Ruimtetydperk

Die ruimtetydperk het begin met die ontwikkeling van verskillende tegnologieë wat saamgevoeg is met die lansering van Spoetnik 1 op 4 Oktober 1957 deur die Sowjetunie. Dit was die wêreld se eerste kunsmatige satelliet. Dit het in 98,1 minute om die aarde gewentel en 83 kg geweeg. Die lansering van Spoetnik 1 het 'n nuwe era van politieke, wetenskaplike en tegnologiese prestasies geloods wat bekend geword het as die ruimtydperk.[1]

Die ruimtetydperk is gekenmerk deur 'n vinnige ontwikkeling van nuwe tegnologie in 'n noue wedloop meestal tussen die Verenigde State en die Sowjetunie. Vinnige vordering is gemaak met vuurpyle, materiaalwetenskap, rekenaars en ander gebiede. Baie van die tegnologie wat oorspronklik vir ruimtetoepassings ontwikkel is, is in ander terreine aangewend en bykomende gebruike is gevind. Geheueskuim is 'n voorbeeld hiervan.

Die ruimtetydperk het sy hoogtepunt bereik met die Apollo-program, wat die verbeelding van 'n groot deel van die wêreldbevolking aangegryp het. Die maanlanding van Apollo 11 is deur meer as 500 miljoen mense oor die hele wêreld dopgehou en word wyd beskou as een van die belangrikste oomblikke van die 20ste eeu. Sedertdien het die publieke aandag grootliks na ander gebiede verskuif.[2]

In die Verenigde State het die pendeltuig Challenger-ramp in 1986 'n beduidende afname in die bemande pendeltuig-lanserings tot gevolg gehad. Na die ramp het NASA (National Aeronautics and Space Administration) alle pendeltuie tot 1988 om veiligheidsredes gestaak.[3] In die negentigerjare het die befondsing vir ruimteverwante programme skerp gedaal namate die oorblywende strukture van die nou ontbindende Sowjetunie gedisintegreer het en NASA nie meer regstreekse kompetisie gehad het nie.

Sedertdien het die deelname aan ruimtelanserings al hoe meer uitgebrei na regerings- en kommersiële belange. Sedert die negentigerjare is ruimteverkenning en ruimteverwante tegnologieë deur baie mense as alledaags beskou.

NASA het alle Amerikaanse pendeltuie in 2011 permanent aan diens onttrek. NASA vertrou sedertdien op Rusland om Amerikaanse ruimtevaarders na en van die Internasionale Ruimtestasie te vervoer.[4]

In die vroeë 21ste eeu is die Ansari X-pryskompetisie gestig om te help met die begin van privaat ruimtevlugte. Dit is in 2004 deur Space Ship One gewen, wat die eerste ruimtetuig geword het wat nie deur 'n regeringsagentskap befonds is nie.[5]

Verskeie lande het nou ruimteprogramme; van verwante tegnologie-ondernemings tot volwaardige ruimteprogramme met lanseringsgeriewe.[6] Daar is deesdae baie wetenskaplike en kommersiële satelliete wat gebruik word, met duisende satelliete in 'n wentelbaan,[7] en verskeie lande het planne om mense die ruimte in te stuur.[8][9] Sommige van die lande wat aan hierdie nuwe wedloop deelneem, is Frankryk, Indië, Volksrepubliek van China en Israel wat almal waarnemingsatelliete in diens geneem het. Daar is verskillende lande met ruimteagentskappe, hoewel dit nie so uitgebreid is om die Verenigde Koninkryk, Brasilië, Duitsland, Oekraïne en Spanje in te sluit nie.[10]

Wat die Amerikaanse ruimteprogram betref, is NASA tans besig om 'n diepruimtekapsule met die naam Orion te bou. NASA se doel met hierdie nuwe ruimtekapsule is om mense na Mars te vervoer. Die Orionruimtetuig sal in die vroeë 2020's voltooi wees. NASA hoop dat hierdie sending 'n begin sal wees van 'n "nuwe era van ruimteverkenning".[10]

Die privatisering van ruimtevlugte is ook 'n belangrike faktor wat die verdere ontwikkeling van die ruimte-ekonomie versterk. Daar is twee groot maatskappye, Boeing en SpaceX, wat deelneem aan navorsing en innovasie. Elon Musk, die eienaar van SpaceX, het gesê dit is 'n uiteindelike doel om 'n kolonie van 'n miljoen mense op Mars te plaas en in 2018 hul grootste vuurpyl van stapel gestuur om hierdie doel nader aan die werklikheid te bring.[11]