Slangdraer (sterrebeeld)

Die helderste sterre in die Slangdraer sluit in Alpha Ophiuchi, ook Rasalhague genoem, naby sy kop en Eta Ophiuchi.

RS Ophiuchi is deel van ’n klas wat herhalende novas genoem word. Dit word met ongereelde tussenposes honderde kere helderder binne slegs ’n paar dae. Daar word geglo dit is op die punt om ’n tipe 1a-supernova te word.[1]

Ook Barnard se Ster, een van die naaste sterre aan ons Sonnestelsel, lê in die Waterdraer. Net die Alpha Centauri-dubbelster en Proxima Centauri is nader.

Rho Ophiuchi (ρ Ophiuchi) is ’n veelvoudige ster, sowat 360 ligjare (110 parsek) van die Son af. Die middelste twee sterre is bekend as Rho Ophiuchi AB en is ’n visuele dubbelster. Dit bestaan uit minstens twee blou subreuse of hoofreekssterre, onderskeidelik Rho Ophiuchi A en B.[2] HD 147932 is sowat 2,5 boogminute van hulle af (minstens 17 000 AE) en is bekend as Rho Ophiuchi C.[2] HD 147888 is 2,82 boogminute weg (minstens 19 000 AE) en is bekend as Rho Ophiuchi DE.[2] Dit is ook twee sterre, D en E. Ster D is self ’n dubbelster.[3] Die hele groep sterre lê in die Rho Ophiuchi-wolkkompleks.

Op 9 Oktober 1604 is ’n supernova naby Theta Ophiuchi ontdek. Johannes Kepler het dit so deeglik bestudeer dat dit later Kepler se Supernova genoem is. Hy het sy bevindings gepubliseer in ’n boek met die titel De stella nova in pede Serpentarii (Oor die Nuwe Ster in die Slangdraer se Voet).

Binne sowat 40 000 jaar sal Voyager 1 binne 1,6 ligjare kom van die ster AC+79 3888, wat in dié sterrebeeld lê.[4]

In 2009 is aangekondig die ster GJ 1214 ondergaan herhaalde en reëlmatige verdowwing (met tussenposes van sowat 1,5 dae), wat ooreenstem met die beweging van ’n klein planeet wat daarom wentel.[5] Die planeet se lae digtheid (sowat 40% van die Aarde s'n) beteken dit kan ’n aansienlike hoeveelheid lae-digtheid-gas hê – moontlik waterstof of stoom.[6] Die nabyheid van die ster aan die Aarde (42 ligjare) beteken dat groot belangstelling daarin heers om dit verder te ondersoek.

Die Slangdraer bevat verskeie sterreswerms, soos die oop swerms IC 4665 en NGC 6633 en die bolswerms Messier 9, Messier 10, Messier 12, Messier 14, Messier 19, Messier 62 en Messier 107. Ook die newel IC 4603-4604 is in dié sterrebeeld.

Messier 10 is redelik naby, net 20 000 ligjare van die Aarde af. Dit het ’n magnitude van 6,6 en het ’n matige konsentrasie in die middel.[7]

’n Foto van Rogelio Bernal Andreo van die Rho Ophiuchi-wolkkompleks.

In April 2007 het sterrekundiges aangekondig dat die Odin-satelliet vir die eerste keer ’n wolk van molekulêre suurstof in die ruimte opgemerk het tydens waarnemings in die Slangdraer.[8]

Die ongewone steruitbarsting-sterrestelsel NGC 6240, die oorblyfsel van twee stelsels wat saamgesmelt het, is ook hier. Dié skoenlappervormige stelsel is 400 miljoen ligjare van die Aarde af en het twee supermassiewe swartkolke 3 000 ligjare van mekaar af. Bevestiging dat albei aktiewe kerns swartkolke bevat, is verkry van spektrums van die Chandra-X-straalsterrewag. Sterrekundiges voorspel die swartkolke sal oor sowat ’n miljard jaar saamsmelt. Die uitbarsting van stervorming is waarskynlik vanweë die hitte van die swartkolke wat om mekaar wentel en vanweë die vroeëre botsing van die twee sterrestelsels wat saamgesmelt het.[9]

In 2006 is ’n nuwe nabygeleë sterreswerm ontdek wat verbind word met die ster Mu Ophiuchi, wat ’n magnitude van 4 het.[10] Barnard 68 is ’n groot donker newel 410 ligjare van die Aarde af. Ondanks sy deursnee van 0,4 ligjare, het hy maar ’n massa van dubbel die Son s’n en dit is dus baie versprei en koud – sowat 16 grade Kelvin. Hoewel dit op die oomblik stabiel is, sal Barnard 68 eindelik ineenstort en die proses van stervorming aan die gang sit. ’n Ongewone eienskap van die newel is sy vibrasies, wat ’n periode van 250 000 jaar het. Sterrekundiges vermoed dit word veroorsaak deur die skokgolf van ’n supernova.[9]