Russies

Wêreldwye verspreiding van Russies

Streke waar Russies gepraat word. Die donkerblou dele is waar Russies 'n amptelike taal is

Die Protoslawiese dialek het waarskynlik in die tweede millennium v.C. binne die Indo-Europese taalfamilie ontstaan. In die eerste millennium n.C. het Protoslawies getransformeer in Oudslawies. In die sesde tot sewende eeu het drie groepe dialekte ontstaan: Oos-, Wes- en Suid-Slawies. Uit die Oos-Slawiese dialekte het Russies, Oekraïens en Belarussies in die veertiende tot vyftiende eeu ontstaan. Oekraïens toon groter afwykings van Russies as Belarussies.

'n Belangrike gebeurtenis in die Russiese taalgeskiedenis was die aanvaarding van die Grieks-Ortodokse Christelike geloof deur Wladimir, grootvors van Kiëf in die laat 10de eeu. Vervolgens het die Christendom ook ingang gevind tot die gebied van die huidige Rusland. Die Slawiese taalvorm, wat deur geestelikes saamgebring is, was Oud-Bulgaars, 'n Suid-Slawiese dialek wat deur die sogenaamde Slawe-apostels Cyrillus en Methodios gebruik is om die Evangelies in die Slawiese volkstaal te vertaal. Tot vandag het hierdie Kerkslawies sy status as kerktaal in Rusland bewaar – veral danksy die feit dat Slawiese tale, in teenstelling met byvoorbeeld die Germaanse taalfamilie, nie so sterk uitmekaar beweeg het nie en onderling verstaanbaar gebly het.

Die gebruik van 'n geskrewe taalvorm as kommunikasiemiddel was aanvanklik byna uitsluitlik die domein van die kerk en die klerus sodat Kerkslawies as vroegste Russiese skryftaal beskou word. Die oudste literêre monument van Russies, die Ostromir-evangelie wat tussen 1056 en 1057 ontstaan het, is oorwegend in Kerkslawies geskryf, met slegs enkele besonderhede wat uit die gesproke Russiese volkstaal oorgeneem is.

Michail Lomonosof se gesaghebbende Russiese Grammatika is reeds nege jaar ná sy publikasie in Duits vertaal. Die foto wys die Sint Petersburgse uitgawe van 1764, die Rußische Grammatick

Die laasgenoemde het weens die gebrek aan 'n geskrewe standaardvariant 'n meer dinamiese karakter getoon as die kerktaal wat in die loop van tyd in toenemende mate as argaïes waargeneem is. Buite die Russies-Ortodokse Kerk het elemente uit die volkstaal steeds meer ingang gevind tot geskrewe kommunikasie soos oorkondes en verdrae. Die 17de eeuse Moskouse kanselarytaal, geskrewe kommunikasie in die sakewêreld en die wêreldlike literatuur toon sterk invloede van gesproke Russies (prostorečie) – 'n taal waarin die outobiografie van die priester Awwakoem uit die tweede helfte van die sewentiende eeu geskryf is wat as die eerste werk van die moderne Russiese letterkunde beskou word. Die hervorming van die Russiese alfabet deur tsaar Pieter die Grote tussen 1708 en 1710 was die eerste belangrike maatreël om 'n selfstandige Russiese skryftaal vir nie-godsdienstige publikasies te help vestig – onafhanklik van Kerkslawies en sy historiese alfabet, die Kirillitsa – en ook die begin van 'n skeiding tussen kerk en staat op kulturele gebied.

Vir Pieter se nuwe wêreldlike alfabet (гражданскій шрифтъ graždanskij šrift) is enkele Griekse letters soos ξ (ksi), ψ (psi) en ώ (omega), wat saam met Grieks-Christelike leenwoorde ingang gevind het tot Russies, saam met klemtoontekens (sogenaamde силы) en afkortingstekens geskrap en twee nuwe letters, з en я, ingevoer. Ook is konsekwent oorgegaan tot die gebruik van groot- en kleinletters en Arabiese syfers (in plaas van letters). Die Kirilliese alfabet is aangepas by die klassisistiese Antiqua-lettertipes van tale met Latynse skryfstelsels.

