Sperrgebiet

Die noordgrens van die park is die pad van Aus, via Kolmanskop na Lüderitz. Ooswaarts strek die gebied rofweg tot die lyn van Aus, Witpüts, Rosh Pinah en Sendelingsdrif. Die Oranjerivier van Oranjemund en Alexanderbaai tot by Sendelingsdrif vorm die skeiding met die Richtersveld in Suid-Afrika. Aan die westekant strek die streek vanaf Oranjemund tot 72 km noord van Lüderitz.

Die gebied beslaan 26 000 km², dus ongeveer 3% van die grondgebied van Namibië. Hierdie halfwoestyngebied is een van die winderigste dele op aarde en word geteister deur aanhoudende sandstorms en temperatuuruiterstes. Lüderitz en Oranjemund is die enigste nedersettings, alhoewel daar by Bogenfels, Elizabethbaai, Pomona en Märchental bouvalle van verlate myndorpies voorkom. Die hoogste punt is 1488 m bo seevlak en die Aurusberge en die Klinghardtberge is die vernaamste berge. Roter Kamm is op drie na die grootste meteorietkrater van die sy soort in die wêreld en is 'n 80 km noord van Oranjemund. Weens die min beskutte baaie, rotsagtige kus en die wind is dit moeilik om aan die kus te land. Toerisme en diamantontginning vorm die kern van die ekonomie. Op die eilande word guano versamel en robbe gejag.

Vir 'n eeu was die streek gesluit vir die publiek en is die wye verskeidenheid plante en diere met rus gelaat. Die park is in Junie 2004 gestig. Groot dele daarvan is weens die woestyntoestande onbereikbaar. 'n Wye area by die mond van die Oranjerivier is in 1995 tot RAMSAR-gebied verklaar.

In 1997 het G. Williamson 'n lys met plantespesies van die Sperrgebied saamgestel. Die flora omvat 79 families, 264 genera en ongeveer 660 spesies waarvan ongeveer 68 endemies aan die gebied en sy naaste omgewing is. Die grootste families is die Asteraceae (106), Mesembryanthemaceae (84) en die Aizoaceae (60). Die Mesembryanthemaceae word nou as deel van die Aizoaceae beskou wat dit die grootste groep sou maak. Die verskeidenheid is die laagste binne die wintereënvalgebied van suidelik Afrika. Die naburige Richtersveld het bv. 1800 spesies. Dit hou verband met die klimaat. In die suide van die Sperrgebied val nog ongeveer 88 mm reën per jaar. Na die noorde toe neem dit af tot net 10 mm. Die wind en die sand is ander faktore. [1]

Een van die merkwaardigste ontdekkings was die van diamante deur August Stauch (1878–1947) in die destydse Duits-Suidwes-Afrika. Aanvanklik het dit nie veel aandag getrek nie, maar toe die ontdekking eers deur 'n Duitse geoloog bevestig is, het die ontginning vinnig gevorder en het die Duitse owerheid in Berlyn 'n alleenreg aan die Deutsche Diamantengesellschaft in die gebied toegeken. In 1913 en 1914 was die produksie 1,6 miljoen karaat. Tydens die Eerste Wêreldoorlog het die produksie tot stilstand gekom en kort na die oorlog het die produksie 'n hoogtepunt bereik. In die jaar 1964 het Consolidated Diamant Mines of South West Africa (kortweg bekend as CDM en 'n filiaal van De Beers) meer as 1¼ miljoen karaat se diamante gedelf. Oor 'n periode van 80 jaar het die maatskappy 65 miljoen karaat se diamante van hoë kwaliteit hier bymekaar gemaak. In 1994 het die Namibiese regering 'n 50% aandeel in die diamantbedryf by De Beers oorgeneem, die firma staan tans bekend as Namdeb Diamond Corporation. Diamantontginning vind nou op 'n baie beperkte skaal plaas.

Die kusgebied is uiters onherbergsaam en verskeie skepe het al daar vergaan. In 1533 het die Portugese skip Bom Jesus hier met 'n groot vrag goud, silwer en ivoor aan boord op die rotse geloop. Die wrak is eers in April 2008 opgespoor en dit word deur kenners as van groot kulturele en wetenskaplike belang beskou. Die terrein van die vonds word deur Unesco beskerm.

• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Sperrgebiet.
• Standard Encyclopaedia of Southern Africa, deel 4. Kaapstad: Nasou, 1971. ISBN 0-625-00320-9
• Green, Lawrence G.: To the river’s end. Kaapstad: Howard B. Timmins, 1948.
• www.namibian.org