Stradivarius

Stradivari het sy instrumente met gebruikmaking van'n binnevorm gemaak, in teenstelling tot Franse soos Vuillaume wat van 'n buitevorm gebruik gemaak het. Dit is duidelik uit die aantal vorms wat Stradivari deur sy loopbaan van gebruik gemaak het dat hy wel met sommige van die dimensies van sy instrumente geëksperimenteer het.[4] Die hout wat hy gebruik het, het sparhout vir die top, wilgerhout vir die interne blokke en belyning, en esdoringhout vir die agterkant, ribbe, en nek van die instrumente ingesluit.[5]

Die vermoede bestaan dat die hout wat gebruik is moontlik voor en na die bou van die viool met verskillende soorte minerale behandel is. Wetenskaplikes van die Nasionale Taiwanese Universiteit het klein hoeveelhede spoorelemente aluminium, koper en kalsium in die hout van sekere Stradivarius-viole opgespoor.[6][7] Die spoorelemente is afkomstig van chemiese preserveermiddels wat deur houtkappers aangebring is op die hout wat hulle verkoop het.[1] Die vioolmakers het ook vernis op hul instrumente aangebring. Kaliumboraat (boraks) is moontlik as beskerming teen houtwurm gebruik.[8] Natrium- en kaliumsilikaat is moontlik gebruik om skimmel, verrotting en insekskade te voorkom.[9] Simone Fernando Sacconi het voorgestel dat Vernice bianca, 'n eier-tempera vernis wat bestaan uit Arabiese gom, heuning en eierwit, moontlik gebruik is.[10]

Meer onlangs het die Franse chemikus Jean-Philippe Echard en sy medewerkers die vernis op Stradivarius-viole bestudeer. Hy vermeld dat selfs wanneer vernis nie meer vir die menslike oog op die oppervlak van ouer viole sigbaar is nie; dit wel binne die boonste lae van die selle van die hout opgespoor kan word. 'n Laer laag vernis word in die boonste laag houtselle aangetref, terwyl 'n boonste laag vernis op die hout rus. Ingevolge Echard se bevindings het Stradivari 'n mengsel van gewone Cremonese hars, olie en pigment as vernis gebruik, welke in algemene gebruik was. Echard het geen spore van gespesialiseerde bestanddele soos proteïenmateriale of fossiel-amber gevind nie.[1][11]

'n Vergelykende studie wat in 2008 in PLOS ONE gepubliseer is[12] het geen noemenswaardige verskille in mediaan-digtheid tussen moderne en klassieke viole gevind nie, of tussen klassieke viole van verskillende oorspronge nie. Hierdie resultate dui daarop dat verskille in digtheid in die materiaal 'n belangrike rol in die klankproduksie van klassieke viole gespeel het. 'n Latere opname, wat fokus op die vergelyking van mediaandigthede in klassieke sowel as moderne viole, bevraagteken die rol wat beskikbare materiale moontlik in klankproduksieverskille gespeel het, hoewel dit geen kommentaar lewer op die variasies in digtheidsverskille nie.[13] Die hoeveelheid koper en aluminium is hoër as in teenswoordige instrumente.[6][7]

'n Antonio Stradivari viool van 1703 op uitstalling agter glas by die Musikinstrumentenmuseum (Berlynse Musiekinstrument Museum), 2006

'n Stradivarius wat in die 1680's of vanaf 1690 tot 1700 deur Stradivari gemaak is kan honderde duisende tot 'n paar miljoen VS-dollar werd wees teen vandag se pryse.[14] Die 1697 "Molitor Stradivarius"[15] waarvan daar bespiegel word dat dit aan Napoleon behoort het (dit het behoort aan 'n generaal in sy leër, te wete Graaf Gabriel Jean Joseph Molitor), is in 2010 tydens die Tarisio-veilings vir die bedrag van $3,600,000 aan die violis Anne Akiko Meyers verkoop, welke op daardie stadium 'n wêreldrekord was.[16][17]

