Sisiliaanse Mafia

Die Mafia het in die 19de eeu ontstaan. Moderne geleerdes glo die saadjie is geplant in die tyd van Sisilië se oorgang van feodalisme vanaf 1812 en die eiland se anneksasie deur die vasteland van Italië in 1860. Onder feodalisme het die adellikes die meeste van die grond besit en wet en orde afgedwing met behulp van hul leërs. Ná 1812 het die feodale grondbaronne stelselmatig hul grond verkoop of aan privaat burgers verhuur. Eersgeboortereg is afgeskaf, beslag kon nie meer op grond gelê word om skuld te delg nie en ’n vyfde van die grond het die privaat eiendom van die kleinboere geword.[15]

Nadat Italië Sisilië geannekseer het, is ’n groot deel van die openbare en kerkgrond onder privaat burgers herverdeel. Die gevolg was ’n groot toename in grondbesitters – van 2 000 in 1812 tot 20 000 teen 1861.[16]

Die ontstaan van Cosa Nostra.

’n Kaart van 1900 van Mafia-teenwoordigheid in Sisilië. Dorpe met Mafiabedrywighede is met rooi kolle gemerk. Die Mafia was veral in die weste werksaam, in gebiede met groot landbouproduktiwiteit.

Saam met hierdie toename in eiendomsbesitters en handel het meer dispute ontstaan wat opgelos moes word, kontrakte wat afgedwing moes word, transaksies waaroor toesig gehou moes word en eiendom wat beskerm moes word. Die baronne het hul privaat leërs afgeskaf sodat die staat regstoepassing kon oorneem, maar die nuwe owerhede was nie in staat daartoe nie, grootliks weens hul onervarenheid met kapitalisme.[17] Die gebrek aan mannekrag was ook ’n probleem; daar was dikwels minder as 350 aktiewe polisiemanne vir die hele eiland. Sommige dorpe het geen voltydse polisiemanne gehad nie, net troepe wat hulle elke paar maande besoek het. Tussendeur was die gebiede in die hande van misdadigers.[18] ’n Bykomende probleem was rowery; stygende kospryse,[16] die verlies van openbare en kerkgrond[15] en feodale regte het baie kleinboere tot diefstal gedryf. Weens stygende misdaad, ’n blommende handel en te min owerhede het eiendomseienaars hulle tot buitewetlike bemiddelaars en beskermers gewend. Hierdie buitewetlike beskermers het hulle eindelik in die eerste Mafia-clans georganiseer.

Op plattelandse dorpe wat nie voltydse polisiemanne gehad het nie, het die plaaslike elite rowery probeer bekamp deur jong mans in gewapende groepe te organiseer om diewe op te spoor en te onderhandel oor die terugbesorging van gesteelde goedere in ruil vir die kwytskelding van die diewe en ’n fooi van die beroofdes.[19] Hierdie gewapende groepe het dikwels bestaan uit voormalige rowers en misdadigers, gewoonlik die bekwaamdstes en gewelddadigstes.[16] Dit het die gemeenskappe die moeite gespaar om hul eie polisiemanne op te lei, maar dit kon die gewapende groepe geneig gemaak het om met hul voormalige broeders saam te sweer eerder as om hulle uit te wis.[16] Geleerdes soos Salvatore Lupo het hierdie groepe geïdentifiseer as "proto-Mafia".

Die Mafia was (en is steeds) grootliks ’n verskynsel van die weste. Daar was min Mafiabedrywighede in die oostelike helfte van Sisilië. Dit beteken nie daar was min geweld in die ooste nie; die gewelddadigste konflikte oor grond het in die ooste plaasgevind, maar hulle het nie mafiosi betrek nie.[19] In die ooste was die heersende elite meer samehorig en aktief tydens die oorgang van feodalisme na kapitalisme. Hulle het groot groepe beskermers gehad wat enige opkomende gewelddadige groepe opgeneem of onderdruk het.[20] Verder was die grond in die ooste gewoonlik in minder en groter landgoedere verdeel en daar was dus minder grondeienaars, en hulle het dikwels beskermers gehad wat hul grond voltyds gepatrolleer het.[21] In die weste was die landgoedere kleiner en het die eienaars nie voltydse beskermers nodig gehad nie. Dit was vir hulle goedkoper om hul beskerming aan ’n mafioso uit te kontrakteer. ’n Mafioso in dié streke kon ’n paar eiendomme gelyk beskerm; hy was dus onafhankliker en kon hoër pryse vra.[21]

Die vroeë Mafia was nou betrokke by sitrus- en beesboerery, want dié bedrywe was besonder kwesbaar vir diewe en vandale. Sitrusplantasies het ’n broos vervaardigingstelsel gehad wat hulle kwesbaar vir sabotasie gemaak het.[22] Net so was beeste maklik om te steel. Die Mafia was ook doeltreffender in die terugkry van beeste as die polisie; in die 1920's is opgemerk dat die Mafia se suksessyfer 95 persent was teenoor die polisie se 10 persent.[23]

Mafiosi het ook vroeg al in politiek ingemeng en kiesers geïntimideer om vir hul gunstelingkandidate te stem. In dié tyd kon net ’n klein deel van die Sisiliaanse bevolking stem en daarom kon ’n enkele Mafiabaas ’n groot deel van die kiesers beheer.[24] Mafiosi het hul bondgenote in die regering gebruik om vervolging vry te spring en het hulle oorreed om eerder hul teenstanders met minder goeie konneksies te vervolg. Die hoogs gefragmenteerde en wankelrige Italiaanse politieke stelsel het dit maklik gemaak vir groepies Mafiavriendelike politici om groot invloed uit te oefen.[12]

In ’n reeks verslae tussen 1898 en 1900 het Ermanno Sangiorgi, Palermo se polisiehoof, 670 mafiosi geïdentifiseer wat tot agt Mafiafamilies behoort het wat deur wisselende fases van samewerking en konflik gegaan het.[25] In die verslag is ininsiasierituele en gedragskodes vermeld, sowel as misdaadbedrywighede wat vervalsing, ontvoering vir lospryse, moord, roof en die intimidasie van getuies ingesluit het. Die Mafia het ook fondse gehad waarmee hulle die families van aangehoue lede gehelp en advokate vir verdediging betaal het.[12] In ’n poging om die Mafia uit te wis het Italiaanse troepe 64 mense van Palermo in Februarie 1898 in hegtenis geneem.[26] ’n Verhoor het in Mei 1901 begin, maar net 32 verdagtes is op die ou end daaraan skuldig bevind dat hulle misdaadbande gehad het, Vanweë die tyd wat hulle reeds in die tronk was, is baie die volgende dag vrygelaat.

