Supertonika

In musiek of musiekteorie is die supertonika die tweede trap of noot van ’n diatoniese toonleer, een trap bo die tonika.[1] Dit word in solfege as re gesing. In musiekteorie kan die supertonika-akkoord deur die Romeinse syfer ii in ’n majeurtoonleer verteenwoordig word, wat toon dat die akkoord ’n mineurakkoord is (byvoorbeeld D-F-A in C-majeur), of ii^o in ’n natuurlike mineurtoonleer, wat aandui dat die akkoord ’n verminderde akkoord is (byvoorbeeld D-F-A♭ in C natuurlike mineur), in die tweede omkering is dit 'n sesvierakkoord (A♭-D-F), en as die derde verhoog word, is dit ’n vergrotesesde-akkoord (A♭-F♯). As dit in die majeur of mineur is, is die akkoord in die majeur (D♭-F-A♭), deur die verlaging van die tweede trap van die toonleer (ook die sesde in die majeur) en dan is dit ’n Napolitaanse sesde-akkoord, N⁶ of ♭II⁶. Die supertonika kan verhoog word as deel van die gemeenskapliketoon verminderde sewende-akkoord, ♯ii^o7.

Die ooreenkoms tussen die subdominant- en supertonika-akkoorde word maklik gesien en gehoor deur middel van die supertonikasewende-akkoord, ii7,  Speel .

Die Franse sesde-akkoord; die onderskeidende toon word in blou aangedui.  Speel 

In C-majeur: 'n Napolitaanse sesde-akkoord in die eerste omkering bevat 'n interval van 'n sesde tussen F en D♭ ( Speel ).

Gemeenskapliketoon verminderde sewende-akkoord  Speel .

Supertonika verminderde sewende-akkoord in C  Speel .

Tonika en supertonika in C  Play . C-majeur- en D-mineurakkoorde.

Supertonika (ii) in ii-V-I-progressie op C, gevind aan die einde van die sirkelprogressie  Play 

Mineursewende-akkoord op d, ii⁷ of supertonikasewende-akkoord in C.  Play 

Een variant van die supertonikasewende-akkoord is die supertonika verminderde sewende[2] met die verhoogde supertonika, wat deur enharmoniese ekwivalensie (in C: D♯=E♭) gelyk is aan die verlaagde derde.

Predominantakkoorde (soms "subdominantakkoorde" genoem) is akkoorde wat akkoord V onderskei as 'n doel van beweging (in teenstelling daarmee dat dit as ’n sierakkoord in 'n frase optree). Hulle skep ’n gevoel van erns en harmoniese beweging in die rigting van dominantharmonie, en vorm 'n fundamentele aspek van die Westerse tonale musiek.

Die supertonika-akkoord staan bekend as 'n predominantakkoord, aangesien dit een van die unieke akkoorde is wat natuurlik na akkoord V neig en V versterk as 'n doel van beweging. Die supertonika-akkoord lê 'n vyfde bo akkoord V. Dalende vyfdes is 'n sterk basis vir harmoniese beweging en harmoniese beweging deur middel van intervalle van vyfdes is 'n natuurlike manier waarop akkoorde ’n progresssie na mekaar te vorm. Die supertonika is een van die sterkste predominante en benader akkoord V van bo deur 'n dalende 5de. Dit is beter om akkoord twee in die grondposisie in die mineur te vermy weens die skel toonkwaliteit van sy verminderde intervalle, ii6 is 'n baie beter alternatief. Dit is minder van 'n probleem as die akkoord 'n harmoniese sewende bevat; inderdaad, verminderde sewende-akkoorde in die grondposisie is redelik algemeen.

Die toevoeging van 'n harmoniese sewende tot die supertonika (mineur of verminder) meng glad nie in met sy predominante eienskappe nie, maar versterk hulle predominante funksie eerder en verhoog ook harmoniese intensiteit en beweging in die rigting van dominantharmonie. Supertonikasewende-akkoorde is sulke intense predominante akkoorde omdat hulle die leitoon in akkoord V met dissonansie laat uitstaan.

"Supertonika" verwys ook na ’n verhouding tussen toonsoorte, byvoorbeeld, in verhouding tot die toonsoort C-majeur, is die toonsoort D-majeur (of D-mineur) die supertonika. Modulasie (verandering van toonsoort) na die supertonika is betreklik algemeen (verreweg die algemeenste modulasie in moderne populêre musiek), hoewel dit in klassieke musiek algemener is om na die dominant of ander toonsoorte te moduleer.