Afhangende van die kondisie daarvan, kan instrumente wat tydens Stradivari se "goue periode" van 1700 tot omtrent 1725 gemaak is[18] miljoene dollars werd wees. In 2011 is sy Lady Blunt Stradivarius ("Lady Blunt" viool) wat uit 1721 dateer, en in 'n ongerepte toestand is, vir $15.9 miljoen in Londen verkoop (dit is vernoem na Lord Byron se kleindogter, Anne Blunt, wat dit vir dertig jaar besit het. Dit is deur die Nippon Musiekstigting verkoop ten bate van slagoffers van die 2011 Tōhoku aardbewing en tsoenami (fratsgolf).[19] In die Lente van 2014 is die "Macdonald" altviool via 'n stille veiling deur die musikale-instrumente veilinghuis Ingles & Hayday in samewerking met Sotheby's opgeveil, met 'n minimum bod van $45 miljoen.[20] Die veiling kon teen 25 Junie 2014 nie daarin slaag om die minimum bod te haal nie[21] en die instrument is gevolglik nie verkoop nie.

Die tydskrif Vice het in Mei 2013 gerapporteer dat "Stradivarius beleggingsfondse in onlangse jare begin verskyn het, wat die astronomiese pryse van die instrumente selfs hoër stoot".[22]

Stradivarius-instrumente is besonder weerloos vir diefstal. Gesteelde instrumente word egter gereeld teruggevind, selfs nadat hulle jare lank vermis was. Die gesteelde instrumente is moeilik om van die hand te sit aangesien handelaars gewoonlik die polisie skakel as hulle deur 'n verkoper met 'n gesteelde Stradivarius genader word.[23] Die General Kyd Stradivarius was onlangs gesteel (in 2004). Dit is drie weke later terugbesorg deur 'n vrou wat dit gevind het en dit aan die polisie oorhandig het.[24][25][26] Die Sinsheimer/Iselin was in Hannover, Duitsland in 2008 gesteel en in 2009 teruggevind.[27] Die Lipinski Stradivarius is tydens 'n rooftog op 27 Januarie 2014 gesteel[28] maar daarna teruggevind.[29] Die Ames Stradivarius is in 1981 gesteel en in 2015 teruggevind.[23]

'n Aantal gesteelde instrumente is egter nog steeds soek, soos byvoorbeeld die Davidoff-Morini, wat in 1995 gesteel is,[30] die Le Maurien, gesteel in 2002,[31] en die Karpilowsky, wat in 1953 gesteel is.[32]

Die instrumente is bo alle ander oorwegings bekend om die kwaliteit van hul klank. Die vele blinde eksperimente wat van 1817 af[33][34] tot die teenswoordige tyd gedoen is[2][35][1] kon nog nooit enige klankverskille (wat die kwaliteit daarvan betref) tussen Stradivari se viole en hoë-kwaliteit viole wat van ander makers en tydperke afkomstig is vind nie; dieselfde geld vir akoestiese analise.[36][37] 'n Bekende proefsteek in 1977 tydens 'n BBC Radio 3 program, met die violiste Isaac Stern en Pinchas Zukerman en die viooldeskundige en -handelaar Charles Beare, het gepoog om tussen die "Chaconne" Stradivarius, 'n 1739 Guarneri del Gesú, 'n 1846 Vuillaume, en 'n 1976 Britse viool, wat agter 'n skerm deur 'n professionele solis gespeel is, probeer onderskei. Die twee violiste is toegelaat om eers al die instrumente te speel. Nie een van die luisteraars kon daarin slaag om meer as twee van die vier instrumente te identifiseer nie. Twee van die luisteraars het die 20ste eeuse viool as die Stradivarius geïdentifiseer.[38] Violiste en andere het die tipe proewe al op verskeie gronde gekritiseer, soos byvoorbeeld dat hulle nie dubbel-blind (in die meeste gevalle) is nie, dat die beoordelaars dikwels nie deskundiges is nie, en dat die klank van viole moeilik is om op objektiewe wyse te evalueer.[37][39]

