Televisie

Faks-transmissiestelsels vir stilfoto's was baanbrekersmetodes vir die meganiese skandering van beelde in die vroeë 19de eeu. Alexander Bain het die faksmasjien tussen 1843 en 1846 bekendgestel. Frederick Bakewell het in 1851 'n werkende laboratoriumweergawe gedemonstreer.  Willoughby Smith ontdek die fotokonduktiwiteit van die element selenium in 1873. As 23-jarige Duitse universiteitstudent het Paul Julius Gottlieb Nipkow die Nipkow-skyf in 1884 voorgestel en gepatenteer. [12] Dit was 'n draaiende skyf met 'n spiraalvormige patroon met gate daarin, sodat elke gat 'n lyn van die beeld geskandeer het. Hoewel hy nooit 'n werkende model van die stelsel gebou het nie, het variasies van Nipkow se spin-skyf " image rasterizer " buitengewoon algemeen geword. [13] Constantin Perskyi het die woord televisie in 'n referaat gebruik wat op 24 Augustus 1900 aan die Internasionale Elektrisiteit Kongres in Parys voorgelees is. Perskyi se artikel het die bestaande elektromeganiese tegnologieë opgeweeg, met vermelding van Nipkow en ander se werk. [14] Dit was egter eers in 1907 dat die ontwikkeling van tegnologie deur onder andere Lee de Forest en Arthur Korn die ontwerp prakties gemaak het. [15]

Die eerste demonstrasie van die regstreekse versending van beelde was in 1909 deur Georges Rignoux en A. Fournier in Parys. 'n Matriks van 64 seleniumselle, afsonderlik aan 'n meganiese kommutator gekoppel, het as elektroniese retina gedien. In die ontvanger het 'n soort Kerr-sel die lig gemoduleer en 'n reeks spieëls met verskillende hoeke wat aan die rand van 'n roterende skyf geheg is, het die gemoduleerde straal op die skerm vertoon. 'n Afsonderlike kring het sinchronisasie gereguleer. Die resolusie van 8 x 8 pixels in hierdie demonstrasie was net voldoende om die letters van die alfabet duidelik oor te dra. 'n Opgedateerde beeld is elke sekonde "verskeie kere" oorgedra. [16]

In 1911 het Boris Rosing en sy student Vladimir Zworykin 'n stelsel geskep wat 'n meganiese spieël-tromskandeerder gebruik om, volgens die woorde van Zworykin, "baie ru beelde" oor drade na die "Braun-buis" (katodestraalbuis of "CRT") in die ontvanger oor te dra. Bewegende beelde was nie moontlik nie, want in die skandeerder "was die sensitiwiteit nie genoeg nie en die selenium was baie dralend". [17]

In 1921 stuur Edouard Belin die eerste beeld via radiogolwe met sy belinograaf.

Baird in 1925 met sy televisietoerusting en poppe "James" en "Stooky Bill" (regs) .

Teen die 1920's, toe versterking televisie prakties uitvoerbaar gemaak het, het die Skotse uitvinder John Logie Baird die Nipkow-skyf in sy prototipe videostelsels gebruik. Op 25 Maart 1925 het Baird die eerste openbare demonstrasie van televisie-silhoeëtbeelde in beweging in Selfridge se departementwinkel in Londen aangebied. Aangesien menslike gesigte onvoldoende kontras gehad het om op sy primitiewe stelsel te verskyn, het hy 'n buikspreker se pop met die naam "Stooky Bill" uitgesaai, waarvan die geverfde gesig 'n hoër kontras gehad het wanneer dit praat en beweeg. Teen 26 Januarie 1926 demonstreer hy die oordrag van die beeld van 'n gesig wat beweeg deur radiogolwe. Dit word algemeen beskou as die eerste televisie-demonstrasie. Baird se stelsel het die Nipkow-skyf gebruik om die beeld te skandeer en te vertoon. 'n Selenium foto-elektriese buis het die lig wat van die onderwerp weerkaats word opgespoor en dit in 'n eweredige elektriese sein omgeskakel. Dit is deur AM-radiogolwe na 'n ontvanger-eenheid oorgedra, waar die videosein toegepas is op 'n neonlig agter 'n tweede Nipkow-skyf wat met die eerste gesinkroniseer is. Die helderheid van die neonlamp het gewissel na gelang van die helderheid van elke plek op die afbeelding.

