Seekoei

Die skedel van 'n seekoei. Let op die groot slagtande wat gebruik word om te veg

Seekoeie word tesame met ander gelyktonige hoefdiere geklassifiseer tot die orde Artiodactyla. Ander lede van hierdie orde sluit kamele, beeste, takbokke en varke in, alhoewel die seekoeie nie naby verwant is aan die ander spesies nie. (Die ou Grieke het die seekoei as verwant aan die perd beskou.) Tot en met 1985 het natuurkenners die seekoei geskakel met die vark, omdat hulle soortgelyke kiestandpatrone het. Nuwe getuienis, aanvanklik eers vanaf bloedproteïene en toe vanaf die gebied van molekulêre filogenie (die bestudering van molekules om 'n dier se evolusionele verwantskappe te identifiseer)[9] DNS[10] en die fossielgeskiedenis toon aan dat die seekoei se naaste bestaande verwantskap met die setaseë (walvisagtiges) is.[11][12] Seekoeie het meer in gemeen met die walvis as met ander gelyktonige hoefdiere soos die vark, omdat die gesamentlike voorvader van die seekoei en die walvis afgeskei het van die herkouers en die ander gelyktonige hoefdiere. Alhoewel die twee dus mekaar se naaste bestaande naasverwante is, het hul stamlyne van mekaar afgeskei kort nadat hulle gesamentlike voorvader van die res van die gelyktonige hoefdiere afgeskei het.[10][13]

Anthracotherium magnus en Elomeryx armatus, twee "steenkoolgediertes" (na aanleiding van die steenkoollaag waarin fossieloorblyfsels gevind is) van die Oligoseen-era het reeds ooreenkomste met die hedendaagse seekoei gehad

Die mees onlangse teorie aangaande die oorsprong van die seekoeifamilie postuleer dat seekoeie en walvisse 'n gemeenskaplike halfwaterliewende voorsaat gehad het wat ongeveer 60 miljoen jaar gelede afgeskei het van die ander gelyktonige hoefdiere.[10][11] Hierdie veronderstelde voorsaat het waarskynlik ongeveer 54 miljoen jaar gelede in twee verskillende takke vertak.[9] Een vertakking sou ontwikkel in setaseë en het waarskynlik ongeveer 52 miljoen jaar gelede begin met die eerste oerwalvis, die Pakicetus, asook ander vroeë walvisvoorsate, bekend as die "Archaeoceti", wat op sy beurt uiteindelik sodanig by water aangepas het dat die setaseë feitlik volledig-waterliewend geword het.[13]

Die ander vertakking het die "anthracotheriidae" geword, 'n groot familie diere met vier pote, waarvan die vroegste, gedurende die laat-Eoseen-epog, sou gelyk het na maer seekoeie met relatief klein, nou koppe. Al die vertakkings van die "anthracotheriidae", behalwe die seekoei, het uitgesterf sonder om nasate voort te bring.[11]

'n Rowwe evolusie kan egter nagespoor word vanaf die Eoseen- en Oligoseenspesies, Anthracotherium en Elomeryx, na die Mioseen-"steenkooldiere" Merycopotamus ("rivierherkouer") en Libycosaurus ("akkedis van Libië"). Merycopotamus, Libycosaurus en al die ander seekoeiagtiges het waarskynlik 'n enkele voorvader gehad en Libycosaurus was die naaste verwant aan die seekoei. Hul voorsaat sou ongeveer 20 miljoen jaar gelede in die Mioseen-epog geleef het. Die laaste "steenkooldier"-spesie het tydens die Plioseen-epog uitgesterf.[14] Die seekoeigroep is dus diep binne-in die familie Anthracotheriidae ingebed. Die oudsbekende seekoeiagtige dier is die genus Kenyapotamus wat 16 tot 8 miljoen jaar gelede in Afrika voorgekom het. Dié seekoei het waarskynlik in Afrika ontspring en alhoewel die spesie op een tydstip verspreid oor Asië en Europa voorgekom het, is daar nog nooit enige seekoeioorblyfsels in die Amerikas ontdek nie. ('n Hele paar steenkoolgedierte-genera het wel na Noord-Amerika geëmigreer tydens die vroeë Oligoseen-epog.) 'n Voorsaat van die hedendaagse seekoei, die Archaeopotamus, het ongeveer 7,5 tot 1,8 miljoen jaar gelede in Afrika en die Midde-Ooste voorgekom.[15]

Alhoewel die fossielrekord van die seekoei nog nie duidelik is nie, het die twee hedendaagse genera Hippopotamus en Choeropsis (Grieks: "varkagtig") (soms bekend as Hexaprotodon) (Grieks: "ses voortande") dalk so lank gelede as 8 miljoen jaar gelede uiteengeloop.[14][15]

