Slag van Dien Bien Phu

Kaart van Frans-Indo-China

Vo Nguyen Giap (links) en Ho Chi Minh (regs)

Die Franse het in die 17de eeu met die Viëtnamese begin handel dryf. In 1787 het Franse sendelinge hulle in Indo-China gevestig, waarna handelaars hulle gevolg het. In 1862 het die Franse Saigon verower en geleidelik het die res van die gebied gevolg. In 1887 is Frans-Indo-China amptelik gevestig, bestaande uit Annam, Tonkin, Cochinsjina en Kambodja. Laos is in 1893 bygevoeg.

In die Tweede Wêreldoorlog is Frans-Indo-China deur Japan beset. Ho Chi Minh het die Viëtnamese Bevrydingsliga gestig, die Viët-Minh. In die Tweede Wêreldoorlog het die Viët-Minh van krag tot krag gegaan, onder meer met Amerikaanse hulp. Aan die einde van die Tweede Wêreldoorlog, in 1945, het Britse en Chinese magte die kolonie beset en die oorgawe van die Japanse magte aanvaar. ’n Klein Franse afdeling het die Britte aanvanklik vergesel, maar groot getalle versterkings het spoedig gevolg. Die Viët-Minh het Hanoi (die hoofstad van Tonkin) beset en gevegte het spoedig tussen die Franse en die Viët-Minh uitgebreek. Die Viët-Minh het Hanoi verlaat en in die woude van Tonkin ’n guerrillaoorlog gevoer. In 1949 het die Sjinese kommunistiese magte van Mao Zedong die Indo-China/China-grens bereik. Dit was die begin van die einde van die Franse bewind in Indo-China want die Viët-Minh het skuiling, voorrade en opleiding in China ontvang.[13] Giap het ook konvensionele eenhede gestig en opgelei.

’n Jaar later, in November 1950, begin die Viët-Minh Franse vestings langs die Chinese grens aanval. Die Franse bevelvoerders raak paniekbevange en beveel ’n haastige onttrekking. Die onttrekkende eenhede word verpletter in Viët-Minh-lokvalle en valskermbataljonne word per valskerm ontplooi om uit te help. Die 1ste Valskermbataljon van die Franse Vreemdelegioen (1er Bataillon Etranger de Parachutistes, 1er BEP) word feitlik uitgewis. Die Franse verloor 6 000 soldate (dood en gevange geneem). Dit was die Franse se grootste koloniale nederlaag sedert hulle Kanada ’n paar eeue gelede verloor het.[13]

Die Viët-Minh-magte stoomroller voort na Hanoi, maar word deur die Franse maarskalk Jean de Lattre de Tassigny in die Rooirivier-delta gestuit. In Tonkin beheer die Franse die delta en die T’ai-hooglande. Die T’ai- en Meo-stamme is ou bondgenote van die Franse en aanvanklike Viët-Minh-invalle word gestuit. In Oktober 1952 val drie Viët-Minh-divisies die T’ai-hooglande in en dwing die Franse om die gebied grootliks te ontruim. In 1953 val die Viët-Minh Laos binne en dwing die Franse om troepe te ontplooi om die inval te stuit. Een van die dorpies wat deur die Viët-Minh verower word, is Dien Bien Phu.

Kaart van Noord-Viëtnam, met Dien Bien Phu, Na-San en Hanoi

In 1952, met die inval in die T’ai-hooglande, het die Franse ’n basis by Na-San versterk om die Viët-Minh-magte te stuit. Na-San was ’n dorpie (of stat) met ’n aanloopbaan. Twee Viët-Minh-divisies val ’n mag gelykstaande aan drie bataljonne aan. Die Franse ontplooi artillerie en vliegtuie om die aanval te af te slaan en die Viët-Minh word ’n groot nederlaag toegedien. Later, op 12 Augustus 1953, onttrek die Franse soldate sonder personeelverliese aan Na-San.[14] Die Franse bevelvoerder, luitenant-generaal Henri Navarre, leer twee lesse van die veldslag. Eerstens sal die Franse, met hulle lug- en artilleriesteun, altyd die Viët-Minh in ’n vesting verslaan. Die tweede les is dat ’n basis altyd ontruim kan word as die troepe moet herontplooi word. Die twee lesse is baie belangrik om die konsep van ’n basis by Dien Bien Phu te verstaan.