'n Omvattende hervorming van Russies, wat as grondslag van die moderne taal beskryf mag word, word egter eers verbind met die naam van die geleerde en "Vader van die Russiese letterkunde", Michail Lomonosof (1711−1765). In sy retoriese en grammatikale werke (in 1755 het sy befaamde Russiese Grammatika (Rossijskaja grammatika) verskyn; in 1783 het die Russiese Akademie die eerste verklarende woordeboek van Russies saamgestel) ontwikkel hy sy teorie van drie taalstyle in Russies (Kerkslawies, Russiese skryf- en Russiese omgangstaal) en trek hy 'n lyn tussen die oorgelewerde Kerkslawies en Russies. Aan die eersgenoemde sou volgens hom die status van 'n seremoniële taal en hoë stylvorm toegeken word, terwyl die gewone skryftaal van Russies as 'n middelpad ontwikkel sou word – met 'n eg Russiese karakter. Nie-Russiese Slawiese elemente sou met groot versigtigheid bygemeng word.

Daarnaas het Lomonosof ook groot aandag aan Russiese poësie geskenk. Hier is tot Lomonosof se hervormings, afgesien van enkele onsuksesvolle pogings, vasgehou aan die sillabiese versmaat wat uit Pools ontleen is – en in elk geval onversoenbaar was met die vrye woordaksent van Russies. Vir sy swierige odes het Lomonosof vir die eerste keer die toniese beginsel toegepas wat as enigste geskik is vir Russies.[3]

Lomonosof se hervormingswerk is deur sy opvolgers voortgesit, onder wie die geskiedkundige Nikolai Karamzin (1766−1826) wat, vol bewondering vir die elegansie van Franse meesterwerke, die oorgelewerde styl van Russies as "barbaars" waargeneem en dit volgens die voorbeeld van Frans begin omvorm het. Vir 18de en 19de eeuse Russiese elites was Frans, net soos vir die adels- en hoërklas van ander Europese lande in hierdie tydperk, die voorkeur- of tweede taal wat vir 'n verskeidenheid doelwitte gebruik is.[4]

Karamzin se ideaal van Russies – die Nuwe Styl of novyj slog wat op Lomonosof se "middelpad" gesteun het – is deur hom gesuiwer van oorbodige ontlenings uit vreemde tale en slawismes waarvoor hy Russiese terme ingevoer het. Waar hy dit nodig geag het, is die Russiese sintaks en woordeskat volgens die voorbeeld van ander Europese tale, hoofsaaklik Frans, aangepas. Sodoende het Karamzin die letterkundige norm daargestel waarop Aleksander Poesjkin en ander literêre persoonlikhede soos die digter Michail Lermontof (1814−1841) en die prosaskrywers Nikolai Gogol (1809−1852), Iwan Toergenef (1818−1883), Fjodor Dostojefski (1821−1881) en Leo Tolstoi (1828−1910) kon voortbou.

Die stabilisering en standaardisering van Russies as literêre en skryftaal het gou vrugte afgewerp. Die laat 18de en 19de eeu sou later as die "Goue Tydperk" van Russiese literatuur beskryf word waartydens werke van wêreldfaam in 'n volmaakte Russies ontstaan het. Poesjkin se rykdom van stylmiddels, klank- en ritmiese vorme was so gesofistikeerd dat sy werke as onvertaalbaar beskou word.

Die voor-rewolusionêre Russiese alfabet en sleutelborduitleg op 'n tikmasjien van 1912, vervaardig deur die Amerikaanse Fox Typewriter Company, Grand Rapids, Michigan

In die Sowjetunie was Russies die "taal van interetniese kommunikasie" en sodoende die de facto-ampstaal.

Die ingrypende maatskaplike veranderinge, wat die Sowjetunie vanaf die 1980's begin deurloop het en ook in die huidige Russiese Federasie steeds plaasvind, het gepaard gegaan met strukturele veranderinge en die toevoeging van nuwe betekenisse van die Russiese woordeskat. Terwyl die politieke stabiliteit (of stilstand) van die Sowjettydperk in 'n hoogs beperkte variabiliteit van die woordeskat weerspieël is, het die dinamiek van sosiale omwentelinge daartoe gelei dat Russiessprekendes 'n stortvloed ontlenings uit die Amerikaanse variant van Engels bereidwillig begin aanvaar het – dikwels regstreekse ontlenings van leefstyl-, rekenaar-, internet- en ekonomiese vakterme soos fast food, business, business lunch, dress code, online of broker.

In moderne Russies vind daarnaas toenemend terme, wat tradisioneel by Substandaard-Russies of – as jargon – by bepaalde groepstale gereken is, of as dialektismes of vulgarismes bestempel is, ingang tot Standaardrussies – insluitende die literêre taal. Hierdie proses word deur taalkundiges dikwels as 'n liberalisering of demokratisering van Russies beskryf.