Hippopotamus gorgops ("Gorgoonse oog-rivierperd") het besondere hoë oogkaste gehad. Hulle het in Europa voorgekom, maar het uitgesterf voor die laaste Ystydperk

Tot drie spesies van die Malgassiese seekoei het op Madagaskar uitgestorwe geraak gedurende die Holoseen-epog, waarvan een binne die laaste millennium. Die Malgassiese seekoei was kleiner as die hedendaagse seekoei, waarskynlik as gevolg van insulêre dwerggroei (die proses en toestand van grootteverkleining van groot soogdiere wanneer die geenpoel beperk is tot 'n baie klein omgewing, soos 'n eiland.)[16] Fossielgetuienis bewys dat vele van die Malgassiese seekoeie gejag is deur die mens en dat dit waarskynlik 'n rol gespeel het in hul uiteindelike uitsterwing.[16][17] In 1976 het inwoners van 'n dorpie in Madagaskar 'n lewende dier beskryf wat 'n Malgassiese seekoei kon wees; geïsoleerde diere van die spesies oorleef dus dalk nog in afgeleë plekke op die eiland.[18]

Twee ander spesies seekoei, die "Europese seekoei" (H. antiquus) en die Hippopotamus gorgops, het dwarsdeur kontinentale Europa en die Britse Eilande voorgekom. Altwee spesies het voor die laaste Ystydperk uitgesterf. Voorsate van die Europese seekoei het op talle eilande van die Mediterreense See beland tydens die Pleistoseen-epog en insulêre dwerggroei ondergaan.[19]

Dié dwergseekoeie was te vind op Kreta ("Hippopotamus creutzburgi"), Siprus, (H. minor), Malta (H. melitensis) en Sisilië (H. pentlandi). Die dwergseekoei van Siprus het die langste oorleef, tot die einde van die Pleistoseen- of vroeë Holoseen-epog. Die argeologiese bevindings van die opgrawings by "Aetokremnos" op Kreta veroorsaak steeds volgehoue debat of die spesie die mens raakgeloop het en of die mens tot hul uitsterwing bygedra het.[20][19]

Die seekoeijag (1617), deur Peter Paul Rubens

Genetiese analise toon aan dat die seekoei 'n bevolkingsontploffing gehad het in Afrika tydens of net ná die Pleistoseen-epog, wat toe te skryf is aan 'n vermeerdering in wateroppervlakte teen die end van daardie era. Hierdie bevinding het belangrike bewaringsimplikasies aangesien seekoeibevolkings dwarsoor die Afrika-kontinent huidig bedreig word deur die verlies van toegang tot water.[7] Seekoeie word ook gereeld die slagoffers van ongereguleerde verminderingsprojekte of veediefstal. 'n Verdere bewaringsuitdaging is om die genetiese diversiteit te bewaar ten einde die veiligheid van die spesie te verseker. In Mei 2006 is die seekoei op die Internasionale Unie vir die Bewaring van die Natuur en Natuurlike Hulpbronne (IUBN) se Rooilys identifiseer as 'n verwondbare spesie, met 'n geskatte bevolking van tussen 125 000 en 150 000 seekoeie, 'n afname van tussen sewe en twintig persent sedert die IUBN se 1996-opname.[1]

Die seekoeibevolking het sy mees dramatiese vermindering beleef in die Demokratiese Republiek van die Kongo.[28] Die bevolking in die Virunga Nasionale Park het geval tot net 800 of 900 diere van ongeveer 29 000 in die middel sewentigerjare van die twintigste eeu. Dit het kenners besorg gemaak oor die lewensvatbaarheid van daardie bevolking.[29] Die vermindering word toegeskryf aan die ontwrigtings van die Tweede Kongo-oorlog:[29] voormalige Hutu-rebelle, swakbetaalde Kongo-soldate en plaaslike burgermaggroepe was waarskynlik die wilddiewe;[29] die regverdiging van die wilddiewe is waarskynlik finansieel en hulle redenasie dat seekoeie die mens bedreig.[30] Alhoewel die verkoop van seekoeivleis onwettig is, is dit moeilik vir die Wêreldnatuurlewefonds (WWF) se amptenare om só iets na te spoor.[29][30]

'n Trop seekoeie in die Luangwa-vallei in Zambië

Dit is moeilik om die geslag van seekoeie in die natuur te bepaal, onder meer omdat die navorser meestal slegs hul rûe kan sien, soos in die geval van dié trop in Tanzanië

