Robert Browning

1882 spotprent uit Punch Magazine wat lees: "The Ring and Bookmaker from Red Cotton Nightcap country"

Waarskynlik vroeg in 1853, in Florence, het Browning begin werk aan die gedigte wat in 1855 die twee bundels van Men and Women sou uitmaak, waarvoor hy goed bekend sou word,[3] maar wat tydens publikasie betreklik min impak gehad het.

Toe sy vrou Elizabeth in 1861 te sterwe kom, het Robert die volgende jaar na Londen teruggekeer met sy seun Pen, wat toe reeds 12 jaar oud was, en ingetrek by 17 Warwick Crescent, Maida Vale. Dit was eers toe hy na Engeland teruggekeer het, en deel van die Londense literêre gemeenskap geword het — en ten spyte van gereelde besoeke aan Italië (maar nooit weer aan Florence nie) — dat sy reputasie begin opbloei het.[3]

In 1868, na vyf jaar se werk, het hy die lang blankversgedig, The Ring and the Book, voltooi en gepubliseer. Dit is gebaseer op 'n verwikkelde moordsaak in Rome van die 1690's, en is in twaalf boekdele onderverdeel, effektief tien omvangryke dramatiese monoloë wat voorgedra word deur die verskillende karakters in die storie, wat hulle indiwiduele perspektiewe op gebeure uitwys, afgerond deur 'n inleiding en gevolgtrekking deur Browning self. Met meer as twintig duisend lyne is The Ring and the Book baie lank, selfs gemeet teen Browning se eie standaarde, en sou dit die digter se mees ambisieuse en wellig sy grootste werk wees; dit is al gehuldig as 'n tour de force in versdrama.[4] Die gedig wat in vier bundels verskyn het, elk met sy eie publikasiedatum van November 1868 tot Februarie 1869, was 'n kommersiële en kritiese sukses, en het eindelik aan Browning die roem besorg wat hom vir bykans veertig jaar ontglip het.[4] Die Robert Browning Society is in 1881 gestig en sy werk is erken as na regte behorend tot die Britse literêre kanon.[4]

Browning na sy oorlye

In die oorblywende jare van sy lewe het Browning uitgebreide reise onderneem. Na 'n reeks lang gedigte wat in die vroeë 1870's gepubliseer is, waarvan Balaustion's Adventure en Red Cotton Night-Cap Country die beste ontvangs geniet het,[4] het die bundel Pacchiarotto, and How He Worked in Distemper 'n aanval op Browning se kritici ingesluit, veral Alfred Austin, wat later 'n Britse laureaatdigter sou word. Volgens sekere verslae was Browning romanties betrokke by Louisa, Lady Ashburton, maar het hy haar huweliksaanbod van die hand gewys, en nie weer getrou nie. In 1878, het hy Italië vir die eerste keer in sewentien jaar besoek sedert Elizabeth se dood, en by verskillende geleenthede daarheen teruggekeer. In 1887 het Browning die vername werk van sy latere jare gelewer, Parleyings with Certain People of Importance in Their Day. Dit het oplaas die digter weergegee waar hy in sy eie spraak en stem sou meedoen aan 'n reeks tweegesprekke met langvergete figure van literêre, artistieke en filosofiese geskiedenis. Die Victoriaanse publiek is egter onkant gevang hierdeur, en Browning het teruggekeer na die kort en bondige liriek van sy laaste bundel, Asolando (1889), wat op die dag van sy dood gepubliseer is.[4]

Browning is oorlede in sy seun se woning Ca' Rezzonico in Venesië op 12 Desember 1889.[4] Hy is begrawe in Poets' Corner in Westminster-abdy, en sy graf is nou direk langs dié van Alfred Tennyson.[4]

Browning het baie toekennings ontvang. Hy is 'n LL.D. van Edinburgh toegeken, asook lewenslange goewerneurskap van Londen Universiteit, en is die Lord Rektorskap van Glasgow aangebied. Hy het egter enige aanbieding weggewys wat publieke redenaarskap sou behels.

Browning is gewild vir sy korter gedigte soos Porphyria's Lover, My Last Duchess, Rabbi Ben Ezra, How They Brought the Good News from Ghent to Aix, en The Pied Piper of Hamelin.

Sy roem berus vandag hoofsaaklik op sy dramatiese monoloë, waarin die woorde nie net die milieu en aksie oordra nie, maar ook baie onthul van die spreker se karakter. Anders as by 'n alleenspraak, lê die betekenis in 'n dramatiese monoloog van Browning nie by wat die spreker direk onthul nie, maar wat hy per abuis "weggee" omtrent homself in die proses van rasionalisering van sy vorige dade, of die "spesiale pleit" van sy saak by 'n stille aanhoorder van die gedig.

The Ring and the Book is 'n gedig van epiese lengte waarin hy die weë van God jeens die mensdom regverdig (d.i. theodisee) deur twaalf uitgebreide blankvers-monoloë wat gelewer word deur die hooffigure in 'n moordverhoor. Hierdie monoloë het latere digters grootliks beïnvloed, insluitend T.S. Eliot en Ezra Pound.[5] Die werk was 'n topverkoper op sy dag, maar 'n latere kritikus, Anthony Burgess, het geskerts, "Ons wil almal graag van Browning hou, maar vind dit baie moeilik."[6]

Poësie:

• Pauline: A Fragment of a Confession, 1833
• Paracelsus, 1835
• Sordello, 1840
• Bells and Pomegranates, No. I: Pippa Passes, 1841
• Bells and Pomegranates, No. III: Dramatic Lyrics, 1842
• Bells and Pomegranates, No. VII: Dramatic Romances and Lyrics, 1845
• Christmas-Eve and Easter-Day, 1850
• Men and Women, 1855
• Dramatis Personae, 1864
• The Ring and the Book, 1868-1869
• Balaustion's Adventure, including a transcript from Euripides, 1871
• Prince Hohenstiel-Schwangau, Saviour Of Society, 1871
• Fifine At The Fair, 1872
• Red Cotton Night-Cap Country, or Turf And Towers, 1873
• Aristophanes' Apology, including a transcript from Euripides, being the Last Adventure Of Balaustion,1875
• The Inn Album, 1875
• Pachiarotto and How He Worked in a Distemper, 1876
• La Saisiaz and The Two Poets Of Croisic, 1878
• Dramatic Idyls, 1879
• Dramatic Idyls, Second Series, 1880
• Jocoseria, 1883
• Ferishtah's Fancies, 1884
• Parleyings With Certain People Of Importance In Their Day, 1887
• Asolando, 1889

Toneel:

• Strafford, 1837
• Bells and Pomegranates, No. II: King Victor And King Charles, 1842
• Bells and Pomegranates, No. IV: The Return Of The Druses, 1843
• Bells and Pomegranates, No. V: A Blot In The Scutcheon, 1843
• Bells and Pomegranates, No. VI: Colombe's Birthday, 1844
• Bells and Pomegranates, No. VIII: Luria and A Soul's Tragedy, 1846

Vertaling:

• The Agamemnon of Aeschylus, 1877