Interessant genoeg is die Russiese woord vir treinstasie, Вокзал (wokzal), niks meer as die Russiese weergawe van Vauxhall-stasie in Londen nie. Toe tsaar Nikolaas I teen die middel van die 19de eeu besluit het om 'n spoorwegnetwerk in sy uitgestrekte ryk te bou, het hy 'n afvaardiging van deskundiges na die Verenigde Koninkryk gestuur om die Britse spoorwegstelsel te bestudeer. Die Russiese besoekers het op die South Western Railway gery en was verbaas dat elke trein op Vauxhall-stasie gestop het. Sodoende het hulle onder die indruk verkeer dat Vauxhall die belangrikste spoorspilpunt moes wees. In waarheid was Vauxhall die stasie waar passasiers hul treinkaartjies kon wys om dan verder te ry tot die oop Waterloo-stasie waar hulle sonder kontroles uit die trein kon klim.[5]

Vanweë die belangstelling van tsaar Pieter die Grote in die Nederlandse skeepvaart en ook vanweë buitelanders wat in Rusland gewoon het, is talle woorde in Russies opgeneem wat ook in Afrikaans heel bekend lyk, soos:

Net so is 'n hele paar Russiese woorde ook in Afrikaans opgeneem, soos baboesjka, glasnost, perestroika, oekase, tolk, intelligentsia, tsaar, borsjt, balalaika, bistro, steppe, taiga, troika, wodka, koelak, sowjet, ens.

Die huidige Russiese weergawe van die Cyrilliese alfabet bestaan sedert 1918, toe die nuwe kommunistiese bewind se Raad van Volkskommissarisse die Russiese Akademie van Wetenskappe se voorstelle vir 'n spellingshervorming, wat deur 'n kommissie tussen 1904 en 1912 saamgestel is, op 10 Oktober 1918 per dekreet verwesenlik het en sekere letters uitgelaat is. Die huidige alfabet het 33 letters:

Die Russiese klankstelsel het 5 klinkers (wat elk op twee verskillende maniere geskryf kan word na gelang van of die voorafgaande medeklinker gepalatiseer is of nie) en 36 medeklinkers. Veral twee kenmerke kan onderskei word: vokaalreduksie en 'n fonologiese verskil tussen "harde" en "sagte" medeklinkers.

Die meeste medeklinkers het 'n "harde" en "sagte" (gepalatiseerde) weergawe. Die verskil tussen die twee soorte kan 'n woord se betekenis verander en word weerspieël in die spelling. By die uitspraak van 'n sagte medeklinker druk die tong byna teen die harde verhemelte, waardeur 'n ligte j-klank gehoor kan word. So klink 'n sagte "n" soos "nj" in mañana.

'n Beklemtoonde lettergreep word halflank uitgespreek en die onbeklemtoonde lettergrepe kort. Feitlik alle woorde het net een beklemtoonde lettergreep en dit het 'n groot invloed op die uitspraak van die woord; die verskynsel word vokaalreduksie genoem. Daardeur smelt 'n groep klinkers buite die lettergreep met die aksent saam en hulle word dan "dowwer" uitgespreek. Ná harde medeklinkers word die "o" en die "a" albei uitgespreek as [a] of [ə]); ná sagte medeklinkers word "je", "ja" en die sagte "i" as 'n kort i uitgespreek. By die "oe" en die harde "e" en "i" en sagte "joe" vind geen reduksie plaas nie. Die letter "jo" is altyd beklemtoon.

Hoe verder 'n klinker van die beklemtoonde lettergreep af staan, hoe groter die mate van reduksie. So word 'n onbeklemtoonde "o" uitgespreek as [a] as dit reg voor die beklemtoonde lettergreep staan; as dit verder weg staan, klink dit soos [ə]. Die woord молокó (moloko, "melk") word dus uitgespreek as [məla'ko], вóдка ("wodka") as ['votkə]. Klinkers aan die begin van 'n woord word egter nie heeltemal gereduseer nie: автомáт klink soos [aftamat].

Die volgende stemhebbende en stemlose pare word in Russies aangetref: b en p, w en f, g en k, d en t, zj en sj, z en s. Nes in Afrikaans word stemhebbende medeklinkers aan die einde van 'n woord stemloos; 'n woord soos хлеб (chleb, "brood") klink dus soos chlep (vergelyk die Afrikaanse woord "brood" wat "broot" uitgespreek word) en юг (joeg, "suid") word joek.

