Tafeltennis

40 mm tafeltennisballe

Drie verskillende groottes tafeltennisballe

Die internasionale reëls van tafeltennis spesifiseer dat die spel gespeel word met 'n ligte 2,7 gram balletjie met 'n deursnee van 40 mm. Dit is die bal wat die meeste gebruik word. Die reëls stel dat die bal teen 'n hoogte van 23 cm behoort te hop wanneer dit van 'n hoogte van 30 cm laat val word, wat beteken dat dit 'n koëffisiënt van restitusie (of "bonserigheid") van 0,88 het. Dit 40 mm bal is na die 2000 Olimpiese Somerspele in gebruik geneem. 'n 40 mm tafeltennisbal is stadiger en draai minder as een van 38 mm. Die bal is gemaak van 'n hooghoppende selluloïed wat met gas gevul is en is gewoonlik wit of oranje met 'n dowwe afwerking. Die kleur van die bal word bepaal deur die kleur van die tafel asook die omgewing waarin gespeel word: dit is byvoorbeeld makliker om 'n wit bal op 'n groen of blou tafel as op 'n grys tafel te sien. Sterretjies op die bal dui die gehalte van die bal aan. Drie sterretjies beteken dit is van die hoogste gehalte en word in toernooie gebruik.

• Die volume is ${\displaystyle {\frac {32000\pi }{3}}}$ mm³.
• Die oppervlakarea is ${\displaystyle 1600\pi }$ mm².
• Die omtrek is ${\displaystyle 40\pi }$ mm.

Diagram van 'n tafeltennistafel met die amptelike afmetings

Die tafel is 2,74 m (9 vt) lank, 1,525 m (5 vt) breed en 76 cm (30 duim) hoog met 'n Masonietvlak ('n vorm van hardebord) of soortgelyke hout wat met 'n gladde, lae-wrywing bedekking bedek is. Die tafel of speeloppervlak is verdeel in twee helftes deur 'n 15,25 cm-(6 duim) hoë net.[7] Die kleur van die tafeloppervlak is gewoonlik groen of blou.

Voorbeeld van 'n tipiese raket

Spelers is toegerus met 'n gelamineerde houtraket, ook genoem 'n "spaan", met 'n rubberlaag aan een of albei kante, afhangende van die manier waarop die speler die raket vashou. Die amptelike term wat deur die ITTF gebruik word is "raket".

Tafeltennisregulasies laat verskillende oppervlaktes aan elke kant van die raket toe. Die verskillende tipes oppervlaktes verleen verskillende vlakke van draai aan die bal, of in sommige gevalle skakel dit die draai totaal uit. 'n Speler kan byvoorbeeld 'n laag rubber wat baie draai verleen aan een kant van die raket hê en geen draai aan die ander kant van die raket nie. Deur die raket tydens die spel om te draai word verskillende terugspeelhoue moontlik gemaak. Om 'n speler te help onderskei tussen verskillende tipes rubber wat deur die opponent gebruik word, spesifiseer die internasionale reëls dat die een kant rooi moet wees en die ander kant swart. 'n Speler het ook die reg om sy opponent se raket voor 'n wedstryd na te gaan om te bepaal watter tipe rubber gebruik is en watter kleur dit is. Ten spyte van die vinnige spel en vinnige draaie van die raket kan 'n speler steeds duidelik sien watter kant van die raket gebruik is om die bal te slaan. Huidige reëls bepaal dat, tensy die raket gedurende die spel beskadig word, dit op geen stadium in 'n wedstryd vir 'n ander raket geruil kan word nie.

In eersterangse kompetisies word die afslaan gewoonlik bepaal deur die opskiet van 'n munt. By laer vlakke is dit algemeen vir een speler (of die skeidsregter/tellinghouer) om die bal in een hand te versteek (gewoonlik onder die tafel) en die kans vir die ander speler te gun om te raai in watter hand die bal is. Die regte of verkeerde raaiskoot stel die "wenner" in staat om te bepaal wie die eerste mag afslaan of aan watter kant van die tafel hy wil speel. 'n Ander metode is vir een speler om die bal na die ander speler te slaan. Dan word nog drie houe om die beurt gespeel, waarna die punt uitgespeel word. Dit staan bekend as "speel vir die afslaan". Spelers bepaal ook wie eerste mag afslaan deur hulle rakette op die tafel te plaas sodat die handvatsel oor die rand steek. Dan gooi hulle om die beurt met die balletjie na mekaar se rakette en die een wie sy opponent se raket kan raakgooi, terwyl sy eie raket misgegooi word, mag afslaan.

Die speler wat afslaan begin 'n punt. Hy moet so staan dat die bal agter die agterlyn van die tafel is, met die bal in die palm van een hand — bo die blad van die tafel — en die raket in die hand. Daarna gooi hy die bal, sonder draai, ten minste 16 cm (ongeveer 6 duim) in die lug op. In vriendskaplike (nie-toernooi) wedstryde word die bal dikwels nie in die lug opgegooi nie. Dit is tegnies onwettig en kan vir die afslaner 'n onregverdige voordeel gee. Die bal moet te alle tye bo die speelvlak van die tafel wees. Die afslaner mag nie sy liggaam of klere gebruik om die bal weg te steek nie; die opponent asook die skeidsregter moet die bal duidelik kan sien.

