Tweede Asem

Die Tweede Asem is 'n fase (c. 1917-1934) binne die Afrikaanse poësie wat in die nasleep van die hoogtepunt van die Afrikaanse poësie, wat die lyding van die Tweede Vryheidsoorlog beskryf, ontstaan het. Die term omvat ook die werk van die sogenaamde Twintigers.

Die reuse van die oorlogstyd, soos Totius, Celliers en Leipoldt, wat min of meer met die verlede vrede gemaak het, het in hierdie tyd begin om onderwerpe soos die godsdiens of die natuur aan te spreek. Eugène Marais– alhoewel hy 'n tydgenoot van die oorlogsdigters is– staan uit as 'n gevolg van sy keuse van materiaal. Jonger digters wat gedurende hierdie era hul opgang gemaak het, is Toon van den Heever, AG Visser, Henry Fagan, A.D. Keet, J.R.L. van Bruggen en Theo Wassenaar.

Mettertyd het die Anglo-Boereoorlog minder aktueel geword, maar die konflik het tog 'n gewilde onderwerp gebly. Dit het egter eerder 'n voertuig geword vir die uitbeelding van 'n geromantiseerde geskiedenis eerder as 'n persoonlike smeltkroes wat die uitdrukking van lyding vereis het. As gevolg hiervan het die Twintigers deur hul voorgangers oorskadu gebly. Boonop vervaag hul belang, gemeet teenoor die toenemende professionaliteit van die volgende generasie, die Dertigers.

Desondanks kan die ontwikkeling van die liefdes- en natuurgedig in Afrikaans aan die Twintigers toegeskryf word .[1]