The Cure

Disintegration is The Cure se agtste ateljeealbum en is op 1 Mei 1989 deur Fiction Records vrygestel. Die plaat merk 'n terugkeer na die introspektiewe en sombere gotiese rock-style wat die groep in die vroeë 1980's gevestig het. Met voorsanger en kitaarspeler Robert Smith se naderende dertigste lewensjaar, het hy toenemende druk ervaar om die groep se popsuksesse met 'n stewiger werk op te volg. Hierdie druk, tesame met 'n afkeur vir die groep se nuut gevonde gewildheid, het Smith gedryf om terug in die gebruik van hallusinogeniese dwelmmiddels te verval, waarvan die effekte 'n sterk invloed op die produksie van die album gehad het. The Cure het Disintegration in die Hook End Manor-ateljees in Reading, Berkshire, Engeland (VK) met ko-vervaardiger David M. Allen in laat 1988 tot in die vroeë 1989 opgeneem. Tydens produksie is stigterslid Lol Tolhurst in die pad gesteek.

Ten spyte van die platemaatskappy se vrese dat die album "kommersiële selfmoord" sou wees, was Disintegration die piek van die groep se sukses. Dit het nommer-drie op die Verenigde Koninkrykse trefferlyste behaal en nommer-twaalf in die Verenigde State. Vele enkelspelers, insluitende "Lovesong" wat nommer-twee op die Billboard-Hot 100 bereik het, is deur die album opgelewer. Disintegration is The Cure se hoogs verkopende plaat tot op datum, met meer as drie miljoen eksemplare wat wêreldwyd verkoop is. Disintegration was ook 'n kritiese sukses en is op 326ste plek in Rolling Stone-tydskrif se lys van die 500 Grootste Albums van Alle Tye geplaas. Stephen Thomas Erlewine van Allmusic het dit beskryf as die "hoogtepunt van al die musikale rigtinge wat The Cure nagestreef het oor die loop van die 80's".[9]

Disintegration was Robert Smith se tematiese terugkeer na die donker en sombere estetiek wat The Cure in die vroeë 1980's verken het. Smith het doelbewus gepoog om 'n depressiewe album op te neem, aangesien dit 'n refleksie van die moedeloosheid wat hy op daardie tyd ervaar het, was.[10] Die klank van die album was 'n skokker vir die groep se Amerikaanse uitgewer, Elektra Records; die maatskappy het Smith gevra om die vrystellingsdatum met etlike maande uit te stel en aan hom gesê dat hulle van die oortuiging was dat die plaat kommersiële selfmood was. Smith het in die geheue geroep "dat hulle gedog het dat ek 'opsetlik obskuur' was, wat in werklikheid 'n aanhaling uit die brief was [wat ek van Elektra ontvang het]. Sedertdien het ek besef dat platemaatskappye nie 'n fokken idee het wat The Cure doen en wat The Cure beteken nie."[11] Ten spyte van gerugte dat Smith die een van die enigste bydraers tot die plaat was, het hy bevestig dat meer as die helfte van die snitte op Disintegration aansienlike musikale insette van die res van die groep gehad het.[11]

Disintegration word gekenmerk deur 'n noemenswaardige gebruik van sintetiseerders en sintetiese klaviere, stadige, dreunende kitaarprogressies en Smith se introspektiewe stem. "Plainsong", die album se opener, "stel die atmosfeer vir Disintegration perfek," volgens joernalis Jeff Apter, "deur stadig in 'n stort van synths en kitare te ontrafel, voordat Smith die mic nader tree en flardes lirieke ('I'm so cold') uiter asof hy uit iets so heilig soos die Dooie See-skrifrolle voorlees."[12] Smith het gevoel dat die snit 'n perfekte opener vir die plaat is en hy het dit as "baie weelderig, baie orkestraal" beskryf. Die album se derde snit, "Closedown", bevat lae kitaarteksture wat deur 'n stadige, sombere kitaarlyn gekomplementeer word. Die snit is deur Smith geskryf as 'n wyse waarop hy sy fisiese en kunstige tekortkominge kan lys.[12] Die donker atmosfeer deurgaans op Disintegration teenwoordig ten spyt, is "Lovesong" 'n optimistiese snit wat 'n treffer in die Verenigde State geword het. Ned Raggett van Allmusic het die verskil tussen lg. en die ander liedere opgemerk: "die Simon Gallup / Boris Williams-ritmeafdeling skep 'n stywe, diensbare dansgroef, terwyl Smith en Porl Thompson verdere kitaarvult en filigreine byvoeg, en sodoende net genoeg ekstra byt aan die snit gee. Smith self lewer die lirieke sagkens, met sagte passie."[13]