’n Studie in 2015 in The Economic Journal het die opkoms van die Sisiliaanse Mafia toegeskryf aan die "hulpbronvloek". Vroeë Mafiabedrywighede was in ’n groot mate gekoppel aan Sisiliaanse munisipaliteite met ’n oorvloed swael, Sisilië se waardevolste uitvoerproduk. Die kombinasie van ’n swak staat en ’n roofbare hulpbron het die swaelryke dele van Sisilië blootgestel aan afpersing en die ontstaan van mafiatipe organisasies wat beskerming kon bied.[27]

’n Studie in 2017 in die Journal of Economic History het ook die opkoms van die Sisiliaanse Mafia verbind met ’n groeiende aanvraag na lemoene en suurlemoene ná die ontdekking in die laat 18de eeu dat sitrusvrugte skeurbuik voorkom.[28][29]

Benito Mussolini.

In 1925 het Benito Mussolini ’n veldtog begin om die Mafia te vernietig en fascistiese beheer oor Sisilië te kry. Die Mafia het sy mag op die eiland bedreig en ondermyn, en ’n suksesvolle veldtog sou sy bewind as nuwe leier versterk en legitimiseer.[30] Dit sou ’n belangrike propaganda-oorwinning vir fascisme wees en hom ’n verskoning gee om sy politieke teenstanders op die eiland te onderduk omdat baie Sisiliaanse politici bande met die Mafia gehad het.

Hy het die eiland in Mei 1924 as eerste minister besoek en deur Piana dei Greci gereis waar hy deur die burgemeester en Mafiabaas Francesco Cuccia ontvang is. In ’n stadium het Cuccia sy verbasing uitgespreek oor Mussolini se polisiebegeleiding en in sy oor gefluister: "Jy is saam met my, jy is onder my beskerming. Hoekom het jy al hierdie polisiemanne nodig?" Mussolini het Cuccia se aanbod van beskerming van die hand gewys; die sindaco het gevoel hy is te na gekom en die dorpenaars opdrag gegee om nie Mussolini se toespraak by te woon nie. Mussolini was woedend en het verneder gevoel.[31][32]

Cuccia se opmerking word genoem as die rede vir Mussolini se oorlog teen die Mafia. Mussolini het sy mag in Januarie 1925 gevestig; hy het Cesare Mori in Oktober 1925 as die polisiehoof in Palermo aangestel en hom spesiale magte gegee om die Mafia aan te vat.[31] Mori het ’n klein leër polisiemanne op die been gebring wat van dorp tot dorp gegaan het om verdagtes in hegtenis te neem. Om verdagtes te dwing om oor te gee is hul families aangehou, hul eiendom verkoop[33] of hul vee in die openbaar doodgemaak.[34] Teen 1928 was meer as 11 000 verdagtes in arres.[35] Bekentenisse is soms met marteling verkry. Sommige mafiosi wat aan die kortste end in Mafiavetes getrek het, het vrywillig met aanklaers saamgewerk,[36] miskien as ’n manier van wraak neem en om beskerming te kry. Aanklagte van Mafiabande was gewoonlik gemik op arm kleinboere, terwyl groot grondbesitters oorgesien is.[37] Baie is en masse verhoor.[38][39] Meer as 1 200 is skuldig bevind en in die tronk gegooi,[40] en baie ander is sonder verhoor ingeperk.[41]

Mori se veldtog het in Junie 1929 geëindig toe Mussolini hom na Rome terugroep. Hy het nie die Mafia permanent onderdruk soos die fascistiese pers beweer het nie, maar sy veldtog was wel baie suksesvol. Soos die Mafia-informant Antonino Calderone onthou het: "Die situasie het verander. Mafiosi het ’n moeilike lewe gehad . . . Ná die oorlog het die Mafia skaars nog bestaan. Die Sisiliaanse families is almal versplinter."[41]

Sisilië se moordsyfer het skerp gedaal.[42] Baie mafiosi het na die VSA gevlug en in ’n mindere mate na Kanada. Onder hulle was Carlo Gambino en Joseph Bonanno, wat magtige Mafiabase in New York geword het, asook Nicolo Rizzuto en Vito Rizzuto in Montreal.

Giuseppe Genco Russo (1964).

In 1943 het byna ’n halfmiljoen Geallieerde soldate Sisilië binnegeval. Misdaad het skerp gestyg in die omwenteling en chaos. Baie gevangenes het uit tronke ontsnap, rowery is hervat en die swartmark het floreer.[12] In die eerste ses maande ná die Geallieerde besetting is partypolitiek in Sisilië verbied.[43] Die meeste instellings buiten die polisie het tot niet gegaan[44] en die Amerikaanse besetters moes ’n nuwe orde van die begin af opbou. Wanneer fascistiese burgemeesters afgedank is, is nuwes eenvoudig in hul plek aangestel. Baie, soos Calogero Vizzini en Giuseppe Genco Russo, was mafiosi.[45][46] Hulle kon maklik voorgee hulle is politieke andersdenkendes,[47] en hul houding teen kommunisme het hulle ekstra geloofwaardigheid gegee. Mafiabase het hul families herskep en sommige van die plunderende rowers in hul range opgeneem.[48]

Salvatore Giuliano.

