Tradisionele Chinese medisyne

Tradisionele Chinese medisyne (TCM) is 'n styl van tradisionele medisyne gegrond op meer as 2500 jaar van Chinese mediese praktyk wat verskillende vorme van kruiemiddels, akupunktuur, massering (tui na), oefening (qigong) en dieetterapie insluit,[1] maar ook beïnvloed is deur moderne Westerse medisyne.

 Vrywaring: Die mediese inligting verskaf op Wikipedia dien slegs as 'n riglyn en dra geen waarborg van feitelike korrektheid nie.
Enige vrae of klagtes oor u persoonlike gesondheid behoort na 'n dokter verwys te word.
Tradisionele Chinese medisyne
Hierdie artikel is deel van 'n reeks oor
Alternatiewe medisyne, pseudomedisyne en skynwetenskappe

Een van die basiese beginsels van TCM is dat die liggaam se essensiële energie (ch'i of qi) sirkuleer deur kanale, (sogenoemde meridiane), wat takke het wat verband hou met liggaamlike organe en funksies.[2] Konsepte van die liggaam en siekte wat gebruik word in TCM weerspieël sy antieke oorsprong. Dit lê ook klem op dinamiese prosesse oor materiële struktuur, soortgelyk aan die Europese humorale teorie.[3]

Wetenskaplike ondersoek het nie bewyse gevind vir tradisionele Chinese konsepte soos qi, meridiane en akupunktuurpunte nie.[4] Die teorie en praktyk van TCM is nie gegrond op wetenskaplike kennis nie en daar is onenigheid tussen TCM-praktisyns oor watter diagnose en behandelings gebruik moet word vir enige gegewe pasiënt.[2] Die effektiwiteit van Chinese kruiemiddels bly swak ondersoek en ondersteun.[5] Daar is kommer oor 'n aantal potensieel giftige plante, dierdele en minerale-gebaseerde Chinese medisyne.[6] Daar is ook kommer oor die onwettige handel en vervoer van bedreigde spesies, insluitend renosters en tiere, en die welsyn van spesiaal gekweekte diere, insluitend bere.[7]

Farmaseutiese navorsing het die moontlikheid ondersoek om nuwe middels te skep van tradisionele middels, met min suksesvolle resultate.'n Natuurredakteur het TCM beskryf as "gevul met pseudowetenskap" en het gesê dat die mees voor die hand liggende rede dat dit nie baie geneesmiddels opgelewer het nie, is dat die meerderheid van sy behandelings geen logiese meganisme van aksie het nie. Promotors stel voor dat navorsing tot dusver die belangrikste kenmerke van die kuns van TCM misgeloop het, soos onbekende interaksies tussen verskillende bestanddele en komplekse interaktiewe biologiese stelsels.[8]

Die doktrines van Chinese medisyne is gewortel in boeke soos die "Huangdi Neijing - Yellow Emperor's Inner Canon" en die "Shanghan lun - Treatise on Cold Damage", sowel as in kosmologiese begrippe soos Yin-Yang en die Wu Xing - vyf fases. Vanaf die 1950's is hierdie voorskrifte gestandaardiseer in die Volksrepubliek van China, insluitend pogings om hulle te integreer met moderne idees van anatomie en patologie. In die 1950's het die Chinese regering 'n stelselmatige vorm van TCM bevorder.[9] TCM beskryf gesondheid as die harmonieuse interaksie van hierdie entiteite en die buitewêreld, en siekte as 'n disharmonie in interaksie. TCM diagnose poog om simptome na patrone van onderliggende disharmonie te spoor, deur die pols te meet, die tong, vel en oë te inspekteer, en kyk na die eet- en slaapgewoontes van die persoon asook baie ander dinge.

Sien ook

Verwysings
  1. Traditional Chinese Medicine: What You Need To Know (Engels). National Centre for Complementary and Integrative Health (1 April 2009). URL besoek op 17 Julie 2019.
  2. Stephen Barrett. Be Wary of Acupuncture, Qigong, and 'Chinese Medicine' (Engels). URL besoek op 17 Julie 2019.
  3. Steven Novella (25 Januarie 2012). What Is Traditional Chinese Medicine? (Engels). Science-based Medicine. URL besoek op 17 Julie 2019.
  4. Singh, S.; Ernst, P.E. Trick or Treatment?: Alternative Medicine on Trial (in Engels). Transworld. ISBN 978-1-4090-8180-7. Besoek op 17 Julie 2019. Wetenskaplikes is steeds nie in staat om 'n stukkie bewyse te vind om die bestaan van meridiane of Ch'i te ondersteun nie. Die tradisionele beginsels van akupunktuur is diep gebrekkig, aangesien daar geen bewyse bestaan oor die bestaan van Ch'i of meridiane nie. Akupunktuurpunte en meridiane is nie 'n werklikheid nie, maar bloot die produk van 'n antieke Chinese filosofie.
  5. Shang, A. (2007). "Placebo-controlled trials of Chinese herbal medicine and conventional medicine comparative study". International Journal of Epidemiology (in Engels). 36 (5): 1086–92. doi:10.1093/ije/dym119. PMID 17602184. {{cite journal}}: Onbekende parameter |coauthors= geïgnoreer (hulp)
  6. Shaw D (2012). "Toxicological risks of Chinese herbs". Planta Medica (in Engels). 76 (17): 2012–18. doi:10.1055/s-0030-1250533. PMID 21077025.
  7. Dale Hoiberg. Traditional Chinese Medicine and Endangered Animals (Engels). Encyclopædia Britannica. URL besoek op 17 Julie 2019.
  8. Zhang, Fang (2012). "Evaluation of Impact on Health-Related Quality of Life and Cost Effectiveness of Traditional Chinese Medicine: A Systematic Review of Randomized Clinical Trials". The Journal of Alternative and Complementary Medicine (in Engels). 18 (12): 1108–20. doi:10.1089/acm.2011.0315. ISSN 1075-5535. PMID 22924383. {{cite journal}}: Onbekende parameter |coauthors= geïgnoreer (hulp)
  9. Levinovitz, Alan (22 Oktober 2013). "Chairman Mao Invented Traditional Chinese Medicine". Slate (in Engels). Besoek op 17 Julie 2019.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.