Tebe (maan)

Tebe (Grieks: Θήβη), ook bekend as Jupiter XIV, is die vierde naaste maan aan Jupiter. Dit is op 5 Maart 1979 deur Stephen P. Synnott ontdek op foto's wat deur Voyager 1 geneem is terwyl dit om Jupiter gewentel het.[1] Sy voorlopige naam was S/1979 J 2, en in 1983 is dit amptelik hernoem na die nimf Tebe in die Griekse mitologie, wat ’n minnares was van Zeus, die Griekse weergawe van die Romeinse god Jupiter.

Tebe   
Tebe
Foto van Tebe deur die Galileo-ruimtetuig, geneem op 4 Januarie 2000.
Ontdekking
Ontdek deur Stephen P. Synnott / Voyager 1
Datum 5 Maart 1979
Alternatiewe nameJupiter XIV
Wentelbaaneienskappe
Periapside 218 000 km
Apoapside 226 000 km
Wentelbaanradius 221 889,0 ± 0,6 km (3,11 RJ)
Eksentrisiteit 0,0175 ± 0,0004
Wentelperiode 0,674536 ± 0,000001 dae
Inklinasie 1,076 ± 0,003° (tot Jupiter se ewenaar)
Satelliet van Jupiter
Fisiese eienskappe
Afmetings 116×98×84 km³
Gem. radius 49,3 ± 2,0 km
Volume ~500 000 km3
Massa 4,3 × 1017 kg
Gem. digtheid 0,86 g/cm3
Oppervlak-
aantrekkingskrag		 0,013 m/s2
Ontsnapping-
snelheid		 20–30 km/s
Rotasieperiode Sinchronies
Aksiale neiging Zero
Temperatuur ~124 K

Tebe is die tweede grootste van die vier binnemane en wentel binne die buiterand van die Tebe-gaasring wat gevorm word deur materiaal van sy oppervlak.[2] Sy wentelbaan is sowat 222 000 km van die planeet af.

Dit het ’n onreëlmatige vorm en is rooierig, en bestaan waarskynlik nes Amaltea uit waterys en ander, onbekende stowwe. Dit het groot kraters en hoë berge op sy oppervlak – sommige van die kraters is amper so groot soos die maan self.[3]

Tebe is in 1979 en 1980 deur Voyager 1 en Voyager 2 afgeneem en later, in die 1990's in groter detail, deur die Galileo-ruimtetuig. Die wentelbaan het ’n eksentrisiteit (afwyking) van net 0,0175 en ’n inklinasie van 1,076° tot Jupiter se ewenaar. Sulke klein waardes is ongewoon vir ’n binnemaan en is waarskynlik vanweë die invloed van die heel binneste Maan van Galilei, Io.[3]

Nes die ander binnemane is dieselfde kant van Tebe altyd na Jupiter gekeer.

Verwysings
  1. Synnott, S.P. (14 November 1980). "1979J2: The Discovery of a Previously Unknown Jovian Satellite". Science 210 (4471): 786–788.
  2. "Jupiter's Ring-Moon System". Jupiter: The Planet, Satellites and Magnetosphere. (2004). Cambridge University Press. 241–262. ISBN 978-0-521-81808-7.
  3. Thomas, P.C.; Burns, J.A.; Rossier, L.; Simonelli, D.; Veverka, J.; Chapman, C.R.; Klaasen, K.; Johnson, T.V. et al.; Galileo Solid State Imaging Team (September 1998). "The Small Inner Satellites of Jupiter". Icarus 135 (1): 360–371.

Eksterne skakels
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.