Tragikomedie

'n Tragikomedie soos afgelei kan word uit die naam, is 'n tipe drama waarin tragiek en komedie ineengeweef is. Die term word vir dramas van uiteenlopende aard gebruik aangesien daar geen ooreenstemming bestaan oor die elemente ter sake nie. Griekse en Romeinse dramas is normaalweg streng geskei tussen drama en komedie, hoewel sommige van Euripides se dramas in hierdie genre kan val. Aristoteles het die tragedie verkies maar maak wel melding (Poetica: XIII) van populêre dramas waarin die goeie beloon word en die slegte gestraf word. Plautus is die eerste, sover bekend, wat die term tragicocomoedia gebruik het vir sy drama Amphitryon vanweë die feit dat beide karakters van hoë en lae stand daarin opgetree het.

Antieke maskers wat tragiek en komedie versinnebeeld.

Tydens die Renaissance, in Italië met Cinthio as belangrike rolspeler, het die tipe drama meer algemeen geword, veral vanweë die vryer Middeleeuse dramas wat nie deur kritici geïgnoreer kon word nie. Die dramas het in 'n afwisselende mate die komedie en tragedie gemeng maar het altyd op 'n gelukkige einde uitgeloop. Hoewel kritici dit afgekeur het en die tragikomedie in Italië nie goedgekeur is nie is Guarini se invloedryke herderspel Il pastor fid so genoem. In Spanje en Frankryk was die klassieke reëls nie so streng toegepas nie en het die tragikomedie gebloei in die 16de en vroeg 17de eeu onder dramaturge soos die Spaanse Lope de Vega en Franse Gamier, Rotrou en Hardy.

Teen die agtiende eeu het die genre ongewild geraak maar herlewing in die twintigste eeu het gevolg na leiding van skrywers soos Pirandello, Beckett, Ionesco en Durrenmat. Uys Krige se Die Goue Kring kan ook as 'n Afrikaanse tragikomedie beskryf word.