Sting

In Januarie 1977 het Sting van Newcastle upon Tyne na Londen verhuis en kort daarna die new wave-groep The Police gestig saam met Stewart Copeland en Henry Padovani (wat gou daarna deur Andy Summers vervang is). Van 1978 tot 1983 het hulle vyf trefferalbums uitgereik, en ses Grammys en twee Brit Awards gewen.[17] Hoewel hul eerste albom deur punk geïnspireer is, het The Police gou oorgeslaan na rock met reggae-ondertone en minimalistiese popmusiek. Hul laaste album, Synchronicity, is vir vyf Grammys benoem, onder meer album van die jaar. Dit het hul suksesvolste liedjie, "Every Breath You Take", ingesluit wat deur Sting geskryf en in 1983 uitgereik is.

Volgens Sting, wat in die dokumentêr Last Play at Shea verskyn het, het hy op 18 Augustus 1983 tydens ’n konsert in die Shea-stadium in New York besluit om die groep te verlaat, want hy het gevoel om daar musiek te maak was "Everest".[18] Hoewel hulle nooit amptelik uiteen is nie, het die groeplede besluit om ná Synchronicity op soloprojekte te konsentreer. Namate die tyd aangestap het, het hulle, veral Sting, die moontlikheid al hoe meer uitgesluit dat hulle weer saam sou optree. Hulle het egter in 2007 weer byeengekom vir die "The Police Reunion Tour".[19]

In September 1981 het Sting sy eerste lewende solo-optrede gesing op Amnestie Internasionaal se welsynkonsert in Londen se Drury Lane-teater. Hy het "Roxanne" en "Message in a Bottle" gesing. Hy het ook ’n orkes met bekende kunstenaars (met die naam "The Secret Police") gelei met sy eie bewerking van Bob Dylan se "I Shall Be Released". Die lede van die orkes en koor het ingesluit Eric Clapton, Jeff Beck, Phil Collins, Bob Geldof en Midge Ure – hulle sou almal (behalwe Beck) later saamwerk aan Live Aid. Sy optrede het ’n prominente plek gekry op die vertoning se album en in ’n fliek daaroor, en hy het so groot blootstelling gekry. Sy deelname aan The Secret Policeman's Other Ball was die begin van sy groeiende betrokkenheid by geldinsamelings- en bewusmakingsprojekte vir politieke en maatskaplike sake. In 1982 het hy ’n solo-enkelspeler uitgereik: "Spread a Little Happiness", uit die rolprentweergawe van Dennis Potter se TV-stuk Brimstone and Treacle. Die liedjie was ’n herinterpretasie van ’n liedjie uit die 1920's-musiekspel Mr. Cinders deur Vivian Ellis, en dit was ’n Top 20-treffer in Brittanje.[20]

Sting en Bono op ’n konsert in 1986 in New Jersey.

Op sy eerste solo-album, The Dream of the Blue Turtles (1985), verskyn verskeie jazzmusikante soos Kenny Kirkland, Darryl Jones, Omar Hakim en Branford Marsalis. Dit het die treffers "If You Love Somebody Set Them Free", "Fortress Around Your Heart", "Love Is the Seventh Wave" en "Russians" ingesluit. Die album het binne ’n jaar driedubbele platinumstatus behaal. Dit is benoem vir vier Grammys, onder meer vir album van die jaar, beste manlike popsanger en beste jazzinstrument-uitvoering.[21]

Sting tree in 1985 op.

In November 1984 was Sting deel van die Band Aid se "Do They Know It's Christmas?", wat geld ingesamel het vir slagoffers van die 1983-1985-hongersnood in Ethiopië.[22] In Julie 1985 het hy verskeie van The Police se liedjies gesing op die Live Aid-konsert in die Wembley-stadion in Londen om geld vir dieselfde saak in te samel. Hy het ook "Money for Nothing" gesing saam met Dire Straits[23] en twee duette saam met Phil Collins.[24]

Sting het in 1987 die album ...Nothing Like the Sun uitgereik met onder meer die trefferliedjies "We'll Be Together", "Fragile", "Englishman in New York" en "Be Still My Beating Heart" – laasgenoemde is aan sy ma opgedra wat kort tevore oorlede is. Dit het dubbele platinumstatus behaal. Die album het in 1988 die prys vir beste Britse album by die Brit Awards gewen en is in 1989 benoem vir drie Grammys, onder meer Sting se tweede agtereevolgende benoeming vir album van die jaar. In 1989 was ...Nothing Like the Sun #90 en sy The Police-album Synchronicity #17 op Rolling Stone se lys van die 100 beste albums van die 1980's.[25]

Kort hierna, in Februarie 1988, het hy die album Nada como el sol uitgereik wat ’n seleksie van vyf liedjies was van Sun wat hy in Spaans en Portugees sing. In Oktober 1988 het hy ’n weergawe uitgereik van Igor Stravinsky se The Soldier's Tale met die London Sinfonietta en Kent Nagano as dirigent. Van die rolle is vertolk deur Vanessa Redgrave, sir Ian McKellen en Sting (as die soldaat).[26]

