford verlaat en na Hongarye teruggekeer om vir 'n setel in Hongarye se eerste post-kommunistiese parlement te staan.[18]

• Bell, Imogen (2003). Central and South-Eastern Europe 2004. Routledge. ISBN 978-1857431865.
• Fabry, Adam. "Neoliberalism, crisis and authoritarian–ethnicist reaction: The ascendancy of the Orbán regime." Competition & Change 23.2 (2019): 165–191. online^{[dooie skakel]}
• Lendvai, Paul (2017). Orbán: Hungary's Strongman. Oxford University Press. ISBN 978-0190874865.
• Martens, Wilfried (2009). Europe: I Struggle, I Overcome. Springer. ISBN 978-3540892885.
• Metz, Rudolf, and Daniel Oross. "Strong Personalities’ Impact on Hungarian Party Politics: Viktor Orbán and Gábor Vona." in Party Leaders in Eastern Europe (Palgrave Macmillan, Cham, 2020) pp. 145–170. doi:10.1007/978-3-030-32025-6_7
• Rydliński, Bartosz. "Viktor Orbán–First among Illiberals? Hungarian and Polish Steps towards Populist Democracy." Online Journal Modelling the New Europe 26 (2018): 95–107. online^{[dooie skakel]}
• Szikra D. "Democracy and welfare in hard times: the social policy of the Orban Government in Hungary between 2010 and 2014" Journal of European Social Policy (2014) 24(5): 486–500.
• Szilágyi, Anna, and András Bozóki. "Playing it again in post-communism: the revolutionary rhetoric of Viktor Orbán in Hungary." Advances in the History of Rhetoric 18.sup1 (2015): S153–S166. online
• Toomey, Michael. "History, nationalism and democracy: myth and narrative in Viktor Orbán's ‘illiberal Hungary’." New Perspectives. Interdisciplinary Journal of Central & East European Politics and International Relations 26.1 (2018): 87–108 online^{[dooie skakel]}.