Navarre het bitter min politieke leiding van die Franse regering in Parys gekry weens die feit dat die regerings gedurig verander het. Toe die Viët-Minh Laos binneval, het Navarre die indruk, maar nie ’n bevel nie, gekry om Laos te verdedig. Navarre, kolonel Louis Berteil, sy adjunkbevelvoerder van operasies, en brigadier-generaal René Cogny, die bevelvoerder in Noord-Viëtnam, besluit om ’n basis by Dien Bien Phu te stig. Die doel van die basis was tweeledig:

• Eerstens was die basis ’n voorsieningspunt en rusplek vir Franse geurrillavegters wat die Viët-Minh se voorraadlinies aanval. Die GMI (Gemengde Intervensiegroep; Groupement Mixte d'Intervention) het grootliks bestaan uit etniese minderhede (soos die T’ai en Meo) en is gelei deur Franse offisiere en onder-offisiere. Die GMI kon die Viët-Minh dwing om soldate te heronplooi om hulle voorraadlyne te verdedig en hulle sou dus minder soldate hê om Laos binne te val.
• Tweedens, as die Viët-Minh die basis aanval, sal ’n mag van nege tot 12 infanterie- en valskermbataljonne, sewe artilleriebatterye (ses batterye met elk ses x 105 mm-veldkanonne en een battery met 6 x 155 mm-houwitsers), ’n tenkkompanie met 10 M24 Chaffee- ligte tenks en ondersteuningseenhede die aanval teenstaan. Grumman F8F Bearcat-grondaanvalvliegtuie was gebaseer op die vliegveld om onmiddellike steun te kan gee. Nog vliegtuie, onder meer B26-bomwerpers, sou ook van Hanoi steun gee. Anders as Na-San wou die Franse ’n mobiele slag veg. Stellings sou gebou word, maar dit sou net tydelike weerstand bied. Die mobiele eenhede sou teenaanvalle loods om die Viët-Minh te verslaan. Gevolglik is min materiaal en houtbalke ingevlieg om stellings te bou. Die Franse het geweet dat die Viët-Minh artillerie besit, maar het verwag hulle het nie die vermoë om dit deur ’n oerwoud te vervoer en voorsien nie.

Dien Bien Phu lê in die Muong Thanh-vallei. Die vallei is 20 km lank en 6 km wyd. Daar is ’n paar heuwels in die vallei, maar dit word oorheers deur die berge wat om die vallei is. Die Nam-Yum-rivier vloei deur die vallei. Die vallei kry baie reën in die monsoentydperk. Die Franse magte was te min om die hele vallei te verdedig en gevolglik was die Franse posisies oorheers deur die Viët-Minh, wat die omgekeerde situasie was van Na-San.

Franse valskermsoldate land op Dien Bien Phu

Op 20 November 1953 land valskermsoldate van die 1ste Valskermgroep (Groupement Aéroporté 1; GAP 1) by Dien Bien Phu. In dié staduim was die Viët-Minh se 148 Onafhanklike Regiment met die hoofkwartier en 1 bataljon (910) of Dien Bien Phu.[14] Slegs 65 vliegtuie (10 C-119 Boxcars en die res Dakotas) was beskikbaar, wat beteken dat slegs twee van GAP 1 se drie bataljons vervoer kon word. (Dié gebrek en genoegsame lugsteun, insluitende vragvliegtuie, was een van die hoofredes vir die Franse nederlaag.) Hulle kon nie die Viët-Minh omsingel nie en Regiment 148 onttrek aan die slagveld na ’n skermutseling. 115 Viët-Minh en 16 Franse soldate sneuwel. Op 21 November word GAP 2 met drie valskermbataljonne afgegooi. GAP 2 se bevelvoerder was Pierre Langlais, wat ’n groot rol in die komende slag sou speel. Brigadier-generaal Gilles was bevelvoerder van die 4 560 Franse soldate in Dien Bien Phu. Geniesoldate begin die aanloopbaan herstel en ’n paar dae later begin die eerste vragvliegtuie land. Bykomende infanterie- en artillerie-eenhede begin by die basis aankom. Slegs een geniekompanie (3de van die 31ste Geniebataljon) is aanvanklik by die basis. Dit en die feit dat nie genoegsame materiaal en houtbalke vir bunkers verskaf is nie, is nog ’n rede vir die Franse nederlaag.[14]