Sy 1991-album The Soul Cages is opgedra aan sy pa, wat kort tevore oorlede is. Dit het die Top 10-liedjie "All This Time" ingesluit en die titelsnit het ’n Grammy gewen. Dit het eindelik platinumstatus behaal. In 1992 is hy met Trudie Styler getroud en het hy ’n eredoktorsgraad ontvang van die Northumbria-universiteit in Newcastle upon Tyne. In 1993 het hy die album Ten Summoner's Tales uitgereik wat die tweede plek op Britse en Amerikaanse trefferlyste gehaal het en in net meer as ’n jaar driedubbele platinumstatus behaal het.[20][27] Dit is in 1993 vir ’n Mercury-prys benoem en in 1994 vir die Grammy vir album van die jaar. Trefferliedjies daarop sluit in "Fields of Gold" en "If I Ever Lose My Faith in You" – vir laasgenoemde het Sting sy tweede Grammy gewen vir beste manlike popsanger.[28]

Sting het saam met Bryan Adams en Rod Stewart die gewilde liedjie "All for Love" gesing vir die 1993-rolprent The Three Musketeers. Die liedjie het vyf weke lank boaan die Amerikaanse trefferlyste geboer en platinumstatus bereik; dit was die enigste liedjie uit sy sololoopbaan wat die bopunt van die VS-trefferlyste gehaal het. In Februarie het hy nog twee Grammys gewen en is hy vir nog drie benoem.[28] Die Berklee College of Music het in Mei aan hom sy tweede eredoktorsgraad toegeken. In November het hy ’n saamgestelde trefferalbum uitgereik onder die naam Fields of Gold: The Best of Sting; dit het eindelik dubbele platinumstatus behaal. In dieselfde jaar het hy saam met Vanessa Williams die liedjie "Sister Moon" op haar album The Sweetest Days gesing. Op die Brit Awards het Sting die prys vir beste Britse man ontvang.[29]

Sy 1996-album Mercury Falling het aanvanklik goed gevaar, maar het daarna op die trefferlyste uitgesak. Hy het in dieselfde jaar die Top 40 gehaal met twee liedjies, "You Still Touch Me" (Junie) en "I'm So Happy I Can't Stop Crying" (Desember), wat in 1997 ’n countrytreffer geword het in ’n weergawe deur die Amerikaner Toby Keith. In dié tyd het Sting ook musiek opgeneem vir die komende Disney-rolprent Kingdom of the Sun, wat later herverwerk is in The Emperor's New Groove. Die rolprent het drastiese hersienings en veranderings ondergaan wat deur Sting se vrou, Trudie Styler, op film vasgelê is – onder meer die oomblik toe Disney vir Sting ingeroep het om aan hom te sê sy musiek sou nie vir die finale rolprent gebruik word nie. Die dokumentêr wat daarvan gemaak is, The Sweatbox, se première was op die Toronto-rolprentfees.

Sting het in 1996 ook saamgewerk met kunstenaars soos Tina Turner, die Brasiliaanse kunstenaar Tom Jobim en die Griekse sanger George Dalaras. "Moonlight", ’n seldsame jazzliedjie deur Sting vir die 1995-oormaak van die rolprent Sabrina wat geskryf is deur Alan Bergman, Marilyn Bergman en John Williams, is in 1997 benoem vir die Grammy vir beste liedjie wat spesifiek vir ’n rolprent geskryf is. Op 15 September 1997 het Sting by die Music for Montserrat-konsert in die Royal Albert Hall in Londen opgetree saam met kunstenaars soos Phil Collins, Mark Knopfler, Elton John, Eric Clapton en Paul McCartney.[30]

Sting in 2007.

Die klankbaan met die liedjies van die oorspronklike weergawe van The Emperor's New Groove is in 2000 uitgereik. Sting se album van September 1999, Brand New Day, het die Top 40-treffers "Brand New Day" en "Desert Rose" ingesluit en het teen Januarie 2001 driedubbele platinumstatus behaal. In 2000 het hy Grammys gewen vir die album én liedjie Brand New Day. Op die seremonie het hy die liedjie "Desert Rose" gesing saam met sy samewerker aan die albumweergawe, Cheb Mami.

In Februarie 2001 het hy nog ’n Grammy gewen, dié keer vir sy weergawe van "She Walks This Earth (Soberana Rosa)" op A Love Affair: The Music of Ivan Lins. Sy liedjie "After the Rain Has Fallen" het in dié jaar die Top 40 gehaal.

