Skisofrenie

Dit lyk of genetika, die vroeë omgewing en psigologiese en sosiale prosesse belangrike bydraende faktore is en of sekere medisynes die simptome veroorsaak of vererger. Die baie moontlike kombinasies van simptome het die vraag laat ontstaan of die diagnose ’n enkele steuring of ’n aantal aparte steurings verteenwoordig. Ondanks die oorsprong van die term, van die Antieke Griekse stamme skhizein ("om te splits") en phrēn ("gees"), beteken skisofrenie nie "gesplete persoonlikheid" of "dissosiatiewe identiteitsteuring" nie; dit is toestande wat dikwels deur die publiek verwar word.[1] Die term beteken eerder ’n "splitsing van geestelike funksies".[2]

Die algemene behandeling van skisofrenie is antipsigotiese medikasie, wat veral dopamienreseptore onderdruk. Berading, werkopleiding en sosiale rehabilitasie is ook belangrike behandelings. In ernstiger gevalle – waar die persoon ’n gevaar vir homself of ander inhou – kan onvrywillige hospitalisasie nodig wees, hoewel verblyf in hospitale nou korter en minder dikwels is as voorheen.[3]

Simptome begin gewoonlik in die adolessensie en sowat 0,3% tot 0,7% van mense word in hul leeftyd daardeur geraak.[4] Die steuring tas hoofsaaklik die vermoë om te dink aan, maar dra ook gewoonlik by tot chroniese probleme wat betref gedrag en emosie. Mense met skisofrenie sal waarskynlik ook ander toestande hê, soos ernstige depressie- en angssteurings; die lewenslange voorkoms van middelmisbruik is byna 50%.[5] Sosiale probleme, soos langtermyn-werkloosheid, armoede en dakloosheid, is ook algemeen. Die gemiddelde lewensverwagting van mense met die steuring is 12 tot 15 jaar minder as vir mense daarsonder. Dit is weens groter fisieke gesondheidsprobleme en ’n groter voorkoms van selfmoord (sowat 5%).[4][6]