Spookskrywer

Spookskrywers word dikwels deur bekendes en openbare figure gebruik wat hulle outobiografieë of memoires wil publiseer. In sommige gevalle word 'n spookskrywer slegs gevra om 'n ruwe weergawe van 'n outobiografie of 'n "Hoe-om"-boek te taalversorg en af te rond. Die erkende outeur dui ook aan watter tipe styl, toon of "stem" hy verlang.

In sommige gevalle soos by party "hoe-om" boeke, dieetboeke of resepteboeke, sal die boek in sy geheel deur 'n spookskrywer geskryf word, en die beroemde (bv. 'n bekende musikant of sportster) sal as outeur erken word. Uitgewersmaatskappye gebruik hierdie strategie om die bemarkbaarheid van 'n boek te verhoog deur dit met 'n beroemde of bekende persoon te assosieer. In verskeie lande word spookskrywers deur politici ingespan om in aanloop tot 'n verkiesing vir hulle 'n outobiografie te skryf ten einde sigbaarheid en blootstelling te verkry. Twee van John F. Kennedy se boeke word amper volledig aan spookskrywers toegeskryf.[2] Donald Trump se bekende outobiografie is deur 'n spookskrywer geskryf.[3]

Spookskrywers word om verskeie redes deur fiksie-uitgewers aangestel. In sommige gevalle word spookskrywers gebruik om die aantal boeke te vermeer wat jaarliks deur 'n bekende, hoogs bemarkbare outeur gepubliseer kan word. Spookskrywers word hoofsaaklik gebruik om fiktiewe werke in genres soos speurfiksie, raaiselverhale en tienerfiksie te skryf.

Daarbenewens word spookskrywers ook gebruik om nuwe boeke vir gevestigde reekse te skryf waar die "outeur" 'n skuilnaam is. Die beweerde outeurs van die Nancy Drew- en Hardy Boys-raaiselverhale, "Carolyn Keene" en "Franklin W. Dixon", is onderskeidelik skuilname vir 'n reeks spookskrywers wat in dieselfde styl skryf, gebaseer op 'n templaat met basiese inligting oor die boek se karakters en hulle fiktiewe wêreld.

Ná die dood van die liefdesverhaalskrywer V.C. Andrews is die spookskrywer Andrew Neiderman aangestel om verhale onder haar naam, en in dieselfde styl as haar oorspronklike werke te skryf.

Soms sal bekende outeurs vir ander beroemdes spookskryf, soos toe H. P. Lovecraft in die 1920's aangestel is om "Imprisoned with the Pharaohs" (ook bekend as "Under the Pyramids") vir Harry Houdini in Weird Tales te skryf.

'n Aantal pouslike sendbriewe is deur spookskrywers geskryf. Pascendi is byvoorbeeld deur Joseph Lemius (1860–1923) geskryf, die prokurator in Rome van die Oblate van Maria die Onbevlekte.[4]

Daar is spookskryfmaatskappye[5][6] en vryskutte[7] wat toelatingsopstelle, semesterskripsies, tesisse en verhandelings aan studente verkoop. Hierdie dienste word dikwels deur sogenaamde essay mills gelewer en transaksies geskied dikwels deur aanlyn koppelvakke.[8] Ten spyte van die feit dat dit as oneties beskou word en tot reperkussies kan lei indien universiteite daarvan bewus raak,[9] word akademiese spookskryf in die Verenigde State en die Verenigde Koninkryk nie as onwettig beskou nie.[10]

Alhoewel akademiese spookskryf die verkoop van akademiese tekste behels wat op aanvraag geskryf is, kan dit nie aan plagiaat gelykgestel word nie aangesien dit nie 'n versweë toe-eiening van bestaande tekste behels nie.

Universiteite het strategieë ontwikkel om akademiese dienste te bekamp wat met akademiese bedrog geassosieer word. By sommige universiteite word professore toegelaat om studente mondelinge eksamens te laat aflê indien hulle vermoed dat 'n student se skripsies deur 'n spookskrywer geskryf is. As die student nie met die inhoud van 'n skripsie vertroud is nie, kan die student van akademiese bedrog aangekla word.

Farmaseutiese maatskappye betaal professionele skrywers om tekste te skryf en dan betaal hulle ander wetenskaplikes of dokters om hulle name aan hierdie tekste te verbind voordat dit in mediese of wetenskaplike tydskrifte gepubliseer word. Mediese spookskryf word deur 'n verskeidenheid professionele organisasies,[11][12] verteenwoordigend van die medisyne-industrie, uitgewers en mediese verenigings, gekritiseer.