Tydens 'n proefsteek in 2009 het die Britse violis Matthew Trusler sy 1711 Stradivarius (ten opsigte waarvan daar gesê word dat dit twee miljoen VSA dollars werd is) en vier moderne viole wat deur die Switserse vioolmaker Michael Rhonheimer gemaak is gespeel. Een van Rhonheimer se viole wat van hout gemaak is wat die Switserse Federale Laboratoriums vir Materiaalwetenskap en Tegnologie (Empa) met swamme behandel het, het 90 van die 180 stemme vir die beste toon ontvang, terwyl die Stradivarius tweede gekom het met 39 stemme. Die meerderheid (113) van die luisteraars het die wen-viool verkeerdelik as die Stradivarius geïdentifiseer. [40][41][42]

Tydens 'n dubbel-blinde proef in 2012[43][44] wat in die studie "Player preferences among new and old violins" gepubliseer is,[35] kon deskundige spelers nie onderskei tussen ou en nuwe instrumente nie (die instrumente is vir kort rukkies in 'n klein kamer gespeel).[45] Tydens 'n bykomende proef wat in 'n konsertsaal uitgevoer is, is een van die Stradivarius viole eerste geplaas, maar een van die deelnemers het gekonstateer dat "die gehoor in die konsertsaal was in wese eenstemmig sover dit die vraag betref welke instrumente beter was in elk van die vergelykings," en "Ek kon geringe verskille in die instrumente sien...maar in die algemeen was hulle almal wonderlik. Nie een van hulle het aansienlik swakker geklink as die ander nie."[43] Daar is bevind dat moderne viole oor beter klankdraende kwaliteite beskik, en dit is weer tydens 'n studie in 2017 so bevind.[46][1]

Terwyl baie uitstaande soliste viole speel deur Antonio Stradivari, is daar noemenswaardige uitsonderings. Christian Tetzlaff het byvoorbeeld voorheen 'n uiters bekende Strad gespeel, maar oorgeskakel na 'n viool wat in 2002 deur Stefan-Peter Greiner gemaak is. Hy het gesê dat die luisteraar nie kan bepaal of sy instrument modern is of nie. Hy beskou dit as uitstekend vir die speel van Bach se werke, en beter as 'n Stradivarius vir "die groot Romantiese en 20ste eeuse concertos. "[47]

Sommige beweer dat die beste Stradivari oor unieke en superieure karakteristieke beskik.[48] Verskeie pogings om hierdie veronderstelde eienskappe te verduidelik, is al aangepak, waarvan die meeste resultate onsuksesvol of onoortuigend was. Deur die eeue heen is daar reeds talle teorieë aangebied – en weerlê[1] – insluitende dat die hout verkry is van ou katedrale.[49]

'n Meer moderne teorie wil dit hê dat die groei van bome tydens 'n tydperk van wêreldwye lae temperature gedurende die Klein-ystydperk (wat verband hou met die buitengewone lae sonaktiwiteit van die Maunder Minimum wat van ongeveer 1645 tot 1750 gestrek het) waartydens koeler temperature regdeur Europa gedy het, na bewering verstadigde boomgroei veroorsaak het, wat op sy beurt tot buitengewoon digte hout aanleiding gegee het.[50][1] Verdere bewyse vir hierdie "Klein-ystydperk" kan bekom word uit 'n eenvoudige bestudering van die digte groeiringe in die hout wat in Stradivari se instrumente gebruik is.[51] Twee navorsers - die boomring-wetenskaplike van die Universiteit van Tennessee, Henri Grissino-Mayer, en Lloyd Burckle, 'n klimatoloog van die Universiteit van Columbia, het hul gevolgtrekkings ter ondersteuning van die teorie oor verhoogde houtdigtheid in die tydskrif Dendrochronologia gepubliseer.'[52]

