Romano Guardini

Guardini studeer eerste skeikunde (Tübingen) en ekonomie (Münster), maar hy was nie suksesvol in hierdie studies nie. Gedurende die tydperk worstel hy ook met die sin van die bestaan. Na 'n vesrskil met die kritiek op die Godsbewussyn van Kant besef hy dat hy sy geloof verloor het. Hy beleef 'n bekeringsoomblik, en streef daarna na volle oorgawe aan die godsdiens. Hy besluit om as priester te kwalifiseer. Hiervoor gaan hy teologie studeer in Freiburg, en na hierdie studie meld hy hom aan by die kweekskool van Mainz. Op 28 Mei 1910 word hy as priester ingesweer.

In 1915 promoveer hy in Freiburg met 'n proefskrif oor die verlossingsleer van Bonaventura (Giovanni di Fidanza).Bonaventura is by uitstek 'n mistieke godsgeleerde, wat in lyn is met die Augustynse Godsleer, 'n sterk band sien tussen God en die mens.

In 1920 kry hy studieverlof om in Bonn sy habilitasie te gaan doen, weereens oor Bonaventura. Hy doseer daarna in godsdiensfilosofie en katolieke wêreldbeskouings in Berlyn. Guardini voer egter vanaf 'n jeugdige ouderdom 'n hewige stryd teen depressie (Vom Sinn der Schwermut (1928)). In die laatste jare van syn lewe sou hierdie problem vererger.

In deselfde periode (1923-1939) is Guardini verbonde aan die Quickborn jeugbeweging van Burg Rothenfels aan die Main. Hier probeer hy by die jeug 'n nuwe bewussyn aan te kweek in terme van hulle katolieke identiteit. Sy Werkwochen (spel, sport, teologiese onderrig en besinning) word bekend. In sekere sin is Burg Rothenfels 'n proefplek vir sy gedagtegoed. In 1939 word Guardini deur die aksies van die Nazi’s vervroeg met emeritaat gestuur. Burg Rothenfels word gekonfiskeer. Guardini word verbied om lesings aan te bied. Die Tweede Wêreldoorlog word 'n produktiewe tyd vir sy skryfwerk.

Die Tweede Wêreldoorlog traumatiseer Duitsland. Verskeie vrae word gestel oor hoe 'n beskaafde volk hierdie verskrikking kon laat gebeur. Daar ontstaan 'n persepsie dat die ideaal van die moderne, redelike, humanitêre mens ten einde gekom het. Guardini is deur die oorlog verander. Hy is van mening dat die katastrofe met Hitler die uiting en 'n voorbode is van die einde van 'n tydperk en terselfdertyd die angswekkende begin van 'n nuwe tydperk is. Hy herlei hoe dit alles wel moes gebeur in die raamwerk van die toenmalige kultuurgeskiedenis. Hierdie sit hy uiteen in sy essay Das Ende der Neuseit (1950), maar in die entosiasme van die weeropbou vind sy denke weinig weerklank.

In die jare 50 en 60 ontang hy eerbewyse waaronder die Vredesprys van die Duitse Boekhandel (1952), die (Nederlandse) Erasmusprys (1962) - as eerste teoloog, eredoktorsgrade en ereburgerskappe. In 1962 hou hy by die ontvangs van die Erasmusprys die toespraak Europa werklikheid en taak. Veertig jaar daarna word in die Laurenskerk in Rotterdam 'n symposium onder ongeveer dieselfde titel gehou: Europa werklikheid en opgawe. Guardini sterf in 1968.