GAP 1 word ontplooi uit Dien Bien Phu na ander areas.

Kolonel (later generaal) de Castries

Generaal Gilles word teruggeroep Hanoi toe en ’n nuwe bevelvoerder volg hom op, kolonel Christian Marie Ferdinand de la Croix de Castries. Hy het ’n kavallerie-agtergrond met ervaring in die Tweede Wêreldoorlog en die stryd in Indo-China gehad. Hy het in die Tweede Wêreldoorlog onder generaal Navarre in ’n pantsereenheid geveg. Die groot rede hoekom hy aangestel is, is omdat hy ervaring in mobiele oorlogvoering gehad het.

Terwyl die infanterie-, artillerie- en genietroepe stellings en ’n basis bou, voer Langlais en GAP 2 aanvalspatrollies uit. GAP 2 bestaan uit die 1ste Valskermbataljon van die Vreemdelegioen (1 BEP; hervorm na die slagting vroeër in 1950) en die 8ste Valskermaanvalsbataljon (8e Bataillon de Parachutistes de Choc; 8 BPC). Die derde bataljon van GAP 2 is eers later in die slag ontplooi. Kontak word gemaak met geurrilla-eenhede en ’n ekspedisie van Laos, maar die tou word al hoe stywer rondom die Franse garnisoen getrek. Elke patrollie ly al hoe groter verliese.

Kaart van die hoofstellings by Dien Bien Phu

Intussen is die troepegetal verhoog tot 10 800 soldate.[14] Die volgende gevegstellings, meestal op heuwels, is ingerig:

Verder was daar sewe tenks wat die hoofposisie (A – H) bedien het en drie tenks wat by Isabelle gestasioneer was. Die gerug was dat die stellings na De Castries se minnaresse vernoem is (hy was ’n haan onder die henne),[14] maar in werklikheid is die name gekies want dit was alfabeties.

Viët-Minh soldate by Dien Bien Phu

Generaal Giap het besluit om die Franse uitdaging te aanvaar. Die grootste Franse aanname was dat Giap, as hy aanval, met hordes infanteriesoldate sou aanval, maar met bitter min artillerie. Die rede was dat die pad van die Viët-Minh-basisse na Dien Bien Phu verval het of vernietig is deur beide partye. Verder het die Viët-Minh net ’n paar honderd vragmotors gehad wat nie die groot hoeveelhede ammunisie sou kon vervoer nie. Die Franse het gevoel hulle GMI-guerrillaeenhede en die Franse lugmag sou die Viët-Minh se voorrade kan afsny.

Die Viët-Minh se Front-voorraadkomitee het 45 000 kleinboere opgeroep. Van hulle het voorrade met aangepaste fietse vervoer. Bykomende vragmotors is van Sjina verkry en nuwe paaie is gebou. Die paaie is baie goed gekamoefleer deur takke bokant die pad aanmekaar vas te bind en sodoende ’n tonnel te maak. Jagtogte is op GMI-eenhede uitgevoer en lugafweerkanonne is op strategiese plekke geïnstalleer. Teen Maart 1954 het die Viët-Minh genoeg voorrade, 49 000 soldate en 31 500 ondersteuningsoldate rondom Dien Bien Phu gehad.