In 1928 het Baird se maatskappy (Baird Television Development Company/Cinema Television) die eerste transatlantiese televisiesein, tussen Londen en New York, en die eerste land-tot-skip-uitsending uitgesaai. In 1929 raak hy betrokke by die eerste eksperimentele meganiese televisiediens in Duitsland. In November dieselfde jaar stig Baird en Bernard Natan van Pathé Frankryk se eerste televisieonderneming, Télévision- Baird-Natan. In 1931 maak hy die eerste buite-uitsending, van The Derby . [18] In 1932 demonstreer hy ultra-kortgolf-televisie. Baird se meganiese stelsel het in 1936 'n hoogtepunt van 240 reëls se resolusie op BBC- televisie-uitsendings bereik, hoewel die meganiese stelsel nie die televisietoneel regstreeks geskandeer het nie. In plaas daarvan is 'n film van 17,5 mm geskiet, vinnig ontwikkel en daarna geskandeer terwyl die film nog nat was. 'n Amerikaanse uitvinder, Charles Francis Jenkins, was ook 'n baanbreker van televisie. Hy het in 1913 'n artikel getiteld "Motion Pictures by Wireless" gepubliseer, maar het eers in Desember 1923 bewegende silhoeëtbeelde vir getuies oorgedra; en op 13 Junie 1925 demonstreer hy gesinkroniseerde versending van silhoeëtfoto's in die openbaar. In 1925 gebruik Jenkins die Nipkow-skyf en stuur die silhoeëtbeeld van 'n speelgoedwindpomp in beweging oor 'n afstand van 8 kilometer, vanaf 'n vlootradiostasie in Maryland na sy laboratorium in Washington, DC, met behulp van 'n lensskyfskandeerder met 'n resolusie van 48 reëls. [19] Hy is op 30 Junie 1925 (13 Maart 1922 ingedien) Amerikaanse patent no. 1,544,156 ('Transmitting Pictures over Wireless') verleen. [20]

Herbert E. Ives en Frank Gray van Bell Phone Laboratories het op 7 April 1927 'n dramatiese demonstrasie van meganiese televisie aangebied.

In 1928 is WRGB, toe W2XB, as die eerste televisiestasie ter wêreld begin. Dit is uitgesaai vanaf die General Electric-fasiliteit in Schenectady, NY.

In 1897 het die Engelse fisikus JJ Thomson in sy drie beroemde eksperimente dit reg gekry om katodestrale, 'n fundamentele funksie van die moderne katodestraalbuis (CRT), te buig. Die vroegste weergawe van die CRT is in 1897 deur die Duitse fisikus Ferdinand Braun uitgevind en staan ook bekend as die "Braun"-buis. [21] [22] Dit was 'n koue-katode diode, 'n verandering van die Crookes-buis, met 'n fosfor-bedekte skerm. In 1906 vervaardig die Duitsers Max Dieckmann en Gustav Glage vir die eerste keer rasterbeelde in 'n CRT. [23] In 1907 gebruik die Russiese wetenskaplike Boris Rosing 'n CRT in die ontvangkant van 'n eksperimentele videoseinl om 'n prentjie te vorm. Hy kon daarin slaag om eenvoudige meetkundige vorms op die skerm te vertoon. [24]

In 1908 publiseer Alan Archibald Campbell-Swinton, genoot van die Royal Society (VK), 'n brief in die wetenskaplike tydskrif Nature waarin hy beskryf hoe 'verre elektriese visie' bereik kon word deur 'n katodestraalbuis, of Braun-buis, as beide 'n versending- en ontvangtoestel te gebruik. Hy het sy visie uitgebrei in 1911 uitgebrei en in 'n brief aan Nature wat in Oktober 1926 gepubliseer is, het Campbell-Swinton ook die resultate bekend gemaak van 'n "nie baie suksesvolle eksperiment" wat hy saam met GM Minchin en JCM Stanton gedoen het. Hulle het probeer om 'n elektriese sein te genereer deur 'n beeld op 'n seleniumbedekte metaalplaat te projekteer wat gelyktydig deur 'n katodestraalbundel geskandeer is. Hierdie eksperimente is uitgevoer voor Maart 1914, toe Minchin gesterf het, maar hulle is later in 1937 deur twee verskillende spanne herhaal, deur H. Miller en JW Strange van EMI, en deur H. Iams en A. Rose van RCA . Albei spanne het daarin geslaag om "baie flou" beelde met die oorspronklike Campbell-Swinton se seleniumbedekte plaat oor te dra. Hoewel ander geëksperimenteer het met die gebruik van 'n katodestraalbuis as 'n ontvanger, was die konsep om een as 'n sender te gebruik, nuut. [25] Die eerste katodestraalbuis wat 'n warmkatode gebruik, is deur John B. Johnson en Harry Weiner Weinhart van Western Electric ontwikkel en word in 1922 'n kommersiële produk.  

