Slag van Gallipoli

Die Geallieerde magte was ywerig om 'n voorsieningsroete na Rusland te open aangesien 'n verhoogde aanslag aan die oosfront die druk aan die wesfront sou verlig. Die Duitse Ryk en Oostenryk-Hongarye het Rusland se handelsroetes na Europa oor land afgesny en daar was geen maklike seeroete beskikbaar nie. Die Witsee in die noorde en die See van Ochotsk in die Verre-Ooste was ver van die oosfront geleë en dikwels bevrore. Die Oossee was geblokkeer deur die Duitse vloot. Die enigste toegang tot die Swartsee was deur die Bosporus, wat onder beheer van die Ottomaanse Ryk was. Toe die Ottomaanse Ryk in Oktober 1914 by die Sentrale Moondhede aansluit, kon Rusland nie meer van die Middellandse See van voorrade voorsien word nie.

Laat in 1914 het gevegte aan die wesfront in Frankryk en België 'n dooie punt bereik. Die Geallieerdes het ook gehoop dat 'n aanval op die Ottomaanse ryk Bulgarye en Griekeland in die oorlog sou betrek aan die Geallieerdes se kant. 'n Vroeëre voorstel om Griekse troepe te gebruik om die Gallipoli-skiereiland in te val, is deur Rusland afgekeur omdat gevoel is dat Rusland se Slawiese bondgenote bedreig sou voel deur die uitbreiding van Griekse mag en invloed.

Die Franse minister van justisie, Aristide Briand, het in November 1914 'n voorstel gedoen om Turkye aan te val, maar dit het nie steun geniet nie. Britse pogings om die Turke om te koop om aan die Geallieerde kant aan te sluit was onsuksesvol.[1] Later in dieselfde maand het Winston Churchill, wat toe hoof van die Britse Vloot was, 'n see-aanval op die Dardanelles voorgestel. Aanvanklik sou dit deur slegs die Britse vloot uitgevoer word met net 'n klein aantal troepe verbonde aan die aanvalsmag. Die plan is deur John Fisher, 'n hoë vlootoffisier, teengestaan wat eerder 'n direkte see-inval op die noordkus van Duitsland voorgestaan het, maar Churchill se plan is uiteindelik aanvaar.[2]