M24 Chaffee tank – Dit is 'n foto van 'n Amerikaanse tenk. Soortgelyke tenks is stuk vir stuk ingevlieg na Dien Bien Phu om in die oerwoud aanmekaar gesit te word.

Soos genoem, was die idee dat die Franse ’n mobiele slag sou veg, maar bitter min aandag is aan plan B gegee, as mobiele vegtery nie sou werk nie. Om ’n mag van 10 infanteriebataljonne en twee artilleriebataljonne ordentlik te verskans, sou 36 000 ton voorrade nodig gewees. Slegs 2 200 is in die omgewing verkry, wat beteken 34 000 ton moes ingevlieg word. Dit is gelykstaande aan 12 000 Dakota-vlugte. Met 80 Dakotas wat net boumateriaal invlieg, sou dit vyf maande vat om die voldoende boumateriaal in te vlieg. In effek het die Franse plan A (mobiele operasies) en net plan A gehad.

Die Franse het wel 10 tenks stuk-stuk ingevlieg en ’n monteerbaan in die oerwoud gebou om die tenks weer aanmekaar te sit.

Die Viët-Minh se eerste teiken was Beatrice. Voorrade moes met ’n konvooi deurkom en deur padversperrings veg. Op 13 Maart 1954 om 17:00 begin die Viët-Minh-artillerie Beatrice, Gabrielle, die hoofbasis en die artillerieposisies bestook. Beatrice se bevelvoerder was majoor Paul Pegot, en hy rapporteer aan kolonel Jules Gaucher, wie se bevelspos in die hoofbasis geleë was. Om 18:30 sterf majoor Pegot toe ’n artilleriekoeël sy bunker tref. Kolonel Gaucher hou krygsraad met sy stafoffisiere toe ’n kanonkoeël sy bunker tref en hy sterf. Die gevolg is chaos in die bevelstruktuur. Die Viët-Minh loods infanterieaanvalle en teen 02:00 ontruim die oorlewendes (sowat ’n 100 man) die stelling. Hulle kom versterkings teë en loods die eerste teenaanval, wat misluk. Hulle was op pad om die tweede te loods toe die Viët-Minh ’n skietstilstand vra om die gewondes te versorg. Die Franse het ’n bataljon verloor en het besef hulle het nie die magte om die stelling te herower en behou nie.

Op 14 Maart land die laaste bataljon van GAP2, die 5de Viëtnamese Valskermbataljon (5e Bataillon de Parachutistes Viëtnamiens; 5de BPVN). Op 15 Maart om 03:30 begin die Viët-Minh Gabrielle bestook. Daar is twee majore by die stelling en die een sterf en die ander word ernstig gewond deur artillerievuur. Gelyktydige aanvalle op Claudine, Dominique en Isabelle verwar die Franse bevelvoerders oor die Viët-Minh se doel. Die 5de BPVN, wat nog moeg is, en die swakste valskermbataljon op die slagveld is, loods ’n teenaanval. Dit misluk en Gabrielle val.

Op 15 Maart pleeg die artilleriebevelvoerder, kolonel Charles Piroth, selfmoord oor die artillerie se onvermoë om die Viët-Minh te stuit.

Majoor Marcel Bigeard

Generaals Cogny en Navarre besluit om versterkings te stuur en majoor Marcel Bigeard se 6de Koloniale Valskermbataljon (6e Bataillon de Parachutistes Coloniaux; 6de BPC) land, per valskerm, op 16 Maart. Die garnisoen se moraal skiet die hoogte in, want Bigeard is ’n lewende legende. Hy vind altyd ’n uitweg uit ’n moeilike situasie en hy is rateltaai.

Die voorste kanon in die foto is 'n M1939 (61-K) 37 mm lugafweer kanon. Die Viët-Minh het soortgelyke kanonne gebruik om Dien Bien Phu. Die foto is St. Petersburg geneem.

Op 17 Maart word dit bekend dat die T’ai-troepe besig is om te dros weens die kommunistiese propaganda wat teen hulle gevoer is.