Dit is moeilik om die interaksie tussen seekoeibulle en -koeie te bestudeer omdat seekoeie nie seksueel dimorfies is nie, wat beteken dat seekoeikoeie en jong bulle nouliks in die natuur van mekaar onderskei kan word.[35] Alhoewel seekoeie daarvan hou om ná aan mekaar in die water te lê, skyn dit nie of hulle werklike sosiale verwantskappe met mekaar vorm nie, behalwe in die geval van die koei en haar dogters. Hulle word nie as sosiale diere gereken nie en dit bly onbekend hoekom hulle ná aan mekaar vertoef in die water.[6]

Seekoeibulle is slegs territoriaal in die water. Elke bul hou wag oor sy stukkie water, gemiddeld 250 meter in lengte, en ongeveer tien koeie. Die grootste trop bevat ongeveer 100 seekoeie. Vrygeselle word toegelaat in die bul se deel van die rivier mits hulle onderdanig reageer teenoor die dominante bul. Die doel van dié gedrag is om paringsreg daar te stel. Binne-in die trop is die seekoeie geneig om volgens geslag bymekaar te hou. Vrygeselle skaar hulle by vrygeselle, koeie by koeie en die bul bly op sy eie. Wanneer seekoeie egter op land wei, loop elkeen sy eie pad.[6]

Dit skyn of seekoeie verbaal met mekaar kommunikeer; deur middel van kreune en bulke en dit word ook vermoed dat die seekoei eggo-oriëntasie gebruik, maar waarom dit die geval is, blyk onduidelik. Die seekoei is die enigste dier wat dit kan regkry om tegelyktertyd bokant en onderkant die water te kommunikeer, deur hul bek halfbo en halfonder die water te hou wanneer hulle bulk. Ander seekoeie reageer hierop of hulle nou binne-in of halfpad bokant die water is.[36]

Koeie bereik seksuele volwassenheid teen die ouderdom van vyf of ses jaar en het 'n dragtydperk van agt maande. In 'n studie van hul endokriene stelsel is dit ontdek dat hul puberteit egter so vroeg as op drie- tot vierjarige ouderdom kan geskied.[37] Bulle raak seksueel volwasse teen sewe-en-'n-half jaar oud.

In 'n Ugandese ondersoek na die voortplantingsgedrag van die seekoei is bevind dat die meeste dekking plaasvind teen die einde van die reënseisoen in die somer met gevolglik die meeste kalwings aan die begin van die reënseisoen in laatwinter. Dié bevinding pas in met die ovulasiesiklus van die koeie, aangesien die bulle, soos in die geval van die meeste groter soogdiere, dwarsdeur die jaar seksueel aktief kan wees. Soortgelyke studies in Zambië en Suid-Afrika dui aan dat geboortes meestal aan die begin van die reënseisoen plaasvind.[6] Na haar dragtigheidsperiode ovuleer die tipiese koei nie vir 'n verdere nege maande nie.[37]

Paring vind plaas in die water: die koei is die meeste van die tyd onderwater, behalwe om elke nou en dan asem te skep. Die seekoei is een van die weinige soogdiere wat onderwater kalf. Die enigste ander diersoorte is die setaseë en die sireniërs (die doegonge en lamantyne). Seekoeikalfies weeg tussen 25 en 45 kg, is ongeveer 127 cm lank en moet na die oppervlakte toe swem om die eerste asemteug te gee. 'n Koei het meestal net een kalf, alhoewel daar wel tweelinge voorkom, maar die voorkomssyfer is onbekend. In diep water rus die kalfie dikwels op die koei se rug en moet hulle onderwater duik om te soog, alhoewel hulle ook soog wanneer die moeder aan land gaan. Spening begin teen die ouderdom van ses tot agt maande en die meeste kalwers is ten volle gespeen na 'n jaar.[6]

Seekoeie word gereken as "K-stratege", wat beteken dat hulle kwaliteit bo kwantiteit in hul voortplanting verkies ("K-keuring" is die standaard vir groot diere wat net 'n paar kalwers lewer met elke geboorte).[6][38]

Seekoeie kan nogal gevaarlik wees vir die mens, soos dié padteken in die Krugerwildtuin meld.

Seekoeie is uiters humeurige diere. Volwassenes is veral vyandiggesind teenoor krokodille wat dikwels in dieselfde watergat of rivier voorkom. Dit is veral die geval wanneer seekoeikalwers in die omtrek is. Dit is ook bekend dat seekoeie uiters aggressief is teenoor die mens en daar word dikwels gemeld dat die seekoei die dodelikste dier in Afrika is, maar die "Smithsonian Magazine" meld dat alhoewel die diere uiters gevaarlik is, daar nie betroubare statistiek hieroor bestaan nie.[28]

Om hul grondgebied te merk, tol die seekoei sy stert tydens die misproses om sodoende die mis oor die grootste moontlike terrein te versprei.[39] Seekoeie urineer ook agteruit vir waarskynlik dieselfde rede.[40]

