Saoed van Saoedi-Arabië

’n Woeste stryd het feitlik onmiddellik ná Ibn Saoed se dood ontstaan tussen Saoed en Faisal. Die toename in olieverdienste het nie opgemaak vir Saoedi-Arabië se skuld nie – dié is geraam op sowat $200 miljoen in 1953. Teen 1958 het die skuld meer as verdubbel, tot $450 miljoen. Die Saoediese rial het die helfte van sy amptelike waarde teen die Amerikaanse dollar verloor. Beide die Saoediese oliemaatskappy Aramco en internasionale banke het Saoedi se beroep op krediet van die hand gewys. Saoed het die paar regereingsprojekte wat hy begin het, gestaak. Maar hy het voortgegaan om geld op luuksueuse paleise uit te gee.[10]

In 1958 is Saoed gedwing om die grootste deel van sy uitvoerende mag aan Faisal te oorhandig. Hulle het vasgesit oor die definisie van politieke verantwoordelikhede en die verdeling van die regeringsfunksies. Saoed is dikwels verbind met die plundering van olie-inkomste, luuksepaleise en sameswerings binne en buite Saoedi-Arabië, terwyl Faisal verbind is met nugterheid, puritanisme, spaarsaamheid en modernisering.

Die broers het ook gestry oor die rol wat die ministersraad moes speel. Saoed het die amp eerste minister afgeskaf en dus sy posisie bekragtig as koning en de facto- eerste minister. Faisal wou meer mag hê as kroonprins en onderpremier.[10]

Saoed se familie was bekommerd oor sy gedrag. Korrupsie en agterlikheid het die regering verswak. Saoed en Faisal het hul stryd voortgesit tot in 1962, toe die prins ’n kaninet gevorm het in die afwesigheid van die koning, wat oorsee gereis het vir mediese behandeling. Faisal het ’n bondgenootskap gevorm met sy broers prins Fahd en prins Sultan. Die nuwe regering het Saoed se seuns uitgesluit. Hy het ’n 10-punt-hervorming belowe wat die opstel van basiese wette, die afskaffing van slawerny en die stigting van ’n regsraad ingesluit het.

Met sy terugkeer het Saoed Faisal se nuwe reëlings afgekeur en gedreig om die koninklike wag teen sy broer te mobiliseer. In antwoord hierop het Faisal geëis dat Saoed hom regent maak en alle koninklike magte aan hom oordra. Hy het die steun gehad van die Islamitiese elitegeleerdes, insluitende ’n fatwa (edik) deur die grootmoefti van Saoedi-Arabië, ’n familielid van Faisal aan moederskant. Hy het ’n beroep op Saoed gedoen om tot sy broer se eise in te willig.[11]

Saoed het geweier, en Faisal het die nasionale wag opdrag gegee om sy paleis te omring. Eindelik het Saoed in Maart 1964 ingegee en Faisal as regent aangewys met volle uitvoerende mag. Hy was hierna bloot ’n skynhoof. In November het die Islamitiese geleerdes, kabinet en senior lede van die regerende familie Saoed gedwing om te abdikeer en Faisal het die nuwe koning geword.[12][13][14]

Saoed het in bannelingskap in Genève, Switserland, en daarna in ander Europese stede gewoon, asook in Egipte. Van sy seuns het by hom aangesluit en hom gesteun in sy poging om die troon terug te wen. Ná die Sesdaagse Oorlog in Junie 1967 het hy egter die steun van Egipte verloor en tot met sy dood in 1969 in Griekeland gaan woon.[15]