As gevolg van die val van Beatrice en Gabrielle plaas die Viët-Minh hulle lugafweerkanonne nader aan die Franse aanloopbaan. Voorrade word nou grootliks met valskerms ingegooi. Die probleem is dat van die voorrade in niemandsland lê en die Viët-Minh skiet op Franse soldate wat die voorrade wil insleep basis toe.

Die ander gevolg van die gevegte by Beatrice en Gabrielle is dat die Viët-Minh groot verliese gely het. Giap beveel sy soldate om, soos in die Eerste Wêreldoorlog, loopgrawe al hoe nader aan die Franse posisies te grawe en só die strop nouer en nouer om die Franse te trek.

Dit blyk of kolonel De Castries nie die stres van die veldslag kon hanteer nie. Luitenant-kolonel Langlais neem in effek bevel oor en majoor Bigeard is sy assistentbevelvoerder vir teenaanvalle.[14] Langlais en De Castries kom egter goed oor die weg en het vir jare na die slag nog vriende gebly.

Die Viët-Minh-artillerie bestook die aanloopbaan en vliegbasis só dat vliegtuie net in die nag kan land om gewondes op te laai. Op 27 Maart vertrek die laaste vliegtuig uit Dien Bien Phu. Van nou af kan voorrade slegs met valskerms ingestuur word en die gewondes is vasgekeer in Dien Bien Phu. Een van die aannames voor die slag was dat gewondes altyd ontruim kon word en gevolglik is ’n hospitaal met slegs 40 tot 50 beddens gevestig. Aan die einde van die slag was daar honderde gewondes in Dien Bien Phu. Die Franse kon ook nie hulle valskerms herwin nie en die VSA verskaf bykomende valskerms. ’n Ander probleem vir die Franse magte is dat al die verskillende eenhede verskillende voedsel moet kry. Die Moslem-Algeryne en Moslem-Marokkane mag nie varkvleis eet nie, maar dis stapelvoedsel vir die Viëtnamese.

Langlais beveel Bigeard om iets aan van die lugafweerkanonne te doen. Bigeard loods ’n verrassingsaanval en vernietig ’n aantal kanonne. 350 Viët-Minh en 17 Franse soldate sterf in die suksesvolle aanval.

Op 30 Maart 1954 om 18:00 word Dominique en Eliane aangeval. Van die Algerynse en Marokkaanse troepe se moed breek onder die genadelose bombardement en van hulle dros. Die Viët-Minh-infanterie verower van die stellings in Dominique en Eliane, maar die Franse klou aan hulle vingernaels vas aan van die posisies. Dominique en Eliane oorheers die hoofbasis en aanloopbaan en toe dit val, is dit die einde van die Franse garnisoen.

Nog ’n Franse valskermbataljon, die 2de Bataljon van die 1ste Valskerm Ligte Infanterieregiment (1er régiment de chasseurs parachutistes; II/ 1 RCP), onder majoor Jean Bréchignac land op die aand van 31 Maart/1 April. Dis die sterkste valskermbataljon in Indo-China (911 manskappe en offisiere, waarvan 413 Viëtnamese is[14]) en Bréchignac is ’n onverskrokke, professionele leier. Ten spyte van die versterkings word die garnisoens se soldate al hoe minder. Die hoofrede is ongevalle (onder meer weens die konstante artilleriebestokings) en die drossery van die nie-Europese soldate. Die soldate wat dros, loop óf oor na die Viët-Minh óf hulle kruip weg op die oewers van die Nam-Yum-rivier.

Op 2 April loods die Viët-Minh ’n aanval op Huguette, maar ’n teenaanval ondersteun deur tenks stuit die aanval. Die Franse word egter gedwing om van hulle stellings op Huguette prys te gee. Tot en met 5 April word die Viët-Minh se ongevalle op 10 000 man geskat.

Intussen begin die monsoenreëns te val. Van die Franse loopgrawe en bunkers word modderbaddens of modderpoele. Van die bunkers stort ineen.