Die veranderende ekonomiese landskap het die Mafia se magsbasis van die platteland na stedelike gebiede verskuif. Die minister van landbou, ’n Kommunis, het hervormings voorgestaan waarin kleinboere toegelaat is om kollektiewe plase te vorm en land wat swak bestuur is oor te neem. Dit het ’n einde gebring aan die stelsel waardeur mense grond van groot grondeienaars kon huur vir hul eie korttermyngebruik.[49] Die groot grondeienaars sou so gedwing word om van hul grond te verkoop. Die Mafia het bande met baie grondbesitters gehad en het baie sosialistiese hervormers vermoor. Die berugste aanval was die Portella della Ginestra-slagting toe 11 mense gedood en 33 gewond is tydens Meidagvierings op 1 Mei 1947. Die bloedbad is uitgevoer deur die misdadiger Salvatore Giuliano, wat moontlik deur plaaslike Mafiabase gerugsteun is.[50][51]

Op die ou end kon die Mafia egter nie die proses keer nie en baie grondbesitters het hul grond verkoop aan mafiosi, wat meer geld as die regering aangebied het.[52]

In die 1950's het ’n aanslag in Amerika op dwelmhandel gelei tot die inhegtenisnemimg van Amerikaanse mafiosi. Boonop is Kuba, ’n groot spilpunt vir dwelmsmokkelary, deur Fidel Castro oorgeneem. Dit het die Amerikaanse Mafiabaas Joseph Bonanno in 1957 na Sisilië laat terugkeer om franchises vir sy heroïenoperasies aan die Sisiliaanse clans toe te ken. Omdat hy verwag het daar sou groot mededinging om die lonende Amerikaanse dwelmmark wees, het hy die stigting van ’n Mafiakommissie bewerkstellig om as bemiddelaar in dispute op te tree.[53]

’n Panoramauitsig oor Palermo.

In die tydperk ná die oorlog het Palermo ’n groot bou-oplewing beleef. Bomme het meer as 14 000 mense dakloos gelaat en migrante het van die platteland af ingestroom.[54] Daar was dus ’n groot aanvraag na nuwe huise. ’n Groot deel van die bouwerk is met openbare geld gesubsidieer. In 1956 het twee amptenare met Mafiabande, Vito Ciancimino en Salvatore Lima, beheer oorgeneem van Palermo se kantoor van openbare werke. Tussen 1959 en 1963 is sowat 80 persent van boupermitte aan net vyf mense toegeken, van wie nie een groot bou-ondernemings verteenwoordig het nie en wat moontlik frontmanne van die Mafia was.[55] Boumaatskappye wat nie Mafiabande gehad het nie, is gedwing om beskermingsgeld te betaal. Baie geboue is onwettig opgerig en die Mafia het enigiemand afgeskrik wat dit bevraagteken het. Die gevolg van hierdie bouery sonder beheer was die sloping van baie historiese geboue en die oprigting van woonstelblokke, waarvan baie nie aan standaarde voldoen het nie.

In die 1950's het die Mafia die bou- en die sementbedryf binnegedring. Die sementbedryf het hulle aangestaan omdat dit hoë vlakke van plaaslike ekonomiese betrokkenheid toegelaat het en ’n goeie front was vir onwettige operasies.[56]

Die Eerste Mafiaoorlog was die eerste hoëprofielkonflik tussen Mafia-clans in Italië ná die oorlog. In 1962 het die Mafiabaas Cesare Manzella ’n vrag dwelms na Amerika gestuur met die hulp van twee Sisiliaanse clans, die Grecos en La Barberas. Manzella het ’n ander baas, Calcedonio Di Pisa, vertrou met die hantering van die heroïen. Toe die vrag in Amerika aankom, het die Amerikaanse kopers beweer van die dwelms is weg en hulle het Di Pisa ’n aansienlik kleiner bedrag betaal. Di Pisa het die Amerikaners daarvan beskuldig dat hulle hom bedrieg, en die La Barberas het weer Di Pisa daarvan beskuldig dat hy die vermiste heroïen verduister het. Die Sisiliaanse Mafiakommissie het Di Pisa se kant gekies, tot die woede van die La Barberas. Hulle het Di Pisa en Manzella vermoor en so ’n oorlog ontketen.[57]

Baie nie-Mafialede is in die kruisvuur dood. In April 1963 is verskeie omstanders in ’n skietery in Palermo dood.[58] In Mei het Angelo La Barbera ’n poging tot moord in Milaan oorleef. In Junie is ses militêre offisiere en ’n polisieman in Ciaculli gedood terwyl hulle probeer het om ontslae te raak van ’n motorbom. Hierdie voorvalle het tot ’n openbare woede gelei en ’n aanslag waarin amper 2 000 mense in hegtenis geneem is. Mafiabedrywighede het afgeneem terwyl Mafia-clans ontbind is en mafiosi gaan wegkruip het. Die Sisiliaanse Mafiakommissie is ook ontbind; dit het eers weer in 1969 sy bedrywighede hervat.[59] Altesaam 117 verdagtes is in 1968 verhoor, maar die meeste is vrygespreek of lig gevonnis.[60] Die gebrek aan bedrywighede en die geld wat aan regkoste betaal is, het die mafiosi verarm.[61]

Die 1950's en 1960's was moeilike tye vir die Mafia, maar in die 1970's het sake weer beter gelyk, veral danksy smokkelary. Die winsgewendste misdaad was sigaretsmokkelary.[62] Sisiliaanse en Nepolitaanse misdaadbase het onderhandel oor ’n gesamentlike monopolie oor die smokkelary van sigarette na Napels.

