Ruhrgebied

Die Ruhrgebied is die grootste agglomerasie in Duitsland en die vyfde grootste in Europa met 'n oppervlakte van 4 435 km² en 'n bevolking van sowat 5,1 miljoen. Die digbevolkte streek, wat in die sentrale deel van die deelstaat Noordryn-Wesfale geleë is, is na die Ruhr-rivier genoem wat teen die suidelike rand van die Ruhrgebied vloei. Dit bestaan hoofsaaklik uit stedelike nedersettings wat 'n samehangende beboude gebied vorm en hul ontstaan na die Middeleeue kan terugvoer. Hul huidige struktuur dateer uit die nywerheidsomwenteling in die 19de en 20ste eeu toe die gebied tot 'n belangrike sentrum van steenkoolmynbou en swaar nywerhede ontwikkel is.

Ligging van die Ruhrgebied in Duitsland
'n Kaart van die Ruhrgebied dui stedelike nedersettings met bevolkings van meer as 100 000 aan wat intussen 'n samehangende beboude gebied vorm
'n Agterplaas in die Duisburgse stadsbuurt Marxloh
Die plaaslike mynboubedryf het tans museale waarde. Aan die Zollverein-mynbou- en nywerheidskompleks in Essen is die status van Unesco-wêrelderfenis toegeken

Saam met sy eweneens digbevolkte omgewing en die agglomerasies langs die Ryn vorm die Ruhrgebied die Metropolregion Rhein-Ruhr, 'n metropolitaanse streek met 'n oppervlakte van sowat 7 000 km² en 'n bevolking van tien miljoen.

Die Ruhrgebied vorm geen amptelike administratiewe gebied nie. So is dit moeilik om sy presiese grense te bepaal. Algemeen word die grense van die Siedlungsverband Ruhrkohlenbezirk, tans Regionalverband Ruhr (RVR), 'n vereniging van stedelike nedersettings in die gebied, as basis gebruik. Die selfregerende stede Bochum, Bottrop, Dortmund, Duisburg, Essen, Gelsenkirchen, Hagen, Hamm, Herne, Mülheim an der Ruhr en Oberhausen maak net soos die administratiewe distrikte Recklinghausen, Unna, Wesel en Ennepe-Ruhr-Kreis deel uit van dié vereniging.

In 2010 het die Ruhrgebied as RUHR.2010 saam met Pécs in Hongarye en Istanboel as kulturele hoofstad van Europa gefungeer.

Geskiedenis

Reeds voor die begin van die industriële rewolusie en die vestiging van swaar nywerhede in die 1840's het nedersettings in die sogenaamde Hellwegsone met bevolkings van tussen 4 500 en 11 000 die belangrikste stedelike kompleks gevorm, met graanverbouing en -handel en tekstielvervaardiging as sy ekonomiese basis.[1] Die geskiedenis van groter nedersettings soos Duisburg, Essen, Bochum en Dortmund begin in die Middeleeue toe hulle deel uitgemaak het van die magtige Hanseverbond.[2]

Die geskiedenisskrywing vir die hele Ruhrgebied as nywerheidstreek het die 19de eeu as beginpunt toe die ryk steenkoolafsettings ontgin is en die gebied in een van die voorste swaar nywerheidsones in Europa omgeskep is. In die suidelike dele van die Ruhrgebied, in die Ruhrvallei, word steenkoolafsettings naby die aardoppervlak aangetref. Al is steenkool hier reeds voor die 19de eeu ontgin, was sy ekonomiese waarde nog beperk aangesien hout as brandstof volop was. Eers teen die middel van die 19de eeu het steenkool as "swaart goud" 'n sleutelrol gespeel as energiebron vir die nywerheidsomwenteling.

In die 20ste en vroeë 21ste eeu het die streek ingrypende strukturele veranderinge deurloop. Al word die oliekrisis van 1973 algemeen as die eindpunt van die lang groeiperiode van Westerse ekonomieë ná die Tweede Wêreldoorlog beskou, strek die ekonomiese en strukturele krisis van die Ruhrgebied terug tot die 1950's. Die steenkoolkrisis, wat deur ekonomiese ontleders aanvanklik nog as siklies van aard beskryf is, het ondanks alle pogings om die mynboubedryf te moderniseer, voortgeduur. Die sterwende mynbousektor is dekades lank deur staatsubsidies kunsmatig aan die lewe gehou totdat die laaste myn in 2018 vir goed gesluit is. Vanaf die 1970's het ook die staalsektor in moeilikhede beland. Moontlik sal dit nog in die tweede dekade van die 21ste eeu die lot van die mynboubedryf deel.[3]

'n Aantal projekte is geloods om die Ruhrgebied se industriële erfenis vir toerismedoeleindes te ontsluit. Werkloosheid, armoede en stedelike verval is nogtans 'n postindustriële lewenswerklikheid wat groot dele van die bevolking in die noordelike Ruhrgebied tref. In historiese nywerheidstede soos Duisburg word die hele bevolking deur verarming bedreig.[4] Die situasie word vererger deur georganiseerde misdaad, veral mensehandel (migrante uit die armste EU-lidstate soos Roemenië word deur krimineles teen betaling na Duitsland geneem waar die staat deur middel van sosiale toelaes in hulle lewensonderhoud moet voorsien) en kriminele Arabiese familiebendes wat hele stadsbuurte beheer.[5][6][7][8]

Verwysings
  1. Regionalkunde Ruhrgebiet: Hellwegzone. Besoek op 27 Januarie 2019
  2. Aus Politik und Zeitgeschichte: Ruhrgebiet. Jaargang 69, nommer 1-3/2019, Januarie 2019, bl. 4
  3. Aus Politik und Zeitgeschichte: Ruhrgebiet, bl. 10
  4. NRZ, 1 Februarie 2018: "Die Armut ist in der Mitte Duisburgs angekommen". Besoek op 27 Januarie 2019
  5. derwesten.de, 9 Januarie 2019: Kriminelle Clans in NRW: Banden arbeiten mit dieser neuen Masche. Besoek op 27 Januarie 2019
  6. Badische Zeitung, 23 Januarie 2017: Libanesische Familienclans beherrschen im Ruhrgebiet ganze Straßenzüge. Besoek op 27 Januarie 2019
  7. "journalistenwatch.com, 11 Junie 2017: Arabische Familienclans noch brutaler als die hilflosen Behörden bislang vermuteten. Besoek op 27 Januarie 2019". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 8 September 2017. Besoek op 27 Januarie 2019.
  8. Frankfurter Allgemeine, 7 Maart 2017: Großrazzia im Ruhrgebiet - Sozialmissbrauch mit System. Besoek op 27 Januarie 2019

Eksterne skakels

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.