In 2008 het navorsers van Leiden-universiteit se Mediese Sentrum in Nederland verdere bewyse aangekondig en voorgelê dat houtdigtheid die beweerde hoër gehalte van hierdie instrumente veroorsaak het. Nadat die viole met X-strale ondersoek is het die navorsers bevind dat die viole oor 'n buitengewoon konsekwente digtheid beskik, met relatiewe lae variasies in die oënskynlike groeipatrone van die bome wat hierdie hout geproduseer het.[12]

Nog 'n moontlike verklaring is dat die hout afkomstig is van die woude van noord-Kroasië.[53] Hierdie esdoringhout is bekend vir sy uiterse digtheid as gevolg van die stadige groei wat veroorsaak word deur die harde Kroatiese winters. Kroatiese hout is deur Venesiaanse handelaars van die era verhandel, en word vandag nog deur plaaslike luitmakers en vakmanne vir die maak van musiekinstrumente gebruik.

Sommige navorsers wys daarop dat die hout-preserveermiddels wat in daardie era gebruik is moontlik kan bydrae tot die resonante karakteristieke van die viole. Joseph Nagyvary[54][55] het onthul dat hy altyd die oortuiging gehad het dat daar 'n wye reeks chemikalieë bestaan wat 'n viool se klank kan verbeter. In 'n 2009 studie wat saam met Renald Guillemette en Clifford Spiegelman onderneem is het Nagyvary skaafsels van 'n Stradivarius viool verkry en dit ondersoek. Analise het aangedui dat hulle "boraks, fluoriede, chroom en ystersoute bevat."[56] Hy het ook bevind dat die hout effens verval het, tot die mate dat die filterplate in die porieë tussen die hout se komponenttracheïde verrot het, miskien terwyl die hout in of onder die water in die Venesiaanse strandmeer gestoor is, voordat dit deur Stradivarius gebruik is.

Steven Sirr, 'n radioloog, het met navorsers saamgewerk om 'n CT-skandering van 'n Stradivari, bekend as die "Betts", uit te voer. Data betreffende die verskillende digthede van die hout wat gebruik is, is toe gebruik om 'n nagemaakte instrument te skep.[57]

Alhoewel slegs ongeveer 650 oorspronklike Stradivari-instrumente (harpe, kitare, altviole, tjello's en viole) nog bestaan, is duisende viole as eerbewys aan Stradivari gemaak wat sy modelle kopieer en etikette bevat wat "Stradivarius" lees. Die teenwoordigheid van 'n Stradivarius-etiket bevestig egter nie dat die instrument 'n egte werk van Stradivari is nie.[58]

Volgens 'n 2019 artikel in The New York Times is die Museo del Violino in die stad Cremona, Italië besig met 'n projek om die klank van Stradivarius-instrumente te preserveer. In Januarie 2019 sal vier musikante 'n uitgebreide reeks skale en arpeggio's met gebruikmaking van verskillende tegnieke opneem, ten einde die klanke wat deur twee uitgesoekte viole, 'n altviool en 'n tjello geproduseer word ten toon te stel. Hierdie opnames, wat bekend sal staan as die "Stradivarius Sound Bank", sal deel uitmaak van 'n permanente versameling by die Museo del Violino wat aan toekomstige geslagte die geleentheid sal bied om Stradivarius-instrumente aan te hoor. Om hierdie opnameproses te vergemaklik het die burgemeester van die stad (Gianluca Galimberti) die inwoners van Cremona versoek om nie enige skielike of onnodige geluide te maak nie.[59]

Die hoofartikel vir hierdie afdeling is: Lys van Stradivarius instrumente.