Die Franse owerhede het heroïenraffinaderye toegemaak wat deur Korsikaanse gangsters in Marseille bedryf is. Vanaf 1975 het Cosa Nostra heroïenraffinaderye dwarsoor Sisilië opgerig.[63] Hulle wou beide die raffinaderye en die verspreiding van heroïen beheer. Sisiliaanse mafiosi het na Amerika getrek om verspreidingsnetwerke daar persoonlik te beheer, dikwels ten koste van hul Amerikaanse eweknieë. Heroïenverslawing in Noord-Amerika het van die middel 1970's tot die vroeë 1980's geweldig toegeneem.[64] Teen 1982 het die Sisiliaanse Mafia sowat 80 persent van die heroïenhandel in Noordoos-Amerika beheer.[65] Heroïen is dikwels van Mafia-pizzerias af aan straathandelaars versprei, en die inkomste kon as restaurantprofyt verdoesel word.

Luciano Leggio.

Salvatore Riina ná een van sy inhegtenisnemings.

In die vroeë 1970's was Luciano Leggio die baas van die Corleone-clan en lid van die Sisiliaanse Mafiakommissie. Hy het ’n koalisie van Mafia-clans bedink bekend as die Corleonesi, met hom as leier. Hy het ’n veldtog begin om Cosa Nostra en sy dwelmhandel te beheer. Leggio is in 1974 in hegtenis geneem en hy het toe deur sy onderhoof, Salvatore Riina, gewerk. Eindelik het hy beheer aan Riina oorgegee. Die Corleonesi het Palermo-clans met min geld omgekoop om by hulle aan te sluit, ander clans omvergewerp en in die geheim nuwe lede gewerf.[66] In 1977 het die Corleonesi vir Gaetano Badalamenti uit die Mafiakommissie laat skop op valse aanklagte dat hy dwelminkomste verdoesel het.[67] In April 1981 het die Corleonesi ’n mededingende lid van die Mafiakommissie, Stefano Bontade, vermoor en die Tweede Mafiaoorlog het in erns begin.[68]

Honderde mafiosi wat die Corleonesi vyandiggesind was, is saam met hul families vermoor,[69] soms deur verraaiers in hul eie clans. Deur die Mafia se reëls te manipuleer en teenstanders uit die weg te ruim het die Corleonesi naderhand die hele Mafiakommissie oorheers. Riina het sy mag in die kommissie gebruik om sommige clans se base te vervang.[70] Op die ou end het die Corleonesi-faksie oorwin en Riina het die "baas van base" van die Sisiliaanse Mafia geword.

Terselfdertyd het die Corleonesi ’n veldtog gevoer teen joernaliste, amptenare en polisiemanne wat dit gewaag het om hulle teen te gaan. Die polisie was gefrustreerd oor die gebrek aan hulp van getuies en politici. Op die begrafnis van ’n polisieman wat in 1985 deur mafiosi vermoor is, het polisiemanne twee politici wat dit bygewoon het, beledig en op hulle gespoeg. ’n Geveg het tussen hulle en militêre polisiemanne uitgebreek.[71]

In die vroeë 1980's het die magistrate Giovanni Falcone en Paolo Borsellino ’n veldtog teen Cosa Nostra begin. Hul groot deurbraak was met die arres van Tommaso Buscetta, ’n mafioso wat ’n informant geword het in ruil vir beskerming teen die Corleonesi, wat reeds baie van sy vriende en familie vermoor het. Ander mafiosi het sy voorbeeld gevolg. Falcone en Borsellino het hul getuienis versamel en die Maxiverhoor georganiseer wat van Februarie 1986 tot Desember 1987 geduur het. Dit is gehou in ’n versterkte hofgebou wat spesiaal vir die geleentheid gebou is. Altesaam 474 mafiosi is verhoor, van wie 342 skuldig bevind is. Die Italiaanse Hooggeregshof het die skuldigbevindings in Januarie 1992 bekragtig.

Die Via Palestro-slagting in 1993 in Milaan.

Die Mafia het met geweld gereageer. In 1988 het hulle ’n regter van Palermo en sy seun vermoor; drie jaar later is ’n aanklaer en anti-Mafiasakeman ook vermoor. Salvatore Lima, ’n politieke bondgenoot van die Mafia, is vermoor omdat hy nie die skuldigbevindings kon omkeer soos wat hy belowe het nie. Magistraat Falcone is op 23 Mei 1992 vermoor met 1 000 kg plofstof wat onder ’n hoofweg geplaas is. Borsellino is op 19 Julie 1992 met ’n motorbom vermoor. Dit het gelei tot ’n openbare protes en ’n enorme regeringsaanslag wat gelei het tot Riina se arres in Januarie 1993. Al hoe meer oorlopers het te voorskyn gekom. Baie het ’n hoë prys vir hul samewerking betaal deurdat hul families vermoor is.

Ná Riina se arres het die Mafia ’n terrorismeveldtog op die vasteland van Italië gevoer. Toeristeplekke is aangeval, soos Via dei Georgofili in Florence, Via Palestro in Milaan en Via San Teodoro in Rome. Altesaam 10 mense is gedood en 93 beseer. Groot skade is ook aan kultuurerfenisse soos die Uffizi-galery aangerig. Die Katolieke Kerk het die Mafia openlik veroordeel. Daarna is twee kerke met bomme bestook en ’n priester in Rome doodgeskiet.[72]

Ná Riina was Leoluca Bagarella vir ’n kort rukkie die groot Mafialeier en toe Bernardo Provenzano nadat Bagarella in 1995 in hegtenis geneem is.[73] Provenzano het die veldtog van geweld stopgesit en vervang met ’n veldtog van stilte bekend as die Pax Mafiosa.

Onder Provenzano se leierskap was daar geen moorde op staatsamptenare nie. Hy het ook die beleid afgeskaf om informante en hul families te vermoor; hy het hulle eerder in die families probeer terugkry deur hulle te oorreed om hul getuies terug te trek.[74] Hy het ook die algemene steunfonds heringestel vir lede wat in gevangenskap is.

Die vlaag oorlopers is in ’n groot mate gestuit. Die Mafia het hierna verkies om die familie van bestaande lede op te neem omdat hulle minder geneig sou wees om oor te loop. Provenzano is in 2006 in hegtenis geneem nadat hy 43 jaar lank gesoek is. Sy opvolger as baas van base is Matteo Messina Denaro.