Die bal moet van agter die agterlyn geslaan word sodat dit eenkeer in sy eie helfte hop en eenkeer in die opponent se helfte. Indien die bal aan die net raak en nie die opponent se helfte hop nie, gaan die punt aan die opponent. Indien die bal egter die net raak en steeds in die opponent se helfte hop (dit word 'n "netbal" genoem), moet die afslaan weer plaasvind. Daar is geen beperking op hoeveel opeenvolgende netballe daar mag wees nie.

Wanneer 'n afslaan geldig is, moet die opponent 'n geldige terugspeelhou uitvoer voordat dit vir 'n tweede keer aan sy eie kant van die tafel hop. Om 'n afslaan terug te speel is een van die moeilikste dele van die spel aangesien die afslaner se eerste skuif gewoonlik die mees onvoorspelbare een is weens die hoeveelheid maniere van draai wat hy op die bal kan uitvoer.

Wanneer die bal geslaan word moet dit bo-oor die net gaan en op die opponent se helfte van die tafel hop om geldig te wees. Wanneer die bal om die net gespeel word maar steeds op die opponent se helfte hop is die hou geldig en kan die spel voortgaan. Indien 'n speler nie 'n geldige hou terug kan speel bo-oor of langs die net verby nie, verloor daardie speler die punt.

Punte word aan die opponent toegeken om verskeie redes:[8]

• Wanneer die bal meer as een keer in een helfte van die tafel hop.
• Wanneer die bal twee keer namekaar geslaan word. Tot en met die gewrig word as deel van die raket beskou en dit word toegelaat dat 'n geldige hou gespeel word wanneer die bal aan die vingers of hand raak, maar indien die bal aan die vingers raak en onmiddellik daarna aan die raket is die hou ongeldig.
• Deur die bal toe te laat om enigiets anders as die raket te raak.
• Deur die bal nie op die opponent se helfte te laat hop nie (die terugspeelhou is dus ongeldig).
• Deur die hand wat nie die raket vashou nie op die tafel te plaas.
• Deur die bal in die net vas te slaan (tydens afslaan) sodat dit nie in die opponent se helfte hop nie, of deur dit só af te slaan dat dit nie in die opponent se helfte hop nie.
• Deur 'n onwettige afslaan uit te voer (bv. wanneer die bal versteek word of die bal word nie hoog genoeg in die lug gegooi nie).
• Deur die net aan te raak met die raket of enige liggaamsdeel.
• Deur 'n vlughou te speel (deur nie toe te laat dat die bal hop in die speler se eie helfte nie).
• Die bal is buite die speelveld as: dit aan 'n muur, plafon, die opponent se liggaam raak of as dit gestop word deur die opponent se raket.

Die afslaan ruil op elke twee punte tussen opponente (ongeag wie die wenner van die houereeks was) tot een speler 11 punte kry met ten minste 'n voorsprong van 2 punte, of totdat albei spelers 10 punte het. Indien albei spelers 10 punte het, ruil die afslaan op elke punt, tot een speler 'n voorsprong van 2 punte kry vir die wen. Dit is die huidige standaard van die ITTF.[9]

In 'n dubbelspel ruil die afslaan ook op elke twee punte tussen die spanne, maar ook tussen die spelers van dieselfde span. Aan die einde van elke twee punte word die ontvanger van die afslaan die afslaner en die spanmaat van die een wat afgeslaan het, die nuwe ontvanger. (A en B is 'n span en Y en Z is 'n span. A begin deur van sy regterkant af te slaan na Y se regterkant. Na twee punte word Y die afslaner en slaan af na B. Na nog twee punte word B die afslaner en slaan af na Z, ens.)

In die 21-punt stelsel het die afslaan op elke 5 punte geruil. Indien die spelers albei 20 punte bereik het ruil die afslaan op elke punt tot een speler 'n voorsprong van twee punte behaal het vir 'n wen.

Na elke spel ruil die spelers kante en in die vyfde of sewende spel (die een wat bepaal wie wen), ruil die spelers sodra die eerste speler 5 punte bereik het, ongeag wie se beurt dit is om af te slaan. In toernooie is wedstryde gewoonlik die beste uit vyf of sewe.

Afslaansone vir dubbelspel

In aanvulling tot wedstryde tussen indiwiduele spelers kan pare ook tafeltennis speel. Dieselfde reëls geld vir dubbelspel as vir enkelspel behalwe vir 'n paar uitsonderings. 'n Lyn wat in die lengte van die tafel loop verdeel die speeloppervlak. Die enigste doel van hierdie lyn is om die afslaan tydens 'n dubbelspel te orden, wat beteken dat die afslaan van die regterkant van die kant van die afslaner se helfte na die regterkant van die ontvanger se helfte moet wees, en dit moet eenkeer aan elke kant van die net hop. Daarna gaan spel soos gewoon voort, behalwe dat spelers in 'n span om die beurt moet speel. Dit behels dat indien 'n speler afgeslaan het, die ontvanger die bal terugspeel sodat die afslaner se spanmaat die bal kan speel om vir die ontvanger se spanmaat kans te gee om te speel. Dit punt gaan so voort totdat een span 'n fout begaan. Dubbelspel (sowel as enkelspel) is sedert 1988 deel van die Olimpiese Spele en van die Statebond Spele sedert 2002. In 2005 het die ITTF aangekondig dat die dubbelspel van tafeltennis slegs as 'n spansport by die 2008 Olimpiese Spele gespeel sou word.