Tefra

Afrika se vulkane het 'n impak op die fossielrekord gehad. El Hierro, wat geografies deel van Afrika is, is 'n skildvulkaan en die jongste en kleinste van die Kanariese Eilande. Die mees onlange uitbarsting van El Hierro het in 2011 onder water voorgekom, en aardbewings en grondverskuiwings deur die hele Kanariese Eilande veroorsaak. In plaas van as, is drywende rotse, bekend as "restingoliete", ná elke uitbarsting vrygestel.[4]

'n Nasa-satellietbeeld van El Hierro.

Die vulkaan Erebus op Antarktika.

Ná die 2011-uitbarsting is fossiele van enkelsellige mariene organismes in die restingoliete gevind wat die teorie bevestig het dat die Kanariese Eilande ontstaan het uit 'n enkele veerkragtige straal magma uit die aarde se kern, in plaas van krake in die seebodem. Dit word weerspieël in die afnemende ouderdom van die eilande van oos na wes, van Fuerteventura na El Hierro.[5]

In Ethiopië in Oos-Afrika is sowat 60 vulkane. In Suid-Ethiopië is die Omo Kibish-rotsformasie saamgestel uit lae tefra en sediment. In dié lae is verskeie fossiele ontdek. In 1967 is twee Homo sapiens-fossiele in die Omo Kibish-formasie ontdek. Met behulp van radiokoolstofdatering is vasgestel hulle is 195 duisend jaar oud.[6] Ander soogdiere wat in die formasie ontdek is, sluit in die Hylochoerus meinertzhageni (reusebosvark) en Cephalophus (duiker).[7]

Antarktika het 'n unieke vulkaniese geskiedenis. Vulkaanaktiwiteit vind vandag plaas op eilande aan die kus van die vasteland. Een van die aktiefste eilande is Rosseiland, wat vier vulkane het: Erebus, Terror, Bird en Haddington. Erebus, 'n stratovulkaan, is die aktiefste en bars sedert 2019 aanhoudend uit. Dit is die bekendste vir sy lawameer.[8]

Sowat 252 miljoen jaar gelede het die Perm-Trias-uitwissing die oorgang tussen die Paleosoïese en die Mesosoïese Era aangedui. Dié voorval het herhalende meteorietimpakte ingesluit wat groot vulkaanuitbarstings veroorsaak het, en dit het enorme hoeveelhede metaangas in die atmosfeer vrygestel. In dié tyd was Antarktika steeds aan Suid-Amerika vas. Toe die vulkane uitbars, is hele woude in Antarktika met lawa bedek. In 2015 is die Allan Hills-fossielwoud ontdek wat terugdateer na die Triasperiode, sowat 252 miljoen tot 200 miljoen jaar gelede.[9] Baie fossielwoude is dwarsoor Antarktika ontdek en is van belang vir wetenskaplikes oor die wêreld heen.

In Asië beïnvloed verskeie vulkaanuitbarstings steeds plaaslike kulture. In Noord-Korea het die berg Paektu, 'n stratovulkaan, in 946 n.C. die eerste keer uitgebars. Dit is 'n godsdiensterrein vir plaaslike bewoners. Dit het in 1903 die laaste keer uitgebars. In 2017 is nuwe fossielbewyse ontdek wat die datum van Paektu se eerste uitbarstings, wat voorheen onbekend was, bepaal het. 'n Span wetenskaplikes het die reusestomp van 'n lorkeboom ontdek wat in Paektu vasgesit het. Ná radiokoolstofdatering is vasgestel die lorkehout is 264 jaar oud – wat ooreenstem met die uitbarsting in 946 n.C. Sy drie ringe word bestudeer en baie nuwe ontdekkings word gemaak oor Noord-Korea in dié tyd.[10]

In Noordoos-China het 'n groot vulkaanuitbarsting in die vroeë Krytperiode die fossilering van 'n hele ekostelsel bekend as die Jehol-biota veroorsaak toe kragtige piroklastiese strome die gebied oorvloei het. Die deposito's sluit baie perfek bewaarde fossiele van dinosourusse, voëls, soogdiere, reptiele, visse, paddas, plante en insekte in.[11]

Australië se nuut ontdekte prehistoriese vulkane interesseer wetenskaplikes wêreldwyd omdat hulle sover bekend die oudstes in dié land is. Daar is net twee aktiewe vulkane in Australië: een op Heardeiland en die ander op die McDonaldeilande.[12] In 2019 is egter sowat 100 prehistoriese vulkane onder die Cooper-Eromanga-bekkens ontdek. Hulle dateer van die Juraperiode, sowat 160 tot 180 miljoen jaar gelede. Navorsers is opgewonde daaroor om nog vulkane onder Australië te ontdek en meer te leer oor die land se landskap gedurende die Jura.[13]

Europa se vulkane verskaf unieke inligting oor die geskiedenis van Italië. Die berg Vesuvius, 'n stratovulkaan in Suid-Italië, het in Maart 1944 laas uitgebars.[14] Toe dit in 79 n.C. uitbars, het dit die stad Pompeji met lawa, as, puimsteen, vulkaanblokke en giftige gasse oorstroom. Die hele uitbarsting het 12 tot 18 uur geduur. Ná die tyd was alles perfek bewaar danksy die vulkaanas en het dit kosbare inligting oor die antieke Roomse kultuur verskaf.[15]

Die Stromboli-vulkaan het laas in Julie 2019 uitgebars. In 2013 het 'n span navorsers fossiele voetspore van 'n dinosourus, Diplodocus hallorum, in dik lae as ontdek.[16]

Die Mount Saint Helens ná die uitbarsting van 1980.

Verskeie vulkaanuitbarsting is al in Noord-Amerika bestudeer. Op 18 Mei 1980 het Mount Saint Helens, 'n stratovulkaan, in Washington uitgebars en 500 miljoen ton tefra oor Washington, Montana en Idaho versprei. Aardbewings, grondstortings en tsoenami's is veroorsaak wat die topografie van nabygeleë gebiede verander het.[17]

In 2006 het die Augustine-vulkaan in Alaska uitgebars en tefra sowat 290 km van daar laat val, benewens die aardbewings en sneeustortings wat dit veroorsaak het. Die koepelvulkaan is meer as 40 000 jaar oud en het sedert 1800 altesaam 11 keer uitgebars.[18]

In Suid-Amerika is daar verskeie histories aktiewe vulkane. In Suid-Chili het die Chaiténvulkaan in 2011 uitgebars en 160 m by sy rand gevoeg. Die ouderdom van prehistoriese wapens en gereedskap wat van tefra gemaak en 400 km van daar ontdek is, is bepaal op 5 610 jaar.[19]

Vanweë die subduksiesone van die Nazca- tektoniese plaat in die oostelike Stille Oseaan is daar 21 aktiewe vulkane in Suid-Peru.[20] In 2006 het paleontoloë fossiele onder 'n laag vulkaanas in Peru ontdek. Dit is geëien as drie verskillende soorte prehistoriese walvisse. Dit is ouer as 36,61 miljoen jaar, en was in 2011 die oudste fossiele van walvisse wat nog ontdek is.[21]