Sommige webwerwe, insluitend webjoernale (blogs), word deur spookskrywers geskryf aangesien nie alle outeurs oor die inligtingstegnologie-vaardighede of tyd beskik om 'n webwerf te behartig nie. Nietemin word die styl en inhoud op dié van die erkende outeur gebaseer.

Die klassieke komponis Mozart is betaal om musiek vir welgestelde begunstigers te skryf wat graag die indruk wou skep dat hulle begaafde komponiste was.

Wolfgang Amadeus Mozart is 'n voorbeeld van 'n bekende komponis wat betaal is om vir welgestelde begunstigers te spookskryf. In die rolprentbedryf is 'n musiekspookskrywer 'n "persoon wat onder 'n ander komponis se naam musiek komponeer, maar nie op die bladmusiek of in die finale produk erkenning ontvang nie." Die praktyk word as een van die "smerige geheimpies van die rolprent- en televisiemusiekbedryf" beskryf en as oneties beskou,[13] maar is sedert die vroeë jare van die rolprentbedryf beoefen. David Raksin het destyds as musiekspookskrywer vir Charlie Chaplin gewerk.

Die praktyk kom ook algemeen in televisie voor, aangesien komponiste wat op bladmusiek gelys is, telkens op tantieme geregtig is wanneer 'n episode of temalied uitgesaai word. In 'n ondersoek deur The Hollywood Reporter in 1998 is daar bevind dat dit veral algemeen onder animasiemaatskappye soos Saban Entertainment, DiC, Ruby-Spears Productions en Hanna-Barbera was.[14] Verskeie komponiste het later 'n multimiljoen-dollar regsaak teen Haim Saban, die hoof van Saban Entertaiment, aanhangig gemaak waarvolgens hy hulle komposisies glo as sy eie voorgehou het.

Musikale spookskryf word ook by popmusiek aangetref. Wanneer 'n platemaatskappy 'n onervare jong sanger as 'n sanger-liedjieskrywer wil bemark, of 'n ervare musikant wil help wat nie die motivering of inspirasie het om 'n volgende album te voltooi ne, sal 'n ervare liedjieskrywer diskreet genader word om te help. In ander gevalle skryf 'n spookskrywer lirieke en 'n melodie in die styl van die erkende musikant, soms met geen insette van die erkende musikant nie.

Daar het al regsgeskille ontstaan wanneer musikale spookskrywers op tantieme aanspraak maak wanneer een van hulle liedjies trefferstatus verkry en begin geld maak.

Chuck D van Public Enemy handhaaf 'n meer positiewe siening van spookskryf in hip-hop.

By hip-hop het die toenemende gebruik van spookskrywers deur hoëprofiel hip-hop sterre tot heelwat kontroversie gelei. Kritici beskou die praktyk as die "verdraaiing van hip-hop vir kommersiële gewin" Dit druis glo in teen die eng definisie van rap as 'n manier om jouself in jou eie woorde uit te druk, nie iemand anders s'n nie."[15] Chuck D van Public Enemy beweer dat dit 'n misplaaste siening is, want "nie almal is liriekskrywers nie en nie almal is sangers nie.."[16] Hy wys daarop dat die skryf van 'n rap-liedjie soms verskeie talente vereis.

Spookouteurskap word ook by die beeldende kunste aangetref, gewoonlik in skilderye. Die omvang van die meesterkunstenaar se bydrae wissel baie, van slegs wysigings en korrektiewe kwashale, tot volledige skilderye. 'n Algemene praktyk is die gebruik van 'n kunsklas-omgewing waar die meesterkunstenaar beduidende bydraes tot die student se werk lewer en laasgenoemde daardie werk dan as sy of haar eie onderteken.

In lande waar vryheid van spraak nie gehandhaaf word nie en waar outeurs wat die heersende regime op een of ander manier aanstoot gegee het, op 'n swartlys geplaas word, kan geswartlyste outeurs of komponistie materiaal vir ander outeurs en komponiste spookskryf wat wel in die regime se guns is. Sommige geswartlyste kommunistiesgesindes het Oscars ontvang.

• Carl Foreman en Michael Wilson vir die draaiboek van Bridge on the River Kwai (toegeskryf aan Pierre Boulle wat die roman geskryf het.)
  • Dalton Trumbo vir Roman Holiday (toegeskryf aan Ian McLellan Hunter).