Op 9 April word die Tweede Valskermbataljon van die Franse Vreemdelegioen (2e Bataillon Etranger de Parachutistes, 2de BEP) neergegooi op Dien Bien Phu. Cogny sien die nutteloosheid van die geveg in en wil sy beste troepe hou vir gevegte in die Rooirivier-delta. Langlais weier om die 1 BPVN te aanvaar en gevolglik land die 2de BEP.

Op Eliane loods die Franse aanvalle en die Viët-Minh teenaanvalle. Die gevolg is dat die Franse groot gedeeltes van die posisie terugneem. Beide kante ly groot ongevalle, maar die verskil is dat die Viët-Minh die verliese kan goedmaak (wel met swak opgeleide troepe), maar die Franse kan nie. Die Viët-Minh-soldate kan uit die linies gevat word vir ’n ruskans, terwyl die Franse moet voortveg.

Die Viët-Minh skuif hulle fokus na Huguette en val een stelling na die ander aan. Huguette is van taktiese belang, want dit is een van die areas waar voorrade met valskerms neergegooi word. Stadig maar seker beur die Viët-Minh vooruit en maak dit al hoe moeiliker vir die Franse om hulle posisies van voorrade te voorsien. Elke toevoerpatrollie ly verliese en die Franse het later nie meer soldate om al die posisies te beman nie. Hulle onttrek (met verliese) uit van die stellings en wag vir die volgende Viët-Minh-aanval.

In dié stadium het Giap 35 000 infanteriesoldate en 12 000 artillerie- en geniesoldate. Die Franse het minder as 5 000 infanterie- en valskermsoldate – en dit sluit die nuwe versterkings in. Die verliese onder offisiere was veral erg.

Kolonel André Lalande van die Franse Vreemdelegioen was in beheer van Isabelle. Hy het 1 800 soldate met 11 105 mm-kanonne en drie tenks. Aan die einde van Maart word Isabelle afgesny van die hoofposisie. Voorrade word direk per valskerm op die stelling gegooi. Daar is min mediese personeel en gevolglik word ’n veldhospitaal (met ’n bloedbank) per valskerm neergelaat. Die drossery van die T’ai-personeel is ook ’n probleem. Nadat die hoofstelling val, probeer kolonel Lalande en sy soldate ontsnap. Die meeste word gevang, maar enkeles bereik wel Franse eenhede buite Dien Bien Phu. In die monsoentyd was Isabelle in werklikheid ’n vlei en die soldate het hulle plig onder baie moeilike omstandighede gedoen.

Generaals Navarre en Cogny en hulle stafoffisiere besef dat die garnisoen in groot moeilikheid is. ’n Aantal oplossings word voorgelê:

Die Viët-Minh waai hulle vlag oor Genl. De Castries se bevelspos

Die Franse stuur artillerie-, infanterie-, genie-, tenk- en mediese personeel met valskerms in. Die Franse het nie tyd om dié soldate op valskermkursusse te stuur nie, gevolglik is dit vir baie soldate die eerste keer dat hulle valskermspring toe hulle op Dien Bien Phu neergelaat word. Die area is klein en net ses of so soldate kan op ’n keer uit ’n Dakota spring. Gevolglik moet die Dakota ’n paar keer oor Dien Bien Phu vlieg en elke keer is die vliegtuig ’n teiken vir die Viët-Minh se lugafweerkanonne. Teen dié tyd is dit geen geheim nie dat Dien Bien Phu heel moontlik sal val en die soldate, met hulle galgehumor, verwys na die basis as die toiletbak. Nietemin was daar nooit ’n tekort aan vrywilligers om hulle makkers by Dien Bien Phu te gaan bystaan nie. Wat ook indrukwekkend is, is dat die vrywilligers van alle etniese groepe gekom het, insluitend Viëtnamese wat erg deur die Viët-Minh behandel is as hulle gevange geneem is. ’n Hele infanteriebataljon van die Vreemdelegioen het vrywillig aangebied om met valskerms in Dien Bien Phu te land en deel te neem aan die slag.