Die base in aanhouding word tans aan streng maatreëls onderwerp om hul kontak met die buitewêreld te beperk volgens die artikel 41-bis-tronkregulasies, en dit lê hul vermoë om hul bedrywighede uit die te tronk te beheer aan bande. Antonino Giuffrè is ’n groot vertroueling van Provenzano wat ’n informant geword het nadat hy in 2002 in hegtenis geneem is. Hy beweer Cosa Nostra het in 1993 regstreekse kontak gehad met verteenwoordigers van die politikus Silvio Berlusconi, wat toe die stigting van die politieke party Forza Italia beplan het.[75][76][77] Die plan het die terugtrekking van 41-bis behels, in ruil vir steun by die stembus. Giuffrè se bewerings is nog nie bevestig nie. Die Italiaanse parlement het die bepalings van 41-bis herbevestig, met die volle steun van Forza Italia. Die wet sou in 2002 verval, maar dit is verleng en na ander misdade soos terrorisme uitgebrei. Die menseregte-organisasie Amnestie Internasionaal het al sy kommer uitgespreek dat die 41-bis-regulasies in sommige gevalle kan neerkom op die "wrede, onmenslike of vernederende behandeling" van gevangenes.[78]

Giulio Andreotti, wat al sewe keer eerste minister van Italië was, is beskuldig van bande met die Mafia.

Die ontslape politikus Giulio Andreotti en hooggeregshofregter Corrado Carnevale is lank daarvan verdink dat hulle bande met die Mafia het.[79]

Teen die laat 1990's was die verswakte Cosa Nostra verplig om die grootste deel van die onwettige dwelmhandel aan die 'Ndrangheta-misdaadorganisasie van Calabria af te staan. In 2006 het die 'Ndrangheta na raming 80 persent van die kokaïenuitvoer na Europa beheer.[80] In 2012 is berig die Mafia het met Mexikaanse dwelmkartels saamgespan.[81]

In 2015 het ’n ondersoek onthul die Mafia trek voordeel uit die Europese migrantekrisis en dat hulle vlugtelinge uitbuit.[82][83]

In Oktober 2017 is lede van die Renzvillo-misdaadfamilie en twee militêre polisiemanne in hegtenis geneem vir hul betrokkenheid by die dwelmhandel en grootskaalse afpersing. Altesaam 37 mens is in hegtenis geneem en meer as 600 offisiere ontslaan. Die polisie het beslag gelê op eiendomme en goedere van €11 miljoen.[84]

Op 22 Januarie 2018 is 58 mense in Caltanissetta, Palermo, Enna, Ragusa, Agrigento en Catania gearresteer wat bande met 16 Mafiafamilies gehad het. Van die algemeenste aanklagte was Mafiabande, dwelmsmokkelary, afpersing, bedrog en die koop van stemme.[85] Onder die gearresteerdes was die burgemeester van San Biagio Platani wat aangekla is van die verkryging van die Mafia se goedkeuring in die aanvaarding van kandidate in die plaaslike verkiesing van 2014. Twee maatskappye in Sisilië wat ontvangsentrums vir vlugtelinge bestuur het, is geteiken vir beskermingsgeld en 27 besighede is geteiken vir afdreiging.[86]

Op 1 Februarie 2018 is 31 mense in hegtenis geneem wat bande met ’n misdaadfamilie in Palermo gehad het. Hulle is aangekla van geldwassery, bedrog en dwelmsmokkelary.[87] Benedetto Bacchi het na bewering meer as 700 wedkantore dwarsoor Italië gehad en sowat €1 miljoen per maand verdien deur ’n aanlyn dobbeloperateur te gebruik wat in Malta geregistreer is; sy lisensie is teruggetrek.[88] Hy het volgens aanklaers ’n boumaatskappy en ’n villa wat voorheen aan ’n sokkerspeler behoort het, met sy winste aangeskaf.[89][90] Hy het glo ook oorweeg om ’n nuuspublikasie oor te neem.

Die hiërargie van ’n Cosa Nostra-clan.

In 1984 het die Mafia-informant Tommaso Buscetta aan aanklaers die struktuur van ’n tipiese clan verduidelik.[12] ’n Clan word gelei deur ’n baas (capofamiglia of rappresentante), wat bygestaan word deur ’n onderbaas (capo bastone of sotto capo) en onder toesig is van een of meer raadgewers (consigliere). Onder sy bevel is groepe (decina) van sowat 10 soldate (soldati, operai of picciotti). Elke decina word gelei deur ’n soldateleier (capodecina).

Die struktuur van ’n clan kan wissel. Ondanks die naam decina is daar nie altyd 10 soldate nie; dit kan enigiets van 5 tot 30 wees.[91] Sommige klein clans het nie eens decinas en capodecinas nie, en selfs in groot clans kan sekere soldate direk aan die baas verantwoording moet doen.[92]

Die baas van ’n clan word gewoonlik deur die gewone soldate gekies (hoewel geweldddaige opvolgings voorkom). Vanweë die beskeie grootte van die meeste Sisiliaanse clans is die baas in noue kontak met alle lede en kry hy nie veel in terme van voorregte of toekennings soos in groter organisasies soos dié van New York nie.[93] Sy termyn is gewoonlik ook kort; verkiesings is jaarliks en hy kan selfs vroeër afgesit word weens wangedrag of onbevoegdheid.[94]

Die onderbaas is tweede in bevel. Dit is soms ’n familielid, soos ’n seun, wat sal oorneem as die baas siek is, sterf of in hegtenis geneem word.

