Skylab 2

Sig tydens 'n "rondomvlieg" inspeksie

Die Skylabstasie het aansienlike skade opgedoen met sy bekendstelling op 14 Mei: sy mikrometeorietskild, en een van sy primêre sonpanele het tydens lansering losgeskeur, en die oorblywende primêre sonpaneel het vasgesteek. Sonder die skild wat ontwerp is om ook termiese beskerming te bied, het Skylab in die son gebak, en stygende temperature binne die werkswinkel het giftige materiale in die stasie se atmosfeer vrygestel en film en kos aan boord in gevaar gestel. Die eerste bemanning was veronderstel om op 15 Mei te begin, maar moes eers oefen om hersteltegnieke uit te voer, soos dit deur die ingenieurs ontwikkel is.[3] Grondbeheerders het die atmosfeer vier keer met suiwer stikstof gesuiwer, voordat dit hervul is met die stikstof/suurstof-atmosfeer vir die bemanning.[4] Die geheime Nasionale Verkenningskantoor het 'n KH-8 Gambit 3 gebruik om die beskadigde stasie te fotografeer.[5]

Op 25 Mei het Skylab 2 opgestyg van LC-39B, die eerste Saturn IB-lansering in byna vyf jaar en slegs die tweede ooit vanaf Platform 39B. Aanjaerprestasie was nominaal, behalwe vir een kortstondige fout wat die missie kon bedreig het – toe die Commit-sein na die Saturn gestuur is met ontsteking, het die instrumenteenheid 'n opdrag gestuur om die lanseervoertuig van interne na eksterne krag oor te skakel. Dit sou die Saturn se elektriese stelsel afgeskakel het, maar nie die aandrywingstelsel nie, en waarskynlik die rampscenario van 'n onbeheerbare aanjaer veroorsaak het, wat vereis dat die Lanseerontsnapstelsel geaktiveer word en die beheermodule na veiligheid weggetrek word, gevolg deur die Baanveiligheidsbeampte wat die dwalende lanseervoertuig sou moes vernietig. Die tydsduur van die afsnysein was egter minder as een sekonde, 'n te kort tyd vir die elektriese relê in die aanjaer om geaktiveer te word, dus het niks gebeur nie en die lansering het voortgegaan soos beplan. Hierdie fout is teruggespoor na 'n verandering van die lanseerplatform se elektriese toerusting en regstellende stappe is daarna geneem om te verhoed dat dit weer gebeur.[3][6] Toe Conrad die stasie bereik het, het Conrad hul Apollo-beheer-en-diensmodule (BDM) om dit gevlieg om die skade te inspekteer, en dan met 'n sagte dok daarmee gedryf om die noodsaaklikheid van stasieonderhouding te vermy terwyl die bemanning eet, en vlugbeheerders het die eerste herstelpoging beplan. Toe het hulle ontdok sodat Conrad die BDM by die vasgesteekte sonpaneel kon posisioneer, sodat Weitz 'n opstaande ruimtewandeling kon uitvoer, en probeer om die skikking te bevry deur daaraan te pluk met 'n 10-voet-haakpaal, terwyl Kerwin aan sy bene vasgehou het. Dit het misluk en het 'n aansienlike hoeveelheid van die Skylab se stikstofmanoeuvreerbrandstof verbruik om dit in die proses bestendig te hou.

Die bemanning het toe probeer om die harde dok na Skylab uit te voer, maar die vanggrendels het nie gewerk nie. Na agt mislukte pogings het hulle weer hul drukpakke aangetrek en die BDM se doksonde gedeeltelik uitmekaar gehaal; die volgende poging het gewerk. Sodra die bemanning binne die stasie was, het die bemanning 'n opvoubare sambreel deur die klein wetenskaplike lugsluis ontplooi om as 'n sonskerm te dien. Suksesvolle ontplooiing van die sonskerm het binnetemperature tot volhoubare vlakke laat daal.[7]

Uitsig van Skylab vanaf die Skylab 2 Beheer/Diensmodule tydens die finale rondomvlieg-inspeksie.

Twee weke later het Conrad en Kerwin 'n tweede EVA uitgevoer, wat uiteindelik die vasgesteekte sonpaneel bevry en die elektriese krag na die werkswinkel verhoog het. Hulle het voorberei vir hierdie herstel deur in die Neutral Buoyancy Simulator by die Marshall Space Flight Centre te oefen. Sonder krag van die paneel sou die tweede en derde Skylab-sendings nie hul hoofeksperimente kon uitvoer nie, en sou die stasie se kritieke batterystelsel ernstig gedegradeer gewees het.[3] Tydens hierdie EVA het die skielike ontplooiing van die sonpaneelstruktuur veroorsaak dat beide ruimtevaarders van die stasie se romp geslinger is, wat hul senuwees sowel as die sterkte van hul veiligheidskoorde getoets het. Nadat hulle hul kalmte herwin het, het albei ruimtevaarders na hul posisies op die stasie teruggekeer en die EVA voltooi.[8]

Vir byna 'n maand het hulle verdere herstelwerk aan die werkswinkel gedoen, mediese eksperimente uitgevoer, sonkrag- en aardwetenskapdata ingesamel en 'n totaal van 392 uur se eksperimente uitgevoer. Die sending het twee minute van 'n groot sonvlam met die Apollo-teleskoop opgespoor; hulle het sowat 29 000 fotoraampies van die son geneem en teruggestuur aarde toe.[3] Die Skylab 2-ruimtevaarders het 28 dae in die ruimte deurgebring, wat die vorige Amerikaanse rekord verdubbel het. Die sending het suksesvol geëindig op 22 Junie 1973, toe Skylab 2 in die Stille Oseaan 9,6 km vanaf die herwinningskip USS Ticonderoga neergeplons het. Skylab 2 het rekords opgestel vir die langste bemande ruimtevlug, grootste afstand afgelê en grootste massa wat in die ruimte vasgemeer is. Conrad het die rekord vir die meeste tyd in die ruimte vir 'n ruimtevaarder opgestel.

• 
  Kerwin blaas waterdruppels uit 'n strooitjie
• 
  Weitz staan Kerwin by met 'n bloeddrukmanchet

Die Skylab 2-bevelmodule word by die National Museum of Naval Aviation, Pensacola, Florida, vertoon.

• 
  Skylab 2 BM
• 
  Skylab 2 BM
• 
  Skylab 2 BM binnekant

• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Skylab 2.