In 1926 het die Hongaarse ingenieur Kálmán Tihanyi 'n televisiestelsel ontwerp wat volledig elektroniese skandeer- en vertoonelemente gebruik en die beginsel van "ladingberging" binne die skandeerbuis (of "kamera") gebruik. [26] [27] [28] [29] Die probleem van 'n lae sensitiwiteit vir lig, wat lei tot 'n lae elektriese opbrengs van transmissie- of "kamera" -buise, sou opgelos word met die bekendstelling van ladingstoor-tegnologie deur Kálmán Tihanyi vanaf 1924. [30] Sy oplossing was 'n kamerabuis wat gedurende elke skanderingsiklus elektriese ladings ('foto-elektrone') binne die buis geberg het. Die toestel is die eerste keer beskryf in 'n patentaansoek wat hy in Maart 1926 in Hongarye ingedien het vir 'n televisiestelsel wat hy "Radioskop" genoem het. [31] Na verdere verfynings wat in 'n patentaansoek van 1928 ingesluit is, is Tihanyi se patent in 1930 ongeldig verklaar in Groot-Brittanje, [32] waarna hy aansoek gedoen om patente in die Verenigde State. Hoewel sy deurbraak in 1931 by die ontwerp van die "ikonoskoop " van RCA opgeneem sou word, sou die Amerikaanse patent op Tihanyi se oordragbuis eers in Mei 1939 toegestaan word. Die patent op sy ontvangsbuis is die vorige Oktober toegestaan. Albei patente is deur die RCA aangekoop voordat dit goedgekeur is. [33] [34] Op 25 Desember 1926, by die Hamamatsu Industrial High School in Japan, demonstreer die Japannese uitvinder Kenjiro Takayanagi 'n TV-stelsel met 'n resolusie van 40 reëls wat 'n CRT-skerm gebruik. Dit was die eerste voorbeeld van 'n volledig elektroniese televisieontvanger. Takayanagi het nie aansoek gedoen om 'n patent nie. [35]

Op 7 September 1927 het die Amerikaanse uitvinder Philo Farnsworth se kamerabuis die eerste beeld, 'n eenvoudige reguit lyn, by sy laboratorium in Green Street 202 in San Francisco oorgedra. [36] [37] Teen 3 September 1928 het Farnsworth die stelsel voldoende ontwikkel om 'n demonstrasie vir die pers te hou. Dit word algemeen beskou as die eerste elektroniese televisie-demonstrasie. In 1929 is die stelsel verder verbeter, sodat sy televisiestelsel nou geen meganiese onderdele het nie. [38] In daardie jaar het Farnsworth die eerste lewende menslike beelde met sy stelsel oorgedra, insluitend 'n drie-en-'n-half-duim-beeld van sy vrou Elma ("Pem") met haar oë toe (moontlik as gevolg van die helder beligting wat benodig word). [39]

Vladimir Zworykin demonstreer elektroniese televisie (1929)

Die wêreld se eerste televisiestandaard van 625 reëls is in 1944 in die Sowjetunie ontwerp en het in 1946 'n nasionale standaard geword. [40] Die eerste uitsending in die standaard van 625 reëls het in 1948 in Moskou plaasgevind. [41] Die konsep van 625 reëls per raamwerk is vervolgens in Europa geïmplementeer. [42] In 1936 het Kálmán Tihanyi die beginsel van plasma-vertoning, die eerste platskermvertoningstelsel, beskryf. [43] [44]

Vroeë elektroniese televisiestelle was groot en bonkig, met analoog stroombane wat van vakuumbuise gemaak is. Na die uitvinding van die eerste werkende transistor by Bell Labs, het Masaru Ibuka, stigter van Sony, in 1952 voorspel dat die oorgang na elektroniese stroombane van transistors tot kleiner en meer draagbare televisiestelle sal lei. Die eerste volledig transistoriseerde, draagbare vaste-staat televisiestel was die 8-duim Sony TV8-301, wat in 1959 ontwikkel is en in 1960 vrygestel is. [45] Dit het begin met die transformasie van televisiekykers van 'n gemeenskaplike kykervaring na 'n kykervaring vir die enkeling. Teen 1960 het Sony meer as 4 miljoen draagbare televisiestelle wêreldwyd verkoop.

Digitale televisie (DTV) is die oordrag van klank en video deur digitaal verwerkte en veelvuldige seine, in teenstelling met die totaal analoog en kanaalskeidingseine wat deur analoog televisie gebruik word . Danksy datakompressie kan digitale TV meer as een program in dieselfde kanaalbandbreedte ondersteun. [46] Dit is 'n innoverende diens wat die belangrikste evolusie in televisie-uitsaaitegnologie verteenwoordig sedert kleurtelevisie in die 1950's ontstaan het. Die wortels van digitale TV is baie nou gekoppel aan die beskikbaarheid van goedkoop rekenaars met hoë werkverrigting. Dit was eers in die negentigerjare dat digitale TV uitvoerbaar geword het. [47] Digitale televisie was voorheen nie prakties uitvoerbaar nie weens die onprakties hoë bandbreedtevereistes van digitale video, .

'n Slim TV

Die koms van digitale televisie het innovasies soos slim-TV's toegelaat. 'n Slim televisie is 'n televisiestel met geïntegreerde internet- en Web 2.0- funksies, en is 'n voorbeeld van tegnologiese konvergensie tussen rekenaars, televisiestelle en set-top-kassies. Behalwe die tradisionele funksies van televisiestelle en set-top-kassies wat via tradisionele uitsaaimedia aangebied word, kan hierdie toestelle ook internet-TV, aanlyn, interaktiewe en gestroomde media bied, asook toegang tot tuisnetwerke . Hierdie TV's is vooraf met 'n bedryfstelsel toegerus. [9] [48] [49]