Die consigliere ("raadgewer") van die clan word ook jaarliks gekies. Een van sy pligte is om ’n ogie te hou oor die handelinge van die baas en sy onmiddellike ondergeskiktes, veral in finansiële sake.[95] Hy dien ook as ’n onpartydige raadgewer vir die baas en bemiddelaar in interne dispute. Om sy rol te kan vervul moet die consigliere onpartydig wees en geen botsende belange of ambisie hê nie.[96]

Benewens sy lede maak Cosa Nostra gebruik van "vennote". Dit is mense wat vir ’n clan (of meer as een clan) werk of dit bystaan, maar nie volle lede is nie. Dit sluit korrupte amptenare en voornemende mafiosi in. Die mafiosi beskou ’n vennoot bloot as ’n werktuig, iemand wat hulle kan "gebruik".[12]

Net Sisiliaanse mans mag lid word van Cosa Nostra. ’n Kandidaat mag nie ’n familielid wees van ’n wetstoepasser soos ’n polisieman of regter of noue bande met so ’n persoon hê nie. Daar is geen streng ouderdomsperk nie; seuns van net 16 het al aangesluit.[97] ’n Voornemende mafioso word versigtig getoets vir gehoorsaamheid, diskresie, moed, roekeloosheid en ’n vermoë om te spioeneer.[12][97] Daar word amper altyd van hom verwag om ’n moord te pleeg as sy finale toets,[12] al beplan hy nie om ’n sluipmoordenaar te word nie. Die moord is om sy opregtheid te toets (byvoorbeeld dat hy nie ’n polisieman is nie) en om hom tot stilswye te dwing (want hy kan nie die omertà verbreek sonder om self van moord aangekla te word nie).

Om ’n Mafialid te wees is aanloklik vir baie straatmisdadigers. Mafiosi kry groot respek, want almal weet om ’n mafioso te na te kom beteken die risiko van dodelike wraak van hom of sy kollegas. Mafiosi kan makliker misdaad pleeg, ooreenkomste aangaan en voorregte eis. ’n Volle lid het ook groter vryheid om aan sekere soorte misdaad deel te neem wat die Mafia beheer (veral beskerming met geweld).

Tradisioneel kan net mans lid word, maar in onlangs tye was daar berigte van vroue wat die verantwoordelikhede van Mafiafamilielede oorgeneem het nadat hulle in hegtenis geneem is.[98][99]

Ondanks die naam "families" is lede gewoonlik nie bloedverwante nie; die Mafia het eintlik reëls om nepotisme te verhoed. Lidmaatskap en rang in die Mafia is nie oorerflik nie. Die meeste base is nie aan hul voorgangers verwant nie. Mafiosi stel egter dikwels hul seuns aan die bedryf voor. Dis vir die seuns makliker om lid te word; hulle dra die pa se goedkeuring weg en is vertroud met die tradisies en vereistes van Cosa Nostra.

’n Mafioso se wettige beroep, indien enige, beïnvloed nie sy aansien in Cosa Nostra nie.[3] Histories het die meeste mafiosi onbelangrike werke gehad en baie base het glad nie gewerk nie.[3] Professionele mense soos prokureurs en dokters word in die organisasie aangetref en word gebruik vir watter nuttige bekwaamhede hulle ook al het.[100]

Sedert die 1950's het die Mafia verskeie kommissies wat dispute oplos en samwewerking tussen clans bevorder. Elke provinsie in Sisilië het sy eie kommissie. Clans word in distrikte (mandamenti) van drie of vier georganiseer. Elke distrik kies ’n verteenwoordiger (capo mandamento) vir sy provinsiale kommissie.[101] Die kommissies dien nie as ’n sentrale beheerliggaam vir die Mafia nie.[102] Hul gesag is beperk en clans is outonoom en onafhanklik.

’n Belangrike funksie van die kommissies is om die gebruik van geweld te reguleer.[101][103] ’n Mafioso wat byvoorbeeld ’n moord in ’n ander clan se gebied wil pleeg, moet die plaaslike baas se toestemming vra; die kommissies dwing dié reël af.[103] Enige moord op ’n mafioso of gesiene individu (polisieman, prokureur, politikus, joernalis, ens.) moet deur ’n kommissie goedgekeur word.[104] Sulke dade kan ander clans moontlik ontstel en ’n oorlog ontketen. Die kommissie is dus ’n manier waarop hulle goedkeuring kan kry.[105]

Die kommissies hanteer ook opvolgingskwessies. As ’n baas sterf of aftree, neem sy clan se reputasie gewoonlik af. Dit kan veroorsaak dat kliënte ’n ander clan se beskerming opsoek. Hierdie clans kan baie meer status en mag kry in verhouding tot hul teenstanders en dit kan moontlik die gebied destabiliseer en tot oorlog lei.[106] Die kommissie kan kies om die clan se gebied en lede op te deel onder sy bure. Die kommissie het ook die mag om ’n tussentydse baas aan te stel totdat ’n nuwe baas gekies word.[106][107]

’n Voorstelling van die inisiasieseremonie van ’n mafioso.

Ná sy arres het die mafioso Giovanni Brusca die seremonie beskryf waartydens hy ’n volle lid van die Cosa Nostra geword het. Hy is in 1976 genooi na ’n "banket" op die platteland. Hy is na ’n vertrek geneem waar verskeie mafiosi om ’n tafel gesit het. Op die tafel was ’n pistool, dolk en ’n stuk papier met die afbeelding van ’n heilige. Hulle het hom uitgevra oor sy gesindheid en sy mening oor misdaad en moord (al het hy al ’n geskiedenis van dié dade gehad). Daarna het Salvatore Riina, destyds die magtigste baas in Cosa Nostra, Brusca se vinger met ’n naald geprik. Brusca het sy bloed aan die foto van die heilige afgevee terwyl hy dit in sy hande gehou het. Riina het dit aan die brand gesteek en terwyl Brusca die foto tussen sy hande rondgegooi het om te keer dat hy brand, het Riina gesê: "As jy Cosa Nostra verraai, sal jou vlees brand soos hierdie heilige."[12]

