Uitsterwing

’n Spesie sterf uit wanneer die laaste lid doodgaan. Uitsterwing is dus ’n voldonge feit wanneer daar geen oorlewende lede is wat kan voortplant en ’n nuwe generasie skep nie. ’n Spesie kan funksioneel uitgestorwe wees as daar net ’n paar lede bestaan wat weens onder meer swak gesondheid, ouderdom, yl verspreiding oor ’n groot gebied of te min lede van albei geslagte nie kan voortplant nie. Om ’n spesie as uitgestorwe te verklaar, moet daar ’n duidelike definisie van die spesie wees. Dit moet duidelik onderskei kan word van enige ouer- of dogterspesie, of enige verwante spesies.

Soms word die woord "uitgestorwe" in ekologie gebruik om te verwys na plaaslike uitsterwing, waar ’n spesie nie meer in ’n sekere gebied bestaan nie, maar wel nog elders. Die verskynsel is ook bekend as uitroeiing. Dit kan beveg word deur lede van die spesie van elders na die spesifieke gebied te bring. Spesies wat nie uitgestorwe is nie, maar deur uitsterwing bedreig word, word geklassifiseer as bedreig, byna bedreig of krities bedreig.

’n Belangrike aspek van uitsterwing tans is pogings deur die mens om spesies wat op die Internasionale Unie vir die Bewaring van die Natuur en Natuurlike Hulpbronne se rooilys voorkom, te bewaar. Dit is spesies wat nie meer in hul historiese habitat voorkom nie, maar net in aanhouding of in ’n beheerde gebied in die natuur. Van dié spesies is funksioneel uitgestorwe, aangesien hulle nie meer deel van hul natuurlike habitat is nie en dit onwaarskynlik is dat hulle weer in die natuur vrygelaat kan word.[6]

Die uitsterwing van een spesie kan ook ’n kettingreaksie tot gevolg hê wat kan lei tot die uitsterwing van ander spesies.[7] Dit kom veral voor waar ’n spesie ’n buitengewoon groot invloed op sy omgewing het.

Die dodo van Mauritius, hier op ’n illustrasie uit 1626 deur Roelant Savery, word dikwels genoem as ’n voorbeeld van uitsterwing in ons tyd.

So lank as wat nuwe spesies ontstaan, het ander spesies uitgesterf. Na raming is meer as 99,9% van alle spesies wat al op aarde geleef het, uitgestorwe. Die gemiddelde leeftyd van ’n spesifieke spesie is 10 miljoen jaar, hoewel dit baie wissel.

Daar is ’n groot verskeidenheid direkte en indirekte oorsake vir die uitsterwing van ’n spesie of groep spesies. "Net soos wat elke spesie uniek is," skryf Beverly en Stephen C. Stearns, "is elke uitsterwing uniek ... die oorsake van elk is uiteenlopend — sommige subtiel en ingewikkeld, ander ooglopend en eenvoudig."[8] Enige spesie wat nie in sy omgewing kan oorleef en voortplant en nie na ’n nuwe omgewing kan trek waar dit wel kan oorleef en voortplant nie, sterf uit. Dit kan skielik gebeur soos wanneer ’n andersins gesonde spesies uitgewis word deur die toksiese besoedeling van sy hele habitat; of oor duisende of miljoene jare soos wanneer ’n spesie stelselmatig die stryd om voedsel verloor teen ’n sterker mededinger.

Die mens het die trekduif oor ’n paar dekades uitgewis deur jag daarop te maak.

Of meer uitwissings deur genetiese of deur omgewingsfaktore veroorsaak word, is debatteerbaar. Mark Newman, die skrywer van Modeling Extinction, glo die twee weeg ewe swaar.[2] Bewaringsgroepe en sommige regerings spits hulle tans toe op die uitsterwing van spesies aan die hand van die mens, en hulle probeer verdere uitwissings voorkom deur ’n verskeidenheid bewaringsprogramme.[4] Die mens kan veroorsaak dat ’n spesie uitsterf deur die oorbewerking van grond, besoedeling, die vernietiging van sy habitat, die inbring van nuwe spesies wat om kos meeding, jag en ander maniere. ’n Groot rede is die ononderhoubare aanwas van die menslike bevolking.[9]

Volgens die Internasionale Unie vir die Bewaring van die Natuur en Natuurlike Hulpbronne (IUBN) is 784 uitsterwings tussen 1500 en 2004 gedokumenteer – dit is die arbitrêre datum wat gebruik word vir die term "moderne uitsterwings". Nog verskeie uitsterwings het waarskynlik ongesiens gebeur en verskeie ander is reeds sedert 2004 gedokumenteer.[10]

Van die algemene redes wat tot die uitsterwing van ’n spesie kan lei, is:

• Genetiese en demografiese verskynsels
• Genetiese besoedeling
• Agteruitgang van habitat
• Roofdiere, mededinging, siektes
• Uitsterwing van ’n ander spesies
• Klimaatsverandering

Daar was al minstens vyf massa-uitsterwings in die geskiedenis van lewe op aarde, en vier in die afgelope 3,5 miljard jaar waarin baie spesies binne ’n relatief kort tydperk verdwyn het. Een massa-uitsterwing was sowat 250 miljoen jaar gelede,[11] toe ’n geskatte 90% van die bestaande spesies van dié tyd uitgewis is.[12] Daar is ook bewyse dat daar sowat 270 miljoen jaar gelede ’n soortgelyke voorval was. In nog ’n massa-uitsterwing sowat 65 miljoen jaar gelede is dinosourusse en talle ander spesies uitgewis.

Volgens ’n opname onder 400 bioloë wat deur New York se Amerikaanse Museum van Natuurstudie in 1998 gedoen is, het byna 70 persent van hulle geglo ons bevind ons in die vroeë stadiums van ’n mensveroorsaakte uitsterwing,[13] bekend as die Holoseen-uitsterwing. Dieselfde persentasie het saamgestem met die voorspelling dat tot 20 persent van alle lewende bevolkings binne 30 jaar (teen 2028) kan uitsterf.

Die bioloog E.O. Wilson het in 2002 geskat[5] dat as die mens sy verwoesting van die biosfeer voortsit, die helfte van alle spesies binne 100 jaar uitgestorwe sal wees.[14] Daar word ook geskat dat die huidige tempo van uitsterwings tussen 100 en 1 000 keer so vinnig is as die gemiddelde tempo in die evolusionêre tydskaal van die aarde.[15]

Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia

• Committee on recently extinct organisms
• Recently Extinct Animals Geargiveer 17 Julie 2012 op Wayback Machine
• H.E. Strickland's The Dodo and its Kindred (Londen: 1848) Geargiveer 6 Februarie 2020 op Wayback Machine, a study of three extinct bird species  Linda Hall Library
• Sepkoski's Global Genus Database of Marine Animals
• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Uitsterwing.