Selfs in grondgebiedsgevegte dood seekoeie mekaar selde. Gewoonlik hou die twee bulle wat oor 'n gebied veg op sodra dit duidelik raak dat die een sterker is as die ander. Bulle sal slegs probeer om kalwers dood te maak in die geval van oorbevolking of die vermindering van habitat en soms sal koeie bulle dood ten einde hul kalwers te beskerm. Dié soort gedrag is egter skaars onder gewone omstandighede.[38]

Obaysch, die seekoei, in die Londense dieretuin in 1852

Seekoeie is al lankal gewilde diere in dieretuine. Die eerste dieretuinseekoei in moderne tye was genaamd Obaysch. Hy het op 25 Mei 1850 by die Londense dieretuin aangekom en het tot 10 000 besoekers per dag gehad. Hy was ook die inspirasie vir 'n gewilde liedjie, die Seekoeipolka.[43] Sedertdien het seekoeie gewilde dieretuindiere gebly. Hulle teel redelik goed aan in aanhouding. Die kalwingsyfers is laer as in die natuur, maar dit word toegeskryf aan dieretuine se besluit om minder seekoeie te teel, omdat seekoeie so groot is en duur is om te onderhou.[6][43]

Die meeste seekoeie in dieretuine het aangewas in aanhouding. Daar is genoeg seekoeie in die internasionale dieretuinstelsel dat die toetrede van seekoeie vanaf die wildernis onnodig is, mits die dieretuine saamwerk om die genetiese diversiteit van die teelgroep te behou.[6]

Soos in die geval van die meeste ander dieretuindiere was seekoeie tradisioneel uitgestal in betonhokke, maar het wel ook 'n poel water en 'n stukkie gras gehad. Teen die tagtigerjare van die twintigste eeu het dieretuinontwerpers toenemend begin om uitstallings te ontwerp wat die diere se natuurlike habitat reflekteer. Die mees welbekende hiervan is die Toledo-dieretuin se Seekoeikwarium, wat 'n poel van ongeveer 1,4 miljoen liter water het vir die seekoeie.[44] Navorsers kon in 1987 vir die eerste keer 'n onderwaterkalwing (soortgelyk aan hoe dit in die natuur gebeur) opneem by hierdie dieretuin. Die seekoei-uitstalling daar het so gewild geword dat die seekoeie nou die embleem geword het vir die Toledo-dieretuin.[45]

Die voorblad van die bladmusiek van die "Seekoei-polka" vroeg in die 1850's

'n Rooi seekoei het die antieke Egiptiese god Set verteenwoordig, en die dy van die seekoei was die "falliese been van Set", 'n simbool van viriliteit. Set se metgesel, Taweret, is ook uitgebeeld as half-seekoei.[46] Die seekoei word uitgebreid beskryf in Job 40: 10–19, in die Ou Testament, wat waarskynlik verwys na 'n beskrywing uit ongeveer 1 400 v.C.[47]:

Kyk die seekoei: Ek het hom gemaak toe Ek jou gemaak het, hy vreet gras soos 'n bees. Daar is krag in sy liggaam, die spiere in sy lyf is sterk. Sy stert is so reguit soos 'n seder. Sy boudspiere is inmekaar gevleg. Die bene in sy lyf is soos bronspype, soos stukke yster...Die berge lewer vir hom die water en al die wilde diere speel daar. Hy lê tussen waterplante, hy skuil tussen die riete in die moeras. Die skadu van die waterplante is sy skuiling, rondom hom is rivierpopuliere. As die rivier sterk word, skrik dit hom nie af nie, hy bly rustig al styg die Jordaan hoe hoog. Wie kan hom van voor af pak, wie kan 'n vangtou aan sy neus sit?

Die seekoei was bekend aan die Grieke en Romeine as die "Gedierte van die Nyl".

Seekoeie was sedert die dae toe Obaysch die Seekoeipolka geïnspireer het, nog altyd gewilde diere in die Westerse kultuur, waarskynlik vir hulle plomp voorkoms wat vir talle snaaks is.[43] Stories van seekoeie soos Huberta wat beroemd geword het in Suid-Afrika in die dertigerjare met haar groot trek dwarsdeur Suid-Afrika;[48] of die verhaal van Owen en Mzee, 'n seekoei en skilpad wat innige vriende geword het, het mense vermaak en hul het seekoeiboeke, -handelsware en talle opgestopte speelgoed gekoop.[49][50] Seekoeie is ook gewilde strokiesprentkarakters, soos in die Disney-fliek Fantasia waar 'n ballerinaseekoei op maat van die musiek uit die opera La Gioconda dans.[28]