Die elemente van die seremonie het in die loop van die Mafia se geskiedenis min verander.[108] Hierdie elemente was al die onderwerp van baie nuuskierigheid en gissings. Die sosioloog Diego Gambetta wys daarop dat die Mafia, ’n geheime misdaadorganisasie, nie die risiko kan loop dat sy nuwe lede vorms invul of kontrakte teken nie, want die polisie kan daarop beslag gelê. Hulle gebruik dus ’n outydse ritueel. Die elemente daarvan is met opset spesifiek, bisar en pynlik sodat die gebeure beide onvergeetlik en ondubbelsinnig is. Daar is ook verskeie senior mafiosi teenwoordig as getuies. Die deelnemers hoef nie een om te gee wat die simbole beteken nie, en die simbole het dalk ook geen wesentlike betekenis nie. Die punt van die ritueel is om geen twyfel te laat oor die mafioso se nuwe status nie sodat dit nie sommer ontken of opgehef kan word nie.[109]

Daar is altyd die risiko dat buitestanders en polisiemanne kan voorgee hulle is ’n mafioso om die organisasie te infiltreer. Om te verhoed dat dit gebeur, mag ’n mafioso ’n ander een nie nader tensy hy hom persoonlik ken nie, al ken hy die ander een deur sy reputasie. As hy ’n verhouding met iemand wil opbou, moet hy ’n derde mafioso wat hulle albei persoonlik ken, vra om hulle aan mekaar voor te stel op ’n ontmoeting waar al drie fisiek teenwoordig is. Die tussenganger kan dan bevestig dat nie een van die ander twee ’n indringer is nie.

Hierdie tradisie word nougeset gevolg, al klink dit soms absurd. Toe die mafioso Indelicato Amedeo byvoorbeeld na Sisilië terugkeer nadat hy in die 1950's in Amerika tot die Mafia toegelaat is, kon hy nie sy eie pa, ook ’n mafioso, van sy lidmaatskap vertel nie; hy moes wag dat ’n ander mafioso van Amerika wat van sy toelating geweet het, na Sisilië kom om die seun aan die pa "voor te stel".[110]

Mafiosi van gelyke status noem mekaar soms compare, terwyl ondergeskiktes hul seniors padrino noem.[111] Compare beteken "kameraad" en padrino "peetpa" (Engels: godfather).

In November 2007 het die Sisiliaanse polisie berig dat hulle ’n lys met "tien gebooie" in die wegkruipplek van Mafiabaas Salvatore Lo Piccolo ontdek het. Hulle het vermoed dit is ’n kode vir hoe om ’n goeie, gerespekteerde en eervolle mafioso te wees.[112]

1. Niemand mag hulself direk aan een van ons ander vriende voorstel nie. Daar moet ’n derde persoon wees wat dit doen.
2. Moet nooit na die vrou van vriende kyk nie.
3. Moet nooit saam met die polisie gesien word nie.
4. Moenie kroeë en klubs besoek nie.
5. Om altyd beskikbaar te wees vir Cosa Nostra is ’n plig – al is jou vrou op die punt om die lewe te skenk.
6. Afsprake moet absoluut eerbiedig word.
7. Vroue moet met respek behandel word.
8. Wanneer enige inligting gevra word, moet die antwoord die waarheid wees.
9. Geld mag nie toegeëien word as dit aan ander of aan ander families behoort nie.
10. Mense wat nie deel mag wees van Cosa Nostra nie: enigiemand met ’n nabye familielid in die polisie, enigiemand met ’n onbetroubare verwant in die familie, enigiemand wat hom wangedra en nie morele waardes het nie.

Omertà is ’n kode van stilswye en geheimhouding wat mafiosi verbied om hul kamerade aan die polisie te verraai. Die straf vir die oortreding van die kode is die dood, vir die verraaier en soms ook sy familie. Mafiosi meng gewoonlik nie met die polisie nie (behalwe wanneer hulle ’n korrupte polisieman wil omkoop as dit nodig is). ’n Mafioso sal byvoorbeeld nie die polisie bel as hy die slagoffer van ’n misdaad was nie. Daar word van hom verwag om self die probleem op te los, anders sal dit sy reputasie ondermyn as ’n vermoënde beskermer van ander. Sy vyande sal hom dan as swak en kwesbaar beskou.

Die behoefte aan geheimhouding en onopvallendheid beïnvloed die tradisies en optrede van die mafiosi. Hulle word afgeraai om alkohol te drink of ander dwelms te gebruik, want in ’n beskonke toestand sal hulle meer geneig wees om sensitiewe inligting uit te blaker. Hulle is dikwels ook teruggetrokke teenoor vreemdelinge om ongewenste aandag te vermy.[113] Die meeste Sisiliane is baie verbaal en uitdrukkingsvol, maar mafiosi neig om saakliker en stemmiger te wees. Hulle mag niks neerskryf oor hul bedrywighede nie sodat die polisie nie getuienis kan ontdek nie.[114]

In ’n mate dwing mafiosi ook omertà aan die algemene publiek op. Daar word van mense wat hul beskerming koop of ander transaksies met hulle aangaan, verwag om diskreet te wees, of hulle kan vermoor word. Die intimidasie van getuies is ook algemeen.

Beskerming teen diefstal is een van die dienste wat die Mafia aan betalende "kliënte" verskaf. Mafiosi self word gewoonlik verbied om te steel[120] (hoewel hulle in die praktyk net verbied word om te steel van enigiemand wat bande met die Mafia het).[121] In plaas daarvan maak mafiosi seker hulle ken al die diewe en handelaars in gesteelde goedere in hul gebied. As ’n beskermde besigheid beroof word, sal die clan dié kontakte gebruik om die gesteelde goedere op te spoor en die diewe te straf, gewoonlik deur hulle aan te rand.[122]

Omdat diewe se spoor na die gebied van ander clans kan lei, sal clans dikwels saamwerk om inligting te verskaf of die verkoop van die buit te keer as hulle kan.[122]

Mafiosi beskerm soms sakelui teen mededinging deur hul mededingers met geweld te dreig. As twee sakelui om ’n regeringskontrak meeding, kan die beskermde kliënt sy Mafiavriende vra om sy mededinger te intimideer sodat hy nie tender nie. In nog ’n voorbeeld kan ’n mafioso wat namens ’n koffieverskaffer optree, druk op plaaslike koffiekroeë uitoefen om net sy kliënt se koffie te verkoop.

