Siries-Ortodokse Kerk
Die Siries-Ortodokse Kerk (Siries: ܥܕܬܐ ܣܘܪܝܝܬܐ ܬܪܝܨܬ ܫܘܒܚܐ), ook bekend as die Siries-Ortodokse Kerk van Antiogië, is ’n outokefale Oriëntaal-Ortodokse kerk in die oostelike Middellandse See-gebied, met lidmate oor die hele wêreld. Dit gebruik die oudste bestaande liturgie in die Christendom en Siries as die amptelike en liturgiese taal. Die hoof van die kerk is die Siries-Ortodokse patriarg van Antiogië.
Agtergrond
Die kerk behoort tot die Oriëntaal-Ortodokse kerke, wat ’n afsonderlike kerkliggaam is sedert die skeuring ná die Konsilie van Chalcedon in 451, maar sy oorsprong strek terug na die eerste kerk wat buite Jerusalem gestig is, in 37 n.C. in Antiogië, waar die volgelinge van Jesus Christus vir die eerste keer Christene genoem is.
Volgens ’n gesamentlike verklaring deur patriarg Mor Ignatius Zakka I Iwas en die Rooms-Katolieke pous Johannes Paulus II in 1984 het die verskille in die teologie wat die skeuring veroorsaak het, "slegs ontstaan weens verskille in terminologie en kultuur en in die verskillende formuliere wat deur verskillende teologiese skole aanvaar is om die saak uit te druk". Dié standpunt word egter nie algemeen gehandhaaf nie deur die Oosters-Ortodokse Kerk, een van die deelnemers aan die Konsilie van Chalcedon (sien Geskiedenis van Oriëntale Ortodoksie).
Die Siries-Ortodokse Kerk neem sedert 1960 deel aan ekumeniese besprekings as lid van die Wêreldraad van Kerke, waarvan patriarg Mor Ignatius Zakka I Iwas president was, en sedert 1974 as lid van die Midde-Oosterse Raad van Kerke.
Die Kerk het 26 aartsbiskopdomme en 11 patriargale vikariate. Die patriargaat is in 1959 na Damaskus in die hedendaagse Sirië geskuif.[1]
Sien ook
Verwysings
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