Die Geneefse Konferensie het op die 26 April begin en die Viët-Minh was vasbeslote om ’n militêre oorwinning te kry om hulle hand te versterk.

Teen 24 April is die helfte van die aanloopbaan in die besit van die Viët-Minh. Intussen reën dit feitlik onophoudelik op Dien Bien Phu.

Op die aand van 6 Mei begin die Viët-Minh weer aanval. Onder een van die stellings op Eliane grou die Viët-Minh ’n tonnel en pak plofstof daarin. Die tonnel ontplof en Franse posisies word opgeblaas. Die Viët-Minh val weer aan, maar ’n klein klompie soldate onder kaptein Pouget veg tot die laaste koeël. Die artillerie se ammunisie is feitlik op en die meeste artilliriste veg as infanterie.

Op 7 Mei sien die Viët-Minh die einde is in sig en hulle pas druk onverpoosd toe. Bréchignac en sy troepe se ammunisie raak op en hulle gee oor. Daar is sprake dat Albatros ontruim gaan word, maar die Viët-Minh se druk op die hoofposisie is so erg dat daar geen moontlikheid is dat dit uitgevoer kan word nie. Dit is net vir die troepe van Isabelle moontlik om dalk uit te breek.

Om 13:00 besluit Langlais om Giap in te lig dat die Franse magte om 17:30 vuur gaan staak. Geen wit vlag word gehys nie en geen formele oorgawe word gedoen nie. Om 17:30 bereik die eerste Viët-Minh-soldate De Castries se bunker. Al posisie wat nog in Franse hande is, is Isabelle.

Die aand van 7 Mei gee kolonel Lalande die opdrag dat sy ongewonde soldate die posisie moet ontruim en in klein groepies hulle weg te baan na die Franse linies. Die oorgrote meerderheid word gevang.

Vlugtelinge gaan aanboord 'n Amerikaanse skip (USS Montague). Hulle vertrek uit Haiphong (Noord-Viëtnam) na Suid-Viëtnam

Daar is honderde gewondes by Dien Bien Phu en die Viët-Minh het nie eers genoegsame mediese voorrade en geriewe om na hulle eie gewondes om te sien nie. Die Franse lugmag gooi kos en medisyne per valskerm op Dien Bien Phu af. Die Viët-Minh sluit ’n ooreenkoms met die Franse dat die swaar gewonde ongevalle gerepatrieer word na Franse basisse. Hulle neem ’n geskatte 7 000 Franse soldate gevange. Die soldate is baie swak na min slaap, baie stres en ongesonde kos. Groot getalle sterf op pad na die Viët-Minh se krygsgevangekampe.[14] Slegs 3 000 van die 16 500 Franse soldate wat aan die slag deelneem, beland weer lewendig in Franse hande.

In die kampe probeer die Viët-Minh die gevangenes indoktrineer met kommunistiese propaganda. Oor die algemeen werk dit nie, behalwe op sommige Algerynse troepe. Hulle vryheidstryd is om die draai.

By die Geneefse Konverensie word besluit dat Laos en Kambodja onafhanklik moet word en om Viëtnam tydelik in twee te deel. Die noorde word deur die Viët-Minh beheer en die suide deur die nasionalistiese Viëtnamese regering. Op 9 Oktober 1954 stryk die Franse vir die laaste keer hulle vlag.

Die doel was dat vrye verkiesings gehou word en die land sou dan herenig word. Die nasionalistiese regering, ondersteun deur die VSA, weier om vrye verkiesings te hou (onder meer weens intimidasie) en die Tweede Indo-China-oorlog (Viëtnamese Oorlog) breek uit.

Intussen skuif die Franse soldate (onder andere Bigeard, Bréchignac, Godard en Gilles) hulle fokus na die volgende oorlog, in Algerië.

• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Slag van Dien Bien Phu.