Tosca (opera)

Tosca is 'n opera in drie bedrywe deur Giacomo Puccini ná 'n Italiaanse libretto deur Luigi Illica en Giuseppe Giacosa. Dit is die eerste keer op 14 Januarie 1900 opgevoer by die Teatro Costanzi in Rome.

Tosca

Die werk, wat gebaseer is op Victorien Sardou se Franstalige toneelstuk uit 1887 getiteld La Tosca, is 'n melodramatiese stuk wat in Junie 1800 in Rome afspeel, met die Koninkryk van Napels se beheer oor Rome wat bedreig word deur Napoleon se inval in Italië. Dit bevat tonele van marteling, moord en selfmoord. Dit bevat ook van Puccini se bekendste liriese arias.

Puccini het Sardou se toneelstuk gesien toe hy in 1889 deur Italië gereis het. Hy het uiteindelik in 1895 die regte bekom om die werk in 'n opera te omskep. Die omskakeling van die franstalige toneelstuk in 'n Italiaanse opera het vier jaar geduur. Gedurende hierdie tyd het die komponis herhaaldelik met sy libretis en uitgewer gestry. Tosca is tydens 'n tydperk van onrus in Rome opgevoer. Die eerste opvoering daarvan is 'n dag lank uitgestel uit vrees vir onluste. Ondanks onverskillige resensies van kritici was die opera 'n onmiddellike sukses.

Musikaal gewys is Tosca gestruktureer as 'n "deur-gekomponeerde" werk, met arias, resitatiewe, refreine en ander elemente wat musikaal tot 'n naatlose geheel verweef is. Puccini het Wagneriaanse leitmotiewe gebruik om karakters, voorwerpe en idees te identifiseer [1][2]—Die krag van die musiek en die vindingrykheid van die orkestrasie word alom erken. Die dramatiese krag van Tosca en sy karakters fassineer vandag steeds kunstenaars en gehore, en die werk bly een van die mees uitgevoerde opera's. Verskeie opnames van die werk, beide lewendig en in die ateljee, is reeds uitgereik.

Agtergrond

Die Franse dramaturg Victorien Sardou het meer as 70 toneelstukke geskryf wat byna almal suksesvol was. Sy werk word egter nie vandag meer opgevoer nie. [3] In die vroeë 1880's het Sardou saamgewerk met die aktrise Sarah Bernhardt en haar voorsien van 'n reeks geskiedkundige melodramas. [4] Sy derde Bernhardt-toneelstuk, La Tosca, wat die eerste keer op 24 November 1887 in Parys en ook regoor Europa opgevoer is, was 'n reuse sukses, met meer as 3000 opvoerings in Frankryk alleen. [5] [6]

Puccini het La Tosca minstens twee keer in Milaan en Turyn gesien. Op 7 Mei 1889 skryf hy aan sy uitgewer Giulio Ricordi en smeek hom om Sardou se toestemming te verkry dat die werk in 'n opera omskep kan word: "In hierdie opera sien ek wat ek nodig het, met geen oordrewe proporsies, geen uitgebreide skouspel nie, en dit benodig ook nie die gebruiklike buitensporige hoeveelheid musiek nie."[7]

Ricordi het hierna sy agent in Parys, ene Emanuele Muzio, gestuur om met Sardou te onderhandel, wat verkies het dat sy toneelstuk deur 'n Franse komponis verwerk word. Hy het gekla oor die ontvangs wat La Tosca in Italië, en veral in Milaan, ontvang het, en het gewaarsku dat ander komponiste in die stuk belangstel. [8] Desnieteenstaande het Ricordi 'n ooreenkoms met Sardou bereik en die libretis Luigi Illica opdrag gegee om die verwerking te skryf. [9]

In 1891 het Illica vir Puccini teen die projek gewaarsku, waarskynlik omdat hy van mening was dat die toneelstuk nie suksesvol tot 'n musikale vorm aangepas kon word nie. [10] Toe Sardou sy ongemak uitgespreek het om sy suksesvolste werk aan 'n relatief nuwe komponis― wie se musiek hy nie van gehou het nie, oor te laat― het Puccini aanstoot geneem. Hy het hom aan die ooreenkoms onttrek, [11] met die gevolg dat Ricordi die komponis Alberto Franchetti versoek het om voort te gaan. [9] Illica het 'n libretto vir Franchetti geskryf, maar Franchetti was nooit gemaklik met die opdrag nie.