Die belangrikste manier waarop die Mafia ’n demper op mededinging plaas, is die toesig oor en afdwinging van geheime samewerking tussen sakelui. Dit gebeur gewoonlik in besighede waar geheime samewerking beide wenslik is (onelastiese aanvraag, ’n gebrek aan produkdifferensiasie, ens.) en moeilik om te bewerkstellig (talle mededingers, ’n lae toetredeversperring).[123]

Mafiosi nader potensiële kliënte op ’n aggressiewe maar vriendelike manier, soos ’n deurverkoper.[124] Hulle kan selfs ’n paar gratis gunste aanbied om die kliënte te lok. As hul aanbod verwerp word, kan mafiosi hulle soms probeer oorreed deur hul eiendom te vandaliseer of op ander maniere lastig te val. Aanrandings is seldsaam; kliënte word soms vermoor as hulle nie by ’n ooreenkoms hou nie of met die polisie praat, maar nie net deur beskerming te weier nie.[125]

In baie gevalle verkies Mafiabase om ’n langtermynverhouding aan te knoop eerder as ’n eenmalige kontrak te sluit. Die baas kan dan openlik verklaar die kliënt is onder sy voltydse beskerming (sy "vriend" in Sisiliaanse spraakgebruik). Dit laat min verwarring oor wie beskerm word en wie nie, sodat diewe en ander misdadigers afgeskrik word.[126]

Mafiosi raak gewoonlik nie betrokke by die bestuur van die besighede wat hulle beskerm of waar hulle as bemiddelaar optree nie. ’n Gebrek aan vermoë is ’n algemene rede, maar meestal is dit om hulle te weerhou van enige belange wat met hul rol as beskermer of bemiddelaar kan bots. Dit bring mee dat kliënte hulle meer vertrou, want hulle hoef nie bang te wees hul besigheid sal oorgeneem word nie.

’n Beskermer kan nie mededinging met ’n ander beskermer in sy invloedsfeer toelaat nie. As ’n dispuut ontstaan tussen twee kliënte van verskillende beskermers, moet die twee beskermers dit uitbaklei om die dispuut vir een van die partye te wen. Die uiteinde van sulke gevegte kan onvoorspelbaar (en soms bloedig) wees, en dalk kan nie een van die beskermers vir sy kliënt ’n oorwinning verseker nie. Dit kan hul beskerming onbetroubaar en waardeloos maak. Hul kliënte kan hulle dan verwerp en die dispuut op ’n ander manier oplos, en hul reputasie kan geskaad word. Om dit te voorkom onderhandel Mafiafamilies oor gebiede waarin hulle die monopolie het om geweld te pleeg om dispute op te los.[127] Dit geskied nie altyd vreedsaam nie, en dispute oor beskermingsgebiede is die oorsaak van die meeste Mafiaoorloë.[128]

Plakkate wat die moorde op die magistrate Giovanni Falcone en Paolo Borsellino gedenk. Dit lui: "Julle het hulle nie vermoor nie; hul idees loop op jul bene."

Moorde word feitlik altyd deur Mafialede gepleeg. Dit is baie selde dat die Mafia iemand van buite kry, en sulke mense word dikwels gou daarna uitgeskakel omdat hulle ’n misbare las word.[137] Mafiageweld word meestal teen ander Mafiafamilies gepleeg wat meeding om ’n gebied of besigheid.[138] Geweld is meer algemeen in die Sisiliaanse as die Amerikaanse Mafia, want die families in Sisilië is kleiner en talryker, en dit skep ’n plofbaarder atmosfeer.[139]

Die Mafia se mag kom van sy reputasie om geweld, veral moord, te pleeg en hul teiken kan enigiemand wees. Deur hul reputasie skrik mafiosi hul vyande en die vyande van hul kliënte af. Dit gee hulle die mag om hul kliënte te beskerm sonder om fisiek teenwoordig te wees (as byvoorbeeld wagte of lyfwagte), wat weer beteken hulle kan terselfdertyd baie kliënte beskerm.[140]

In vergelyking met ander beroepe is die reputasie van ’n mafioso besonder waardevol, want sy hoofproduk is beskerming deur intimidasie. ’n Mafioso is óf ’n goeie óf ’n swak beskermer; daar is geen goue middeweg nie. ’n Paar mislukkings kan dus ’n mafioso se reputasie heeltemal vernietig.

Hoe angswekkender ’n mafioso se reputasie is, hoe groter is sy kans om ’n dispuut te wen sonder om hom tot geweld te wend. Dit kan selfs gebeur dat ’n mafioso wat sy middele verloor om geweld te pleeg (al sy soldate is byvoorbeeld in die tronk), steeds sy reputasie kan gebruik om te intimideer en beskerming te bied as niemand van sy swakheid weet nie en almal steeds in sy mag glo.[141] In die rowwe wêreld van die Mafia duur sulke oëverblindery egter gewoonlik nie lank nie – sy teenstanders sal gou sy swakheid agterkom en hom uitdaag.[142]

As ’n Mafiabaas aftree of vermoor word, verdwyn sy familie se reputasie as doeltreffende beskermers dikwels saam met hom. As sy opvolger ’n swakker reputasie het, kan kliënte vertroue in die clan verloor en na die bure oorloop. Dit veroorsaak ’n verskuiwing in die magsbalans en moontlike konflik. Idealisties gesproke sou die opvolger self ’n sterk reputasie opgebou het terwyl hy die leër na bo geklim het sodat die clan weer ’n geloofbare leier kan hê.[143]