Slag aan die Dyle

In die 870s het die Frankiese Ryk 'n reeks verdelings geken wat dikwels in burgeroorlog uitgemond het. Hierdeur het die Karolingers die verdediging teen bedreigings van buite, soos die Wikings, die Sarasene en die Hongare verwaarloos. Die gebied wat nou Nederland en België vorm en sy omgewing word verskeie kere beset en geplunder: Gent in 879, Kortryk in 880, Elsloo en Aken in 881, Condé aan die Skelde 882, Amiens in 883, Leuven in 884. Die geloofwaardigheid van die Frankiese adel en die Karolingers wankel.

Die Geul se monding in die Maas

In 891 kom die Wikings opnuut. Arnolf van Karintië verblyf in Beiere waar hy oorlog teen die Slawe voer. Hy stuur 'n leër na die noorde wat aan die Maas naby Maastricht hulle kamp wil opslaan. Die Wikings egter steek die rivier naby Luik oor en trek na die moerasse rondom Aken. Hulle dood iedereen wie hulle teenkom. Dit kom op 26 Junie tot 'n veldslag aan die Geulriviertjie in die huidige Suid-Limburg. Die Franke word verslaan en moet vlug. Sunzo die biskop van Mainz val in die slag.

Arnolf is woedend en trek met 'n leër uit Beiere na wat toe Lotaringe genoem word. Die Wikings bou naby Leuven 'n versterking van hout en grond aan die Dylerivier. Hoewel die Franke gewoonlik as ruiters veg, beveel Arnolf sy mans te voet aan te val en die Wikings word vernietig. Na hierdie slag keer Arnolf na Beiere terug. Hierdie sukses is 'n keerpunt. Die Wikingaanvalle word minder hewig.[1]