Toe Puccini weer begin belangstel het in Tosca kon Ricordi Franchetti sover kry om die regte oor te gee sodat hy Puccini weer kon gebruik.[12] Ingovolge een relaas het Ricordi vir Franchetti oortuig dat die werk te gewelddadig was om suksevol opgevoer te word. Volgens 'n tradisie van die Franchetti-familie het Franchetti egter die werk teruggegee en gesê: "Hy het meer talent as ek." [9] Die Amerikaanse skolas Deborah Burton voer aan dat Franchetti die werk opgegee het omdat hy eenvoudig nie enige verdienstelikheid daarin gesien het nie.[9] Franchetti het in Mei 1895 die regte tot die stuk opgegee, en Puccini het in Augustus van daardie jaar 'n kontrak geteken om weer beheer oor die projek te neem.[12]

Rolle
Rol Stemtipe Premiere rolverdeling, 14 Januarie 1900[13]
(Dirigent: Leopoldo Mugnone)[14]
Floria Tosca sopraan Hariclea Darclée
Mario Cavaradossi, 'n skilder tenoor Emilio De Marchi
Baron Scarpia, hoof van polisie bariton Eugenio Giraldoni
Cesare Angelotti, voormalige Konsul van die Roomse Republiek bas Ruggero Galli
'n Koster bariton Ettore Borelli
Spoletta, 'n polisie agent tenoor Enrico Giordano
Sciarrone, 'n ander agent bas Giuseppe Gironi
'n Tronkbewaarder bas Aristide Parassani
'n Skaapwagter seun-sopraan Angelo Righi
Soldate, polisie agente, altaarseuns, edelmanne en -vroue, dorpsmense, ambagsmanne

Verwysings

Notas

  1. Kerman 2005, p. 205.
  2. Walsh, Stephen. "Tosca, Longborough Festival". theartsdesk.com. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 15 Februarie 2015. Besoek op 16 Januarie 2015.
  3. Nicassio, p. 11
  4. Nicassio, pp. 12-13
  5. Budden 2002, p. 181.
  6. Fisher, p. 21
  7. Phillips-Matz, pp. 106–107
  8. Philips-Matz, pp. 107–108
  9. Phillips-Matz, p. 109
  10. Budden 2002, pp. 182–183.
  11. Nicassio, p. 17
  12. Phillips-Matz, p. 18
  13. "Tosca: Performance history". Stanford University. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 13 Julie 2010. Besoek op 27 Junie 2010.
  14. Osborne, p. 115

Bronne

  • Ashbrook, William (1985). The Operas of Puccini. Ithaca, New York: Cornell University Press. ISBN 978-0-8014-9309-6. tosca cast bells.
  • Budden, Julian (2002). Puccini: His Life and Works (sagteband uitg.). Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-226-57971-9.
  • Burton, Deborah; Nicassio, Susan Vandiver; Züno, Agostino, reds. (2004). Tosca's Prism: Three Moments of Western Cultural History. Boston: Northeastern University Press. ISBN 978-1-55553-616-9.
  • Fisher, Burton D., red. (2005). Opera Classics Library Presents Tosca (hersiene uitgawe uitg.). Boca Raton, Florida: Opera Journeys Publishing. ISBN 978-1-930841-41-3.
  • Girardi, Michele (2000). Puccini: His International Art. Chicago: Chicago University Press. ISBN 978-0-226-29757-6.
  • Greenfeld, Howard (1980). Puccini. Londen: Robert Hale. ISBN 978-0-7091-9368-5.
  • Greenfield, Edward (1958). Puccini: Keeper of the Seal. Londen: Arrow Books.
  • Greenfield, Edward; March, Ivan; Layton, Robert, reds. (1993). The Penguin Guide to Opera on Compact Discs. Londen: Penguin Books. ISBN 978-0-14-046957-8.
  • Kerman, Joseph (2005). Opera as Drama. Berkeley en Los Angeles: University of California Press. ISBN 978-0-520-24692-8. (Nota: hierdie boek is aanvanklik in 1956 gepubliseer deur Alfred A. Knopf)
  • Neef, Sigrid, red. (2000). Opera: Composers, Works, Performers (Engels uitg.). Keulen: Könemann. ISBN 978-3-8290-3571-2.
  • Newman, Ernest (1954). More Opera Nights. Londen: Putnam.
  • Nicassio, Susan Vandiver (2002). Tosca's Rome: The Play and the Opera in Historical Context (sagteband uitg.). Oxford: University of Chicago Press. ISBN 978-0-19-517974-3.
  • Osborne, Charles (1990). The Complete Operas of Puccini. Londen: Victor Gollancz. ISBN 978-0-575-04868-3.
  • Petsalēs-Diomēdēs, N. (2001). The Unknown Callas: The Greek Years. Cleckheaton (VK): Amadeus Press. ISBN 978-1-57467-059-2.
  • Phillips-Matz, Mary Jane (2002). Puccini: A Biography. Boston: Northeastern University Press. ISBN 978-1-55553-530-8. Phillips-Matz Tosca.
  • Roberts, David, red. (2005). The Classic Good CD & DVD Guide 2006. Londen: Haymarket. ISBN 978-0-86024-972-6.

Verdere leeswerk

Eksterne skakels
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.