Sy volgende projek was om ’n album lewend by sy villa in Toskane op te neem vir ’n CD en DVD, On Such a Night. Dit sou terselfdertyd direk op TV uitgesaai word. Die konsert, geskeduleer vir 11 September 2001, is op verskeie maniere verander vanweë die 9/11-terroriste-aanval in Amerika op dié dag. Die webuitsending is gestaak ná een liedjie, ’n verwerkte weergawe van "Fragile"; daarna het Sting dit aan die gehoor oorgelaat om te besluit of die vertoning moet voortgaan. Hulle het eindelik besluit dat dit wel moet voortgaan, en die CD en DVD daarvan is in November uitgereik onder ’n ander titel, ...All This Time. Albei is opgedra aan die mense wat op 9/11 dood is. Op die opening van die Olimpiese Winterspele van 2002 in Salt Lake City, Utah, het hy ’n spesiale bewerking van die liedjie "Fragile" saam met Yo-Yo Ma en die Mormoonse Tabernakelkoor gesing.[31]

In dieselfde jaar het hy ’n Golden Globe gewen vir die liedjie "Until..." uit die rolprent Kate and Leopold.[28] Dit is ook benoem vir die Oscar vir beste liedjie.[28] Op die Brit Awards in Februarie 2002 het Sting die prys ontvang vir uitnemende bydrae tot musiek.[29] In Junie is hy in die Songwriters Hall of Fame opgeneem. In 2003, met die koningin se verjaardag, het Sting ’n kommandeur van die Orde van die Britse Ryk geword vir "dienste aan die musiekbedryf".[32] In September het hy ’n Emmy gewen vir uitnemende individuele optrede in ’n variëteits- of musiekprogram, vir sy spesiale optrede Sting in Tuscany... All This Time.[28]

Sting op 1 Augustus 2007 saam met The Police in Madison Square Garden, New York.

In 2003 het Sting Sacred Love uitgereik. Dit was ’n ateljee-album waarop hy saamgewerk het met die hip-hop-ster Mary J. Blige en sitar-speler Anoushka Shankar. Hy en Blige het ’n Grammy gewen vir hul duet, "Whenever I Say Your Name". Die album het nie enige treffers opgelewer nie.

Sy outobiografie, Broken Music, is in Oktober 2003 uitgereik. In 2004 het hy op ’n Sacred Love-toer gegaan met optredes deur Annie Lennox.[33] Van 28 Maart tot 14 Mei 2005 was hy op die Broken Music-toer; hy het saam met ’n orkes van vier lede in klein venues in Amerika opgetree.

In Oktober 2006 het Sting die album Songs from the Labyrinth uitgereik met musiek deur die komponis John Dowland en begelei deur die Bosniese luitspeler Edin Karamazov. Dit het ’n gemengde reaksie ontlok.

Op 11 Februarie 2007 het hy en die ander lede van The Police herenig vir die sing van die liedjie "Roxanne" op die Grammy-toekenningsaand. Hulle het daarna aangekondig hulle gaan saam toer. Die eerste konserte van The Police Reunion Tour was op 28 Mei 2007 in Vancouver; 22 000 aanhangers het die twee konserte bygewoon wat feitlik uitverkoop was. Die orkes het vir langer as ’n jaar getoer, van Noord-Amerika deur Europa, Suid-Amerika, Australië en Nieu-Seeland tot Japan. Kaartjies vir die Britse deel van die toer was binne ’n halfuur uitverkoop.[34]

In 2009 het Sting op die Rock and Roll Hall of Fame se 25ste herdenkingskonsert "Higher Ground" en "Roxanne" saam met Stevie Wonder gesing.[35][36] Sting is self in 2003 in dié eresaal opgeneem as lid van The Police.[37][38]

Van 2010 tot 2011 was Sting besig met sy Symphonicity-toer deur Suid-Korea, Japan, Australia, Nieu-Seeland, Suid-Amerika en Europa.[39] In die tweede helfte van 2011 het hy sy Back to Bass-toer begin wat met tussenposes tot in 2013 geduur het.[40]

In 2011 het die tydskrif Time Sting aangewys as een van die 100 invloedrykste mense in die wêreld.[41] Op 26 April het hy "Every Breath You Take", "Roxanne" en "Desert Rose" gesing op die Time 100 Gala in New York.[42]

Sting het verskeie jare aan ’n musiekspel, The Last Ship, gewerk[43] wat geskoei is op sy eie ondertvindings as kind en die skeepsbounywerheid in Wallsend, Tyne and Wear. Die stuk se debuut was in Junie 2014 in Chicago en is van daar na Broadway.[44][45] Sting se laaste ateljee-album, The Last Ship, wat deur die musiekspel geïnspireer is, is op 24 September 2013 uitgereik.[46][47]

In Februarie 2014 het hy saam met die Amerikaanse sanger Paul Simon op ’n gesamentlike toer, On Stage Together vertrek; hulle het 21 konserte in Noord-Amerika gehou.[48] Die toer sal tot in vroeg 2015 duur, met konserte in Australie, Nieu-Seeland,[49][50] en Europa.[51]

• Outlandos d'Amour (1978)
• Reggatta de Blanc (1979)
• Zenyatta Mondatta (1980)
• Ghost in the Machine (1981)
• Synchronicity (1983)

• The Dream of the Blue Turtles (1985)
• ...Nothing Like the Sun (1987)
• The Soul Cages (1991)
• Ten Summoner's Tales (1993)
• Mercury Falling (1996)
• Brand New Day (1999)
• Sacred Love (2003)
• Songs from the Labyrinth (2006)
• If on a Winter's Night... (2009)
• Symphonicities (2010)
• The Last Ship (2013)
• 57th & 9th (2016)
• 44/876 (2018)
• My Songs (2019)
• The Bridge (2021)