Wanneer 'n stemhebbende en 'n stemlose medeklinker langs mekaar staan, tree regressiewe assimilasie in (dus van agter na voor). Albei letters word dan óf stemhebbend óf stemloos uitgespreek (dit word bepaal deur die laaste letter). So word die letters "dk" as "tk" uitgspreek en die letters "tb" as "db". Wodka word "wotka" uitgespreek en foetbol word "voedbol".

Russies het 'n baie vry woordvolgorde. 'n Woord kan byvoorbeeld op 'n sekere plek in die sin geplaas word om daaraan 'n belangriker of minder belangrike betekenis te gee.

Min vaste reëls bestaan vir die voorkoms van aksente op woorde. Aksente is dikwels onvoorspelbaar; dit kan binne 'n verbuiging of vervoeging rondspring. 'n Voorbeeld is die verbuigings van die woord woda (water): wodá, wodí, wodjé, wódoe, wodói, wodjé, wódi, wod, wódam, wódi, wódami, wódach.

In die Europese deel van Rusland word drie dialekgroepe onderskei: die Noord-, Sentraal- en Suid-Russiese dialekte. Die Sentraal-Russiese dialek word as die oorgangsdialek beskou aangesien dit elemente van albei ander groepe bevat. Tog verskil die dialekte nie soveel van die standaardtaal (Moskouse norm) dat dialeksprekers vir iemand uit Moskou onverstaanbaar is nie. Vanweë verstedeliking en unifikasie in die onderwys gedurende die Sowjet-tydperk word die dialekte nou minder gepraat. Veral jonger Russe praat eerder Standaardrussies met dialek-elemente.

Russiese selfstandige naamwoorde het drie geslagte: manlik, vroulik en onsydig.

Oor die algemeen kan geslag bepaal word deur na die die laaste letter in die enkelvoudige nominatiewe vorm te kyk:

• 'n Manlike s.nw. eindig op "й" of 'n konsonant.
• 'n Froulike s.nw. eindig op "а" of "я".
• 'n Onsydige s.nw. eindig op "о" of "е".

• Woorde wat op die sagte teken (ь) eindig kan of beide manlik of froulik wees (daar is reëls wat dit regeer).

Die uisonderings is taamlik logies (en skaars): папа (pappa) is by voorbeeld manlik al eidig dit op "а".

Moderne Russies maak gebruik van ses naamvalle: nominatief, genitief, datief, akkusatief, instrumentaal en preposisionaal (lokatief het saam preposisionaal gesmelt).

Die Russiese taal kom sy gebrek aan lidwoorde oor met die gebruik van naamvalle (naamvalle dien ook ander doele), wie se vorm funskie bepaal. Naamval verbuigings word bepaal deur geslag, of dit 'n enkel- of meervoud is, asook of dit lewend is of nie.

Russiese werk woorde het drie tye: die teenswoordige, verlede en toekomstige tyd.

Die teenwoordige tyd se einde word verander volgens persoon (1e, 2e, 3e), of dit enkel- of meervoud is, en werkwoord tiepe (van twee). Die teenwoordige se perktum word baie selde gebruik.

Die verlede tyd se einde einde verander tussen manlik (eindig altyd op "л"), vroulik (eindig altyd op "ла"), onsydig (eindig altyd op "лo") en meervoud (eindig altyd op "ли"). Verder word daar verder onderskei tussen die perfektum en die imperfektum. Feitlik alle werkwoorde het twee verskillende vorme vir die imperfektum en die perfektum. Die perfektum daai aan dat 'n aksie afgehandel is (dus nie moontlik in die teenwoordige tyd), terwyl die imperfektum aandui dat dit nog nie afgehandel is nie.

Voorbeeld: Die werkwoord oopmaak se twee vorms is otkriwat (imperfektum) en otkrit (perfektum). In die sin "Ja dolgo otkriwal dwer', no ne otkril jejo" ("Ek was lank besig om die deur oop te maak, maar het dit nie oopgemaak nie") word vir die handeling van "die deur oopmaak" die imperfektum gebruik en vir die resultaat (of gebrek daaraan) die perfektum.

Die toekomstige tyd word vervoeg volgens persoon (1e, 2e, 3e), enkel- en meervoud; in die verlede tyd word onderskeid getref tussen manlik, vroulik, onsydig en meervoud. Daar word ook onderskei tussen die imp