Groot dele van die album maak gebruik van 'n aansienlike hoeveelheid kitaareffekte. In "Prayers For Rain", 'n depressiewe snit (Raggett merk: "die frase 'savage torpor' kon miskien nie beter aangewend word op enige ander plek as op hierdie lied nie") behandel Thompson en Smith hul werk met "swaarpligtige flangering, klankvertraging, agterstevoor afgespeelde geluidsbande en meer om die stadige, buierige kruip van die snit daar te stel."[14] Ander, soos die titelsnit, is noemenswaardig vir "Smith se kommanderende leidende kitaarlyne [wat] tot epiese hoogtes geskaal word terwyl dit terselfdertyd in die mengsel begrawe word, amper asof hulle van agter die opkomende ritmiese aanslag wil bars. Roger O'Donnell se sintetiese klaviere voeg beide bykomende skadu en melodie by, terwyl Smith se sang doelbewus in 'n kombinasie van kristalhelderheid en lae berusting gelewer word, by tye verder verwronge met ekstra stembehandelinge."[15]

Terwyl Disintegration meestal sombere snitte bevat, was "Lovesong", "Pictures Of You" en "Lullaby" ewe gewild vir hul toeganklikheid.[12] Smith wou 'n balans op die plaat teweeg bring deur snitte in te sluit wat as ekwilibrium sou dien met die snitte wat nie so plesierig is nie. "Lovesong" is deur Smith geskryf as 'n huweliksgeskenk aan Mary Poole. Die lirieke het 'n opmerkbare verskil in die bui teenoor die res van die plaat, maar Smith het gevoel dat dit 'n integrale komponent van Disintegration is: "Dis 'n ope weerspieëling van emosie. Dit probeer nie slim wees nie. Dit het my tien jaar geneem om 'n punt te breik waar ek gemaklik voel om 'n baie eenvoudige liefdeslied te sing."[10] Die lirieke getuig van 'n noemenswaardige oorgang van sy vermoë om emosie te openbaar. In die verlede het Smith hom genoop gevoel om sulke stawings te kamoefleer of te masker. Hy het aangedui dat Disintegration sonder "Lovesong" aansienlik anders sou wees: "Daardie een snit, dink ek, laat baie mense twee keer dink. As daardie lied nie op die plaat was nie, sou dit baie maklik wees om die album af te maak as dat dit 'n seker atmosfeer het. Maar deur daardie een in te gooi, word mense soortvan teleurgestel, want hulle dink: 'Dit pas nie'."[10] "Pictures Of You", nou wel positief, bevat pynlike lirieke soos "screamed at the make-believe / screamed at the sky / you finally found all your courage to let it all go" (Afrikaans: vir die voorgee skree / vir die hemel skree / jy het uiteindelik al jou moed gevind om dit alles te laat gaan) met 'n "twee-akkoordkaskade van sintetiseerderblokke, deurvlegte kitaar- en baslyne, passievolle sang en romantiese lirieke."[12][16] "Lullaby" is uit wat Apter noem "skerp steke" van ritmiese kitaarakkoorde en Smith se fluistering van die woorde gekomponeer. Die vooropstelling van die lied het aan Smith gekom nadat hy wiegliedere onthou het wat sy vader aan hom gesing het wanneer hy nie kon slaap nie: "[My vader] het hulle altyd opgemaak. Daar was altyd 'n aaklige einde. Hulle was iets soos 'slaap nou, mooie baba, of jy sal glad nie weer wakker word nie.'"[12]

4:13 Dream is die dertiende ateljeealbum deur The Cure. Nadat hulle vele vrystellingsdatums misgeloopp het, is die album uiteindelik op 27 Oktober 2008 deur Geffen Records uitgereik.[17]

• Jo-Ann Greene: The Cure. Bobcat Books, London 1986, ISBN 0-7119-0805-2. (en)
• Im Labyrinth des Robert Smith. Hannes Gertner Verlag, München 1986, ISBN 3-925632-01-8. (de)
• Lydie Barbarian, Steve Sutherland, Robert Smith: The Cure – Ten Imaginary Years. Zomba Books, 1988. (en)
• The Cure – Songwords 1978–1989. Omnibus Press, 1989. (en)
• Philippe Raymond, Jean-Francois Moreau: The Cure – Discographie illustrée. Voodoo Smile, 1991. (fr)
• Dave Thompson, Jo-Ann Greene: The Cure – A Visual Documentary. Omnibus Press, 1993. (en)
• Daren Butler: The Cure On Record. Omnibus Press, 1995. (en)
• Dave Bowler, Bryan Dray: The Cure – Faith. Pan Books, 1995. (en)
• Dave Thompson: The Cure – The Making Of Disintegration. Collectors Guide Publishing, 1997. (en)
• David Fargier, Markus Lesweng: Nach dem Regen – The Cure. Hannibal, 2006. (en)
• Jean-Christophe Bétrisey, David Fargier: One Hundred Songs The Dark Side Of The Mood, Tricorne, 2007. (en) -(fr)