• 
  "Gould" viool (1693)
• 
  "Francesca" viool (1694)
• 
  "Antonius" viool (1711)

• How Many Strads?, Ernest N. Doring, William Lewis & Son, Chicago, 1945
• Hill, William Henry; Hill, Arthur F.; Hill, Alfred Ebsworth (1902). Antonio Stradivari, His Life and Work (1644–1737). Londen: W.E. Hill & Sons. OCLC 8179349.
• Faber, Toby (2004). Stradivari's Genius: Five Violins, One Cello, and Three Centuries of Enduring Perfection. New York: Random House. ISBN 978-0-375-50848-6.
• Vannes, Rene (1985) [1951]. Dictionnaire Universel del Luthiers (vol.3). Bruxelles/Brussel: Les Amis de la musique. OCLC 53749830.
• Henley, Wiliam (1969). Universal Dictionary of Violin & Bow Makers. Brighton; Engeland: Amati. ISBN 978-0-901424-00-6.
• Walter Hamma, Meister Italienischer Geigenbaukunst, Wilhelmshaven 1993, ISBN 3-7959-0537-0
• Violin Iconography of Antonio Stradivari 1644–1737, Herbert K. Goodkind, Larchmont, New York, 1972.
• Kestenbaum, David, "Is A Stradivarius Just A Violin?", NPR, 16 Mei 2014
• Millant, Roger (1972). J.B. Vuillaume: Sa Vie et son Oeuvre (in Frans). Londen: W.E. Hill. OCLC 865746.
• David Schoenbaum (2012). The Violin: A Social History of the World's Most Versatile Instrument. New York: W.W. Norton & Company. OCLC 783162545

Wikimedia Commons bevat media in verband met Stradivarius.

• 'n FourDoc (kort aanlyn dokumentêre program) oor 'n groep vioolmakers wat 'n viool volgens die oorspronklike spesifikasies van die maurin Stradivarius in slegs vyf dae maak
• Wat maak 'n Stradivarius so Groot?
• Carleen Hutchins sterfkennis, vandag se meester-vioolmaker wat gepoog het om Stradivarius na te maak Los Angeles Times, 18 Augustus 2009
• Cozio.com Aanlyndatabasis van instrumente deur Antonio Stradivari.
• Instrumente deur Antonio Stradivari op die MIMO aanlyndatabasis, webwerf mimo-international.com.
• Cheniston K. Roland, Diskografie (onvolledig) van Stradivarius opnames Geargiveer 2 Julie 2006 op Wayback Machine
• Mark Levine, "Medici of the Meadowlands", The New York Times 3 Augustus 2003 Herbert R. Axelrod se Stravarius versameling.
• Chladni-patrone vir die visualisering van viool-plaatresonansiepatrone
• Vorme van Stradivari Viole Geargiveer 7 Augustus 2020 op Wayback Machine 'n Gedetailleerde studie van Stradivari se vorms en tekeninge wat in die Cremona-museum gehou word.
• Hoe Stradivari en Guarneri hulle musiek verkry het bespreek die chemiese tegnieke wat gebruik is om te bepaal wat dit is wat aan die instrumente hul unieke klank verleen. Van die 1 Februarie 2007 uitgawe van Analytical Chemistry
• Gough, Colin (April 2000). "Science and the Stradivarius". Physics Web. Institute of Physics Publishing. Besoek op 30 Januarie 2008.
• Grovier, Kelly (22 Augustus 2004). "Biography of Antonio Stradivari". The Observer. Besoek op 30 Januarie 2008.
• Hanscom, Michael (9 Desember 2003). "Stradivarius' Secret". Eclecticism. Besoek op 30 Januarie 2008.
• "Die Geval van die Verlore Stradivarius", 'n geannoteerde historiese roman deur die outeur Emanuel E. Garcia wat die geheime van Stradivari viole en musikale virtuositeit ondersoek.
• "Die Viole van Stradivarius" Geargiveer 22 September 2015 op Wayback Machine deur die Hill-familie op die Amati webwerf.
• "Stradivarius: Mysteries Of The Supreme Violin" (video). CuriosityStream. NHK. 2013.