Seaborgium

Seaborgium is ’n superswaar, kunsmatige element met die atoomgetal 106 en simbool Sg. Dit kom nie in die natuur voor nie, kan net in ’n laboratorium vervaardig word en is radioaktief. Die stabielste bekende isotoop, seaborgium-269, het ’n halfleeftyd van ongeveer 3,1 minute. Dit is genoem na die Amerikaanse kernchemikus Glenn T. Seaborg en is een van net twee elemente wat genoem is na ’n persoon wat toe nog geleef het; die ander een is oganesson.

106 dubnium ← seaborgium → bohrium W ↑ Sg ↓ (Uhn) Periodieke tabel
Algemeen
Naam, simbool, getal	seaborgium, Sg, 106
Chemiese reeks	oorgangsmetaal
Groep, periode, blok	6, 7, d
Atoommassa	(269) g/mol
Elektronkonfigurasie	[Rn] 5f14 6d4 7s2[1][2]
Elektrone per skil	2, 8, 18, 32, 32, 12, 2
CAS-registernommer	54038-81-2
Fisiese eienskappe
Toestand	voorspel;[3] vastestof
Digtheid (naby k.t.)	voorspel; 35 g/cm³
Atoomeienskappe
Oksidasietoestande	6, (5), (4), (3), 0[1][2]
Ionisasie-energieë	1ste: 752,6 kJ/mol
	2de: 1 732,9 kJ/mol
	3de: 2 483,5 kJ/mol
Geskiedenis
Ontdek	1974
Ontdek deur	Lawrence Berkeley National Laboratory, Kalifornië
Genoem na	Glenn T. Seaborg
Datum van naam	1994
Vorige naam	unnilhexium
Vernaamste isotope
Hoofartikel: Isotope van seaborgium iso NV halfleeftyd VM VE (MeV) VP 271Sg sin 2 min. 67% α 8,54 267Rf 33% SS - -- 269Sg sin 3 min. α 8,50(6) 265Rf 267Sg sin 1,4 min 17% α 8,20 263Rf 83% SF - -- 265mSg sin 16,2 s α 8,70 261Rf 265Sg sin 8,9 s α 8,90; 8,84; 8,76 261Rf
Portaal Chemie

Op die periodieke tabel lê dit in die d-blok, in periode 7 en in groep 6 as die vierde lid van die 6d-reeks oorgangsmetale. Chemiese eksperimente het bevestig dit tree op soos die swaarder homoloog van wolfram net bo dit. Sy eienskappe is net gedeeltelik vasgestel, maar dit stem baie ooreen met dié van ander elemente in groep 6, chroom, molibdeen en wolfram.

In 1974 is ’n paar seaborgium-atome in laboratoriums in Amerika en die Sowjetunie vervaardig. Daar was onenigheid tussen wetenskaplikes van dié twee lande oor die prioriteit van ontdekking en die benaming van die element, en die IUPAC het dus eers in 1997 bepaal die element se amptelike naam is seaborgium.